Morgunblaðið - 23.11.2002, Blaðsíða 48

Morgunblaðið - 23.11.2002, Blaðsíða 48
MINNINGAR 48 LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Huld Sigurðardótt-ir fæddist á Arnar- vatni í Mývatnssveit 20. október 1913. Hún lést á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga 16. nóvem- ber síðastliðinn. For- eldrar hennar voru Sig- urður Jónsson, f. á Hólum í Eyjafirði 25. ágúst 1878, d. 24. febr- úar 1949, og Málmfríð- ur Sigurðardóttir, f. á Arnarvatni í Mývatns- sveit 15. júní 1878, d. 15. ágúst 1916. Þau hjón bjuggu á Arnarvatni í Mývatnssveit. Alsystkin Huldar voru: Freydís, f. 11. apríl 1903, Jón, f. 19. janúar 1905, Ragna, f. 19. mars 1906, Heiður, f. 24. desember 1909, Arnljótur, f. 23. júní 1912, og Sverr- ir, f. 4. febrúar 1916. Systkin hennar samfeðra eru: Þóra, f. 16. febrúar 1920, Arnheiður, f. 25. mars 1921, Jón, f. 26. september 1923; Málm- fríður 30. mars 1927 og Eysteinn, f. 6. október 1931. Öll eru systkinin lát- in nema þrjú þau yngstu, Jón, Málm- fríður og Eysteinn. desember 1959, k. Bergrún Hall- dórsdóttir, f. 23. janúar 1967, og eiga þau börnin Halldór Erni og Freydísi Evu. Synir Halls eru Ólaf- ur og Davíð Ryan. 3) Kristján, f. 16. júlí 1945, k. Rannveig Benedikts- dóttir, f. 4. mars 1948. Synir þeirra eru: Páll, f. 18. september 1972, k. Hjördís Bergsdóttir, f. 3. júlí 1974, og eiga þau soninn Heimi; Kári, f. 18. janúar 1979; Arnar Már (sonur Rannveigar), f. 4. maí 1968. 4) Sveinn, f. 21. október 1947, k. Mar- grét Höskuldsdóttir, f. 7. mars 1959. Börn þeirra eru: Arnrún, f. 14. desember 1979, Birkir, f. 29. nóvember 1987, og Börkur, f. 12. apríl 1991. 5) Ásmundur Sverrir, f. 24. desember 1950, k. Ásthildur Bjarnadóttir, f. 29. ágúst 1953. Dætur þeirra eru: Vigdís Þyri, f. 13. mars 1973, m. Ingibergur Eiríkur Ragnarsson, f. 19. nóvember 1971, og eiga þau dótturina Maríu Huld; Bryndís Vala, f. 7. desember 1978. 6) Þuríður Anna, f. 5. mars 1955, m. Halldór Laxdal, f. 6. september 1952 (skilin), og dóttir þeirra er Arnhildur, f. 7. desember 1979. Huld ólst upp á Arnarvatni og gekk í farskóla í Mývatnssveit. Hún var húsmóðir á Húsavík frá því þau Páll fluttust þangað 1936. Útför Huldar verður gerð frá Húsavíkurkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Huld giftist 22. júlí 1935 Páli Kristjáns- syni bókara hjá Húsa- víkurbæ, f. 18. janúar 1904, d. 6. júní 1969. Börn þeirra eru: 1) Málmfríður, f. 8. febr- úar 1936, m. Björn Stefán Líndal, f. 21. maí 1934. Sonur þeirra er Rafn Líndal, f. 4. janúar 1966, k. Sigur- dís Reynisdóttir, f. 4. júní 1968, og eiga þau synina Björn Líndal og Fannar Steinn Líndal. 2) Sigurður, f. 20. októ- ber 1939, k. Sólveig Karvelsdóttir, f. 19. desember 1940. Börn þeirra eru: Páll Daníel, f. 22. júlí 1961, k. Linda Sjöfn Þórisdóttir, f. 27. maí 1961, og eiga þau börnin Sólveigu Önnu og Sindra; Edda Huld, f. 6. mars 1965, m. Jakob Kristinsson, f. 10. mars 1963, og eiga þau börnin Flóka og Líneik; Eggert, f. 29. maí 1966, k. Þyri Gunnarsdóttir, f. 9. júní 1971 (skilin), dæturnar eru Embla og Ylfa Kristín (barn Þyri); Hallur Ægir (sonur Sigurðar), f. 30. Huld Sigurðardóttir, tengdamóðir mín, ólst upp á Arnarvatni í Mývatns- sveit í stórum systkinahópi. Börnin voru ung að árum er móðir þeirra lést langt um aldur fram. Huld var þá að- eins tveggja ára, næstyngst systkin- anna, en elsta barnið var tólf ára. Við fráfall móðurinnar stóð faðirinn einn með börnin sex. Ýmsir urðu til að leggja unga bóndanum lið með barna- hópinn þar til hann giftist á ný, ungri og dugmikilli konu, Hómfríði Péturs- dóttur frá Gautlöndum. Þau eignuð- ust síðan fimm börn saman. Arnarvatn var mikið menningar- heimili. Í bænum bjuggu þrjár fjöl- skyldur, hver með sitt eldhús og bað- stofu. Svo vildi til að í hverri baðstofu var skáld og voru allar fjölskyldurnar unnendur bókmennta. Þjóðbrautin lá um hlaðið. Margir áttu erindi þangað, ekki síst til Sigurðar, sem auk þess að vera bóndi og skáld var mikill félags- málagarpur. Hann var í forustuliði fyrir Kaupfélagi Þingeyinga þar sem hann var deildarstjóri, í stjórn SÍS og í forustu í ýmsum félags- og framfara- málum sveitarinnar. Sigurður var skyldurækinn og fórnfús maður og tók iðulega á bakið byrðar sem voru langt umfram það sem einum manni var ætlandi. Tími til að sinna skáld- skapnum var oftast naumur og mörg fegurstu minningarljóða hans skrifaði hann niður krjúpandi við stein á leið til jarðarfarar. Menn sóttust eftir samneyti við Sigurð og komu sömu bændurnir á hverjum vetri í einskon- ar orlof í Arnarvatn og dvöldu þá oft- ast þrjá til fjóra daga í senn. Þeir voru með Sigurði allan daginn, fylgdu hon- um til starfa til að njóta sem mestra samvista við hann og ræddu sam- félagsmál, skáldskap og önnur hugð- arefni á kvöldin. Hólmfríður, kona Sigurðar, var hvetjandi í öllu þessu enda sjálf atkvæðamikil í félags- og menningarmálum bæði á héraðs- og landsvísu. Börnin á Arnarvatni þurftu snemma að taka til höndum við bú- skapinn og leggja lið við allt það er þurfti til að reka fjölmennt og gest- kvæmt heimili. Á sumrin þurftu for- eldrarnir iðulega að yfirgefa verk sín til að sinna gestum og því reyndi meira á börnin sem vöndust á vinnu- semi og skyldurækni. Þau kynntust mörgum gestinum, sumum langt að komnum, fylgdust með samræðum og fræddust um það sem markvert var að gerast. Víðsýni foreldranna og áhugi á því sem til framfara horfði lét börnin ekki ósnortin og hugur þeirra hreyfst með. Sama gilti um áhuga for- eldranna á bókmenntum. Huld var því alin upp í anda fram- farasóknar og umhyggju fyrir sam- ferðarfólki sínu og markaði það við- horf hennar til manna og málefna. Huld kynntist eiginmanni sínum, Páli Kristjánssyni, í Mývatnssveit. Hann var barnakennari þar en hafði áður lokið námi við Gagnfræðaskól- ann á Akureyri og framhaldsnámi í einn vetur. Þau bjuggu fyrst á Arn- arvatni en fluttust síðar til Húsavíkur þar sem þau bjuggu upp frá því, lengstan tíma á Brávöllum. Páll lét snemma til sín taka í stjórnmálum og var, eins og bræður hans allir, ein- arður baráttumaður fyrir bættum hag verkafólks og þeirra sem minna máttu sín. Átti hann frumkvæði að mörgum framfaramálum bæjarins. Það er ekki tilviljun að Huld laðaðist að slíkum hugsjóna- og baráttumanni því þess eðlis var hugur hennar sjálfr- ar og baráttuna fyrir hvers kyns framförum hafði hún fengið í heim- anmund. Þau Huld og Páll voru sam- hent og samhuga í öllum málum og héldu vel utan um barnahópinn sinn, fjóra syni og tvær dætur. Heimili þeirra var gestkvæmt og oft var þar glatt á hjalla. Stundirnar í stofunni þeirra eða í borðkróknum í eldhúsinu, þar sem þröngt var setið við samræð- ur, sögur og gamanmál munu lengi lifa í minningunni. Þótt Huld hefði ákveðnar skoðanir þá tróð hún þeim ekki upp á nokkurn mann enda einkenndist framkoma hennar öll af hæversku og háttvísi. Hún unni góðum bókum og las mikið á seinni árum þegar fór að hægjast um á heimilinu. Þá var hún músíkölsk og hafði yndi af tónlist. Eftir að börnin urðu full- orðin og komin með sínar eigin fjöl- skyldur var iðulega tekið lagið þegar þær komu saman og naut Huld vel slíkra stunda. Hún hélt fjölskyldunni saman og hvatti til samvista og sam- verustunda. Umhyggja Huldar fyrir börnum sínum og fjölskyldum þeirra var mikil. Hún hélt reglulegu sam- bandi við þær, mundi alla afmælis- daga og gladdi bæði lítil og stór börn með gjöfum. Ekki má gleyma að nefna áhuga Huldar á íþróttum. Hún fylgdist með því sem var að gerast á þeim vettvangi, jafnt á heimaslóð sem á lands- og heimsvísu. Huld var fróð kona og hafði gott minni. Hún gat rakið ættir og sögur manna og mál- efna, ekki síst úr Mývatnssveit og sagði frá á lifandi og skemmtilegan hátt. Á seinni árum brá hún því stundum fyrir sig að setja saman ljóð og virtist henni það auðvelt. Ég kynntist Huld fyrst þegar ég kom á heimili þeirra Páls sem verð- andi tengdadóttir. Heimilið, sem þá eins og ævinlega var allt hreint og strokið, var fábrotið og veraldlegur auður virtist mér helst liggja í mörg- um bókum. Ég var þó fljót að átta mig á því að þau bjuggu yfir annars konar auði sem meðal annars fólst í margvíslegri þekkingu og fróðleik, jafnt um menn sem málefni, ásamt virðingu fyrir mannlegum gildum og löngun til að að bæta samfélgið. Þetta fólk var menntað í þess orðs fyllstu merkingu. Frá fyrsta degi tóku þessu elskulegu hjón mér opn- um örmum og sýndu mér aldrei ann- að en elsku og hlýju. Ég fæ aldrei full- þakkað það lán að hafa kynnst og tengst þessari góðu fjölskyldu. Ég kveð kæra tengdamóður mína í djúpri þökk fyrir allt það sem hún hefur ver- ið mér og mínum. Sólveig Karvelsdóttir. Mín kæra tengdamóðir. „… hví skal trega horfinn dag, sem heiður, bjartur fram hjá rann?“ Huld Sigurðardóttir tengdamóðir mín og amma dætra minna er gengin. Hún var merkileg kona sem nærði samferðafólk sitt ríkulega, af tíma, kærleika, væntumþykju og öllu því sem mannssálin þarfnast svo hún fái lifað. Ekki skorti heldur annarskonar næringu en það var jafnframt hennar aðalsmerki að veita vel þeim sem komu til hennar hvort sem var að degi eða nóttu. Allt var það borið fram af mikilli natni og hógværð en svo óvenjulega myndarlega og fallega. Alltaf var hún heima tilbúin að taka á móti okkur eins og hún hefði beðið eftir okkur. Þurfti aldrei að gera eitt- hvað annað, vera einhversstaðar ann- arsstaðar. Hún var bara til fyrir okk- ur og alla aðra sem til hennar komu. Já, hví að trega? Vegna þess að þessi fasti punktur, sem hún var mér og mínum í rúm þrjátíu ár, er ekki leng- ur. Svona fólk er ekki lengur til og það sem meira er: ég er hrædd um að það verði ekki til í næstu framtíð þar sem hraði og eigin metnaður rekur fólk áfram þannig að enginn man eftir öðrum til að hlú að. Engri annarri manneskju hef ég kynnst svo lítillátri og sem aldrei virt- ist hafa þarfir eða langanir fyrir sjálfa sig en gladdist yfir öllu smáu sem fyr- ir hana var gert og við hana sagt. En í lítillæti sínu var hún mjög ákveðin. Hún hafði sterka réttlætiskennd sem hún miðlaði til barna sinna og sam- ferðamanna, hafði mótaðar skoðanir á öllu umhverfi sínu og hvatti þá með ráðum og dáð sem vilja bæta það, þar á meðal eiginmann sinn sem hún studdi til margra ára í pólitísku hug- sjónastarfi. Alveg fram á síðasta dag logaði sá eldur réttlætiskenndar sem brann í brjósti þessarar óvenjulegu konu en hún náði 89 ára aldri. Því nefndi ég þessi orð í upphafi að ég hef á tilfinningunni að dagar henn- ar hafi runnið heiðir og bjartir framhjá vegna þess hve henni var það eðlilegt að koma fram við alla af þeirri alúð, kærleika og umburðarlyndi sem ég held að allir menn leitist við að ná en fáum einum tekst. Ég ætla ekki að telja upp allar ánægjustundir eða at- vik sem kenndu mér og nærðu, en ég vil þakka fyrir að hafa orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að hún tók mig inn að brjósti sínu. Ég ætla að syrgja hana glöð, því ég veit að hún var tilbú- in að fara á vit allra þeirra sem hún elskaði og eru gengnir. Hún vissi að hún hafði skilað sínu og ríflega það. Elsku, Hulla. Ég veit að Palli þinn beið eftir þér og hefur komið til móts við þig þegar þú lagðir af stað. Hinsta kveðja. Ásthildur Bjarnadóttir. Elsku amma Hulla. Í dag kveð ég þig í síðasta sinn og langar því að minnast þín með nokkrum orðum. Það var alltaf gaman að koma á Brá- vellina og oft mikið fjör þegar við vor- um þar öll frændsystkinin. Þá var yf- irleitt nóg að gera og ekki síst hjá þér því kröfurnar voru miklar. Helst þurfti að vera til nóg af brauði til að gefa öndunum, töluvert fór ofan í okk- ur af sykri því rabarbarinn var heldur súr án hans. Eins var gott ef vatnið var orðið kalt þegar við tókum pásur, lömuð af þorsta. Á góðum degi feng- um við svo grjónaköku og ískalda mjólk í síðdegiskaffinu. Matar- og kaffitímarnir gengu sjaldan slysa- laust fyrir sig, þar sem hornsætið var yfirburða vinsælast, þó við litum aldr- ei á það þegar við vorum hjá þér hvert í sínu lagi. Öll fengum við þó að borða eftir að þú bentir okkur á staðreyndir málsins með þinni blíðu rödd. Þú þjónaðir þínum ævinlega með miklum sóma. Þessi læti hættu nú sem betur fer fyrir alla aðila þegar við urðum eldri en alltaf var jafn gaman að koma til þín. Margar umræðurnar fóru fram við eldhúsborðið hjá þér og þú varst svo sannarlega með puttann á púlsinum. Hvort sem um var að ræða heimsmálin eða árangur okkar í skóla og íþróttum. Alltaf varst þú fyrst til að hringja heim og spyrja um úrslit leikja eða skíðamóta og alltaf varstu jafn stolt af okkur systkinum sama hvernig gekk og ekki síst undir það síðasta. Bræður mínir kepptu í frjáls- um á síðasta laugardag og tileinka þér þau verðlaun sem þeir unnu. Af íþróttum hafðirðu gaman, ég gleymi því aldrei þegar við horfðum saman á landsleik í handbolta. Í góðmennsku minni ætlaði ég að útskýra aðeins fyr- ir þér reglurnar en gott ef þú kunnir þær ekki betur en ég og lifðir þig inn í leikinn með miklum tilþrifum! Já, þú leyndir á þér, vissir meira en margur hélt. Ég held satt best að segja að þú hafir vitað allt þó að ein- hverjir kunni að þræta fyrir það. Þú varst ævinlega boðin og búin að hjálpa, gefa ráð, hughreysta og hvetja. Heimsókn mín til þín núna fyrir stuttu er mér ofarlega í huga, þar sem ég sagði þér frá framtíðar- plönum mínum. Þú hafðir sérstakt lag á að hvetja mann til að fylgja mark- miðum sínum og var það eins í þetta skipti, þú hafðir trú á mér og er það ómetanlegt. En nú ert þú ekki lengur á meðal okkar en hlýjar minningarn- ar um þig verða aldrei frá okkur tekn- ar. Þú ert komin þangað sem þér líður vel, til afa og allra hinna. Afi kemur til með að taka á móti þér opnum örmum því langt er síðan þið hittust síðast. Ég veit að þú átt eftir að fylgjast með mér um ókomin ár. Allt verður að gulli í örmum þínum, þú verður alltaf engill í huga mínum. Þín Arnrún. Það eru forréttindi í dag að alast upp við það að eiga ömmu á vísum stað. Amma mín var á Brávöllum. Þvílíkt öryggi að vita af henni. Fá að koma til hennar og vera hjá henni í lengri eða skemmri tíma á Húsavík og finnast allir í bænum vera frændur mínir og frænkur. Taka á móti fólkinu með ömmu, þegar það kom heim í hádeg- ismat og ræddi landsins gögn og nauðsynjar. Börn voru fullgildir þátt- takendur í lífinu á Brávöllum, þar var alltaf talað við börnin en ekki framhjá þeim. Snyrtimennskan var í fyrir- rúmi, án þess að nokkru væri ofgert eða nokkrum úthýst vegna þrifa á heimilinu. Amma var óskaplega hlý og nota- leg, eins og ömmur auðvitað eru en mín var alveg einstök. Vinkonum mínum fannst sem þær væru að hitta konu úr íslensku þjóð- sögunum þegar þær sáu ömmu, hún var lágvaxin, gráhærð og að jafnaði með flétturnar vafðar um höfuðið. Ömmur vinkvenna minna voru skvís- ur. Að hugsa norður og á Brávelli kall- ar fram einstakar og ljúfar minningar sem hvergi ber skugga á. Skápurinn í eldhúsinu sem opnaðist inn í fata- skápinn í svefnherberginu, það voru miklir galdrar. Að fara með ömmu, Sveini og Þur- íði í vörubíl. Líklega fórum við til að taka upp kartöflur. Amma var frammí en við hin á pallinum. Seinna eignaðist ég kartöflukápuna hennar ömmu og skartaði henni við ýmis tækifæri. Herbergið hjá ömmu og afa Páli. Afi svaf í rúminu við vegginn, amma í hinu. Náttborðin þeirra voru spenn- andi staðir, full af bókum en þó var hægt að lauma þar inn á milli ýmsu smádóti sem nauðsynlegt var í leikj- um okkar barnanna. Stofan á Brávöllum full af íþrótta- búningum. Amma þvoði búninga og stoppaði í sokka fyrir Völsunga og hlutu þeir því að vera besta fótboltalið á Íslandi. Amma fylgdist alla tíð með sínum, vissi hvernig gekk á bæjunum og hvað fólkið var að sýsla. Að fá slíkt atlæti frá henni sem við barnabörnin fengum var ekki bara gott meðan á því stóð heldur búum við að því alla ævi. Edda Huld. Ömmu Huld kynntist ég fyrir rétt tæpum níu árum er ég og sonarsonur hennar, Eggert Sigurðsson, hófum okkar sambúð. Eggert talaði alltaf ákaflega hlý- lega og af virðingu um ömmu sína og þann tíma sem hann dvaldi sem lítill drengur ýmist á Húsavík eða í Mý- vatnssveit hjá föðursystur sinni og manni hennar. Ég hlakkaði til að hitta allt þetta góða fólk fyrir norðan og þá sérstaklega ömmu Huld í litla húsinu hennar á Brávöllum, sem hann lýsti svo vel fyrir mér. Ekki varð ég heldur fyrir vonbrigð- um í fyrstu heimsókn okkar þangað. Fagnandi tók á móti okkur einstak- lega hlýleg, lágvaxin og myndarleg kona með langa fléttu uppsetta í gráu hárinu og litla húsið hennar á Brávöll- um ilmaði af sætum bökunarilmi. Heimili hennar var alltaf öllum opið og einkenndist af miklum myndar- skap. Alltaf var allt hreint og strokið og í eldhúsinu hennar þar sem flestum fannst best að vera, var alltaf heitt á könnunni og heimabakstur á boðstól- um. Í hlýlegri stofunni var amma Huld með myndir af fjölskyldu sinni, börn- um, barnabörnum og barnabarnabörn- um. Henni var það kappsmál að fylgj- ast með fjölskyldu sinni og þótti gott að hafa fólkið sitt í kringum sig. Barna- börn hennar sem bjuggu á Húsavík voru dugleg að koma við hjá ömmu og slá blettinn eða inna af hendi önnur viðvik fyrir hana eða þau tylltu sér í eldhúsið hjá henni til að spjalla um heima og geima. Það þótti reyndar öll- um ljúft og skemmtilegt vegna þess að hún hafði alltaf eitthvað til málanna að leggja og fylgdist með málefnum líð- andi stundar af áhuga. Mér þótti afskaplega vænt um hve fordómalaus hún var og margt yngra fólk mætti taka það sér til fyrirmynd- ar. Ég kom inn í fjölskylduna með dóttur mína frá fyrra sambandi og amma Huld tók stúlkunni af mikilli elsku og hlýju, enda var dóttir mín fljót að kalla hana ömmu og sumarið 1995 er við dvöldumst í húsi Rann- veigar og Kristjáns á Uppsalavegi, var hún fljót að rata niður á Brávelli, stinga sér í eldhúsið og spyrja lang- ömmu hvort hún ætti ekki nýbakað hafrakex. Og ekki stóð á kexinu eða öðru bakkelsi hjá ömmu. Við eigum öll góðar og hlýjar minn- ingar um ömmu Huld og hennar verð- ur sárt saknað. En eitt sinn verða allir menn að deyja sagði einhver og henn- ar tími á meðal okkar hefur runnið sitt skeið á enda. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem.) Sigurður, Málmfríður, Kristján, Þuríður, Sverrir, Sveinn og fjölskyld- ur, ykkur sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Þyri Gunnarsdóttir. Huld var gift Páli Kristjánssyni föð- urbróður mínum. Þeir voru fjórir bræðurnir, allir á kafi í verkalýðsmál- HULD SIGURÐARDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.