Morgunblaðið - 15.01.2003, Síða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 15. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristján MagniJóhannesson
fæddist í Félagshús-
inu Hellisgötu 5b í
Hafnarfirði 2. janúar
1945. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans aðfaranótt
5. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Jóhann-
es Ágúst Magnússon
vörubílstjóri í Hafn-
arfirði, f. 4. ágúst
1909, d. 16. janúar
1978, og Hlíf Krist-
jánsdóttir frá Stapa-
dal í Arnarfirði, f. 12. janúar 1913,
d. 20. febrúar 1993. Föðurforeldr-
ar voru Magnús Guðmundsson sjó-
maður á Vatnsleysuströnd og síð-
ar í Hafnarfirði, f. 17. apríl 1873, d.
19. október 1929, og kona hans
Guðleif Eyjólfsdóttir húsfreyja, f.
24. mars 1869, d. 13. júlí 1925.
Móðurforeldrar voru Kristján
Kristjánsson útvegsbóndi og
hreppstjóri í Stapadal í Arnarfirði,
janúar 1951. Kona hans er Guðríð-
ur Guðmundsdóttir lögfræðingur
f. 11. júlí 1953, börn þeirra eru: Jó-
hanna Hlíf, f. 7. maí 1987, Guð-
mundur Vignir, f. 12. júlí 1990, og
Jóhannes Ágúst, f. 6. desember
1993.
Kristján gekk í Barnaskóla
Hafnarfjarðar og lauk gagnfræða-
prófi frá Flensborgarskóla 1961,
2. stigi vélstjóranáms í Vélskóla Ís-
lands 1974 og prófi í vélvirkjun frá
Iðnskóla Akureyrar og sveinsprófi
í sama fagi hjá Vélaverkstæði Sig.
Sveinbjörnssonar 1978. Hann
hlaut meistararéttindi 1981. Krist-
ján fór til sjós innan við tvítugt og
var háseti og bátsmaður á ýmsum
gerðum skipa, lengst hjá Skipa-
deild SÍS árin 1966–1970. Eftir
nám í Vélskóla Íslands var hann
vélstjóri á ýmsum skipum, m.a. bv.
Ástþóri og bv. Júpíter, en starfaði
aðallega í vélsmiðjum. Hann vann
hjá Vélsmiðju Hafnarfjarðar árin
1978 –1980, Skipasmíðastöð
Njarðvíkur af og til árin 1980 –
1990, en í járnsmiðju hjá Eim-
skipafélagi Íslands frá 1990 til
þess að hann lét af störfum vegna
heilsubrests haustið 1996.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
f. 22. október 1844, d.
8. apríl 1928, og
Guðný Guðmunds-
dóttir, f. 7. október
1881, d. 5. september
1957. Systkini Krist-
jáns eru: A) Guðleif,
húsfreyja og fv. bóka-
vörður í Hafnarfirði,
f. 28. mars 1933, gift
Þorsteini S. Sigvalda-
syni stýrimanni og
fyrrum veðurathug-
unarmanni á Veður-
stofu Íslands, f. 1. júlí
1935. Börn þeirra eru:
1) Viðar, f. 16. júní
1957, sonur hans er Þorsteinn
Bjarni, f. 22. febrúar 1990, 2) Svav-
ar, f. 19. september 1958, 3) Hild-
ur, f. 18. september 1964, börn
hennar eru Soffía Thorberg
Bergsdóttir, f. 20. júní 1984, Sonja
Thorberg Bergsdóttir, f. 3. júní
1990, og Olga Maggý Erlendsdótt-
ir, f. 20. febrúar 2002. 3) Ari, f. 15.
nóvember 1966. B) Magnús við-
skiptafræðingur í Hafnarfirði, f. 9.
Elsku Kristján.
Þegar mamma og pabbi sögðu
mér að þú værir dáinn þá vildi ég
ekki trúa því, mér fannst það ekki
geta verið að Kristján frændi, sem
var alltaf svo góður, skemmtilegur
og yndislegur, væri dáinn. Ég vissi
auðvitað að þú hefðir verið veikur og
værir búinn að vera lengi á spítalan-
um, en ég hélt samt alltaf að þér
myndi batna og þú kæmir heim og
allt yrði aftur eins og það átti að
vera. Síðustu daga hef ég verið að
hugsa mikið um allt sem við gerðum
saman, og ég veit að ég á aldrei eftir
að gleyma þér. Þú varst alltaf svo
góður við mig og strákana og gerðir
allt fyrir okkur. Þegar við vorum lítil
varst þú alltaf til í að fara með okkur
út í Hellisgerði, út á róló og hjálpa
okkur ef eitthvað var að. Við gerðum
mjög margt skemmtilegt saman og
það er ekki hægt að lýsa því hvað ég
er heppin að hafa kynnst þér. Þú
varst alltaf að hrósa manni segja
manni allskonar skemmtilega hluti.
Mér þykir svo vænt um þig og ég
sakna þín svo mikið en ég veit að þér
líður miklu betur núna og ég veit að
einhvern daginn eigum við eftir að
sjást aftur.
Þín frænka,
Hanna Hlíf.
Kristján var fæddur og uppalinn í
Félagshúsinu Hellisgötu 5b, sem
stendur norðvestanvert í gömlu
verslunarlóðinni í vesturbæ Hafnar-
fjarðar, og átti þar lögheimili fram á
miðjan síðasta áratug, en eftir það á
Eyjabakka í Reykjavík. Hann var í
miðið í þriggja systkina hópi og
miklir kærleikar með þeim systkin-
um þrátt fyrir nokkurn aldursmun. Í
bernskutíð var fátt sem takmarkaði
athafnasvæði barna og ungmenna í
Hafnarfirði, utan einstaka kartöflu-
garður, en njóli og hvönn áberandi
og einstaka venusvagn við hús, en
vísir að trjágarði við Félagshúsið og
sagður hýsa þriðju elstu reynitré í
Hafnarfirði. Þetta hús höfðu föður-
foreldar Kristjáns reist í félagi við
aðra fjölskyldu árið 1902 og hefur
fjölskylda okkar búið þar síðan.
Hann var viðloðandi heimili foreldra
sinna meðan þau lifðu og okkar,
bróðurfjölskyldu hans, eftir það,
sem hann leit á sem sitt annað heim-
ili.
Hverfið var barnmargt á þessum
árum og óþrjótandi verkefni allt um
kring. Stutt var í óbyggt hraunið
vestan og ofan við bæinn og stein-
snar niður á nýju og gömlu bryggu
neðan við Akurgerði og Svendborg
eins og það svæði var síðast kallað
upp á dönsku eftir alíslenskum
manni. Í hrauninu voru fiskhjallar
sem á uppvaxtarárum urðu vinnu-
svæði ungmenna er hófu sumarstörf
hjá fiskvinnslufyrirtækjum um 10–
11 ára aldur, og við bryggjur var
fjöldi togara og vertíðarbáta öflugra
útgerðarfyrirtækja. Á þessum tím-
um snerist líf fólks í Hafnarfirði um
sjómennsku, fiskirí og afkomu og
var veröld sem horfin er. Skúrar
voru enn við mörg hús og höfðu
þjónað sem gripa- eða hænsnahús á
kreppuárum og fyrr, eða tengst út-
ræði. Flest heimili höfðu fjær eða
nær garð fyrir kartöflur og kannski
rabarbara. Mæður voru flestar
heimavinnandi og sinntu heimili og
börnum, en heimilisfeður lögðu nótt
við dag við tekjuöflun. Mæðurnar og
heimilin voru hornsteinn þessa sam-
félags og eilíft athvarf umönnunar
og huggunar og trygging þess að
fátt færi úr skorðum. Óskipulegt
umhverfið var óþrjótandi brunnur
athafna fyrir krakka þar sem grafnir
voru skurðir og vatni veitt, vegir
lagðir fyrir trévörubíla, sem hag-
leiksmaður vestar í bænum smíðaði,
og kofar byggðir. Ævintýraferðir
voru farnar um hraun og bolla og
daglangt dorgað af bryggjusporði
eða leikið í fjöruborðinu, sem á þess-
um árum var náttúrlegt. Heimatil-
búnum bátum, gerðum úr olíubrús-
um oft með einu segli, var siglt í
vikinu fyrir neðan leifarnar af skipa-
smíðastöð Júlíusar Nýborg, sem
seldi í verslun sinni öngla og færi og
sökkur og hnífa og aðrar brýnar
nauðsynjar drengja á þessum árum.
Á vetrum var rennt á sleðum niður
Kirkjuveginn og var sá mestur er
hraðast fór.
Kristján undi sér vel á uppvaxt-
arárum, var kraftmikill og burðug-
ur, og félagarnir áhugasamir um úti-
vist og uppátæki. Minnisstæðar eru
ferðir í karöflugarðinn uppi á hrauni
þar sem útsæðinu var potað niður
ásamt með hrossataði tíndu í hraun-
inu. Síðla sumars var uppskeran, en
áður farnar ferðir til arfatínslu og
eftirlits. Á vegarslóðum í hrauninu
fengu ungir drengir að reyna sig við
akstur eftir því sem getan leyfði, en
fararskjótinn helst amerískur átta
cylindra Ford F600-vörubíll af ár-
gerð 1954 og bar 5 tonn er best lét.
Upp úr miðri öldinni sem leið
breyttist athafnasvæðið er bera fór á
vakningu um ræktun og fegrun um-
hverfis og fór heimilisgarðurinn ekki
varhluta af því. Hófst þá gróðursetn-
ing í garði, sem um hirðu og skipulag
og plöntusöfnun var einkum verk og
áhugasvið móðurinnar, en aðdrættir
og hleðslur jafnt í verkahring hús-
bóndans, sem var orðlagður dugn-
aðarmaður, og kom þá vörubíllinn
sem endranær í góðar þarfir. Krist-
ján var á uppvaxtarárum afar natinn
við að hjálpa foreldum sínum við um-
hirðu og viðhald, en lítill áhugamað-
ur var hann þó um ræktun skraut-
garða.
Kristján ólst upp við atlæti og ör-
yggi eins og það gerðist best á upp-
vaxtarárum hans, á heimili þar sem
ríkti íslenskt tungutak, heiðarleiki
og réttsýni, og tileinkaði hann sér
sjálfur þessi góðu gildi og ræktaði
með sér virðingu og væntumþykju
fyrir íslenskri menningu, landi og
tungu. Af því kom einnig að hann
hafði ríka samúð með þeim er minna
máttu sín eða áttu um sárt að binda
af einhverjum ástæðum. Hann mun
hafa rétt ýmsum hjálparhönd, einnig
eftir að hann veiktist sjálfur.
Kristján, sem var ári á undan
jafnöldrum sínum í barna- og gagn-
fræðaskóla, var gæddur prýðilegum
námshæfileikum, sem hann batt
gjarnan framan af við ákveðnar
námsgreinar. Á fertugsaldri lauk
hann vélstjóraprófi og prófi í vél-
virkjun með framúrskarandi vitnis-
burði í öllum greinum. Með náminu
las hann gjarnan erlendar fræði-
bækur og háskólarit um vélfræði,
raffræði og stýrikerfi, og alla tíð
kynnti hann sér nýjungar og fram-
farir í þessum greinum. Kristján var
fróðleiksfús með afbrigðum og hafði
ríka þörf fyrir þekkingu og kunnáttu
og sérstakan áhuga á öllu er laut að
skipum og sjósókn. Hann var bóka-
maður og kynnti sér hin margvísleg-
ustu efni þótt lærdóms- og fræði-
bækur skipuðu þar drýgstan sess,
en íslenskir úrvalshöfundar honum
jafnan hugleiknir. Áhugi hans í þess-
um efnum laut bæði að fortíð og nú-
tíð. Öryggismál hvers konar voru og
áhugamál hans og enginn skortur á
slökkvitækjum eða varnaðarkerfum
þar sem hann kom að. Kristján
hlustaði mikið á tónlist og útvarp,
sem varð honum drjúg afþreying í
veikindum síðustu mánaða. Hann
var verklaginn og verkhygginn í
betra lagi og eftirsóttur til verka þar
sem vandvirkni og nákvæmni var
þörf. Hann vann hvert verk verksins
vegna og eins og best varð á kosið og
varð þar ekki betur um bætt af öðr-
um. Kristján var frábitinn vegtyllum
hvers konar og metorðagirnd honum
víðsfjarri, en metnaður hans sá einn
að gera vel sjálfur og hafa hreinan
skjöld.
Kristján var töluverður hugvits-
maður og spekúlant og var einatt að
velta fyrir sér spurningum og rök-
um, andlegum sem þessa heims, og
leiddu hugleiðingar hans oft til upp-
götvana er sáu sér stað í formi smíð-
isgripa og verkfæra þótt ekki færu
víða. Gott var til hans að leita með
úrlausnarefni og ráðgjöf. Hann var
dagfarsprúður og þægilegur í um-
gengni og seinþreyttur til vandræða
eins og títt er um sterka menn, en
hann var afrenndur að afli meðan
heilsu naut. Kristján hafði næmt
auga fyrir skopi, skondnum tilsvör-
um, orðatiltækjum og uppákomum
og var því töluverður sagnamaður
sjálfur eins og títt er um sjómenn.
Bóngóður og greiðvikinn var hann
við vini og vandamenn og nutu þeir
sem næst honum stóðu fyrirgreiðslu
hans best og skipti þá engu máli
hvers var vant og hann gat bætt úr.
Hann var hógvær og lítillátur og af-
skiptalítill um gerðir annarra en
nánustu ættmenna, sem hann taldi
sér skylt að leiðbeina um þá hluti er
betur mættu fara.
Mikils er misst þegar fjölskyldu-
meðlimur hverfur á braut í blóma
lífsins og fátæklegri verða kvöld-
stundirnar hjá okkur á Hellisgöt-
unni, ekki síst um helgar og á tylli-
dögum, þegar hans nýtur ekki
lengur við, og fast sæti hans við eld-
húsborðið óskipað. Kristján hafði
sterka nærveru, sem fyllti út í húsið
við heimsóknir hans, sem voru nær
daglegar. Hann var viðræðugóður
og með afbrigðum barngóður og
barnelskur og talaði og kom fram við
börn á þeirra eigin forsendum og
setti sig inn í hugarheim þeirra og
áhugamál. Hann brá sér í leik og
gervi sem hentuðu heimi barna og
þörfum þeirra fyrir fróðleik og
skemmtanir. Hann var óþreytandi
við að leiðbeina þeim eða skemmta
og jafnan viðbúinn að hlaupa í skarð
foreldranna þegar þess þurfti með.
Kristján eignaðist ekki börn sjálfur,
en börn okkar hafa notið alls þessa í
ríkum mæli í uppvexti sínum og
hann verið þeim félagi, vinur og
jafningi auk þess að sinna hlutverki
föðurbróður og frænda af mikilli
væntumþykju og samviskusemi.
Sakna þau nú sárt vinar síns og
frænda. Í fjölskylduboðum sinnti
Kristján börnum sérstaklega sem
endranær og vart til mynd af honum
frá slíkum samkomum nema barn
eða börn séu þar með. Hann var
glaðvær í daglegri umgengni, en
batt ekki bagga sína alltaf sömu
hnútum og samferðamenn. Spunn-
ust stundum skemmtilegheit í fjöl-
skyldunni af tiltækjum hans og hann
hafði sjálfur húmor fyrir, en um
suma hluti var Kristján orginal og
lét sig þá litlu skipta álit annarra,
þótt aldrei gerði hann á hlut nokkurs
manns.
Kristján var fremur unglegur eft-
ir aldri, dökkhærður með eilítið liðað
hár og lítið tekinn að grána. Hann
var með hærri mönnum, fremur
grannur og samsvaraði sér vel. Al-
varleg hjartabilun ásótti hann árið
1996 og rændi hann þreki og kröft-
um og varð hann að láta af störfum
sökum hennar. Kristján eignaðist
ýmsa vini og kunningja á lífshlaupi
sínu, sem hann ræktaði samband
við, og reyndust þeir honum margir
hverjir vel og skal þakkað fyrir það
hér.
Í upphafi voru bundnar vonir við
að komast til starfa að nýju, en eftir
því sem árin liðu varð ljóst að svo
yrði ekki. Kristján tók veikindum
sínum af jafnaðargeði og stillingu,
lagaði sig að aðstæðum, og æðraðist
aldrei. Hann varð fyrir áfalli 19.
október sl. og lagðist þá inn á hjarta-
deild Landspítalans og átti ekki aft-
urkvæmt. Hann naut frábærrar
umönnunar og atlætis lækna og
hjúkrunarfólks og var þakklátur fyr-
ir það. Hann hafði verið sjúklingur
hjá Gesti Þorgeirssyni hjartalækni
og nú yfirlækni á Landspítala frá
upphafi sjúkleika síns og fór vel á
með þeim. Kristján var afar ánægð-
ur með alla meðferð sem hann fékk í
gegnum árin og ekki síst á loka-
sprettinum, en ljóst að engin fyrir-
höfn eða meðferð var spöruð honum
til bjargar eða líknar. Fjölskyldan
færir Gesti, starfsfólki hans á
hjartadeildinni og öðrum er önnuð-
ust málefni hans innilegt þakklæti
fyrir góða liðveislu og viðkynningu.
Kristján lést tveimur dögum eftir
58. afmælisdag sinn. Fjölskyldan
kveður góðan dreng með trega og
söknuði, en er þakklát fyrir árin sem
gáfust. Í bókaskáp hans er lítið gam-
ankver er nefnist „Old sailors never
die“, „Gamlir sjómenn deyja ekki“.
Kristján mun lifa í minningu fjöl-
skyldu sinnar og vina um ókomna
tíð. Bessuð sé minning hans.
Magnús og Guðríður.
Ég kynntist Kristjáni fyrir rúm-
um 20 árum þegar Magnús yngri
bróðir hans og Guðríður systir mín
hófu sambúð. Mikill samgangur var í
báðum fjölskyldum og fór því ekki
hjá því að okkar samskipti yrðu tölu-
verð.
Kristján var hávaxinn maður og
sterkur og mun afl hans vafalaust
hafa nýst honum vel í starfi . Hann
var einnig góðum gáfum gæddur og
vel að sér um ýmsa hluti þótt ekki
væri hann að flíka því. Við nánari
viðkynningu fann ég að hann var auk
þess traustur og einstaklega hjarta-
hlýr maður. Ef rétta þurfti einhverj-
um hjálparhönd þá stóð ekki á því.
Hann var sérlega barngóður sem
sýndi sig í fallegum samskiptum
hans við bræðrabörn sín. Má segja
að hann hafi að vissu leyti gengið
þeim í afastað en þau urðu ekki
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
alast upp með öfum sínum og ömm-
um nema skamma hríð. Mín börn
nutu einnig góðs af samvistum við
Kristján, alltaf var tími fyrir rabb og
klapp á litla kolla.
Fyrir rúmum 6 árum uppgötvað-
ist hjá Kristjáni hjartasjúkdómur. Í
kjölfar þess varð hann að hætta
störfum sem vafalaust hefur verið
honum mjög erfitt aðeins rúmlega
fimmtugum manninum. Við ræddum
oft um veikindi hans og ég fann að
hann gerði sér vel grein fyrir að bati
væri ekki í augsýn þótt ætíð bæri
hann sig vel. Við sem fylgdumst með
honum bárum án efa öll þá von í
brjósti að úr myndi rætast, þessum
sterka manni hlytu allir vegir að
vera færir, en enginn má sköpum
renna.
Ég og fjölskylda mín erum þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
Kristjáni, þótt samfylgdin hafi verið
allt of stutt og sendum Magga,
Gurrý, Labbý, Steina og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur.
Helga I. Guðmundsdóttir.
KRISTJÁN M.
JÓHANNESSON
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐBJÖRG JÚLÍUSDÓTTIR,
andaðist á heimili sínu Linby 17, 27493, Skurup, Svíþjóð, laugardaginn
11. janúar.
Jarðsett verður í Svíþjóð föstudaginn 24. janúar kl. 13.00.
Einar Bogason,
Alex, Bogi, Lára
og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTBERG MAGNÚSSON
vélfræðingur,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
13. janúar.
Ragna G. Ágústsdóttir,
Elísabet Kristbergsdóttir, Guðmundur Hjaltason,
Halldóra Kristbergsdóttir,
Magnús Kristbergsson, Helena Árnadóttir Bjarman,
barnabörn og langafabarn.