Morgunblaðið - 02.10.2002, Qupperneq 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. OKTÓBER 2002 31
þurfa kveðja þig núna en minning-
arnar um þig mun ég geyma í
hjarta mínu því betri frænku var
ekki hægt að eiga. Fjölskylda mín
þakkar allar ánægjustundirnar.
Skilaðu kveðju til ömmu, afa, Hin-
riks og Bebbu, þau verða glöð að
sjá þig, en minningin um glæsilega
góðhjartaða konu mun lifa með
okkur.
Vertu sæl, frænka.
Þín
Unnur Björg.
Þegar ég var barn og unglingur
var til fyrirbæri sem hét „fínar
frúr“. Þær nutu óttablandinnar
virðingar en sjaldan hlýrra tilfinn-
inga barna og unglinga sem ekki
töldu eigin mæður og frænkur til
þessa flokks. Þegar ég hitti Unni
Magnúsdóttur fyrst, rúmlega tví-
tugur, fann ég strax að hér var
komin fín frú, vel og óaðfinnanlega
klædd, settleg og virðuleg í fram-
komu. Ekki fór þó á milli mála að
systurdóttir hennar og nafna, ný-
orðin konan mín, bar til hennar
hlýjar tilfinningar og þær hvor til
annarrar. Mér fannst hún líta með
tortryggni á renglulegan strák sem
þóttist ætla að fara að setja saman
heimili með frænkunni, ekki síst
eftir að hún hafði, andstutt, fetað
sig upp á hanabjálka í Grjótaþorp-
inu þar sem þessir auralausu stúd-
entar voru búin að koma sér fyrir
undir súð í einu herbergi og eld-
húsi. Maður uppgötvaði þó fljótt að
sá virðuleiki í fasi sem einkenndi
Unni Magnúsdóttur var ekki þótti
heldur henni eiginleg framkoma
sem stafaði í senn af sjálfsvirðingu,
hlédrægni og tillitssemi.
Unnur missti móður sína fjög-
urra ára gömul, en faðir hennar
hafði hana alltaf hjá sér, og hún var
áreiðanlega augasteinninn hans,
enda minntist hún þess oft þegar
hún sat í fangi hans þegar hann
spilaði á spil eða lék á orgelið sitt
litla heima á Sólvangi og systkin,
frændfólk og vinir safnaðist í kring
og söng. Það var paradís bernsk-
unnar í vitund hennar. Hún var
sagnafá um árin sem fylgdu, en
minntist stundum áranna í Versl-
unarskólanum, enda batt hún þá
vináttubönd sem entust ævilangt.
Ljósmyndir sýna að Unnur var
mjög fögur ung stúlka enda leið
ekki á löngu eftir að hún kom heim
til Vestmannaeyja að loknu námi að
hún eignaðist glæsilegan mann,
Hinrik Jónsson lögfræðing. Leiðir
þeirra lágu síðan saman meðan
hann lifði. Unnur naut sín áreið-
anlega vel á Stykkishólmsárunum,
veitul kona sem kunni vel að taka á
móti gestum, og þar eignaðist hún
marga og nána vini.
Eftir að Unnur flutti suður 1965
og bjó sér sitt fallega heimili á
Drafnarstíg 2A kynntist ég vel
þeirri hlýju og manngæsku sem bjó
undir hinu háttvísa yfirborði. Frá
árinu 1972 varð síðan örstutt á milli
heimila okkar og tíðförult á milli.
Ekki voru það síst börn okkar Unn-
ar Alexöndru, Ari og Þóra, sem
nutu góðs af því nábýli. Unnur var
þeim í þrjá áratugi nákomnari en
þeirra eigin ömmur, sem lengst af
bjuggu fjær. Hún tók þeim æv-
inlega opnum örmum, svo að ekki
sé minnst á gjafir stórar og smáar.
Sama var þegar hún heimsótti okk-
ur erlendis. Alltaf kom hún færandi
hendi. Hæglætið var alltaf hið
sama, en skýrleiki í hugsun og
keppnisskap kom skemmtilega í
ljós þegar sest var við spil. Unnur
var ágætur bridge-spilari og naut
spilamennskunnar fram í fingur-
góma, fagnaði nýliðum og hafði
gaman af að segja unga fólkinu til.
Unnur vann meira en hálfa
starfsævi sína hjá Olís í Reykjavík.
Vinnan þar og félagsskapurinn átti
vel við hana, og þegar sjötugsald-
urinn kom var henni tilkynnt að
hún gæti haldið áfram eins lengi og
hún óskaði. Því tók hún fegins
hendi og vann þar mörg ár enn. Öll
þessi ár vann hún með sama manni,
Franz Pálssyni, og bar víst aldrei
skugga á þeirra samstarf.
Frændgarður Unnar var stór,
þótt hún ætti ekki börn sjálf, og
hún rækti frændsemi og vináttu við
marga og hafði því í mörg horn að
líta. Síðasta áratuginn voru kraftar
hennar að þverra, og þar kom að
henni hentaði ekki lengur að búa
ein og fékk þá vist á Grund. Það
var ekki auðveld ákvörðun, en
henni leið þó brátt vel þar, ekki síst
vegna þess að hún fékk ágætan
herbergisfélaga, Þórunni Scheving
Thorsteinsson. Á Grund fékk Unn-
ur að lokum hægt andlát. Fjöl-
skyldan á Nýlendugötu 43 kveður
með söknuði. Það verður autt sæti
við borðið um næstu jól.
Vésteinn Ólason.
Unnur, þú varst mjög góð
frænka. Ég vildi að þú gætir lifað
lengur en þú varst orðin gömul og
þreytt. Þú gafst mér oft nammi og
fórst með mér í golf. Hún var góð í
golfi og vann mig oft og hina líka.
Hún var oft hress og kát og við
kepptum oft í Ólsen, Ólsen. Það var
gaman. Hún vann mig oftast. Það
var gott að vera á Grund. Hún var
góð við mig. Ég átti góðar stundir
með henni. Hún var með brúnt hár.
Hún gaf mér geislaspilara sem var
góður. Hún kom oft í mat til ömmu
og afa. Hún var kurteis og flott.
Þegar ég frétti að hún dó, þá varð
ég leiður og bað til guðs. Ég vona
að henni líði vel á himninum.
Kveðja.
Alexander.
Elsku Unnur frænka okkar var
okkur meira en móðursystir og
nánari en algengt er með frænkur.
Hjartahlýja Unnar og umhyggja
verður okkur ógleymanleg. Á
bernskuárum heimsóttum við Unni
og Hinrik í Stykkishólmi og áttum
þar dýrmæt sumur. Sjálfri varð
henni ekki barna auðið, en hún
elskaði börn og þau hændust að
henni. Hún gaf sér alltaf tíma fyrir
börnin, lék sér við þau og kenndi
okkur, og svo okkar börnum, að
spila og leggja kapal. Unnur hafði
mörg áhugamál, þar á meðal golf
sem hún reyndi að kenna okkur
krökkunum með því að pútta í glas
á ganginum, enda var Unnur ein af
stofnendum gofklúbbs Vestmanna-
eyja.
Unnur var mjög gestrisin og
hver heimsókn var hátíðarstund.
Hún átti fallegt heimili og bauð
jafnt börnum sem fullorðnum til
sætis í sparisófanum og lagði spari-
stellið á borð. Unnur var glæsileg
kona og bar sig með reisn. Hún var
vinmörg og félagslynd, en jafnframt
hógvær og fremur hlédræg. Fáguð
framkoma hennar laðaði fram það
besta í öðrum og aldrei talaði hún
illa um nokkurn mann.
Systkinin frá Sólvangi í Vest-
mannaeyjum voru ávallt mjög sam-
heldin, ekki síst systurnar Unnur,
Rebekka og Sigurbjörg móðir okk-
ar. Eftir að Unnur flutti til Reykja-
víkur og var orðin ekkja varð sam-
bandið við fjölskyldu okkar enn
nánara. Unnur hélt heimili á Drafn-
arstíg með Rebekku systur sinni
sem bjó með henni í nokkur ár eða
þar til Rebekka lést. Það leið ekki
svo dagur að Unnur og mamma töl-
uðu ekki saman. Mamma, pabbi og
Unnur ferðuðust mikið saman og
heimsóttu okkur, hvar sem við
bjuggum. Unnur reyndist mömmu
og okkur öllum vel í veikindum
pabba og þegar mamma veiktist
var Unnur stoð okkar og stytta.
Seinni ár eftir að mamma og pabbi
fluttu aftur til Eyja var hún oft hjá
okkur um jól og eru þær sam-
verustundir ógleymanlegar.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Unni okkar samfylgdina og biðjum
Guð að blessa minningu hennar.
Gunnlaugur Axelsson,
Kristrún Axelsdóttir, Hildur
Axelsdóttir, Magnús Axelsson,
Halldór Axelsson.
Unnur frænka var alveg einstak-
lega þolinmóð við okkur systkinin,
þegar við hlupum í hring eftir hring
í stofunni, í kringum dýrmæta vas-
ana og ruglandi snúrunum í tepp-
inu, þegar hún kenndi okkur að
spila Ólsen-Ólsen og leysa kross-
gátur. Í gegnum mikil og langvar-
andi samskipti hefur Unnur aldrei
reiðst okkur. Hún var alltaf glöð að
sjá okkur, launaði okkur vel fyrir
það þegar við skruppum út í Óla-
kjör fyrir hana og var alltaf til í að
spila við okkur. Aldrei skammaði
hún mig fyrir það að stríða sér,
þegar ég læsti hana úti þegar hún
for niður í kjallara, eða þegar ég
hringdi og sagðist þurfa að loka
fyrir rafmagnið hjá henni. Þegar ég
veiktist gat ég bókað það að Unnur
kæmi beint eftir vinnu með sjúkra-
nammi og hringdi til að vita hvern-
ig ég hefði það. Á jólunum hlökk-
uðum við alltaf sérstaklega til þess
að klukkan yrði sex því þá fengjum
við að taka upp pakkana frá Unni
og Bebbu, systur hennar. Það var
ekki ónýtt þar sem þeir innihéldu
alltaf eitthvað sem okkur hafði
langað í. Seinna meir þegar við
fluttum út fengum við Unni sjálfa í
jólagjöf, því hún kom oftast að
heimsækja okkur. Þá var líka spilað
bridge fram eftir kvöldi, til sér-
stakrar ánægju fyrir mig og Unni.
Samskiptin við Unni árin eftir að
við komum heim aftur hafa verið
náin, en ekki jafn mikill tími aflögu
til heimsókna eða símhringinga. Á
góðum degi hafa þó spilin verið
dregin fram og tekinn slagur,
drukkið heitt kakó og borðuð epla-
kaka. Þessi allra síðustu ár varð
Unnur aðeins að skuggamynd af
sjálfri sér, minningarnar slokknuðu
jafnóðum og þær urðu til og þær
eldri urðu þokukenndari. Það
breytti því ekki að hún hélt tigninni
og tærleika hjartans enda ristu þau
alveg í botn hjá henni.
Ég hef notið gestrisni og góð-
mennsku Unnar í 30 ár og finnst
leiðinlegt að ekki sé hægt að end-
urgreiða henni það, en þær gjafir
voru heldur aldrei gefnar með
neinu skilyrði eða í skuld. Ég veit
ekki hverjum ég ætti að segja það
svo ég segi það bara svona út í loft-
ið að ég þakka kærlega fyrir að
hafa átt Unni að.
Ari.
Einn minna tryggustu og bestu
vina hefur lokið hérvistargöngu
sinni eftir langt og gott ævistarf
hér á jörð. Vinur vina sinna og sér-
stök og góð kona sem verður hverj-
um sem kynntist henni og átti tæki-
færi til að fylgja henni og eiga
vináttu og traust hennar minnis-
stæð. Ég var einn þeirra sem
kynntust henni fyrst þegar hún
kom í Stykkishólm árið 1949, þegar
Hinrik maður hennar tók við emb-
ætti sýslumanns þar. Það var ekki
langt liðið þegar ég fann hversu
góð og traust hún var og sá þokki
sem hún bar var einstakur.
Þau hjón komu austan úr Nes-
kaupstað þar sem Hinrik hafði ver-
ið bæjarfógeti um nokkurt skeið.
Hún og þau bæði hjónin eign-
uðust fljótt bæði góða vini og sam-
ferðamenn og Hinrik var bæði
röggsamur og réttsýnn í sínum
störfum og fólk lærði fljótt að meta
hann og treysta honum. Því miður
lést Hinrik á besta aldri mjög
snögglega og þá sá ég best hve
sterk og traust Unnur var í sinni
miklu sorg og eins hve bæjarbúar
fundu hve mikils var misst.
Ég var starfsmaður á sýsluskrif-
stofunni þegar Hinrik kom að emb-
ættinu og var það til 1954 er ég tók
við umdæmisstöðu Pósts og síma.
Ég fann fljótt hversu þau hjón voru
samhent í öllu og hversu gott var
að vera í starfi með þeim.
Við Unnur störfuðum saman á
skrifstofunni og hve allt sem hún
gerði þar var bæði snyrtilegt og vel
gert minnist ég fyrst og fremst,
enda hafði hún góða rithönd. Hún
lagði sína sérstöku alúð við að allt
og öll afgreiðsla mætti fara fyrir
dóm þeirra sem nutu og margir
minnast hennar frá þeim dögum.
Eftir lát manns síns flutti Unnur
til Reykjavíkur og meðan heilsan
var í lagi bjó hún á Drafnarstíg og
þangað var gott að koma. Sama
góða viðmótið. En að því kom að
kraftarnir minnkuðu og þá var leit-
að skjóls á Elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund í Reykjavík og þar
dvaldi hun uns ævinni lauk. Ég
kom þar oft til hennar og fyrir
nokkrum dögum þegar ég heimsótti
hana var hún mjög hress og átti ég
síst von á að heyra andlát hennar
svo brátt.
Um leið og ég kveð Unni, mína
tryggu og traustu vinkonu, bið ég
henni allrar blessunar og þakka
henni farsæla og góða samfylgd.
Guð blessi góða konu og vin.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
✝ Erla Andrésdótt-ir fæddist á
Innri-Skeljabrekku í
Andakílshreppi í
Borgarfirði 25.
ágúst 1930. Hún lést
26. ágúst síðastlið-
inn. Hún var yngsta
barn hjónanna
Andrésar Björnsson-
ar, f. í Bæ í Bæjar-
sveit 27. nóvember
1892, d. 17. febrúar
1967, og Stefaníu
Ólafsdóttur, f. 30.
nóvember 1900, d.
16. nóvember 1982.
Systkini Erlu eru: Ólafur, f. 20.
október 1924, Guðrún, f. 12.
ágúst 1926, d. 29. maí 1984, og
Áslaug, f. 26. mars 1929.
Erla giftist 23. janúar 1954
Tómasi Hauki Jóhannssyni, f. í
Reykjavík 20. janúar 1921. Hann
er sonur hjónanna Jóhanns Þor-
leifssonar, sjómanns og verka-
manns, og Jóhönnu Guðrúnar
Tómasdóttur. Erla og Haukur
eiga einn son, Andrés, iðnrekstr-
arfræðing og
bankastarfsmann í
Reykjavík, f. 16.
febrúar 1969.
Foreldrar Erlu
brugðu búi árið
1936 og flutti fjöl-
skyldan þá til Borg-
arness. Erla gekk í
barnaskóla í Borg-
arnesi en fór síðar í
Húsmæðraskólann á
Varmalandi þaðan
sem hún útskrifað-
ist árið 1950. Sama
ár kynntust Erla og
Haukur um borð í
farþegaskipinu Laxfossi, þar sem
hann var stýrimaður en hún
þerna. Hún starfaði um borð í
Laxfossi þar til hann strandaði
undan Kjalarnesi. Eftir það
starfaði hún lengst af á sauma-
stofu en árið 1975 hóf hún störf
við ræstingar í grunnskólum
Reykjavíkur og starfaði þar til
starfsloka.
Útför Erlu fór fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Elsku Erla mín.
Mig langar til að kveðja þig og
þakka þér samfylgdina og alla þá
tryggð sem þú sýndir mér.
Ég veit að nú líður þér vel á nýju
tilverustigi og vel hefur verið tekið á
móti þér. Minning þín mun ávallt lifa
í mínum huga.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfin burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Kæru feðgar Haukur og Addi
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Ykkar vinur,
Kristín Fjóla.
ERLA
ANDRÉSDÓTTIR
svo með árunum þróaðist yfir í bíla
og „rúntinn“, sem þá var helsti sam-
komustaður unglinga. Síðan tók al-
varan við, konur og börn og skildu þá
leiðir okkar Ómars um árabil. Við
Ómar endurnýjuðum síðan okkar
gömlu vináttu mörgum árum seinna
og áttum mikil samskipti síðustu ár-
in. Það verður mikil eftirsjá í að
heyra ekki oftar hina sérkennilegu,
hrjúfu en glaðlegu rödd Ómars og
ekki vantaði frásagnargáfuna, því
Ómar kunni að krydda frásögnina,
þótt það væri aldrei á kostnað ann-
arra.
Ómar gekk í gegnum margar
hremmingar um ævina, allt frá sjó-
slysum til alvarlegra og margþættra
veikinda sem urðu honum að aldur-
tila. Þrátt fyrir allt mótlætið þá var
Ómar gæddur mikilli bjartsýni og
bar sig alltaf vel og var ætíð reiðubú-
inn að gera öðrum greiða ef til hans
var leitað. Innri mann Ómars mátti
berlega sjá í samskiptum hans við
Ómar litla, yngsta son hans. Ómar
mátti ekki af drengnum sjá og var
einstaklega natinn við hann og var
okkur vinum Ómars mikið skemmt
yfir því hve ótrúlega líkir feðgarnir
voru.
Ómar starfaði mikið hjá fyrirtæki
mínu síðari árin, það er eins og sí
hrakandi heilsa hans leyfði. Ég skrifa
þessar línur því ekki aðeins fyrir
mína hönd og fjölskyldu minnar,
heldur allra starfsmanna E.T. ehf.,
sem allir sakna Ómars sem sam-
starfsmanns og ekki síður sem sögu-
manns. Við öll vottum þér, Jo Ann, og
börnunum, okkar innilegustu samúð.
Megi guð vera með ykkur.
Einar Gíslason.
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ÁSDÍS ÞÓRA KOLBEINSDÓTTIR,
Dalsbyggð 4,
Garðabæ,
lést á gjörgæsludeild Landspítala Fossvogi
sunnudaginn 29. september.
Guðmundur K. Jónmundsson,
Guðfinna Sigurgeirsdóttir,
Kolbeinn Guðmundsson, G. Birna Guðmundsdóttir,
Aðalheiður D. Guðmundsdóttir, Hákon Åkerlund,
Jónmundur K. Guðmundsson,
Guðmundur G. Guðmundsson, Anna B. Marteinsdóttir
og barnabörn.