Morgunblaðið - 18.09.2002, Page 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 18. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sverrir Bjarna-son, læknir,
fæddist í Reykjavík
18. nóvember 1931.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 7. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Bjarni Ragnar Árna-
son, verkamaður í
Reykjavík, f. 26. nóv.
1894, og Magnea
Guðrún Einarsdóttir,
f. 22. júní 1900. Þau
eru bæði látin. Bræð-
ur Sverris eru: 1) Jó-
hann Einar, kona hans er Una
Aradóttir, börn þeirra Helgi,
Magnea og Einar. 2) Árni Kristinn
(látinn), ekkja hans er Björg Jak-
obsdóttir, börn þeirra Bjarni, Jak-
ob og Kristinn. 3) Gunnar Magnús,
börn hans Arna Björk og Bjarni.
Sverrir kvæntist 26. des. 1965
Þuríði Eggertsdóttur meinatækni,
f. 29. nóv. 1938. Foreldrar hennar
voru Eggert Samúelsson, verslun-
armaður á Ísafirði, síðar í Reykja-
vík, og kona hans Guðrún Örnólfs-
dóttir. Þau eru bæði látin. Börn
Sverris og Þuríðar eru 1) Eggert
málari, f. 19. júlí 1966, dóttir hans
er Sigríður Sólveig. 2) Magnea
æskulýðsfulltrúi, f. 2.
apríl 1971. 3) Guðrún
lögfræðingur, f. 17.
okt. 1973. Sambýlis-
maður hennar er
Jónas B. Hauksson
lífefnafræðingur.
Sverrir ólst upp
við Nýlendugötuna í
vesturbæ Reykjavík-
ur, varð stúdent frá
MR og lauk kandi-
datsprófi frá lækna-
deild Háskóla Ís-
lands vorið 1961.
Gegndi næstu árin
tímabundnum lækn-
isstörfum á nokkrum stöðum inn-
anlands, lengst sem aðstoðarlækn-
ir á barnadeild Landspítalans. Fór
síðan til Danmerkur og var í fjög-
ur ár við nám í barnageðlækning-
um í Psykiatrisk Børnehospital í
Risskov á Jótlandi. Eftir það kom
hann heim og varð sérfræðingur í
barnageðlækningum á Landspít-
alanum og stundaði störf sín á
barnageðdeildinni við Dalbraut í
Reykjavík allt frá opnun hennar
árið 1971 þar til árið 1995 að hann
lét af starfi vegna heilsubrests.
Útför Sverris verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Vinum og kunningjum Sverris
Bjarnasonar kom andlát hans ekki í
opna skjöldu. Hann var búinn að eiga
lengi í veikindum og við fórum nærri
um að ekki ætti hann von á mikilli
heilsubót. En hann bar sig alltaf vel,
var jafnan með spaugsyrði á vörum
og sagðist vera hressari. Það villti
okkur oft sýn. En nú er hann allur.
Tvívegis gekkst Sverrir undir
hjartaaðgerð, í fyrra skiptið árið 1988,
hið síðara 1996, þá nýhættur störfum.
Þá þegar lá í loftinu að meira yrði
ekki hægt að gera og hann var mjög
þakklátur fyrir árin, sem fylgdu. Öll
fjölskyldan naut þessa tímabils, hann
átti líka margar góðar stundir með
öðrum góðum vinum.
Og það var alltaf létt yfir fólkinu og
notalegt að koma í heimsókn. Sverrir
hafði sína sérstöku kímni, sem hann
var ekki spar á og honum lá gott orð
til allra. Hann henti gaman að mörgu,
þegar hann var í essinu sínu, en
reyndar var ekki alltaf auðvelt að átta
sig á því hvað var gáski og græsku-
laust gaman og hvar örlítil alvara lá
að baki spauginu. En jafnan var hon-
um sérlega annt um að stjórnmála-
mennirnir væru klárir á því hvað
sneri upp og hvað niður í tilverunni,
minna máli skipti þótt aðrir væru í
einhverjum vafa.
Mágur minn, Sverrir Bjarnason,
var á réttri hillu í lífinu. Hann naut sín
í faginu, var einstaklega umhyggju-
og hjálpsamur, vildi hvers manns
vanda leysa og gekk að því öruggur
og hiklaus. Þegar eitthvað bjátaði á
varðandi heilsufarið hjá kunningjun-
um hringdu þeir gjarna í hann og ým-
ist leitaðist hann við að leysa vandann
sjálfur, eða koma þeim óbeðinn í sam-
band við aðra, sem hann taldi betur
búna til að fást við það, sem um var að
ræða. Hann var á sama hátt góður ná-
granni, sem margir leituðu til, og
þetta eðlislæga hlýja viðmót og hjálp-
semi fór lækninum vel, fólki þótti
vænt um hann.
Og hann hafði einstakt lag á börn-
um enda þar á heimavelli – að vinna
með börnum og fyrir börn. Það var
oft gaman að fylgjast með hvernig
hann að því er virtist ómeðvitað talaði
við börn og lét vel að þeim með því lát-
bragði og tungutaki, sem hæfði
þroskastiginu hverju sinni. Þau
hændust fljótt að honum og hlökkuðu
til að hitta hann aftur.
Í fáeinum minningarorðum verður
lífshlaup Sverris Bjarnasonar ekki
rakið, heldur aðeins minnst nokkurra
þátta. Hann var einn af þessum
traustu stólpum, sem samfélagsheild-
inni eru hvað mikilvægastir jafnt í lífi
hversdagsins sem hinni stöðugu sókn
á framfarabraut. Hann sinnti sínu
starfi af natni, þolinmæði og þraut-
seigju, sem geðlæknirinn þarf að búa
yfir í vandasömu hlutverki.
Fjölskyldan var samhent, Sverrir
og Þurý unnu allt saman og með
börnunum voru þau ein heild í hlýlegu
andrúmslofti heimilisins. Jafnvel svo,
að vantaði einhvern í hópinn var
spurt: Hvar er hann – eða hún? Það
var svo sjálfsagt að þau væru öll sam-
an. Söknuðurinn er nú mikill, en þau
eru líka mjög þakklát fyrir öll árin og
samverustundirnar, sem ljóma í
minningunni. Við hjónin vottum
Þurý, börnunum og sambýlismanni
dóttur dýpstu samúð – og litlu Sigríði
Sólveigu, sem misst hefur mikinn afa.
Haraldur J. Hamar.
Við systkinin viljum minnast föð-
urbróður okkar með nokkrum orðum.
Sverrir var mikill og góður frændi.
Það var ánægjuleg æska sem við átt-
um í fjölskylduhúsinu á Hjarðarhag-
anum. Afi og amma og Sverrir á efri
hæðinni, annar föðurbróðir á þeirri
efstu og ömmusystir í kjallaranum.
Við þvældumst á milli hæða og hlut-
um mikla athygli og elsku alls staðar.
Ekki átti Sverrir sístan þátt í því,
enda alveg einstaklega barnelskur.
Hann bauð okkur í ýmsar ævintýra-
ferðir á Land Rovernum. Stundum
var Robbinn fullur af frændsystkin-
um, en stundum voru farnar lúxus-
ferðir og aðeins einn farþegi með í för
og manni fannst maður alveg sérstak-
ur.
Nærvera Sverris var lífleg, notaleg
og hlý. Við skiptum hann öll máli.
Þannig hefur það verið alla tíð, hann
bar mikla umhyggju fyrir fólkinu
sínu. Hann fylgdist með hvað var að
gerast hjá okkur öllum í námi og
störfum. Þegar við hittumst voru mál-
in rædd fram og til baka, líflegar um-
ræður, stundum skiptar skoðanir en
alltaf skemmtileg og gefandi sam-
skipti. Sverrir var ekki bara góður
frændi, hann var líka læknir og hann
var læknirinn okkar. Hann lét heilsu-
far okkar og fjölskyldu okkar sig
varða og var ávallt reiðubúinn til að-
stoðar að fyrra bragði eða þegar til
hans var leitað. Fyrir það viljum við
öll þakka af einlægni.
Við systkinin og fjölskyldur send-
um Þurý, Eggerti, Möggu, Gunnu,
Jónasi og Siggu litlu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum góð-
an Guð að vaka yfir ykkur og styrkja
hvert og eitt.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við þótt sárt sé, en minninguna um
Sverri Bjarnason munum við geyma
með okkur um ókomin ár. Hvíl í friði
elsku frændi.
Helgi Örn, Magnea og
Einar Jóhannsbörn.
„Sverrir frændi“ Hann gekk aldrei
undir öðru nafni en þessu, hann
Sverrir Bjarnason sem kvaddi þenn-
an heim allt of snemma. Ekkert nema
góðar minningar tengjast þessum
góða frænda sem var alltaf tilbúinn að
hjálpa hvenær sem var og á hvaða
tímum sólarhringsins sem var. Það
var ósjaldan að hringt var í hann þeg-
ar eitthvert af krökkunum var með
einhvern krankleika og ekki stóð á því
að hann kæmi og kíkti á ungann,
gerði ráðstafanir eða bara róaði
stressaða foreldra. Það er alltaf
ógleymanleg stund þegar hann hitti
litla frændur og frænkur í fyrsta sinn.
Hann tók þá sitt sérstaka „Sverris
tékk“ á barninu, kitlaði það undir ilj-
arnar, strauk því um höfuðið og
smellti fingrum við eyrun svona til að
tékka á því allra nauðsynlegasta og
hvort öll viðbrögð væri í lagi. Hann
kom oft í heimsókn til okkar á Laug-
arnesveginn og var þá annað hvort
með Þurý sína upp á arminn eða beið
hjá okkur á meðan Þurý var að klára
vinnuna. Þetta voru alltaf sérstaklega
ánægjulegar heimsóknir og gott að
setjast við eldhúsborðið yfir kaffibolla
og léttu spjalli. Sverrir var mjög
frændrækinn og tók upp á því með
dyggri stoð Þurýar að bjóða frændum
og frænkum til sín í sumarbústaðinn
til að grilla og, það sem mikilvægara
var, að tryggja fjölskylduböndin.
Þetta var orðið eitthvað sem allir voru
farnir að hlakka til á hverju sumri.
Við hittum einn frændann á kvöld-
göngu fyrir nokkrum dögum og barst
talið ósjálfrátt að Sverri og Þurý og
þótti okkur miður að eitthvað hafði
klikkað með frændmótið þetta sumar.
Ekki grunaði okkur þá að aðeins 3
dögum seinna yrði Sverrir farinn að
hitta aðra frændur og frænkur en þau
sem eru enn hér í þessu jarðlífi. Það
eiga eflaust margar minningar eftir
að vakna á næstu dögum.
Enginn hringir t.d. og segir: Nú er
ný flensa á leiðinni, hvað á ég að
sprauta marga hjá ykkur núna?
Sverri hefði ekki líkað að við værum
sorgmædd hans vegna, hann hefði
frekar sagt við okkur: Fáið ykkur nú
gott vískíglas og skálið fyrir mér. Við
eigum samt öll eftir að sakna Sverris
sárlega og munum minnast hans með
hlýju og söknuði.
Elsku Þurý, Eggert, Magga,
Gunna, Jónas og Sigga. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hjörtur, Guðrún Jóna
og krakkarnir.
Þegar við kveðjum Sverri frænda
okkar og vin með sorg í hjarta er
þakklæti okkur efst í huga.
Ekki einungis fyrir alla hjálpina
þegar veikindi komu upp, jafnt að
nóttu sem degi, heldur einnig fyrir þá
umhyggju sem hann sýndi okkur og
öllum sem í kringum hann voru og
þurftu á aðstoð að halda. Þeir eru ófá-
ir einstaklingar sem Sverrir hefur
hlúð að með verkum og orðum sínum
og létt undir með á erfiðum og óbæri-
legum stundum. Það var ómetanlegt
að hafa frænda hjá okkur og mömmu
þegar pabbi glímdi við sín erfiðu veik-
indi.
Fyrstu minningarnar um Sverri
eru af frændanum sem alltaf kom síð-
astur í fjölskylduboðin og afmælin.
Hann átti tækið í brjóstvasanum sem
pípti á hann jafnt á jólum sem pásk-
um og þá varð hann að fara í símann
og svo var hann farinn en oft kom
hann aftur eins og ekkert hefði í skor-
ist. Já, þær voru oft langar vaktirnir á
þeim árum en Sverrir var ósérhlífinn
og lagði hart að sér til að lina þján-
ingar annara sama hvort þær voru
líkamlegar eða andlegar.
Sverrir var vel greindur, glaðlynd-
ur og hress að eðlisfari, hafði ríka
kímnigáfu og það fylgdi honum alltaf
góður andi. Hann hafði sérstakan frá-
sagnarstíl, greip gjarnan til orða er
maður heyrði sjaldan annars og var
þá oft gaman að hlusta á frænda láta
gamminn geisa. Þær eru ófáar minn-
ingarnar frá samverustundunum,
sama hvort var í Urðarstekknum eða
Blikahólunum, þar sem hann var
hrókur alls fagnaðar. Þegar litið er til
baka er þakklætið til Sverris ekki síð-
ur fyrir það sem hann gaf fjölskyld-
unni á þessum stundum.
Sverrir var mikill gæfumaður í
einkalífinu og samheldni fjölskyld-
unnar mikil. Hjá Þurý og börnum sín-
um, Eggerti, Magneu og Guðrúnu,
leið honum best. Þeim bjó hann fal-
legt heimili og gaf börnum sínum gott
uppeldi sem þau munu búa að alla
ævi. Það var eins og endurblik minn-
inganna frá því hann var með börnin
sín í Urðarstekknum að sjá hann með
afabarnið hana Siggu sína í fanginu.
Veikindi Sverris bar brátt að og
stríðið stóð stutt. Fáa grunaði hversu
veikur hann var enda var hann óvan-
ur að bera veikindi sín á torg. Við frá-
fall Sverris erum við trúlega býsna
mörg sem stöndum í þakkarskuld við
hann fyrir allt það sem hann gerði
fyrir okkur.
En öll þurfum við að rækta garðinn
okkur og Sverrir kenndi okkur svo
margt í þeim efnum. Vonandi ber
okkur gæfa til að miðla einhverju af
því sem hann gaf áfram til þeirra sem
standa okkur næst.
Elsku Þurý, Eggert, Magga, Guð-
rún, Sigga og Jónas, megi Guð veita
ykkur styrk. Megi það vera huggun í
sorg ykkar að minningin um Sverri
mun lifa með okkur sem nutum hand-
leiðslu og samfylgdar hans í gegnum
árin.
Lof sé þér, Guð, þín líkn ei þver,
lind allrar gæsku, dýrð sé þér.
Lof þér, sem veitir hjálp og hlíf,
himneska svölun, eilíft líf.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Jakob, Bjarni og Kristinn.
Laugardaginn 7. september
hringdi amma mín í okkur með þær
sorglegu fréttir að Sverrir frændi
væri dáinn. Fyrst neitaði ég að trúa
því og geri það varla enn.
Sverrir var mjög góður maður,
skemmtilegur, fyndinn og einnig var
hann óþrjótandi fróðleiksbrunnur.
Hann var alltaf mjög hress þótt mað-
ur vissi innst inni að hann var mjög
veikur.
Þær voru ófáar stundirnar sem við
sátum og röbbuðum saman um allt
sem á góma bar, fréttir, mannkyns-
söguna og margt fleira. Ég mun
sakna þessara stunda sem við áttum
saman.
Elsku Þurý, Eggi, Magga, Gunna,
Jónas og Sigga. Ég votta ykkur sam-
úð mína.
Sverrir Örn Einarsson.
Í dag kveðjum við systkinin eina af
hetjunum okkar og fyrirmyndum.
Sverrir hefur alltaf verið stór hluti af
lífi okkar. Hvort sem við vorum stödd
á Akureyri, Danmörku eða Græn-
landi, alltaf fylgdist hann með okkur
og alltaf gátum við leitað til hans ef
eitthvað bjátaði á.
Á þessari stundu streyma minning-
arnar fram. Ferðirnar í Veiðivötn á
follaranum, Sverrir með flugnanetið
standandi við grillið. Sumarbústaður-
inn sem hann var svo stoltur af. Allar
heimsóknirnar á Urðarstekkinn og
svo seinna í Blikahólana þar sem við
og sérstaklega Eggert gátum gleymt
okkur í umræðum um heimsmálin,
mannkynssöguna eða bara landið
okkar sem Sverrir þekkti betur en
nokkur annar sem við höfum kynnst.
Nafni hans spurði einu sinni hvort
það gæti verið að áhuginn á landa-
fræði og sögu fylgdi nafninu og hvort
það gæti verið að ef hann héti eitthvað
annað hefði hann ekki sama áhuga á
þeim málum og raunin er. Þeirri
spurningu verður ekki svarað en við
vitum að Sverrir ýtti undir það að
ósjálfrátt lásum við okkur til um hlut-
ina og fylgdum með því sem var að
gerast í heiminum.
Elsku Þurý, Eggi, Magga, Gunna,
Jónas og Sigga. Ykkar missir er svo
mikill. En minningin um Sverri mun
lifa í hjörtum okkar um ókomin ár.
Inga, Eggert og
Guðmundur Arnar.
Fallinn er frá kær vinur og skóla-
bróðir, Sverrir Bjarnason. Það er sárt
að sjá á bak góðum vini, sem alla tíð
hefur verið manni kær. Þó heilsa
Sverris hafi um nokkurt skeið ekki
verið góð, þá kemur kallið alltaf
óvænt og miskunnarlaust. Fyrir
nokkrum árum þurfti Sverrir að
draga saman seglin vegna veikinda.
Hann gerði þó aldrei mikið úr van-
heilsu sinni, var alltaf hress í bragði
og ávallt tilbúinn að rétta fram hjálp-
arhönd.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum 50
árum, er leiðir okkar lágu saman í
Menntaskólanum í Reykjavík, síðar
innrituðumst við báðir í læknadeild
H.Í. haustið 1952 og lásum mikið
saman fyrsta veturinn, oftast á heim-
ili foreldra hans á Nýlendugötu.
Kynntist ég þá hans samheldinni fjöl-
skyldu, foreldrum og bræðrum. Það
var gott að koma á Nýlendugötuna og
síðar á Hjarðarhagann, en þar reisti
fjölskyldan sér hús af miklum dugn-
aði. Síðar þegar Sverrir og Þurý
stofnuðu eigið heimili tókst þeim að
skapa þennan trausta heimilisbrag,
þar sem öllum leið vel.
Sverrir var gæfumaður, hann átti
góða og sérstaklega samheldna fjöl-
skyldu og honum farnaðist vel í starfi
og leik. Lengst af starfaði hann á
barnageðdeild Landspítalans á Dal-
braut og var vinsæll af samstarfsfólki
sínu, svo og sjúklingum. Greiðvirkni
Sverris var viðbrugðið, alltaf var
hægt að leita til hans með vandamál
sín og nutum við og fjölskylda okkar
góðs af ráðum hans. Hjálpsemi, lipurð
og geðprýði voru eiginleikar sem
hann átti í ríkum mæli. Þetta og létt
lund öfluðu honum vinsælda hvar sem
hann fór. Hann var vinur vina sinna,
en fyrst og fremst var hann einstakur
fjölskyldufaðir, hagur fjölskyldunnar
var ætíð í fyrirrúmi. Betri eiginmað-
ur, faðir og afi var áreiðanlega ekki
til.
Mikill er söknuður okkar, en minn-
ingin um góðan dreng mun ávallt lifa.
Við Ella og fjölskylda okkar vott-
um Þurý, börnunum, tengdasyni,
barnabarni, systkinum og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Sverris
Bjarnasonar.
Guðmundur Árnason.
Við andlát Sverris Bjarnasonar
læknis hvarflar hugur manns til löngu
liðinna daga, er fundum okkar bar
fyrst saman, haustið 1948, í Mennta-
skólanum í Reykjavík. Þá tók stór
hópur nemenda sæti í þriðja bekk, að
afloknu landsprófi í öðrum skólum.
Auðvitað var sá hópur kunnugastur
innbyrðis, sem þegar hafði setið í
fyrsta og öðrum bekk skólans, allt frá
1946, reyndar síðastur allra, en nú
bættust fjölmargir við. Þótt margir
væru þegar vel kunnugir jukust þó
kynni okkar allra að mun þennan vet-
ur. Haustið 1949 skiptum við okkur í
fjóra bekki í máladeild og stærðfræði-
deild. Og þar undum við í blíðu og
stríðu allt fram á vor 1952, að Pálmi
heitinn Hannesson rektor útskrifaði
okkur sem stúdenta frá Menntaskól-
anum í Reykjavík. Þá blasti framtíðin
við, björt og glöð, og okkur fannst
sem allir vegir væru færir. Sem þeir
líka voru.
Sverrir var einn þeirra, sem komu í
skólann haustið 1948. Ári síðar tók
hann sæti í B-bekk máladeildar og
þar deildum við tuttugumenningar
súru og sætu næstu þrjú árin. Þegar
við heimsóttum skólann á 40 ára stúd-
entsafmælinu og litum inn í gömlu VI.
bekkjar stofuna okkar, við hliðina á
hátíðarsalnum, vorum við furðu lostn-
ir að sjá hvílík kytra hún er. En
þröngt mega sáttir sitja. Þótt stund-
um væri sagt, að maður þyrfti að fara
fram á gang til að geta snúið sér við,
hafði námið sinn gang og við tengd-
umst þeim nánu vináttuböndum, sem
aldrei hafa slitnað. Auðvitað vorum
við eins misjafnir og við vorum marg-
ir, og útúrdúrar stundum hjá sumum
okkar. En Sverrir hélt alltaf sínu
beina striki. Hann var þéttur á velli
og þéttur í lund, hófsemdarmaður í
öllum greinum, hélt fast á sínu og náði
alltaf settu marki með sóma. Í hópi
okkar bekkjarbræðra var hann alltaf
glaður og reifur, lagði ætíð gott til
mála og studdi ævinlega að friði og
sáttum. Þess vegna var hann ekki að-
eins vinsæll og vel látinn í okkar hópi,
heldur líka meðal annarra bekkjar-
systkina okkar í máladeild og stærð-
fræðideild. Lyndiseinkunn hans var
öll á þann veg, að gott fólk laðaðist að
honum og því átti hann marga lífstíð-
arvini í árganginum.
Þegar stúdentsprófið var að baki
innritaðist Sverrir í Háskóla Íslands.
Þá stóðu mönnum aðeins hinar örfáu
hefðbundnu námsgreinar til boða.
Sverrir réðst ekki á garðinn þar sem
hann var lægstur, heldur skráði sig til
náms í læknadeild skólans. Honum
SVERRIR
BJARNASON