Morgunblaðið - 02.10.2002, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 2. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
Mig og fjölskylduna
langar að minnast vin-
ar okkar Guðna Ing-
ólfssonar. Ég hafði
þekkt Guðna frá því
hann var lítil drengur í Kjósinni,
sveitinni sem sameinaði fjölskyldur
okkar. Kunningsskapurinn jókst eft-
ir að við eignuðumst Sandinn og má
segja að hestar og heyskapur hafi
ráðið mestu þar um.
Guðni átti bæði fé og hesta og
hugsaði vel um. Hann fór margar
ferðir með okkur ríðandi úr Víðidal í
Reykjavík yfir Svínaskarðið og í
Kjósina. Hann kom með sína hesta á
kerru í bæinn og lagt var af stað í ár-
lega sleppiferð daginn eftir. Við
minnumst margra góðra stunda með
Guðna frá þeim ferðum. Í seinni tíð
kom hann oftast á Skarðsflötina og
hafði þá meðferðis sínar þekktu
Guðnaveigar sem samferðamenn
okkar þáðu með þökkum. Undir það
síðasta lét hann sér nægja að koma í
Möðruvallarétt.
Guðni var sérstakur maður og ein-
stakur á sinn hátt og setti sannar-
lega svip á Kjósina. Guðni átti hvítan
Suzuki Vitara og fór um sveitina í
eftirlitsferðir um sumarbústaði við
Meðalfellsvatn og á þessum ferðum
sínum eignaðist hann fjölda kunn-
ingja sem munu sakna hans. Guðni
var félagslyndur og hafði gaman af
að koma í stuttar heimsóknir til okk-
ar að Sandi og til Steina í bústaðinn
og það verður sannarlega skrítið að
fá hann ekki í kaffi og spjall um kind-
urnar hans og það sem var að gerast
í Kjósinni.
Guðni varð fimmtugur síðasta
sumar og hélt upp á afmælið í Fé-
lagsgarði í Kjós. Þar kom í ljós hvað
Guðni var vinmargur. Veislan var
skemmtileg og fluttu bæði söngkór-
ar og einsöngvarar lög.
Guðni ólst upp í stórum systkina-
hópi og þau sýndu honum mikla
ræktarsemi í veikindum hans. Ég
votta foreldrum hans og systkinum
samúð okkar fjölskyldu.
Við kveðjum Guðna með eftirsjá
GUÐNI
INGÓLFSSON
✝ Guðni Ingólfssonfæddist í Reykja-
vík 10. júní 1951.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 16. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Reynivalla-
kirkju 28. septem-
ber.
en gleðjumst yfir því að
hann sé kominn á betri
stað.
Gunnar Steinsson
og fjölskylda.
Komið er að kveðju-
stund, stund þakklætis
og trega, tímamótum
sem enginn fær umflú-
ið. Við sem eftir stönd-
um leiðum hugann að
því hvað sá maður sem
við kveðjum gaf okkur
meðan hans naut við.
Fyrir 14 árum
kynntumst við Guðna og fyrir hans
tilstillan fengum við lóð undir sum-
arbústað í landi Eyja I. Upp frá
þeirri stundu var hann mikill vinur
okkar og tíður gestur hjá okkur á
Sólgörðum. Ef hann ekki kom var
ætíð sagt: Hvar ætli Guðni sé, hann
hefur ekki sést í dag.
Guðni var gæslumaður fyrir Félag
sumarbústaðaeigenda við Meðal-
fellsvatn. Því starfi sinnti hann með-
an kraftar og heilsa leyfðu. Alltaf var
hann kosinn aftur í það embætti á
fundum félagsins og sýnir það hvað
öllum þótti vænt um hann. Guðni
unni sveitinni sinni og samskiptum
við fólkið í sumarbústöðunum og þar
átti hann trygga vináttu og hlýju.
Við erum þakklát fyrir að hafa
haft okkar árlegu grillveislu með
honum 30. ágúst sl. Hann var orðinn
mjög veikur þá og úthaldið og þrekið
ekki mikið, en ekkert kom í veg fyrir
að hann mætti og við vitum að hann
naut þessarar stundar.
Föstudaginn 13. september hitti
ég Guðna og þá voru réttirnar um
næstu helgi honum efst í huga og þar
ætlaði hann svo sannarlega að vera
og enginn skyldi reyna að stoppa það
af. Kindunum sínum unni hann af lífi
og sál og var dapur ef þær skiluðu
sér ekki allar af fjalli.
Ég á eftir að sakna þess að heyra
ekki þungt fótatak og hressilegt
bank á dyrnar og kallað: „Ertu
heima þarna, gamla mín?“
Að lokum viljum við færa Guðna
alúðarþakkir fyrir vináttu og tryggð
við okkur og vottum fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúð. Við kveðj-
um kæran vin.
Lilja og Björn, Sólgörðum.
Í dag er til grafar borinn kær
sveitungi minn og vinur, Guðni Ing-
ólfsson frá Eyjum. Gunni eins og við
í austurbænum kölluðum hann alltaf,
var heimagangur og aufúsugestur á
æskuheimilinu allt frá unga aldri,
enda ekki langt á milli bæja. Guðni
kom til dyranna eins og hann var
klæddur og var einstaklega hjálpfús.
Þessari hjálpsemi hans fór ég ekki
varhluta af og minnist þess þá sér-
staklega þegar ég átti mína fyrstu
bíla. Það var ekki ónýtt að fara upp í
sveit um helgar og um leið og rennt
var í hlaðið var Gunni kominn til að
athuga hvort það væri nú ekki eitt-
hvað sem þyrfti að lagfæra, sem oft-
ast var nú raunin. Hann var líka
stoltur og mátti vera það þegar hann
kom með bílinn aftur og bað mig um
að heyra hvað gangurinn í honum
væri orðinn fínn.
Þegar ég svo flutti að heiman lét
hann ekki aftra sér frá að heimsækja
mig í vinnuna eða heim, til að segja
mér sögur úr sveitinni undir kaffi-
bolla og pönnukökum.
Það varð líka svo að síðasta skiptið
sem við hittumst í þessu jarðlífi var í
eldhúsinu hennar mömmu í sveitinni
yfir kaffibolla og þrátt fyrir mikil
veikindi hafði hann keyrt um sveit-
ina okkar og kannað ástandið ef svo
má að orði komast. Gunni var sívinn-
andi og kom það því ekki á óvart að
umræðuefnið þetta sinnið væri kind-
ur og smalamennska sem var á
næsta leiti. Hugur hans var við kom-
andi haustverk í sveitinni en við vit-
um nú að þau vinnur hann ekki, því:
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
(Friðrik Steingr. frá Grímsstöðum.)
Dansinn er hættur að duna og
hetja er búin að beygja sig undir
þennan allsherjardóm. Ég veit að nú
eru allir hlekkir brostnir og hann
hefur fengið frelsið.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Að lokum biðjum við algóðan Guð
að blessa minningu um góðan dreng
sem kvaddi svona langt fyrir aldur
fram. Við vottum Helgu og Ingólfi,
systkinum, mökum þeirra og börn-
um ásamt öllum ástvinum hans okk-
ar dýpstu samúð.
Jórunn Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Það var fyrir tæpum tíu árum sem
við hjónin kynntumst Guðna, er við
standsettum sumarbústað við Með-
alfellsvatn. Var Guðni tíður gestur
hjá okkur er við dvöldum þar um
helgar. Guðni var vinur vina sinna og
vildi öllum vel. Hann fylgdist með að
allt væri í lagi er við vorum ekki á
staðnum. Ófá voru símtölin til okkar
ef t.d. báturinn slitnaði upp er óveð-
ur gekk yfir.
Guðni var ákaflega þakklátur yfir
því sem vel var gert. Hann hafði
barnshjarta og sýndi það í verki. Það
verður tómlegt að koma í Kjósina og
heyra ekki Löduna renna í hlaðið og
kallað háum rómi: Er enginn heima?
Nú hefur Guðni fengið hvíldina eftir
erfið veikindi en minningin um góð-
an dreng mun alltaf lifa. Við hjónin
vottum foreldrum og systkinum
dýpstu samúð okkar.
Sólveig og Hallgrímur,
Grímsstöðum.
Kær vinur okkar Guðni, gæslu-
maður við Meðalfellsvatn, er fallinn
frá eftir tveggja ára baráttu við ill-
vígan sjúkdóm, þessi stóri og sterki
maður var lagður að velli.
Hann var ótrúlegur í baráttunni,
alltaf á ferðinni á jeppanum sínum
að líta eftir í sumarbústaðahverfun-
um, hvort allt væri nú ekki í lagi, og
kom hann þá gjarnan við í kaffi og
spjall. Heyrðist þá hátt í honum þeg-
ar hann opnaði hliðið inn á lóðina og
sagði: Hvað eruð þið að gera þarna,
ha?
Guðni var alveg einstaklega bón-
góður og hjálpsamur ef einhver
þurfti á aðstoð að halda hvort sem
það var að tæma rotþró, útvega jarð-
veg eða skít í ræktunina, bara nefna
það þá var hann mættur.
Árlega þegar sumarbústaðafélag-
ið er með sinn hreinsunardag var
Guðni potturinn og pannan í því og
fór um á traktornum með heyvagn-
inn aftan í og hirti það upp sem bú-
staðaeigendur voru búnir að henda
út fyrir lóðir sínar og fór með á
brennuna.
Eiga mörg börn góðar minningar
um það er þau fengu að sitja á vagn-
inum.
Einu sinni á ári um verslunar-
mannahelgi hefur sumarbústaða-
félagið verið með ball í Félagsgarði.
Þá var hann dyravörður og svona
mætti lengi telja.
Það er ekki hægt að minnast
Guðna án þess að nefna hvað hann
var einstaklega laginn að gera við
vélar og tæki, allt lék það í hönd-
unum á honum, hvort sem hann tók
upp vélar og gírkassa eða þurfti að
gera við landbúnaðartækin eða
smíða vagnana, það háði honum ekki
þótt hann væri ekki með langa skóla-
göngu að baki.
Hann vann í nokkur ár hjá Sindra-
stáli – efnissölu þar sem er stærsta
bitasög á landinu og engum var
treyst betur en honum að stjórna
henni, því oft kom það fyrir ef ekki
var farið mjúkum höndum um hana
að sagarblaðið var brotið en aldrei
braut hann blað þrátt fyrir stórar
hendur og sterkar.
Sú hefð komst á fyrir nokkrum ár-
um hjá okkur ásamt öðrum hjónum í
sumarbústað að vera með grillveislu
fyrir Guðna að haustslátrun lokinni.
Hefur Guðni þá komið með kjötið og
efni í Irish coffee en við séð um ann-
að. Í ágúst sl. leit hann inn og spurði
hvort við ættum ekki að drífa í þessu
þótt ekki væri komin sláturtíð. Leist
okkur vel á það og var grillveislan
ákveðin 30. ágúst þar sem við áttum
ánægjulegt kvöld með honum. En
okkur grunar að hann hafi gert sér
grein fyrir hvert stefndi þótt hann
væri ekkert að kvarta.
Hinn 7. september tók hann þátt í
kræklingaveislu með sumarbústaða-
félaginu sem er haldin árlega. Var
hann mættur kl. 6 og fór heim með
þeim síðustu kl. 11.
Guðni elskaði sveitina sína, var
vinmargur og alls staðar velkominn.
Eftirminnilegt er 50 ára afmæli
hans haldið fyrir ári í Félagsgarði og
var troðfullt hús þar sem Karlakór
Kjalnesinga og einsöngvari heiðruðu
hann, ásamt miklum ræðuhöldum.
Einnig kom hljómsveit og hélt dans-
leik á eftir fyrir hann og gesti.
Guðni stefndi að því að komast í
réttirnar sem voru um síðustu helgi
og er sárt til þess að vita að hann
skyldi ekki ná því.
Við kveðjum þig, kæri vinur, með
trega og þökkum þér allt sem þú hef-
ur verið okkur en víst er að Kjósin
verður ekki söm eftir sem áður án
þín. Foreldrum þínum og fjölskyldu
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Vinir þínir á Bakka
Sigríður og Þorlákur.
Í dag kveðjum við vin okkar,
Guðna Ingólfsson frá Eyjum I í
Kjósarhreppi, og það er við hæfi að
minnast þessa góða drengs með
nokkrum orðum.
Við höfum nú átt sumarbústað í
Kjósinni um tíu ára skeið og segja
má að Guðni á Eyjum hafi allan þann
tíma verið fastur hluti af tilverunni í
Kjósinni. Við þekktum hann lítið til
að byrja með og það var helst að við
hittum hann á árvissum mannamót-
um yfir sumartímann, s.s. á dans-
leikjunum í Félagsgarði um verslun-
armannahelgina en þar var Guðni
oftast dyravörður og sá um að allt
færi skikkanlega fram. Síðar tók
Guðni að sér að vera gæslumaður
fyrir Félag sumarbústaðaeigenda
við Meðalfellsvatn (FSM) og því
starfi sinnti hann af mikilli sam-
viskusemi. Hann var í góðu sam-
bandi við lögregluna í Mosfellsbæ
sem gat vottað að innbrotum í sum-
arbústaðina fækkaði til muna eftir
að Guðni tók við gæslunni.
Eftir að Ella tók við starfi gjald-
kera í FSM kynntumst við Guðna
vel. Ef við vorum í sveitinni kom
Guðni jafnan í heimsókn. Í fyrstu var
hann sennilega að tryggja það að
hann fengi greitt fyrir gæsluna á
réttum tíma en heimsóknunum
fækkaði ekkert eftir að Ella hætti
gjaldkerastörfunum og það þótti
okkur vænt um. Það var gott að hitta
Guðna í kræklingaveislu FSM á
Grjóteyri nú um miðjan september.
Þótt hann væri orðinn helsjúkur bar
hann sig vel. Nokkrum dögum síðar
var hann allur.
Sumarbústaðaeigendur við Með-
alfellsvatn og í næsta nágrenni eiga
Guðna á Eyjum mikið að þakka. Um
leið og við kveðjum Guðna sendum
við fjölskyldu hans innilegar samúð-
arkveðjur.
Eiríkur og Elínborg,
Brekkukoti.
Með þéttu handtaki
og hlýju viðmóti tók
Ólafur Jónsson kennari
á móti okkur þegar við
urðum samstarfsmenn
hans í Brautarholts-
skóla haustið 1972. Smám saman
kynntumst við honum betur og áttum
með honum samstarf til ársins 1987
og það fór ekki á milli mála að þessi
myndarlegi maður hið ytra hafði líka
til að bera mikla innri fegurð og góð-
ar gáfur. Hann bar uppruna sínum
fagurt vitni en hann var elsta barn
heiðurshjónanna Jóhönnu Ólafsdótt-
ur frá Sandprýði á Eyrarbakka og
Jóns Eiríkssonar hreppstjóra og
bónda í Skeiðháholti. Hann nam við
Héraðsskólann á Laugarvatni tvo
vetur og minntist oft dvalar sinnar
ÓLAFUR
JÓNSSON
✝ Ólafur Jónssonfæddist í
Skeiðháholti í
Skeiðahreppi 9. jan-
úar 1924. Hann lést á
Selfossi 17. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Skálholtskirkju
28. september.
þar af mikilli ánægju,
einnig nam hann einn
vetur síðar á ævinni við
Kennaraháskóla Ís-
lands. Að öðru leyti má
segja að hann hafi verið
sjálfmenntaður.
Hann var bókelskur
og sílesandi sér til
ánægju og gagns og
miðlaði mörgum gull-
kornum til okkar hinna
sem latari voru við lest-
urinn. Góð bók gat átt
hug hans allan. Íslensk
tunga átti góðan bak-
hjarl þar sem Óli fór.
Hann var hagmæltur og sendi okkur
oft stökur bæði á jólum og afmælum.
Hann hafði góða söngrödd og söng
m.a. í Kirkjukór Ólafsvallakirkju og
einnig í Skálholtskórnum og Árne-
skórnum. Hann var glöggur á tölur
og ágætur stærðfræðingur. Hann var
í fremstu röð fimleikamanna og sýndi
m.a. fimleika á alþingishátíðinni 1944.
Það var því mikill akkur í því fyrir
Skeiðahrepp og nágrenni að hafa svo
fjölhæfan mann innan sinna vébanda
og voru honum falin ýmis störf í sam-
ræmi við það. Hann var kennari á
Skeiðum í tæp fjörutíu ár og við
minnumst þess hvað hann talaði hlý-
lega og af væntumþykju ef talið barst
að nemendum hans og ekkert síður
þá sem höfðu verið á einhvern hátt
erfiðir. Hann var góður fjármaður og
hafði yndi af að hugsa um búfé. Hann
lét eitt sinn þau orð falla að hann
hefði vel getað hugsað sér að vera
fjármaður á stóru fjárbúi. Um tíma
bjó hann með kýr en varð að hætta
með þær vegna asma sem hrjáði
hann lengi. Hann varð fyrir því áfalli
að greinast með berkla þá nýlega
orðinn fjölskyldufaðir og varð um
tíma að dvelja á Vífilsstöðum fjarri
eiginkonu sinni og ungri dóttur. Var
það honum sár reynsla sem hann
gleymdi aldrei.
Hann stjórnaði Sláturhúsinu í
Laugarási og vann um tíma í Mjólk-
urbúinu á Selfossi. Það eru bara
hraustmenni sem geta skilað svo
miklu ævistarfi en Óli gerði gott bet-
ur. Í Skeiðháholti rak hann bú, eins
og áður er sagt, ásamt konu sinni Jó-
hönnu Jónsdóttur. Eignuðust þau
hjónin sex börn og einstaklega fallegt
heimili og garð sem þau ræktuðu af
alúð.
Það duldist okkur ekki hve Óli
elskaði og mat mikils Hönnu og börn-
in sín öll og var stoltur af þeim. Hann
var gæfumaður. Við minnumst Ólafs
með þakklæti og virðingu. Guð blessi
minningu hans.
Pálmar og Hildur.