Morgunblaðið - 27.01.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
LÚÐVÍK REIMARSSON,
frá Heiðatúni,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
miðvikudaginn 22. janúar sl.
Kristín Sveinsdóttir
og fjölskylda
þeim efnum – almættið, pólitík eða
DeCode. Þjóðfélagsumræðunni var
snarlega snúið upp í grín í formi
kvæðabálka. Björn var fljúgandi
hagmæltur – oft og tíðum talaði hann
í stuðlum og höfuðstöfum.
Björn var hirðskáldið sem alltaf
var hægt að leita til þegar á þurfti að
halda fyrir hverskonar uppákomur –
árshátíðir, skemmtikvöld eða stóraf-
mæli kórfélaga. Einstakur eiginleiki
sem enginn gat eftir honum leikið.
Fráfall Björns Þórleifssonar er
okkur í Kór Akureyrarkirkju þung-
bært áfall. Skarð hans verður ekki
fyllt. Við þökkum af heilum hug fyrir
samfylgdina.
Þungbærust er þó sorg eftirlifandi
eiginkonu, barna og annarra að-
standenda. Þeim öllum vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum allar
góðar vættir að styðja þau og
styrkja.
Kveðja frá Háskólanum
á Akureyri
Björn Þórleifsson stundaði meist-
aranám í kennaradeild Háskólans á
Akureyri. Björn var í leyfi frá starfi
nú í vetur og stefndi á að ljúka nám-
inu nú í vor eða sumar áður en hann
sneri aftur til starfa sem skólastjóri
Brekkuskóla. Það var kennurum
hans og samnemendum mikil harma-
fregn þegar fréttist af láti Björns.
Björn var kappsamur í náminu og
honum fórst það vel úr hendi. Hann
hafði langa reynslu af vinnu í skólum
sem kom honum vel í náminu, var
reiðubúinn að leggja á sig mikla
vinnu við að takast á við erfið efni til
skilnings og honum lét vel að koma
slíku efni frá sér hvort sem það var í
töluðu máli eða rituðu. Svo orti hann
vísur um margt sem fyrir bar í tím-
um sér, öðrum nemendum og kenn-
urum til skemmtunar. Glaðværð og
velvild einkenndu framgöngu hans
alla í náminu. Það er mikill sjónar-
sviptir að honum úr þeim góða hópi
sem stundað hefur nám til meistara-
prófs í kennaradeild.
Ég votta öllum aðstandendum
Björns innilega hluttekningu og
samúð. Minning hans lifir með okk-
ur. Megi Guð varðveita hann.
Þorsteinn Gunnarsson.
Genginn er góður samstarfsmaður
og fádæma skemmtilegur félagi. Við
sem vorum svo heppin að fá að vinna
með Birni í félagsþjónustunni fyrir
nokkrum árum – í gegnum mikið
breytingaskeið hjá Akureyrarbæ –
verðum ævinlega þakklát fyrir þann
tíma. Björn hafði sérstakan hæfi-
leika til að létta öðrum lundina og
auðveldaði þannig marga viðureign
við krefjandi verkefni. Hann bjó yfir
þeirri snilligáfu að sjá og túlka marg-
ræðni orða, ýmist í bundnu máli eða
óbundnu.
Björn ákvað svo að skipta um vett-
vang og snúa sér á ný að skólastarfi
og taka við stjórn Brekkuskóla – þar
sem einnig voru miklir breytinga-
tímar. Það tók okkur langan tíma að
venjast því að hafa hann ekki við hlið
okkar á Búsetu- og öldrunardeild
bæjarins (eða Bús- og öl eins og
Björn tók upp á að kalla hana) svo
góð áhrif hafði hann á fólk í kringum
sig. Hann skildi eftir hjá okkur fjöl-
margar góðar minningar sem ekkert
fær grandað.
Við munum seint venjast tilhugs-
uninni um að Björn hafi kvatt þenn-
an heim en verðum eins og þeir fjöl-
mörgu sem nú syrgja góðan dreng að
reyna að sætta okkur við hana. Hug-
ur okkar er hjá fjölskyldu hans sem
tekst á mikla og erfiða sorg. Megi
Guð styrkja þau og leiða.
F.h. fyrrum samstarfsfólks á fé-
lagssviði Akureyrarbæjar,
Kristín Sóley
Sigursveinsdóttir,
Þórgnýr Dýrfjörð.
Kveðja frá Golfklúbbnum
Hamri á Dalvík
Það mun hafa verið vorið 1989 sem
Björn Þórleifsson kom að máli við
okkur bræður, sem þá gáfum út viku-
blað á Dalvík, og viðraði þá hugmynd
að stofna golfklúbb. Skemmst er frá
að segja að þeirri hugmynd var fylgt
eftir og klúbbur stofnaður í Berg-
þórshvoli 15. júní 1989. Björn var
kjörinn fyrsti formaður Golfklúbbs-
ins og æ síðan hefur klúbburinn notið
góðs af því starfi sem hann átti svo
stóran þátt í að skapa og móta. Björn
var ævinlega fljótur til verka, agað-
ur, vandvirkur, þrautseigur og úr-
ræðagóður. Hann átti auðvelt með að
ná heildarsýn yfir þau verk eða
vandamál sem við var að glíma
hverju sinni. Kom með einfaldar og
auðskiljanlegar útskýringar og þeg-
ar það átti við fylgdi með eitt eða
annað spaugilegt.
Ef talað var á léttum nótum kom
gjarnan sérstakur svipur á Björn.
Augun ljómuðu og bros færðist yfir
andlitið, síðan kom gjarna vísa, ein
eða fleiri, allt vandaður kveðskapur.
Það eru aðeins nokkrir mánuðir
liðnir frá því við kvöddum Hjalta
Haraldsson sem við kölluðum stofn-
anda Golfklúbbsins. Nú kveðjum við
fyrsta formanninn. Við kveðjum góð-
an dreng, skemmtilegan félaga og af-
burðamann á fleiri en einu sviði. Við
vottum eiginkonu, börnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan Guð að blessa þau.
Fh. Golfklúbbsins Hamars,
Guðm. Ingi Jónatansson.
Sunnudaginn fyrir viku, í stilltu,
fallegu vetrarveðri var saman kom-
inn hópur vina sem undanfarin sum-
ur hefur sér til ánægju og heilsubót-
ar rölt saman um fjöll og firnindi. Í
hróplegri mótsögn við fegurð dags-
ins var tilefni þessa fundar harm-
þrungið og óvænt. Við vorum saman
komin að minnast góðs vinar og fé-
laga, Björns Þórleifssonar, sem svo
skyndilega er fallinn frá. Með fráfalli
Björns er skarð höggvið í vinahópinn
sem ekki verður fyllt. Göngu- og
vinahópurinn hefur kallað sig því
sérkennilega nafni „Sjaldan er bagi
að bandi“, en ekki verður saga þeirr-
ar nafngiftar rakin hér.
Hópurinn samanstendur af vinum
sem hafa þekkst meira og minna síð-
an í menntaskóla og sumir frá upp-
hafi skólagöngu á sjötta áratug síð-
ustu aldar.
Árin eru því farin að telja. Form-
lega var gönguhópurinn þó ekki
stofnaður fyrr en fyrir u.þ.b. tíu ár-
um. Við höfum oft spurt okkur að því,
hvað fær fólk misjafnlega vel á sig
komið til að ganga með þungar byrð-
ar á bakinu og klöngrast um gil og
gjótur dögum saman – og það meira
að segja stundum í lemjandi roki og
rigningu. Það vita þeir einir sem
reynt hafa að fátt er meira gefandi
og skemmtilegra en að vera með góð-
um vinum og njóta útiveru í íslenskri
náttúru. Sumarferðin hefur ávallt
verið okkur mikið tilhlökkunarefni.
Í þessum ferðum var Björn eig-
inlega síyrkjandi. Á einhverri þúf-
unni þegar áð var í miðri fjallshlíð í
Víknafjöllum sumarið 1996 og hóp-
urinn átti enn eftir töluvert klifur í
900 metra hæð varð þessi vísa til:
Teygjast vöðvar, titrar sin,
tekur í pokaskrattann.
Skjálfa á mér lærin lin,
leggjum enn á brattann.
Vísan varð auðvitað kærkomin
hvatning til frekari dáða.
Að afrekinu loknu, var horft af
fjallsbrúninni yfir Flateyjardalinn:
Að Heiðarhúsum flykkist flokkur
fótahvatur,
bíður mín þar bæli og matur,
ég býst við að ég leggist flatur.
Að morgni næsta dags:
Frá bakpokalýðnum sem bældi hér flet
á bringu, síðu og herðum
heyrði ég einstaka hljóðlátan fret
og hrotur af öllum gerðum.
Þessi einstaki hæfileiki Björns
fékk notið sín vel í gönguferðunum
og skipta vísurnar nú tugum og eru
okkur félögunum ómetanlegar. En í
minningunni er líka skemmtileg frá-
sögn, full af hlýju og glettni, sem
fléttast við bundið mál og myndir í
ferðasögum sem hann ritaði eftir
hverja ferð.
Allir sem kynntust Birni á lífsleið-
inni vissu hvaða mann hann hafði að
geyma. Við þurfum ekki að fjalla um
það hér en viljum frekar í þessu
minningarbroti af eigingirni okkar
greina frá því hve lánsöm við vorum
að eiga hann sem félaga og vin og að
hafa upplifað allar þessar skemmti-
legu stundir saman. Þær minningar
eru dýrmætar og verða aldrei frá
okkur teknar.
Okkur er ofarlega í huga ferðin í
Svarfaðardal sumarið 2001. Helgina
eftir nokkurra daga gönguferð um
nærliggjandi dali, heiðar og fjalla-
skörð var efnt til ættarmóts göngu-
hópsins að Húsabakka. Hópurinn
ásamt afkomendum var um fimmtíu
manns. Á Húsabakka voru Björn og
Júlla hagvön og því allt skipulag í
þeirra höndum. Björn stjórnaði að
sjálfsögðu matseldinni sem ætti
reyndar ekki að koma neinum á
óvart sem til þekkja. Fánahyllingin
við setningu mótsins á laugardags-
morgni er ógleymanleg, bókaleikur-
inn og svarfdælski marsinn á ballinu
um kvöldið ekki síður. Þetta var
Björn og hann var á heimavelli.
Með Birni er genginn góður
drengur og félagi. Eftir lifa myndir
og minningar í hugum okkar allra –
ekki eingöngu þau brot sem hér eru
dregin upp heldur svo ótal, ótal
margt. Blessuð sé minning Björns
Þórleifssonar.
Við biðjum góðan guð að styrkja
okkar kæru vini, Júllu, börnin,
tengdabörnin, barnabörnin og aðra
aðstandendur.
Vinirnir í gönguhópnum.
Fallinn er frá, í blóma síns aldurs,
sá góði drengur Björn Þórleifsson
skólastjóri Brekkuskóla á Akureyri.
Samstúdent frá MA ’67 og sam-
starfsmaður. Ekki kynntist ég Birni
náið í MA, við hrærðumst ekki í sömu
kreðsum. Miklu betur kynntist ég
honum á örlagastundu þegar hann
tók við stjórn Brekkuskóla í umróti
og áföllum sameiningar og örra
breytinga. Oft datt mér í hug Ney
marskálkur hinn franski, sem varði
undanhaldið frá Rússlandi 1812.
Aldrei gefið eftir og alltaf barist til
þrautar, enda Björn marghertur af
störfum í félagsmálabatteríi bæjar-
ins. Hann var jafnnæmur á þarfir
sinna manna og vörn gegn áföllum
sem á dundu.
Nú tókust með okkur ný kynni,
þroskaðri, en samt einstaklega hlý
og skemmtileg. Stundum ávörpuðum
við hvor annan „kæri skólabróðir“,
eða hann mig Sivertus og ég hann
Ursus, enda undirvísaði jesúítinn
síra Loftsson okkur í latínu í MA.
Samstarfsfólk okkar henti að þessu
góðlátlegt gaman. Við bentum á að
þau bönd er knýttu samstúdenta
væru sterkust allra banda. Margoft
tókum við dæmið um Oddsson, Stef-
ánsson og Íslenska erfðagreiningu
máli okkar til stuðnings.
Björn var jafnan árla uppi og ritari
um svipað leyti. Sú ófrávíkjanlega
regla varð til að ég stakk haus í skrif-
stofudyr hans og innti eftir speki
morgun hvern. Aldrei kom ég að
tómum kofa. Nýort vísa, skólamál,
menning, bækur eða kjaftasaga.
Þetta ræddum við stuttlega, oft
djúpt. Ég var ævinlega glaðari eftir
þessa stuttu fundi enda var Björn
mér einstaklega vænn. Það var gott
að vinna undir regimenti hans.
Nú sakna ég vinar í stað. Mestur
söknuður er samt kveðinn að Júlíönu
konu hans og börnum. Það má sann-
arlega vitna í Hóratíus og segja um
Björn: „Exegi monumentum aere
perennius“ (Hann reisti sér vörðu
eyri eldri).
Vert þú kært kvaddur, þakkir fyr-
ir mig og mína.
Sigurður Eggert Davíðsson.
Björn Þórleifsson var einn sá ynd-
islegasti maður sem ég hef kynnst.
Hann var einnig langbesti skólastjóri
sem ég hef haft fram að þessu. Björn
var alltaf brosandi þegar ég mætti
honum, hvort sem það var í skólan-
um eða utan hans. Hann var einn sá
lífsglaðasti maður sem ég hef nokk-
urn tímann kynnst. Björn var líka
allur af vilja gerður til þess að hjálpa
þeim sem voru hjálpar þurfi. Þegar
mér var sagt frá láti hans vildi ég
ekki trúa því, mér fannst að það gæti
ekki verið og finnst það enn. En því
miður er það satt. Samt sem áður
mun Björn lifa í minningu okkar sem
þekktum hann.
Ég votta ástvinum Björns mína
dýpstu samúð. Megi Guð vaka yfir
þeim.
Kristján Sigurðarson,
nemandi í Brekkuskóla.
Í lífi sérhvers manns er það ætíð
stór hópur sem kemur að því að gera
mann að því sem maður er. Oft er
staða hvers og eins óskilgreind enda
engin þörf á því þegar allt leikur í
lyndi. Þegar einn úr þessum hópi
fellur skyndilega frá finnum við mik-
ilvægi hans skýrt. Eftir situr sár
söknuður.
Björn var hluti af mínum hópi.
Hann var frændinn í fjölskyldunni,
yngstur sinna systkina en eldri en
þau frændsystkini sem ég lék mér
mest með. Þótt árin milli okkar væru
ekki mörg nægðu þau til þess að ég
leit upp til hans. Í mínum huga kunni
hann margt fyrir sér, hann var fynd-
inn og uppátækjasamur en á sinn
hógværan, ábyrga og umhyggju-
sama hátt.
Eftir á að hyggja var Björn
óvenjuleg blanda foreldra sinna,
hafði glettni og kátínu móður sinnar
en orðkyngi og dulúð föður síns.
Hann hafði ljúfa lund en hún var
e.t.v. dýpri og kvikari en hann lét í
ljós. Ekkert var honum auðveldara
en að kasta fram vísu eða skrifa lipr-
an texta en hann var langt frá því að
vera sí malandi.
Þótt samskipti okkar Björns hafi
ekki verið tíð voru þau ávallt góð.
Hann brást vel við beiðni um að
skrifa kafla í bók um efri árin og eins
og væntingar stóðu til var það afar
vel gert. Ég dáðist að vísnafimi hans,
hvort heldur sem var á jólakortum
eða þegar heyrðist til helstu hagyrð-
inga landsins í útvarpinu. Ég var
stoltur af störfum hans sem skóla-
stjóri og fannst ekki erfitt að að
ímynda mér hvers vegna honum
fórst það svo vel úr hendi.
Ég kveð frænda minn. Eftir stend-
ur þakklæti fyrir að hafa verið mikl-
vægur hluti þess hóps sem að mér
stóð. Eiginkonu, börnum og nánustu
aðstandendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hörður Þorgilsson.
Lífið er eins og að hlaupa.
Maður leggur af stað úthvíldur og
hress og tilbúinn til að horfast í augu
við ferðina. Við hlaupum hratt og
sjáum alltaf eitthvað nýtt á leiðinni.
Svo þegar líða tekur á ferðina förum
við að verða þreytt, jafnvel hugsum
um að gefast upp. Sumir harka þetta
af sér og halda áfram. Aðrir ákveða
að gefast upp og stoppa. Við getum
ekki áfellst þá sem stoppa, kannski
hefur eitthvað gerst á leiðinni sem
skildi eftir sár á viðkvæmum stað og
þeir sjá sér ekki fært að halda áfram,
þolið er ekki meira, eða þeir sjá ekki
tilgang með því að hlaupa. Maður
veit aldrei.
Margt getur gerst á leiðinni, við
getum hrasað, runnið og jafnvel dott-
ið. Sumir sem detta, detta svo illa að
þeir geta ekki haldið áfram. Aðrir
halda áfram en fara sér hægt til að
byrja með. Sumir halda áfram á full-
um hraða en það getur komið þeim í
koll seinna meir. En stundum getur
okkur verið hrint af öðrum hlaupara.
Oft getum við komið að brekkum, en
höldum samt áfram og komumst yfir
þær, en getum verið þreytt eftir þær,
sumir jafna sig, aðrir ekki. Kannski
hittum við einhvern á leiðinni og
verðum samferða honum og það ger-
ir ferðina ánægjulegri jafnvel auð-
veldari.
Þegar kemur að leiðarlokum eru
margir orðnir þreyttir eftir erfiða
ferð. Sumum léttir að vita að leiðinni
er brátt lokið. Sumir eru ekki tilbún-
ir til að stoppa og vilja halda áfram
en líkami þeirra leyfir það ekki, svo
þeir neyðast til að stoppa. Margir
hafa hugsað út í það hvað muni taka
við eftir að þeir stoppi en enginn veit
það fyrir víst, það eina sem við vitum
er að einhvers staðar, einhvern tím-
ann, stoppum við.
Nú er Björn hættur að hlaupa en
við höldum áfram. Hann var góður
maður og við eigum eftir að sakna
þess að sjá hann ekki brosandi í skól-
anum. En minningin um hann á eftir
að lifa áfram í skólanum um ókomna
tíð. Við vottum fjölskyldu hans sam-
úð okkar.
Blessuð sé minning hans. Fyrir
hönd nemenda Brekkuskóla,
Katrín María Víðisdóttir 10. B.,
Arnbjörg Jónsdóttir 10. B.
Kær vinur minn og svili um langt
árabil, Björn Þórleifsson, er nú fall-
inn frá. Mikill harmur er þar kveðinn
öllum þeim sem til hans þekktu og
stórt skarð fyrir skildi í því samfélagi
sem hann helgaði starfskrafta sína.
Hvar sem Björn bjó til lengri eða
skemmri tíma setti hann mark sitt
með fallegum, skapandi hætti og
ábyrgðarstörfin sem honum voru fal-
in, öfluðu honum trausts, vinsælda
og vináttu. Björn var búinn svo fjöl-
þættum gáfum og hæfileikum að mér
fannst oft undrum sæta, en það sem
einkenndi viðmót hans var örlátur,
leiftrandi húmorinn og hlýleg nær-
vera. Það vakti oft aðdáun mína hve
einbeitt og fumlaust hann gekk til
allra verka bæði stórra sem smárra
og hafði ráð undir rifi hverju.
Ég veit af okkar kynnum að Björn
átti auðveldara með að sinna annarra
vanda en opna fyrir sínar eigin
dýpstu tilfinningar. Ég held að hann
hafi ekki verið einsog reyrinn mjúki
sem beygir sig undan storminum og
réttir síðan af í heilu lagi. Björn var
líkari sterkri eik sem vildi standa allt
af sér, en í mestu gerningaveðrum
getur slíkur stofn snögglega brotnað
svo óafturkræft er.
Á þessari stundu er mér efst í
huga sá missir og sú mikla sorg sem
hefur kvatt sér dyra hjá Júlíönu og
öllum börnunum. Einsog órjúfanleg
heild fannst mér Björn og Júlla. All-
ar þær dýrmætu gleðistundir sem
við áttum saman eru ómetanlegar.
Samvinna þeirra hjóna og gestrisni
var einstök og á fallegu heimilinu var
vinum og vandamönnum ætíð tekið
opnum örmum.
Elsku Júlla, Tolli, Héðinn, Lárus
Arnór, Þórhildur og Sigga Ásta, ég
bið Guð að veita ykkur styrk, huggun
og bjartsýni til þess að takast á við
það sem framundan er.
Erlingur Páll Ingvarsson.
Traustur félagi er genginn á
braut. Við erum þakklát fyrir að
hafa verið samstiga Birni örfá
spor á lífsgöngunni þar sem gæfa
fylgdi hverju þeirra. Aðstand-
endum vottum við okkar dýpstu
samúð með þá huggun harmi gegn
að minning um góðan dreng lifir.
Félag skólastjóra
á Norðurlandi eystra.
HINSTA KVEÐJA