Morgunblaðið - 27.07.2002, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2002 45
„Hún Hrafnhildur
er dáin!“ Þetta hljóm-
aði í eyrum manns
eins og einhver fjar-
læg tilkynning, þann-
ig að maður náði því ekki strax og
hváði. Síðan grípur hún mann og
slær mann, en samt finnst manni
svona tilkynning vera óraunveru-
leg og geti alls ekki staðist. Smátt
og smátt síast raunveruleikinn síð-
an inn í hugskot manns og nær
tökum á manni. Sorgarviðbrögðin
koma og maður hugsar strax til
ástvinanna. Til Tona og barnanna,
foreldranna og systkinanna, sem
maður veit að nú þegar hafa fengið
þessa hræðilegu vitneskju. Hrafn-
hildur, sem var svo yndisleg,
dugnaðurinn holdi klæddur, atork-
an og lífsgleðin. Dauði Hrafnhildar
er mikill harmdauði og manni
finnst hann bæði ótímabær, ósann-
gjarn og algjörlega úr takt við til-
veruna. Og eins og hér að framan
greinir vill maður alls ekki trúa
því að þetta hafi gerst í raun og
veru.
Hrafnhildur var einstakt ljúf-
menni og hvers manns hugljúfi og
ég vil meina einstaklega vel uppal-
in og bar foreldrum sínum og
heimili órækt vitni um það. Þetta
kom vel fram í öllu hennar fasi og
framkomu. Hún kunni vel þá list
að umgangast fólk með hlýhug,
kærleika, hugulsemi og virðingu.
Þessir eiginleikar voru henni líka
hjartagrónir. Við hjónin urðum
ásamt svo mörgum öðrum aðnjót-
andi ljúfleika hennar og kærleika.
Ég vil sérstaklega minnast og
þakka fyrir kærleika hennar og
hugulsemi í garð móður minnar,
hvernig hún ávallt hugsaði vel um
hana og gætti að öllum hennar
þörfum. Þetta á auðvitað líka við
um alla fjölskyldu okkar, þar sem
hún í hvívetna sýndi í verki þann
ágætismann, sem hún hafði að
geyma. Við hjónin blessum minn-
ingu hennar og þökkum Guði fyrir
líf hennar og vináttu gegnum árin.
Í Opinberunarbók Jóhannesar
stendur að dauðinn sé síðasti óvin-
urinn, sem að velli verði lagður. Í
þeirri von og trú, að þessi orð séu
Orð Guðs og þar með sannleik-
urinn sjálfur, þá vonum við á end-
urfundi, við lok tímanna. Við vilj-
um líka biðja almáttugan Guð, í
Jesú nafni, að hugga ykkur öll og
styrkja, kæru ástvinir, í sorg ykk-
ar og söknuði. Sá sem vonar á
Drottin mun alls ekki til skammar
verða, segir Orð Guðs líka. Toni,
Inga Rós og fjölskylda, Ása Björk
og Bragi Þór, foreldrar og vensla-
fólk, Guð blessi ykkur öll, huggi og
styrki.
Kristjana og Hjálmar.
Glampandi sól og blíða, trén og
blómin í fullum skrúða – það var
sumarkvöld eins og þau gerast
fegurst í Reykjavík. Við komum
saman vinkonurnar til þess að
fagna merkum áfanga, flestar okk-
ar verða fimmtugar á árinu. Við
sátum saman kvöldlangt, borðuð-
um góðan mat, ræddum landsins
gagn og nauðsynjar, pólitík, við-
skipti, heilbrigðismál og síðast en
ekki síst rifjuðum við upp gömul
atvik og skemmtilegar uppákomur
frá fyrri árum.
Kynni okkar hófust þegar við
byrjuðum í Versló. Við komum all-
ar hver úr sinni áttinni, Hrabbý
nýflutt til landsins, Helga, Valla og
Bubba úr Kópavoginum, Sigga úr
Vesturbænum, Svaný frá Hólma-
vík og Krissa af Akranesi. Við vor-
HRAFNHILDUR
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Hrafnhildur Sig-urðardóttir
fæddist í Reykjavík
25. febrúar 1952.
Hún varð bráðkvödd
á heimili sínu í
Reykjavík 15. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hallgrímskirkju í
Reykjavík 25. júlí.
um allar í sama bekk,
sátum oftast saman
og vináttan sem þarna
skapaðist hefur hald-
ist. Við höfum hist
nokkuð reglulega öll
þessi ár, þótt sumar
okkar hafa búið lang-
dvölum erlendis. Allt-
af er jafngaman að
hittast og alltaf lofum
við hver annarri að
gera meira af því
framvegis. Við erum
enn svo ungar og allt-
af finnst okkur vera
nógur tími til að…
Sú harmafregn að Hrafnhildur
hefði orðið bráðkvödd kom okkur
öllum í opna skjöldu. Hún hafði oft
átt við erfið veikindi að stríða en
ekkert sérstakt benti núna til þess
sem varð. Sú spurning vaknar
hver sé tilgangurinn með þessu
öllu saman. Þó svo að Hrabbý hafi
ekki náð háum aldri skildi hún
með fádæma dugnaði eftir sig djúp
spor á mörgum sviðum. Hún átti
trausta, ástríka fjölskyldu. Í for-
eldrahúsum fékk hún mikið og
gott veganesti sem við vinkonur
hennar nutum vel frá fyrstu tíð.
Alltaf var okkur tekið opnum örm-
um á heimilinu og húsráðendur
röbbuðu við okkur, óharðnaða ung-
lingana, eins og jafningja. Hlýjan,
væntumþykjan og einlægur áhugi
á velferð okkar var ætíð ljós.
Þegar Hrabbý stofnaði sjálf til
fjölskyldu réðu sömu áherslur þar.
Tony, Inga Rós, Ása Björk og
Bragi Þór voru henni dýrmætari
en orð fá lýst. Þau voru henni upp-
spretta gleði og hamingju. Seinni
árin bættist svo tengdasonur við
og þrjú barnabörn. Hrabbý talaði
oft um fjölskyldu sína og var þakk-
lát fyrir þá gæfu sem felst í því að
eiga góða að. Eftir stendur stór og
samhent fjölskylda.
Kynni okkar hófust í skólanum
og fyrst snerist allt um hann.
Hrabbý var góður námsmaður og
keppnisskapið var mikið. Fé-
lagslífið var fjölbreytt og við tók-
um þátt í því. Hrabbý var söng-
elsk og hafði góða rödd og
sungum við nokkrar úr hópnum í
Verslunarskólakórnum. Mjög
fljótlega fórum við að hittast
reglulega utan skólans og hafa
þeir samfundir styrkt vináttu-
böndin gegnum tíðina. Í minning-
unni eigum við margar dýrmætar
stundir frá þessum árum. Margt
var rætt um ýmis málefni af ólík-
um toga og skoðanaskipti voru
oft áköf en okkur öllum þó til
gleði og ánægju. Með árunum
varð vinahópur Hrabbýjar afar
stór, en ávallt hafði hún þó tíma
fyrir hvern og einn. Alltaf var
hún tilbúin að hlusta og gefa góð
ráð og taka á móti ráðum ann-
arra.
Þegar við hittumst var það oft-
ar en ekki Hrabbý sem töfraði
fram veislu með stuttum fyrir-
vara. Myndarskap og gestrisni
Hrabbýjar var viðbrugðið og
ógleymanleg verður okkur öllum
veislan sem hún hélt á 50 ára af-
mælinu sínu í febrúar. Þá bauð
hún fjölskyldu, vinum og sam-
starfsfólki til dýrlegs fagnaðar.
Trygglyndi var henni eðlislægt
og hún átti auðvelt með að sýna
væntumþykju og hlýhug. Hún var
vinur í raun og gott að eiga hana
að, hvort sem var í gleði eða sorg.
Með fráfalli Hrabbýjar hefur
myndast skarð í marga vinahópa
– skarð sem enginn fyllir.
Fyrir um tíu árum setti
Hrabbý á stofn verslun á heimili
sínu og nefndi „Hjá Hrafnhildi“.
Fyrirtækið, sem var smátt í byrj-
un, stækkaði fljótt með eljusemi
hennar og áhuga. Hún var vakin
og sofin yfir rekstrinum og eftir
stendur ein stærsta og glæsileg-
asta kvenfataverslun landsins í
stóru eigin húsnæði með fjölda
starfsmanna.
Með miklum trega kveðjum við
kæra vinkonu og biðjum Guð að
styrkja fjölskyldu hennar og vini á
þessum erfiðu tímum. Eftir stend-
ur minning um góðan og tryggan
vin sem aldrei gleymist.
Hinn saumaklúbburinn,
Ingibjörg, Helga, Krist-
björg, Sigríður, Svan-
hildur og Valgerður.
Elsku Hrafnhildur, þá er víst
komið að kveðjustund sem kom
alltof fljótt.
Ég kynntist þér fyrir rúmum
fjórum árum þegar ég byrjaði að
vinna hjá þér í versluninni þinni.
Við náðum strax vel saman og
fannst okkur báðum eins og við
hefðum alltaf þekkst. Margar og
góðar stundir áttum við saman í
vinnunni. Mikið var oft hlegið og
sprellað, þó sérstaklega inni á lag-
er.
Þær eru mér ofarlega í huga nú,
stundirnar þegar við vorum á lag-
ernum að taka upp vörur. Þá
spjölluðum við mikið um allt
mögulegt og oftar en ekki barst tal
okkar að börnum okkar og fjöl-
skyldum. Við áttum það sameig-
inlegt að vera miklar fjölskyldu-
manneskjur. Þú varst mjög stolt af
þinni fallegu og góðu fjölskyldu og
sendi ég henni mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Einnig er hlátur
þinn mér ofarlega í huga, hvað
hann var smitandi og skemmti-
legur.
Þú varst ótrúleg manneskja, svo
góðhjörtuð, hafðir mikla samúð
með öllum sem áttu erfitt, með
eindæmum gjafmild, næm á til-
finningar annarra, dugleg, ákveð-
in, skemmtileg og lengi mætti
telja. Það er mikið áfall að missa
þig, elsku Hrafnhildur. Þó verð ég
að vera þakklát fyrir þau forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast þér.
Saknaðarkveðja.
Lára.
Það eru aðeins fimm ár síðan ég
kynntist Hrafnhildi. Það er stuttur
tími af ævi manns en fyrir mig var
það ríkuleg uppskera af kærleika
og gleði því að Hrafnhildur hafði
svo vakandi tilfinningu fyrir öllu
fögru og góðu og miðlaði því af
mikilli visku til samferðamanna
sinna.
Þess vegna er svo sárt að
kveðja.
Minningarnar um okkar stundir
sefa hugann á meðan saknaðar-
beiskjan deyfist.
Ófáar eru samræður okkar, þar
sem rætt var um gleði og sorgir,
og ávallt skein þar skærust óend-
anleg umhyggja hennar og velferð
fyrir börnum og barnabörnum
þeirra Tonys, svo og hin djúpa
virðing og ást sem þau báru hvort
til annars.
Það er með líf sumra manna að
það er svo auðugt og merkilegt
þótt árin verði ekki mörg og þann-
ig var það hjá Hrafnhildi minni.
Hún ræktaði vel garðinn í kring-
um sig, fjölskylduna, vinina, sam-
starfsfólkið og aðra, þó svo að lík-
amleg heilsa leyfði það ekki alltaf.
Hún var ákveðin sem stjórnandi,
ósérhlífin og fylgin sér, sýndi
ávallt sanngirni í samskiptum við
aðra og hafði málin á hreinu, því
eins og hún sagði: „Mannorð
manns er það dýrmætasta sem
maður á.“
Það er svo misjafnt hvernig fólk
hefur áhrif á mann, en á milli okk-
ar var lítill þráður sem hélt okkur
alltaf í sambandi, þrátt fyrir
breyttar aðstæður. Það var mér
ómetanlegt.
Fagurkeri á listir og menningu,
dillandi hláturinn, glettnin í aug-
unum og þessi mikla elska sem
Hrafnhildur hafði kemur upp í
hugann nú er leiðir skilja svo
snögglega.
Blessuð sé minning þín, kæra
vina.
Hjartans samúð til allra sem
syrgja. Guð blessi okkur öll.
Flýt þér, vina! í fegra heim;
krjúptu að fótum friðarbogans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Lovísa.
Elsku afi. Nú líður
þér betur og það gleður
mig þó sorgin sé mikil.
Það er svo stutt síðan
við vorum í miklum
samræðum varðandi
heimsmálin og þú varst
líka alltaf forvitinn að
vita hvað ég og við værum að gera,
hvernig okkur vegnaði og hvort við
værum hamingjusamar. Allir skiptu
þig máli og það var yndislegt að
finna það. Ég á eftir að sakna þín
GUNNAR AXEL
DAVÍÐSSON
✝ Gunnar AxelDavíðsson fædd-
ist í Reykjavík 1. maí
1921. Hann lést á
Selfossi 13. júlí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hvera-
gerðiskirkju 26. júlí.
mikið og ég hef oft
hugsað um sumarið og
þau skipti þegar ég var
unglingur þegar ég
vann hjá ykkur ömmu í
byggingarvöruverslun-
inni. Það var frábært
að vera hjá ykkur og ég
lærði mikið. Við syst-
urnar heimsóttum þig á
sjúkrahúsið og þrátt
fyrir mikil veikindi þín
þá skildum við alveg
hvort annað, það sá ég
þegar þú leist í augun
mín og kreistir höndina
mína. En nú bið ég alla
Guðs engla að vaka yfir þér og varð-
veita fallegu, góðu sálina þína.
Elsku afi, þakka þér fyrir að hafa
verið svona yndislegur.
Íris Ösp.
4 
5
)

-


  -$
 "

   


$

  
 
/ 3
 .& # 
( &  
(& &  6
3 

 5
   "
 
  

  /
)

 
& 3+60,$ * (& ,/&+,-  
,&0,$ ,-   '0%& &*
/&+60,$ * @  5%1 +/&+&,-  
3 0,$ * &
-,-  
0%& '0,$ * , ( ,-  
5& &51 *+&+1))51 6
2  


-


 "

"

         
 
 


  
 
940
(6:3
 
( &  (& &  
  )
4,,&5 & ?!
9*  $1 6
3 

5
 
 6/
 /




-& ),,-   3 
-&*
 ),  ),*  27% ),-  
& &  ),* 7&+  +5 ,-  
''+ ),,-   3+ + *
3  ),*
9- , ),,-   0%1 0,$ *
'&,  ),,-   #%-  
-*
0 #%& ()  ),* & #3+ ,- 
  *+5& &51 6
7 
 " 8
 0 5
 )

 5     )   5
 "
  ) "


   




(
4
( &5 +>>
#$%&'$6
&0%1 $
-,-  
*+(%&  
-*6
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina