Morgunblaðið - 07.01.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR 2003 35
sú sem fór síðast að sofa á kvöldin.
Einhvern tímann spurði ég hana
hvernig hún færi að því að vera alltaf
í svo góðu formi. Sagði hún mér að
það væru Mullersæfingarnar sem
héldu henni síungri en þær hefði hún
lært á sínum sokkabandsárum. Ekki
kann ég mikil skil á þessum æfingum
nema þær líkjast kannski nútíma
teygjuleikfimi. Það er ekki langt síð-
an ég sá ömmu taka síðustu Mull-
ersæfinguna, fágaðar og taktfastar
hreyfingar við undirspil harmoníku-
tónlistar. Það eru slíkar stundir sem
nú eru horfnar á braut að eilífu en
minningarnar hverfa ekki. Lífið er
stundarinnar minning og handan
móðunnar miklu hefur amma nú
horfið þar sem hennar bíða nýjar og
ókannaðar lendur.
Hugi Hreiðarsson.
Nú hefur einasta amman mín
fengið hvíldina. Mér finnst ég vera
svo ótrúlega heppin að hafa kynnst
þessari konu og að hafa átta hana að
ömmu. Við nöfnurnar höfum alltaf
verið mjög samrýndar og ég held að
varla hafi liðið sú vika í lífi mínu sem
ég hitti ekki ömmu. Ég man fyrst og
fremst eftir henni á Hjallabrautinni í
Hafnarfirði. Þar var ég hjá henni og
afa heilu og hálfu dagana að föndra,
prjóna, syngja eða lesa. Ég man ekki
einu sinni eftir því að það hafi verið
sjónvarp í íbúðinni því við amma
fundum okkur alltaf eitthvað skap-
andi að gera. Það er ótrúlegt hvað
amma var alltaf í góðu skapi, samt
ekki með nein læti heldur bara glöð
og brosandi og síðast en ekki síst
syngjandi. Hún kenndi mér helling
af gömlum lögum og ég man að fólk
rak oft upp stór augu þegar ég kunni
lagið um Stínu, sem var lítil stúlka í
sveit og Ég giftist Gústa á Sandi bet-
ur en leikskólalögin.
Eitt sinn var ég spurð að því hvaða
poppstjarna hefði verið mín fyrir-
mynd á unglingsárunum og mér
vafðist heldur en ekki tunga um
tönn. Poppstjarna …? Síðan þá hef
ég velt þessu mikið fyrir mér og
komist að þeirri niðurstöðu að amma
er mín poppstjarna. Hún er fyrir-
myndin mín. Ég vil verða eins og hún
var, létt í lund, gjafmild, góð við alla,
félagslynd, falleg, hrókur alls fagn-
aðar, réttsýn, trúuð, ljóðelsk, mús-
íkölsk og klár. „En hvað þú hefur
stækkað,“ sagði amma býsna oft er
við hittumst þó svo að sentimetrarn-
ir hafi nú eitthvað látið á sér standa
síðustu árin. En ég veit að ég mun
halda áfram að stækka á öðrum svið-
um með konu eins og hana ömmu
mína sem fyrirmynd. Þannig er ég
svo ótrúlega þakklát Guði fyrir að
hafa sent mér hana til að vera amma
mín. Nú er hún komin til skaparans
eftir ríkt ævistarf þar sem hún ef-
laust syngur við eilífan harmóniku-
hljóm og tekur kannski nokkrar
Möllersæfingar inn á milli.
Auður Magndís.
Þá er komið að því að kveðja
ömmu í síðasta sinn. Hún er farin á
eitthvert annað tilverustig, eins og
hún trúði og talaði stundum um þeg-
ar dauðann bar á góma.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa á Urðargötu 26, enda
kom ég þangað á hverju sumri og oft
í jóla- og páskafríum þangað til þau
fluttu í Hafnarfjörð 1990. Fyrstu tvö
ár ævi minnar var ég hjá þeim meðan
foreldrar mínur stunduðu nám í
Reykjavík. Þessi tími í frumbernsku
minni gerði það að verkum að milli
okkar var alltaf mjög sterkur tilfinn-
ingastrengur sem aldrei rofnaði.
Það fyrsta sem situr eftir í minn-
ingunni þegar ég var að koma til
þeirra vestur á vorin er garðurinn í
kringum fallega húsið þeirra. Garð-
urinn sem var ræktaður í mold sem
þurfti að bera á staðinn, trén og
blómin sem hún gróðursetti, lagði
metnað sinn og ástúð í að hlúa að. Á
kvöldin var oft setið með kaffibolla
við stofugluggann, horft yfir þorpið,
fylgst með bátunum koma að landi,
með bílaumferðinni, með þeim sem
voru á kvöldgöngu og amma sagði
sögur frá í gamla daga. Hún sagði
skemmtilegar sögur af atburðum á
fyrri hluta síðustu aldar, frá því er
hún var að alast upp á Bakka í
Tálknafirði, þegar hún kynntist afa í
hvalstöðinni á Suðureyri. Frá stofn-
un verkalýðsfélagsins, frá stofnun
slysavarnafélagsins. Svo kunni hún
ógrynni af ljóðum, þulum og vísum
sem hún gat skotið inn í sögurnar
þegar við átti.
Afi var oft að stússast í bátunum
sínum og hitti alls konar karla og dró
þá oft þá ályktun að þeir hefðu gott
af því að kynnast húsmóðurinni
Möggu Magg. Hún tók vel á móti
þeim, skveraði þá af, þvoði af þeim
fötin og þá var hægt að setjast til
borðs. Þetta voru aðkomutrillukarl-
ar sem gerðu út frá Patró. Það var
sama í hvernig ástandi þeir voru,
alltaf tók hún á móti þeim og gaf
þeim að borða áður en þeir fóru aftur
um borð í bátana sína.
Á sunnudagsmorgnum eftir
göngutúr komu oft gömlu vinkon-
urnar hennar inn í kaffi, þá vaknaði
ég stundum við skellihlátur í þeim.
Þá voru lagðar við hlustir því þær
gátu verið skemmtilegar sögurnar
sem þær sögðu.
Fermingarárið mitt byrjaði ég að
fara með afa á sjóinn, fyrst var það
grásleppa á vorin og dragnót seinni-
part sumars. Amma sá alltaf um að
taka til nestið fyrir okkur, hún bak-
aði nánast allt sjálf. Á kvöldin þegar
von var á okkur í land fylgdist hún
með þegar báturinn nálgaðist og var
alltaf með heitan mat fyrir okkur,
sem var vel þeginn eftir langan
vinnudag. Yfirleitt fengum við hvor
sinn réttinn því að ég gat ómögulega
borðað signa grásleppu eða reyktan
rauðmaga sem afa fannst gott að fá.
Nú þegar komið er að kveðjustund
vil ég þakka þér, elsku amma, fyrir
allar þær ánægjustundir sem ég átti
hjá þér á Patró og að Þórdís dóttir
mín fékk að kynnast þér og eignast
kærar minningar um langömmu.
Kristinn Samsonarson.
Elsku amma. Nú er komið að
hinstu kveðjustund okkar. Ég mun
ávallt minnast þín með hlýju og
þeirra stunda sem við áttum saman.
Alltaf var jafngott að koma til ykkar
afa á Patró og í íbúðina ykkar í Hafn-
arfirði eftir að þið fluttust þangað.
Ómetanlegt var að fá að kynnast
manngæsku þinni, gleði og þínum
hárfína húmor sem þú gladdir alla
með. Ég kveð þig með þessum orð-
um:
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörð.
Brosin þín mig að betra manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, harpa og eldur.
(Davíð Stef.)
Magni Þór Samsonarson.
Elsku langamma mín.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt,
um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar Guðs í paradís.
(Davíð Stef.)
Þakka þér fyrir allar yndislegu
stundirnar sem við áttum saman á
Hrafnistu nær daglega síðustu mán-
uði. Það voru forréttindi að fá að
kynnast þér.
Og glæðir nokkur gleði meiri yl
en gleðin yfir því að vera til
og vita alla vængi hvíta fá,
sem víðsýnið – og eilífðina þrá?
(Davíð Stef.)
Englarnir varðveiti þig, elsku
langamma mín.
Þinn
Máni Þór Magnason.
Að liðinni nóttu flýgur lítill fugl yfir
lygnan fjörð
með þögn í hjarta, þrána í brjósti og
þakkargjörð.
(Þorsteinn Grétar Þorst. avíólóg.)
Mín yndislega föðursystir Magn-
dís Magnúsdóttir eða Magga Magg,
eins og hún var jafnan kölluð, hefur
kvatt þetta líf og er flogin á vit feðra
sinna, frjáls eins og fuglinn. Laus úr
viðjum líkama sem farinn var að
kröftum eftir langa lífsgöngu. Eftir
standa minningarnar um Möggu
mína, samofnar lífi mínu frá fyrstu
tíð. Hún var ekki bara föðursystir
mín, heldur líka besta vinkona móð-
ur minnar og eftir að báðar voru gift-
ar bjuggu þær lengi í sama húsi á
Patreksfirði. Magga, Kristinn og
dæturnar bjuggu niðri – mamma,
pabbi og við systkinin uppi. Sam-
gangur var því mjög mikill á þessum
árum og æ síðan hefur Magga átt
stóran sess í hjarta mínu. Hún var
afskaplega glaðlynd og skemmtileg
kona, hafði þessa einstöku útgeislun
sem allir heilluðust af, fullorðnir sem
börn. Mér er afar minnisstætt þegar
ég, eitt sumar sem oftar, var stödd
hjá foreldrum mínum fyrir vestan og
dóttir mín átti sex ára afmæli og
Möggu var að sjálfsögðu boðið í
kaffi. Ekki var fögnuðurinn dóttur
minnar lítill þegar hún frétti að
Magga kæmi í afmælið, því eins og
hún sagði: „Þá verður dansað!“ Þetta
einfalda dæmi sýnir að Magga kom
ávallt með gleði og fjör í farteskinu
hvar sem hún átti leið um. Hún elsk-
aði lífið og naut þess að vera til, sann-
kallaður gleðigjafi og gestrisin með
afbrigðum. Ég er því sannfærð um
að allir sem nutu nærveru hennar
fóru betri og glaðari af hennar fundi.
Magga hafði mörg áhugamál, starf-
aði bæði í slysavarnafélaginu og
kvenfélaginu á Patreksfirði meðan
hún bjó þar, hafði líka mikið yndi af
hannyrðum og var ljóðelsk með af-
brigðum.
Þessi fátæklegu orð eru sett á blað
til þess að þakka minni elskulegu
frænku samfylgdina sem hefur í alla
staði verið yndisleg. Ástvinum öllum
sendi ég samúðarkveðjur, minnug
orða frelsarans: „Ég lifi og þér mun-
uð lifa.“ Hvíl í friði.
Sigríður Friðriksdóttir (Sísí).
Söknuður er mér efst í huga þegar
ég kveð mína kæru vinkonu, Magn-
dísi Magnúsdóttur eða hana Möggu
Magg eins og hún var ætíð kölluð í
okkar hópi. Við áttum samleið í um
fimm áratugi og aldrei féll skuggi á
þá samleið allan þann tíma, þvert á
móti treystist vináttan eftir því sem
árin liðu. Nú þegar ég sit og hugsa til
genginnar vinkonu leita margar góð-
ar minningar á hugann frá árunum á
Patreksfirði, minningar sem oft voru
rifjaðar upp eftir að við fluttum báð-
ar „suður“. Þessar stundir eru mér
mjög dýrmætar. Sama má segja um
stundirnar sem við áttum á Hrafn-
istu ásamt Björgu, Sigurjóni og
Kidda, jafnvel eftir að minni þitt fór
að bila, minni sem áður hafði verið
ótrúlega gott og magnað. Birtist það
m.a. í áhuga þínum á ljóðlistinni sem
var þér svo kær, svo kær að þú kunn-
ir utanbókar alla helstu kvæðabálka
Davíðs Stefánssonar og fleiri góðra
skálda. Þú varst í essinu þínu þegar
tækifæri gafst á góðum stundum til
ljóðaflutnings og söngs. Oftar en
ekki enduðu heimsóknirnar á Urð-
argötunni í „þættinum við gluggann“
þar sem við gátum fylgst með lífinu
við höfnina, fylgst með bátunum fara
og koma og við dáðumst að fjöllunum
hinum megin við fjörðinn. Við kom-
um okkur upp siðum eins og að
kveikja á „siglingaljósunum“ sem
var lampi í stofuglugganum hjá mér
sem ég kveikti á svo að þú og Kiddi
gætuð séð hvenær ég væri komin
heim eftir að það rökkvaði. Eftir að
minnið bilaði breyttust heimsóknirn-
ar talsvert þar sem við skemmtum
okkur við dans og söng þar sem þú
gleymdir ekki svo glatt öllum gömlu
kvæðunum og lögunum sem þú lærð-
ir sem ung stúlka. Þetta voru ómet-
anlegar stundir.
Þar sem þú elskaðir sérstaklega
ljóðin hans Davíðs Stefánssonar er
mér ljúft að fá tækifæri til að kveðja
þig með ljóði hans. Hafðu þökk fyrir
allt og allt frá mér og börnum mín-
um.
Ég sendi Kidda, Dísu og Auði og
fjölskyldum einlægar kveðjur.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stef.)
Erla Gísladóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS INGJALDSSON,
áður Kleppsvegi 76,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu mið-
vikudaginn 8. janúar kl. 13.30.
Júlíana Árnadóttir,
Guðrún E. Magnúsdóttir, Hafliði Jónsson,
Bergþór Magnússon, Helga Hákonardóttir,
Ingveldur J. Magnúsdóttir,
Auðunn Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn,
JÓHANN E. KRISTJÁNSSON
kaupmaður,
Skólagerði 6,
Kópavogi,
andaðist á Landspítalanum Hringbraut sunnu-
daginn 5. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hulda Klein Kristjánsson.
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG SIGURGEIRSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju fimmtu-
daginn 9. janúar klukkan 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
líknarfélög.
Halldóra Steindórsdóttir, Björn Jóhann Jónsson,
Sigurbjörg Steindórsdóttir, Bernharð Steingrímsson,
Steindór Geir Steindórsson, Hlédís Hálfdanardóttir,
Sigurgeir Steindórsson, Rósa Sigurlaug Gestsdóttir
og ömmubörn.
Hjartkæri sonur okkar,
RAGNAR VALDI RAFNSSON,
lést miðvikudaginn 25. desember.
Útförin hefur farið fram.
Karolína Eiríksdóttir, Rafn Helgason
og systkini hins látna.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGIBJÖRG K. ÁRNADÓTTIR,
áður til heimilis í Grýtubakka 2,
Reykjavík,
lést á Landakotsspítala fimmtudaginn
2. janúar sl.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu
föstudaginn 10. janúar kl. 13.30.
Betty Ann Garrett,
Hafsteinn Viðar Jónsson,
Örn Viðar Erlendsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabarn.
Elskuleg tengdadóttir mín,
HULDA ÁGÚSTSDÓTTIR KARLSSON,
lést í Petaloma Kaliforníu mánudaginn
16. desember.
Jarðarförin hefur farið fram.
Hansína V. Jónsdóttir.