Morgunblaðið - 17.02.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2003 21
farkostum, enda Látraröstin ekki
frýnileg.
Þetta ár flutti Halli til Reykja-
víkur, upprunalega til að ljúka
námi í prentiðn. Námið hóf hann
hjá föður sínum Magnúsi Ólafs-
syni. Hann starfaði í höfuðborg-
inni allan sinn starfsaldur síðan.
Sem ungur drengur á Ísafirði
minnist ég þess vel þegar Halli
frændi kom vestur í sumarfrí. Ald-
ursmunurinn á okkur var 28 ár.
Allir þekktu Halla og einkum af
yfirburða færni hans í íþróttum og
við púkarnir litum því mikið upp
til hans. Gamall Ísfirðingur sagð-
ist muna eftir honum að sýna leik-
fimi í Gúttó á Ísafirði þar sem
hann hafði framið ýmsar þær
kúnstir sem menn visu ekki að
unnt væri að gera.
Er foreldrar mínir fluttu suður
1956 bjuggum við fyrstu misserin
hjá Halla á meðan leitað var að
íbúð til kaups. Þarna kynntist ég
Halla allvel og komst að raun um
að þrátt fyrir að hann væri orðfár
og heldur dulur var hann afar
gestrisinn. Systkin hans áttu alltaf
vísa gistingu á Hagamel 14 hve-
nær sem þau komu til Reykjavík-
ur. Um svipað leyti fór ég að æfa
fimleika með Halla hjá ÍR þar sem
Valdimar Örnólfsson var við
stjórnvölinn. Þarna var Halli af-
burðamaður. Við sýndum saman í
fimleikahópnum nokkrum sinnum
og Halldór var á þeim tíma um
25–30 árum eldri en flestir okkar
en samt gátum við allir litið til
hans sem fyrirmyndar. Ég vil full-
yrða að Halldór hafi verið einn al-
besti fimleikamaður sem Ísland
hefur alið. Hann hafði gaman af
börnum þótt hann ætti engin sjálf-
ur og hann var óspar á að sýna
þeim list sína á ýmsa vegu. Ekki
síst brá hann sér í handstöðu við
hin ýmsu tækifæri. Síðast sá ég
hann standa á höndum úti í Skjálf-
andafljóti er hann var um sextugt.
Hann var í heimsókn hjá okkur
hjónunum í sumarleyfi á Akureyri
og við fórum í lautarferð í Bárð-
ardalinn. Halli sá stóran stein
nokkru frá landi, stökk út á hann
og brá sér upp á hendurnar og
gerðu börnin góðan róm að.
Um áraraðir var Halli mjög
virkur í bæði bridge og skák í hópi
góðra vina. Hann var og mjög
virkur í skátastarfi á Ísafirði.
Einnig hafði hann mikinn áhuga á
myndgerð, ekki síst kvikmynda-
gerð.
Ekki man ég betur en hann
sýndi mér listavel teiknaða skissu
af því sem hann kallaði eilífðarvél.
Enn má nefna að Halldór var vel
hagmæltur og liggja eftir hann
margar vísur og jafnvel kvæða-
bálkar.
Síðustu árin hefur Halldór dval-
ist í kyrrð og ró á Grund, sáttur
við guð og menn.
Jónasi yngsta bróður Halla og
nú hinum eina eftirlifandi af níu
systkina hópi sendum við fjöl-
skyldan innilegar samúðarkveðjur.
Vertu sæll, frændi, og góða
ferð.
Magnús Helgi Ólafsson.
✝ Sigurpáll Sig-urðsson fæddist
á Siglufirði 25. mars
1950. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 12. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þóranna Guðmunds-
dóttir, f. 14. mars
1907, d. 30. júlí 1997,
og Sigurður Sigur-
pálsson vélstjóri, f.
23. des. 1905, d. 4.
jan. 1981. Systkini
Sigurpáls eru:
Drengir, tvíburar, f.
5. maí 1933, d. 8. og 10. maí 1933,
Hulda, f. 19. nóvember 1934, d. 8.
apríl 1990, gift Guðbrandi Sörens-
syni, Bára, f. 14. ágúst 1939, d. 6.
október 2000, gift Róbert Erni
kvæntur Sigríði Kristínu Pálsdótt-
ur, þau eiga tvö börn. 3) Karl
Knútur Ólafsson, f. 5. mars 1960,
kvæntur Margréti Helmu Karls-
dóttur, þau eiga fjögur börn. 4)
Sigurður Árni Ólafsson, f. 18. júlí
1961, kvæntur Lilju Þorsteinsdótt-
ur, þau eiga fjögur börn. 5) Guðný
Ólafsdóttir, f. 30. júlí 1962, gift
Hermanni Guðjónssyni, þau eiga
þrjú börn. 6) Þröstur Ólafsson, f. 7.
október 1963, kvæntur Eydísi Re-
bekku Björgvinsdóttur, þau eiga
fimm börn.
Sigurpáll ólst upp á Siglufirði til
sjö ára aldurs en fluttist þá til
Keflavíkur með foreldrum sínum.
Sigurpáll var lengst af á sjó, fyrst
á Jóni Finnssyni GK og síðan
Framnesi ÍS. Árið 1980 hóf hann
störf hjá Íslenskum aðalverktök-
um á Keflavíkurflugvelli og starf-
aði þar óslitið til ársins 2002 er
hann hætti störfum vegna veik-
inda.
Útför Sigurpáls verður gerð frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ólafssyni, Ásta, f. 11.
apríl 1943, sambýlis-
maður Jón Pétursson
og Elísabet, f. 25.
mars 1950, gift Daníel
R. Júlíussyni.
Sigurpáll kvæntist
12. maí 1982 eftirlif-
andi eiginkonu sinni
Frúgit Thoroddsen, f.
29. september 1938.
Foreldrar hennar
voru Þórdís M. Thor-
oddsen, f. 9. maí 1905,
d. 1982, og Snæbjörn
Thoroddsen, f. 13.
nóvember 1891, d.
1987. Börn hennar eru: 1) Sveinn
Lárus Ólafsson, f. 17. jan. 1957,
kvæntur Ólínu Öldu Karlsdóttur,
þau eiga fimm börn. 2)Snæbjörn
Þór Ólafsson, f. 20. febrúar 1958,
Ástin mín.
Það er svo sárt að kveðja þig,
æðruleysi þitt og dugnaður í veik-
indum þínum var einstakur.
Þakka þér fyrir allt það sem þú
varst mér, börnunum mínum og afa-
börnunum okkar.
Við söknum þín öll svo sárt, en
reynum að hugga okkur við að nú
ertu kominn þangað sem þú ert laus
við allar þrautir.
Er fegurst fölna blómin
og frostið bítur svörð.
Þá verða tár að daggar-dropum
er drjúpa á visna jörð.
Nú sorgin hjartað hrellir
og hvarminn vætir minn
en trú og traust á Drottin
þerrar tár af kinn.
Hönd þína ljáðu ljúfi Faðir,
léttu erfiðan gang
er vonir bregðast þrautir þyngja
þjáning sest í fang,
þá brýtur bænin hlekki
byrðin þunga fer
það flýtur enginn að feigðarósi
er finnur skjól hjá þér.
(Þóra Björk Benediktsdóttir.)
Vertu sæll ástin mín, minningu
þína geymi ég alltaf.
Þín eiginkona
Frúgit.
Elsku afi minn.
Ég trúi ekki að ég sé að kveðja
þig. Það er svo ósanngjarnt að þú
þurfir að fara svona snemma. Ég
vildi að ég gæti komið í heimsókn og
þú sætir inni í stofu að horfa á fót-
boltann. Það er svo sárt að hugsa til
þess að það verði ekki, ég hugga mig
samt við það að nú þarftu ekki að
þjást lengur.
Elsku afi, ég á svo margar góðar
minningar eins og frá því þegar ég
og Sigurpáll fórum með þér og
ömmu til Mallorca. Eða þau skipti
sem ég hef búið hjá ykkur ömmu.
Ég man þegar ég bjó hjá ykkur úti í
Höfnum og fékk mér tattú, þú varst
svo hneykslaður og sagðir að það
væru bara gamlir sjóarar með tattú.
Ég er svo þakklát fyrir allar þær
stundir sem ég hef átt með þér.
Mig langaði svo að barnið mitt
fengi að kynnast þér og liggja á
bringunni á þér eins og ég gerði
þegar ég var lítil, það var alltaf hægt
að hugga mig þannig, þar leið mér
svo vel. Það munaði svo litlu að þú
fengir að sjá barnið en ég veit að þú
átt eftir að fylgjast með frá öðrum
stað.
Elsku afi minn þín verður sárt
saknað og ég geymi minninguna vel
þangað til við hittumst aftur. Elsku
amma, missir þinn er mikill, en við
stöndum saman og tökumst þannig
á við framtíðina.
Bless afi minn.
Þín
Þórdís.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Kveðja,
systkinabörnin.
Við kynntumst Sigurpáli, eða
Palla eins og hann var jafnan kall-
aður innan fjölskyldunnar, þegar
bróðir minn gekk að eiga Guðnýju,
dóttur Frúgitar eiginkonu hans.
Þessi hægláti maður, sem sagði
meira með augum sínum en orðum,
varð fastur hluti af fjölskyldunni.
Alltaf til staðar fyrir alla með nær-
veru sinni og hjálpsemi. Palli var
barnlaus en það gladdi hann greini-
lega mikið þegar bróðir minn og
mágkona skírðu son sinn Sigurpál í
höfuðið á honum. Við það jukust
tengsl hans við fjölskylduna til muna
og hann eignaðist þarna á vissan hátt
sinn eigin son, þó ekki í gegnum bein
blóðtengsl, heldur í andlegum skiln-
ingi, og þeir nafnar áttu oft góðan
tíma saman.
Veikindi Palla voru áfall fyrir alla
fjölskylduna og við fylgdumst með
baráttu hans við hinn mikla vágest
sem krabbameinið er. Þrátt fyrir
góða aðhlynningu eiginkonu hans og
hjúkrunarfólks voru kvalir hans
miklar undir lokin og því má segja að
andlátið hafi verið sem líkn. Ég og
fjölskylda mín sendum Frúgit og
fjölskyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum þess að
sorgin megi sefast með minningunni
um góðan mann.
Guðrún G. Bergmann.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Giddý, Guð gefi þér
styrk í sorginni.
Ólína og Margrét.
Vinnufélagi minn Sigurpáll eða
Palli eins og við kölluðum hann verð-
ur kvaddur frá Innri-Njarðvíkur-
kirkju í dag. Og langar mig að minn-
ast hans með nokkrum orðum.
Það var í ágúst 1982 að við Palli
byrjuðum að vinna saman í Malbik-
unar- og steypustöð Íslenskra aðal-
verktaka og vann hann með mér þar
uns veikindi hans komu í ljós árið
2002. Við áttum gott samstarf öll
þessi ár og vil ég þakka honum sam-
ferðina þessi tuttugu ár sem við unn-
um saman.
Við vorum aldrei heimagangar
hvor hjá öðrum en við hittumst
vinnufélagarnir með konum okkar á
hverju ári og gerðum okkur glaðan
dag. Var þá oft glatt á hjalla.
Ég hef mikinn áhuga á ættfræði
en aldrei datt mér í hug að rekja ætt-
ir okkar saman því ég átti engar ætt-
ir að rekja á Siglufjörð.
Þegar ég tengdist Íslendingabók
10. febrúar síðastliðinn komst ég að
því að við erum fimmmenningar og
þar með getum við kallast frændur.
Við hefðum eflaust haft gaman af því
að kalla hvor annan frænda ef við
hefðu átt fleiri stundir saman.
Ég hitti Palla rétt fyrir jól og þá
var hann bjartsýnn á að hann myndi
sigra í baráttunni. En svo heyrði ég
ekkert frá honum og ekki kom ég því
í verk að hringja en ég var alltaf að
hugsa til hans og gerði ekkert í mál-
unum.
En ég þakka forsjóninni að ég
frétti af honum og náði að kveðja
hann áður en hann fór. Hann var
sterkur og æðrulaus og búinn að
sætta sig við orðin hlut og bað mig
um að skila kveðju til allra vinnu-
félaganna sem ég gerði. Flosi,
Bjarni, Fúsi, Viðar, Sigfús, Fannar
og Óskar þakka honum samstarfið í
gegnum árin.
Hann þekkti mínar lífsskoðanir
um framhaldslífið og ég veit að hann
er í góðum höndum.
Ég færi aðstandendum hans mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur og bið
góðann guð að styrkja Frugit því
missir hennar er mikill.
Gunnar B. Sigfússon.
SIGURPÁLL
SIGURÐSSON
Þegar ég heyrði lát
Eyju systur minnar
grét ég eins og barn og
vildi ekki trúa raun-
veruleikanum. Smátt og
smátt fylltist hugur
minn af góðum minningum sem þerr-
uðu tárin og hjartað varð fullt af
þakklæti til minnar kæru systur. Það
má með sanni segja að hún hafi tekið
stóran þátt í uppeldi mínu, þar sem
heimili hennar og Guðmundar Sveins-
sonar heitins var eins og mitt annað
heimili og þau önnuðust mig eins og
ég væri þeirra eigið barn. Eyja var á
þessum tíma heimavinnandi húsmóð-
ir og tók alltaf glaðlega á móti mér.
Hjá henni var ég alltaf svo frjáls. Hún
tók þátt í ímyndunar- og hlutverka-
leikjum mínum og það er mér nú
ómetanlega góð minning. Hún vakti
snemma áhuga minn á leiklist, lánaði
mér alls konar áhöld og klæði til leikja
og meira að segja brúðarkjólinn sinn
sem var sá flottasti sem ég hef séð
fyrr og síðar. Kjóllinn var vissulega of
stór á mig, þá aðeins sex ára, en mér
fannst ég vera fullorðin álfamær á því
augnabliki sem ég lék fyrir stóru syst-
ur sem horfði á með sínu blíða brosi.
Ég fór ung í Tónlistarskólann og
fékk að æfa mig á píanóið hennar. Ég
er þess fullviss að þær æfingar hafi
ekki alltaf hljómað vel í eyrum og enn
í dag er ég að dást að þolinmæði Eyju.
BJARNEY
INGIBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Bjarney Ingi-björg Ólafsdóttir
fæddist á Flateyri
20. október 1923.
Hún lést á Landspít-
alanum 23. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Ísafjarðarkirkju
1. febrúar.
Hún kvartaði aldrei
undan hávaða, feilnót-
um og ómstríðum en
sagðist bara hafa gam-
an af að hlusta á leik
minn og hvatti mig
áfram til námsins.
Eyju tókst vel að
rækta blóm og heimilið
ilmaði vel. Mér fannst
hún vera blómadrottn-
ing og varð hissa þegar
einhver önnur kona
fékk þann titil. Hún
kunni að hlusta og leið-
beina og henni var alltaf
hægt að treysta. Á ung-
lingsárum mínum hvatti hún mig til
að takast á við alls konar verkefni í
sambandi við félagsstörf mín í skáta-
hreyfingunni, skólanum og stúkunni
og var minn besti ráðgjafi. Mikið er
ég rík að hafa átt hana að.
Á uppvaxtarárum mínum voru
yndislegu börnin hennar og Guð-
mundar, Magni, Anna Lóa, Þórdís og
Svenni, mér mikils virði. Þá var æð-
islegt að vera Fjóla frænka; leika við
þau og eiga þau að. Þá kallaði Eyja
mig stundum stóru stelpuna sína eða
góðu barnapíuna sína og ég fylltist
stolti því annars var ég yngsta barnið
hennar mömmu, sem sagt lítil og stór
í senn.
Eyja var búsett á Ísafirði alla sína
ævi, tók virkan þátt í alls konar fé-
lagsstörfum og lagði sitt af mörkum í
uppbyggingu bæjarins. Það var í eðli
hennar að huga vel að umhverfi sínu.
Þar sem ég fluttist rúmlega tvítug frá
Ísafirði minnkaði beint samband okk-
ar systra en við skrifuðumst á. Þannig
fékk ég innsýn í líf hennar og fjöl-
skyldu og hvað væri aðallega að ger-
ast í félags- og uppbyggingarmálum
staðarins.
Þetta var mér mikils virði, sérstak-
lega þegar ég var við nám og vinnu er-
lendis í næstum áratug.
Við hittumst ekki oft eftir að ég
fluttist heim til Íslands en þegar það
gerðist voru allar samverustundir
okkar gulls ígildi. Við sungum saman
tvíraddað, skemmtum okkur og
ræddum allt milli himins og jarðar.
Hún var svo góð manneskja, full af
mannúð og kærleika, bar fulla virð-
ingu fyrir annarra trú og menning-
arsiðum. Það er mikill mannkostur.
Nokkrum dögum fyrir lát hennar
hringdi hún í mig. Rödd hennar
hljómaði sem rödd unglingsstúlku.
Hún var vongóð um að skurðaðgerðin
tækist vel og sagðist hlakka til að
heimsækja mig og ræða nánar um
gamla barnasöngva en það var síðasta
málefnið sem ég ráðfærði mig um við
hana.
Það tók mig sárt að geta ekki fylgt
Eyju síðustu sporin. Flugvélin sem ég
ætlaði með til Ísafjarðar þurfti að
snúa við til Reykjavíkur og svo verkj-
aði mig í andlit og handlegg vegna
smáslyss sem ég lenti í fyrir framan
flugstöðina og ákvað að hætta við
næstu ferð. Meðan á útförinni stóð
áttum við Gugga systir samveru sem
styrkti okkur báðar. Fráfall Eyju er
sárt fyrir okkur öll sem kynntumst
henni en um leið er hægt að gleðjast
yfir öllum þeim ljúfu minningum sem
hún hefur skilið eftir í huga okkar.
Elsku Magni, Anna Lóa, Þórdís og
Svenni, ég og fjölskylda mín sendum
ykkur og fjölskyldum ykkar okkar
hjartans samúðarkveðjur. Að lokum
sendi ég smáleiðsögn sem ég vona að
þerri saknaðartárin. Hún er eftir
heiðursforseta SGI, Daisaku Ikeda,
úr bókinni „Faith into Action“:
Þegar veturinn gengur í garð missa tré og
aðrar plöntur lauf sín tímabundið. En þess-
ar jurtir búa yfir lífi sem gerir þeim kleift að
bera brum þegar vorar að nýju. Hið sama á
við um dauða mannlegrar veru. Við búum
öll yfir lífskrafti sem mun leiða okkur í átt
að nýju lífi, nýju hlutverki, samstundis og
án sársauka.
Með hjartans kveðju,
Jóhanna Fjóla Ólafsdóttir.