Morgunblaðið - 19.07.2002, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 2002 35
✝ Dúna Borgenvar fædd í Sæ-
mundarhlíð í Reykja-
vík, sem er nú Holts-
gata 10, 17. janúar
1912. Hún andaðist á
elliheimili í Hellerup
7. apríl síðastliðinn.
Dúna var skírð Guð-
rún Sæmundína í
höfuðið á föður-
ömmu sinni og afa.
Foreldrar hennar
voru Ólafía Björg
Jónsdóttir frá Breið-
holti við Reykjavík,
f. 1884, d. 1965, og
Jón Sveinbjörn Sæmundsson, f.
1884 í Sæmundarhlíð, d. 1965. Sæ-
mundur faðir hans byggði húsið
1883. Sama ættin bjó í húsinu til
ársins 1992. Ólafía starfrækti
Reykjavík. Á þeim tíma kynntist
hún Ágústi Borgen. Hann var
danskur og starfaði í fimm ár sem
rakari hjá Valda rakara á Lauga-
vegi 76. Þau Dúna og Ágúst gengu
í hjónaband 3. september 1934. At-
höfnin fór fram heima hjá séra
Bjarna Jónssyni í Lækjargötu.
Fljótlega eftir giftinguna sigldu
þau til Danmerkur með Gullfossi
og bjuggu þau alla tíð í Kaup-
mannahöfn. Ágúst lést árið 1977.
Dúna vann í fimmtíu ár hjá Tips-
tjenesten, sem er happdrættis-
félag. Ágúst vann sem móttöku-
stjóri hjá fyrirtækinu Laurids
Knudsen. Dúna kom síðast heim til
að vera við Þjóðhátíðina á Þing-
völlum árið 1994 eins og hún gerði
árið 1944. Síðustu þrjú árin dvaldi
hún á elliheimili í Hellerup.
Hinn 10. apríl var bálför Dúnu
gerð frá Lundehus Kirke í Dan-
mörku. Hún verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður í Sæmundarhlíðargraf-
reitnum í Suðurgötukirkjugarði.
saumastofu á heimili
sínu og hafði að jafn-
aði sjö til átta konur í
vinnu við saumaskap.
Sveinbjörn var lengi
fylgdarmaður
danskra landmælinga-
manna. Dúna var
þriðja í röð systkina
sinna. Fyrr en hún
voru fædd þau Axel
árið 1904, hann var
hálfbróðir hennar
samfeðra og ólst upp á
Akranesi, og Sigríður,
f. 1909. Yngri systkini
hennar voru þau
Björg, f. 1913, Bjarni Valur, f.
1915, og Jóna Erna, fædd 1917.
Þau eru öll látin.
Dúna starfaði á yngri árum við
bókband hjá Bókaverslun Ársæls í
Þegar mér barst til eyrna fregnin
um að Dúna hefði kvatt þennan heim
leituðu á mig hugrenningar um gildi
vináttunnar. Hversu dýrmæt hún er í
amstri dagsins, en fyrst og fremst þó
hversu óháð hún er því fyrirbæri sem
við köllum aldur. Hvort tveggja átti
við um vináttu þá sem ég naut af
hendi Dúnu.
Í myndarlegu kaffiboði hjá frú
Unni Sigurðardóttur á Laufásvegin-
um, ömmu æskuvinkonu minnar
Unnu, lágu leiðir okkar Dúnu fyrst
saman fyrir tæpum tíu árum. Mér
hafði hlotnast sá heiður að vera þang-
að boðið, rúmlega tvítugri, ásamt hópi
kvenna á besta aldri. Dúna var þá um
áttrætt. Gestgjafi okkar vakti athygli
á því að við Dúna byggjum nærri hvor
annarri í Kaupmannahöfn, þar sem
við Unna vorum þá við nám. Dúna
bauð mig velkomna að líta inn þegar
við værum báðar komnar aftur til
þessarar annarrar höfuðborgar Ís-
lendinga.
Eftir þessi fyrstu kynni urðu sam-
verustundir mínar með Dúnu fjöl-
margar, oftsinnis í félagi við Unnu
vinkonu, og komumst við fljótt að því
hversu gestrisin hún var og örlát á
mannlega hlýju. Dúna sagði afar
skemmtilega frá og gat verið bráð-
fyndin; þreyttumst við aldrei á að
heyra skoplegar sögur af uppátækj-
um hennar í æsku í Vesturbænum,
vorkvöldum í Reykjavík þegar hún
var ung kona, að ógleymdri frásögn
hennar af fyrstu kynnum sínum af
Dananum unga sem hún sá eitt sinn
koma gangandi niður Bankastrætið,
og varð síðar eiginmaður hennar. Þau
Ágúst gáfust hvort öðru árið 1934, og
fluttust fljótlega til Kaupmannahafn-
ar, þar sem Dúna hafði fasta búsetu
síðan. Bættust hér við sögur af Kaup-
mannahöfn á seinni stríðsárum, með
miklum og merkilegum fróðleik um
lífið á tímum sannra erfiðleika og
hættu, ólíkt nokkru sem við ungu
konurnar höfðum upplifað. Seinni
æviárum Dúnu fylgdu meðal annars
frásagnir af fjölmörgum ferðalögum
þeirra hjóna til landa sunnar í Evr-
ópu, og stolt sagði hún frá því hvernig
eiginmaður hennar gat þar greitt fyr-
ir þeim með góðri tungumálakunn-
áttu, algjörlega sjálflærður í þeim
efnum.
Þrátt fyrir að hafa lengst af alið
manninn í Danaveldi hélt Dúna góðu
sambandi við íslenska ættingja sína,
og unni því sem íslenskt var. Mér er
það minnisstætt hversu mjög hún
hvatti mig til að fá lánaðar íslenskar
bókmenntir úr safni sínu til aflestrar.
Gaman var að glugga með henni í þær
bækur sem höfðu að geyma ljós-
myndir, og rabba saman um mynd-
efnið. Skoðuðum við til dæmis bók um
farskipið Gullfoss, en minningin um
það var sveipuð gullnum ljóma í huga
Dúnu, eins og virðist eiga við um
flesta þá er með því ferðuðust. Í einni
ferðinni milli Íslands og Danmerkur
var Nóbelsskáldið Halldór Laxness
meðal ferðalanga, og var hann borð-
herra Dúnu kvöld eitt. Naut hann á
hina hlið sér félagsskapar franskrar
konu og kvað Dúna hann hafa leitt
glettnar samræður þeirra þriggja í
millum, og þýddi ýmist á frönsku eða
íslensku, eftir því sem við átti. Síðustu
æviárin bjó Dúna á heimili eldri borg-
ara í Hellerup, umkringd málverkum
sínum af náttúru Íslands. Var ekki
síður ánægjulegt að sækja hana
þangað heim. Naut hún umönnunar
starfsfólks sem hún lofaði mjög fyrir
velvild í sinn garð. Þar leiddi ég fyrir
hana mannsefnið mitt, Tómas, í fyrsta
sinn, og leyndi Dúna því ekki, hversu
ánægð hún var með val mitt. Þó ekki
ætti hún heimangengt í brúðkaup
okkar fyrir ári var ekki að spyrja að
því að hún sendi staðgengil sinn með
fagra gjöf og hlý orð.
Dúna hafði til að bera framkomu og
fas sem bar vott um góðvild í garð
allra sem henni voru samferða. Við
nærveru hennar yfir kaffibolla í ró og
næði hvarf heimþrá Hafnarstúdents-
ins út í veður og vind. Oft velti ég því
fyrir mér hvernig það væri að vera sá
einstæðingur í útlöndum sem Dúna
óneitanlega var.
Aldrei lýsti hún tilveru sinni þó nei-
kvæðum orðum og lifði ætíð lengi á
hverri heimsókn og kveðju frá ætt-
ingjum og vinum heiman frá Íslandi
sem og annars staðar að. Hún hafði til
að bera jákvæði sem ég vildi geta tek-
ið mér til fyrirmyndar.
Dúnu til heiðurs og í hennar anda
hef ég dekkað upp með blúndudúk á
skrifborðinu mínu og gæði mér sem
þetta er skrifað á indælis kaffi og
uppáhaldslíkjörnum hennar í spari-
staupi, rétt eins og hún bauð svo oft
upp á. Ég þakka fyrir að dýrmætar
minningar af indælum kynnum við
hana skuli hafa ratað í reynslupoka
lífs míns.
Kristín Helga Þórarinsdóttir.
DÚNA
BORGEN
✝ Haraldur Há-konarson fæddist
í Reykjavík 1. ágúst
1946. Hann lést að
heimili sínu fimmtu-
daginn 11. júlí síðast-
liðinn. Nýfæddur var
hann ættleiddur til
Hákonar Pálssonar,
f. 19. júní 1910, og
Hallfríðar Gísladótt-
ur, f. 31. janúar 1910,
látin, þau bjuggu þá í
Laxárvirkjun. Har-
aldur bjó þar til fjög-
urra ára aldurs er
hann flutti til Sauðár-
króks með foreldrum sínum.
Eftir grunnskólapróf fór hann
til Akureyrar þar sem hann fór að
læra vélvirkjun í Vélsmiðjunni
Atla. Hann var þar við nám í fjög-
ur ár og var virkur í Svifflugfélag-
inu á þeim tíma, jafnframt lærði
hann vélflug og lauk sólóprófi.
Á námsárum sínum á Akureyri
kynntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Svanborgu Magnús-
dóttur, f. 3. maí 1951, og fluttust
þau að námi loknu til Sauðárkróks
þar sem hann fór til starfa hjá
Gönguskarðsárvirkjun. Þar
byggðu þau sér
heimili og eignuðust
þrjú börn. Þau eru:
1) Magnús Þór Har-
aldsson vélfræðing-
ur, f. 1. júlí 1969. 2)
Svala Hrönn Har-
aldsdóttir fram-
reiðslumaður, f. 20.
nóvember 1971, í
sambúð með Sigurði
I. Hrafnssyni og eiga
þau tvö börn, Hákon
Arnar Sigurðsson, f.
13. febrúar 1996, og
Atla Hrafn Sigurðs-
son, f. 14. september
1999. 3) Fannar Víðir Haraldsson
nemi, f. 8. mars 1980.
Á Sauðárkróki vann Haraldur
einnig í mörg ár hjá Útgerðar-
félagi Skagfirðinga við viðhald
skipa. Hann fór til Japans 1973 og
náði þar í togarann Drangey
SK-1.
Hann fluttist með fjölskyldu
sinni til Akureyrar 1985 og bjó
þar til ársins 1999 er hann fluttist
til Reykjavíkur.
Útför Haraldar verður gerð frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 10.30.
staklega lunkinn við að smíða úr
járni og ófáar festingar útbjó hann
ef eitthvað var laust eða skrölt-
andi. Halli var líka mikið snyrti-
menni og fljótlega varð vélarrúmið
eitt það snyrtilegasta í flotanum.
Hann fluttist svo suður til Reykja-
víkur af heislufarsástæðum og síð-
an í Mosfellsbæ fyrir rúmu ári og
þar líkaði honum vel og var kom-
inn með góða aðstöðu til að dunda,
HARALDUR
HÁKONARSON
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Haraldar Hákonarsonar
eða Halla eins og hann var kall-
aður meðal okkar skipsfélaga hans
á Haferni frá Hrísey. Kynni okkar
hófust sumarið 1993 þegar Halli
réð sig sem yfirvélstjóra á Haförn
en þar starfaði hann næstu fjögur
árin. Halli var þægilegur maður í
umgengni, rólegur, áreiðanlegur
og betri lærimeistara hefði ég ekki
getað fengið þar sem hann tók mig
með sér sem undirvélstjóra hjá
sér. Samstarf okkar var einstakt
því við vildum alltaf hafa hlutina
eins. Heilu vaktirnar var unnið við
að mála og smíða en Halli var sér-
en Halli var mjög fær í að smíða
módel og þá sérstaklega flugvéla-
módel. Hann hafði mikinn áhuga á
öllu sem viðkom flugi, fór á ótal
flugsýningar og lærði á litlar flug-
vélar á sínum yngri árum.
Kæri Halli, að endingu langar
mig til að þakka þér fyrir góð
kynni, gott samstarf og einnig fyr-
ir það sem þú kenndir mér.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Ég sendi fjölskyldu Halla mínar
innilegustu samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímamótum.
Kveðja
Ingimar Tryggvason.
Hann birtist okkur á síðustu
haustmánuðum, meðalmaður á
hæð, hæglátur í fasi með lágværa
rödd, eilítið hokinn og hárið örlítið
tekið að þynnast og grána.
Hann hét Haraldur Hákonarson
og var kominn til að taka við
mötuneytinu okkar – elda ofan í
kenjóttan og sundurleitan hópinn.
– Hann var maðurinn hennar
Svanborgar bókara.
Haraldur hafði áður starfað sem
vélstjóri en orðið að draga í land
vegna erfiðra veikinda. Hann var
skemmtilegur félagi, víðlesinn og
fróður, gæddur góðri frásagnar-
gáfu og næmu skopskyni sem við
nutum góðs af – oft í allt of stuttu
matarhléi.
Við þökkum Haraldi samfylgd-
ina þennan stutta spöl.
Þér, kæra Svanborg, og fjöl-
skyldu ykkar vottum við dýpstu
hluttekningu.
Samstarfsfólk á
ABX auglýsingastofu.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

 








  
 
  
    
     
 
  ! 
#$  %$$&
 !"  
"##$
 % &'(#(" 

") 
"#("  &
 * #$
+ %, #%
"#(" 

"% !" #("  - # &
 #(" 
.("  !" #(" 
"*"'#&
 ##$
- , #% !" #(" /
'  
     
     


 00.01
1**2
"3%4
5#' !'

  () *
  "

%+ 
)%#60 $((#("  ) ( 7
 ##$
6 $(6 
  5 8##$
(%#
"#(" 
6 (6 $6 6 
 %1%#(" 
6 (6 $6 6 /
'  
  

   


 )9
0
1**2
"8
 "# 3%:;

 
%+ 
.&'(#("  +8#+8##$

  &'(##$ . #(" 
& % &'(#("  . %' . %'##$
6 6 $6 6 6 /