Morgunblaðið - 17.01.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Árið 1930 var merk-
isár í sögu þjóðarinnar.
Það var líka viðburða-
ríkt í lífi mínu. Þjóðhá-
tíð var haldin á Þing-
völlum í tilefni af þúsund ára afmæli
Alþingis. Faðir minn ætlaði til Þing-
valla og ákvað að taka okkur tvo elstu
syni sína með sér.
Ekki vissi ég þá að móðir mín ætti
von á barni, 45 ára gömul. En 16.
nóvember um haustið ól hún ljóm-
andi fallegt stúlkubarn sem seinna
hlaut nafnið Hjördís. Ég man enn í
dag eftir bláu augunum og ljósu lokk-
unum sem hringuðust fram á ennið á
litlu hnátunni.
Tveim árum síðar eignuðust svo
foreldrar mínir annað stúlkubarn
sem gefið var nafnið Erna. Þá var
mamma orðin 47 ára. Það þykir alltaf
varasamt að svo fullorðnar konur ali
börn en þetta gekk eins og í sögu.
Allt virtist leika í lyndi — og gerði
það í nokkur ár.
Þá dró skyndilega ský fyrir ham-
ingjusól heimilisins. Faðir okkar
veiktist, fékk heilablóðfall og var
fluttur suður til Reykjavíkur. Hann
HJÖRDÍS
GEIRDAL
✝ Hjördís Geirdalfæddist á Ísafirði
16. nóvember árið
1930. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi hinn
8. janúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 16.
janúar.
hresstist samt nokkuð
svo að hann gat tekið
við fyrra starfi sínu. En
nú tók heilsu móður
okkar að hnigna. Hún
andaðist á Sjúkrahúsi
Ísafjarðar á jóladag
1939.
Ég var við dánarbeð
hennar. Hún gat ekki
talað en það fór ekki
milli mála hvað henni lá
þyngst á hjarta. Hún
var barn tveggja alda,
fædd 1885, og vissi vel
hvaða örlög biðu mun-
aðarleysingja á upp-
vaxtarárum hennar. Hún átti þrjú
börn í ómegð og heilsutæpan eigin-
mann. Ég hét því þá með sjálfum
mér að gera það sem í mínu valdi
stæði til að tryggja framtíð
barnanna.
Faðir okkar reyndi að halda heim-
ilinu saman en tókst það misjafnlega.
Þegar ég gifti mig tveimur árum síð-
ar ákváðum við kona mín að taka til
okkar litlu stelpurnar. Bragi, sem
orðinn var 14 ára, fór til Keflavíkur í
rafvirkjanám hjá Pétri bróður okkar.
Allt bjargaðist þetta, börnin voru
mannvænleg og þau spjöruðu sig.
Bragi varð umsvifamikill rafverk-
taki. Hjördís lærði hárgreiðslu og
varð meistari í þeirri grein. Erna tók
stúdentspróf og stundaði síðan há-
skólanám í frönsku.
Ég rifja þetta upp til að sýna að
bernskuár Hjördísar voru nokkuð
frábrugðin því sem börn eiga að venj-
ast og njóta. Móðurmissirinn skildi
eftir sig sár sem aldrei greru til fulls.
Samt er gaman að minnast at-
burða úr bernsku þeirra systra með-
an báðir foreldrarnir lifðu. Vega-
lengdir eru ekki langar á Ísafirði.
Það var ekki nema fimm mínútna
gangur heim frá vinnustað pabba svo
hann kom venjulega heim í mat.
Bílar voru örfáir á þessum árum,
frjálsræðið meira en í dag og leikvöll-
urinn rétt fyrir framan húsið í Fjarð-
arstræti.
Þar var farið í parís og alls kyns
boltaleiki en þegar sást til pabba á
leiðinni heim í mat þá brást vart að
hnáturnar hlupu fagnandi á móti
honum og hann hélt á þeim í fanginu
heim. Eftir að suður kom tók tilveran
á sig alvarlegri blæ. Við tók skólinn,
unglings- og manndómsárin.
Hjördís systir mín var fríð sýnum
og alvörugefin þótt oft mætti sjá
glettnisglampa bregða fyrir í augum
hennar. Hún gat verið þykkjuþung ef
því var að skipta. Hún giftist ung
Guðmundi Áka Lúðvíkssyni og rak
um tíma hárgreiðslustofu.
Þau Áki eignuðust tvær fallegar og
gáfaðar dætur og nú eru barnabörn-
in orðin fimm, öll hin mannvænleg-
ustu. Heimili þeirra hefur alla tíð
borið vitni um listræna smekkvísi.
Þar leið manni vel — og var ævinlega
vel tekið.
Ég kveð systur mína með ást og
þakklæti og votta eiginmanni henn-
ar, dætrunum og börnum þeirra inni-
lega samúð mína. Á þessari kveðju-
stund kemur upp í huga mér erindi
úr afmælisvísum sem faðir okkar orti
til Hjördísar þegar hún varð sjö ára.
Að eilífu standi þín hamingjuhöll,
svo haustkuldi lífsins ei saki.
Í vorheiði brosi þér blómin þín öll
og blíðgeislar yfir þér vaki.
Ingólfur Geirdal.
✝ Bjarni ÞrösturLárusson fæddist
í Reykjavík 31. júlí
1957. Hann lést á
sjúkrahúsi í Skien í
Noregi 8. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Guðlaug
Guðjónsdóttir, f. 15.7.
1921 og Lárus Þor-
steinsson skipstjóri, f.
14.4. 1916, d. 26.6.
1978. Systkini Bjarna
Þrastar eru: Þuríður,
f. 1946, maki Ari
Leifsson, Þórdís, f.
1948, maki Rúnar
Lárusson, Erla Ósk, f. 1949, Jó-
hannes, f. 1950, maki Guðrún
Reynisdóttir, og Sveinbjörn, f.
1959, maki Arnfríður Guðnadóttir.
Eiginkona Bjarna Þrastar er
Halla Jörundardóttir leikskóla-
kennari, f. 30.6. 1959. Foreldrar
hennar eru Margrét Einarsdóttir,
f. 10.8. 1922, og Jörundur Sveins-
son, f. 2.9. 1919, d. 29.9. 1968. Syn-
ir Höllu og Bjarna Þrastar eru
Lárus, f. 23.5. 1984, menntaskóla-
nemi, og Einar, f. 2.8.
1989, nemi.
Bjarni lauk grunn-
skólaprófi frá
Langholtsskóla og
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum við
Sund, stundaði síðan
nám í tölvunarfræð-
um við HÍ. Hann
starfaði lengst af hjá
Vatnsveitu Reykja-
víkur við ýmis störf
með skóla og síðar
sem kerfisfræðingur
þar til hann flutti til
Noregs fyrir sex ár-
um. Í Noregi starfaði hann síðan
sem kerfisfræðingur og ráðgjafi
hjá Norsk Hydro til dauðadags.
Bjarni Þröstur var skáti frá
barnæsku og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir skátahreyf-
inguna. Einnig tók hann virkan
þátt í stjórnmálum á vegum Al-
þýðubandalagsins um árabil.
Útför Bjarna Þrastar verður
gerð frá Langholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Bjarni, örfáar línur að lok-
um. Ég byrja þessa hinstu kveðju
eins og flest öll mín bréf til þín ...
bara örfáar línur, og bréfin frá þér
hófust velflest með orðunum: „Sæl,
Hildur, ég er bara nokkuð hress ...“
Ég hef kynnst þér betur á þessu
síðasta ári í gegnum bréf og símtöl
en öll hin árin sem við höfum verið í
sömu fjölskyldu. Maðurinn sem ég
kynntist var svo sterkur og jákvæð-
ur að við hin skömmuðumst okkar.
Þú reiknaðir alltaf með því besta og
baráttuviljinn var óbugandi. Að þú
skyldir leggja það á þig að koma á
fjölskyldusamkomu okkar í sumar
er ómetanlegt fyrir okkur hin sem
eftir stöndum. Þið fjögur stóðuð
saman eins og klettur í gegnum all-
an sjúkdómsferil þinn og þeir sem
stóðu þér næst mynduðu um þig
kærleikskeðju á dánarbeðinum.
Elsku Bjarni, ég hef margt af þér
lært á þessu síðasta ári og að
morgni 8. janúar kvaddir þú mig
með mikilli hlýju í síma, þó mjög
væri af þér dregið. Hlýja, sem ég á
eftir að geyma í hjarta mínu að ei-
lífu. Hvíl þú í friði, elsku mágur, og
ég bið Guð að veita systur minni og
sonum ykkar styrk.
Hildur Jörundsdóttir.
Enn gisti ég mín gömlu föðurtún,
sem geyma angan löngu týndra bjarka,
og ennþá seiðir efsta fjallsins brún,
og ennþá sé ég fyrir sporum marka.
Frá bernsku hef ég blessað tind og fjörð.
Í brimi var hér alltaf gott að lenda.
Hér sté ég fótum fyrst á þessa jörð
og finn, að ég er senn á leiðarenda.
- - -
Því get ég kvatt mín gömlu föðurtún
án geigs og trega, þegar yfir lýkur,
að hugur leitar hærra fjallsins brún,
og heitur blærinn vanga mína strýkur.
Í lofti blika ljóssins helgu vé
og lýsa mér og vinum mínum öllum.
Um himindjúpin horfi ég og sé,
að hillir uppi land með hvítum fjöllum.
(Davíð Stef.)
Kæri mágur. Með þessum ljóð-
línum viljum við þakka þér sam-
fylgdina, vináttuna og síðast en
ekki síst alla hjálpina okkur til
handa. Harðri en hetjulegri baráttu
við krabbameinið er lokið. Æðru-
leysi þitt og hugarró var aðdáun-
arverð og mikill lærdómur fyrir
okkur sem fylgdumst með úr fjar-
lægð. Þú varst þó ekki einn í þeirri
baráttu. Halla stóð við hlið þér eins
og klettur, sem og fjölskylda þín
öll. Landið þitt, sem var þér svo
kært, tekur vel á móti þér með-
hækkandi sól og eftir dimman vet-
ur kemur aftur vor. Elsku Halla,
Lárus, Einar og aðrir aðstandend-
ur, innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Hvíl í friði, vinur.
Fjölskyldan Lambalæk.
Kæri vinur. Okkar kunnings-
skapur stóð ekki lengi, en ég er
þakklátur fyrir að hafa átt þess
kost að vera þér samferða um
skeið, þó alltof stutt hafi verið.
Þrátt fyrir aldursmuninn upplifði
ég að okkur líkaði nærvera hvor
annars. Við áttum mörg og oft löng
samtöl um allt milli himins og jarð-
ar. Maður kom aldrei að tómum
kofunum hjá þér, sama hvaða mál-
efni var á dagskrá. Alltaf jafn
greindur og fróður. Ég man að
stundum gleymdum við stað og
stund, og vorum jafnvel farnir að
nota norskuna án þess að nokkur
þörf væri á.
Þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm var
aldrei uppgjöf að finna hjá þér á
meðan nokkur von var.
Maður dáðist að hugrekkinu og
bjartsýninni. Síðustu dagana var
þér orðið ljóst hvert stefndi, en þú
virkaðir þrátt fyrir það, sterkur og
rólegur. Um þig hef ég eins og aðr-
ir aðeins góðar og þægilegar minn-
ingar. Sérstaklega yfirvegaður og
greindur persónuleiki og óvenju
þroskaður. Blessuð sé minning þín.
Samúðarkveðjur til eftirlifandi
eiginkonu, Höllu, og drengjanna
ykkar, Lárusar og Einars.
Þú hopaðir ekki, þó andaði strítt,
og aldrei var kjarkurinn deigur.
Ég fann það svo gerla, hvað hjartað var
hlýtt
og hugurinn djarfur og fleygur.
(Jón í Garði.)
Viðar Baldursson, Noregi.
Með djúpum söknuði og trega
kveðjum við kæran vin, Bjarna
Þröst, eiginmann ástkærrar æsku-
vinkonu minnar, Höllu Jörundar-
dóttur.
Það var á menntaskólaárunum að
Halla kynntist Bjarna en þau voru
bæði nemendur Menntaskólans við
Sund. Frá upphafi varð samband
þeirra mjög náið og fór ekki á milli
mála að þarna hafði Halla mín
fundið sér lífsförunaut. Fljótt varð
Halla heimagangur í Njörvasundi
og Bjarni á Litlalandi.
Bjarni var skáti og starfaði hann
mikið í þágu skátahreyfingarinnar.
Margar góðar minningar tengjast
þeim tíma. Í seinni tíð höfum við átt
margar skemmtilegar stundir sam-
an sem munu ylja okkur þegar við
minnumst Bjarna.
Bjarni var bráðvel gefinn. Hann
var mjög vel að sér má segja í
hverju sem er og var víðlesinn. Það
var sama hvert umræðuefnið var,
Bjarni hafði alltaf eitthvað til mál-
anna að leggja. Bjarni var mjög
trygglyndur og traustari vinur
vandfundinn. Einkenndu þessir
kostir þau bæði.
Eftir að þau fluttu búferlum til
Noregs, 1996, þá var hann ótrauður
að senda okkur myndir og í ferðum
þeirra til Íslands lagði hann allt
kapp á að heimsækja sem flesta
vini og ættingja þó oft væri tíminn
naumur.
Það varð mikið áfall þegar Bjarni
greindist með krabbamein sl. vor
og enn meira varð áfallið þegar út-
séð var um bata. Í veikindum sínum
sýndi Bjarni mikið æðruleysi og
raunsæi. Sannkölluð hvunndags-
hetja. Fram á síðustu stundu fylgd-
ist hann vel með gangi sjúkdómsins
og vafðist ekki fyrir honum að ræða
hann opinskátt.
Halla mín og drengirnir þeirra,
Lárus og Einar, hafa af mikilli
óeigingirni stutt Bjarna í veikind-
um hans. Missir þeirra er mikill.
Við sendum aldraðri móður
Bjarna, tengdamóður, systkinum
og öðrum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Höllu og strákana biðjum
við algóðan Guð að styrkja og
vernda um ókomna tíð. Minnumst
orða Kahlil Gibran úr Spámannin-
um: ,,Þeim mun dýpra sem sorgin
grefur sig í hjarta manns, þeim
mun meiri gleði getur það rúmað.“
Guðbjörg og fjölskylda.
Kveðja frá Skátafélaginu
Skjöldungum
Bjarni Þröstur Lárusson gerðist
ungur skáti. Hann var einn fjöl-
margra drengja sem mynduðu
Skátafélagið Skjöldunga á stofn-
degi þess 5. október 1969. Þá gengu
liðsmenn hins nýja félags frá heim-
ili Dalbúa við Dalbraut, þar sem
Skjöldungadeild hafði verið, í nýjar
höfuðstöðvar í kjallara Vogaskóla,
sem þá var ungur skóli í byggingu.
Í félaginu voru þá drengir sem
einkum áttu heima í hverfum þar
sem sund, vogar og heimar eru í
götuheitum.
Bjarni Þröstur var 12 ára þegar
þetta gerðist. Næsta aldarfjórðung
starfaði Bjarni Þröstur í félaginu af
áhuga og miklum dugnaði. Hann
gegndi þar ýmsum störfum, var
m.a. sveitarforingi Minkasveitar og
síðar félagsforingi. Það er óhætt að
segja að hann hafi löngum verið
vakinn og sofinn í þágu félagsins og
lykilmaður í mörgum verkum.
Hann vann t.d. ötullega við að
byggja upp starf útilífsskóla félags-
ins og var einn forgöngumanna um
kaup á Hleiðru, skála félagsins við
Hafravatn. Þannig mætti lengi
nefna störf eða einstök verkefni
sem Bjarni Þröstur lagði gjörva
hönd á í þágu Skjöldunga.
Við fráfall Bjarna Þrastar er efst
í huga okkar Skjöldunga þakklæti
til hans fyrir vel unnin störf og
langan og farsælan feril. Í hugum
okkar nú er sorg en um ókomna tíð
lifa bjartar minningar um góðan fé-
laga.
Undirritaður fagnar því að eiga í
hugskoti sínu gamlar minningar um
kátan og athafnasaman strák, fyrir
daga skátastarfs.
Þegar Bjarni Þröstur var sex ára
gamall flutti fjölskylda mín á efri
hæðina í Njörvasundi 14, þar sem
Bjarni átti heima með foreldurm
sínum og fimm systkinum. Ná-
grannar í því húsi vorum við í ára-
tug.
Skjöldungar votta Höllu Jörund-
ardóttur, eiginkonu Bjarna, og son-
unum, Lárusi og Einari, einlæga
samúð og senda jafnframt innilegar
samúðarkveðjur til móður Bjarna,
systkina, annarra ættingja, vina og
skátafélaga.
Fyrir hönd Skjöldunga,
Eiríkur G. Guðmundsson,
félagsforingi.
BJARNI ÞRÖSTUR
LÁRUSSON
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug við andlát og útför ást-
kærs föður okkar, sonar, bróður og mágs,
GUNNARS INGA LÖVDAL,
Blásölum 24,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir sendum við séra Guðmundi
Karli Brynjarssyni fyrir hans stuðning.
Guð veri með ykkur öllum.
Jónas Ingólfur Gunnarsson,
Sonný Gunnarsdóttir,
Sunna Lind Gunnarsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir, Hafsteinn Ársælsson,
Edvard Lövdal, Elsa Pálsdóttir,
Ragnar Lövdal, Kristín Halldórsdóttir,
Sigurður Jóhann Lövdal,
Ólafía Vigdís Lövdal, Guðlaugur Aðalsteinsson,
Sigrún Edda Lövdal, Bjarni Þór Gústafs,
Ingiberg Baldursson,
Sigurgeir Gunnarsson,
Kári Þór Jensson, Nína Mikaelsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför elskulegrar frænku
okkar,
ÖNNU INGUNNAR BJÖRNSDÓTTUR.
Guð blessi ykkur öll.
Björn Kristjánsson,
Jóhanna Gunnlaugsdóttir,
Óli Jón Bogason,
Guðríður Bogadóttir
og fjölskyldur.