Morgunblaðið - 22.02.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 22. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elín Þóra Sigur-björnsdóttir
fæddist á Sveinsstöð-
um í Grímsey 1. jan-
úar 1909. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 16. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigrún Indriðadóttir
og Sigurbjörn Sæ-
mundsson. Systkini
hennar voru Stein-
unn sem lést 18 ára af
barnsförum, Matth-
ea, Dýrleif, Bára,
Þorleifur, Halldóra Anna og yngst
var Steinunn Helga. Þau eru nú
öll látin.
Elín Þóra giftist Óla Bjarnasyni
frá Básum í Grímsey 5. nóvember
1927. Hann fæddist 29. ágúst 1902
og lést 8. september 1989. Þeirra
börn eru: 1) Sigrún, f. 13.8. 1928,
gift Páli Kristinssyni, f. 22.9. 1927.
Þau eiga þrjú börn, níu barnabörn
og fimm barnabarnabörn. 2) Óli
Hjálmar, f. 27.4. 1931, kvæntur
Halldóru Traustadóttur, f. 3.4.
1932. Þau eiga fjögur börn og ell-
efu barnabörn. 3)
Inga Bjarney, f. 16.7.
1933, gift Björgvini
Gunnarssyni, f. 9.4.
1936. Þau eiga fjög-
ur börn, ellefu
barnabörn og eitt
barnabarnabarn. 4)
Willard Fiske, f. 1.3.
1936, kvæntur Val-
gerði Gísladóttur, f.
31.10. 1937. Þau eiga
þrjú börn og níu
barnabörn. 5) Birna,
f. 12.7. 1941, gift
Dagbjarti Einars-
syni, f. 26.6. 1936.
Þau eiga fimm börn og 15 barna-
börn. 6) Garðar, f. 21.1. 1945,
kvæntur Áslaugu Alfreðsdóttur, f.
13.10. 1948. Þau eiga þrjú börn og
fjögur barnabörn. Áður átti Garð-
ar dóttur með Sigrúnu Sigur-
geirsdóttur og á hún tvö börn. 7)
Þorleifur, f. 18.7. 1954, d. 4.10.
1981. Hans kona var Ingibjörg
Margrét Gunnarsdóttir, f. 7.10.
1957, og þau áttu tvö börn.
Útför Elínar Þóru verður gerð
frá Miðgarðakirkju í Grímsey í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín. Þegar ég nú
sest niður til að skrifa nokkur kveðju-
orð til þín, svona eins og frá okkur
systkinunum, er mér efst í huga
þakklæti. Þakkir fyrir að eiga eins
góða og yndislega móður og föður og
við áttum. Kærleikur þinn til okkar
allra afkomenda þinna, sem teljum
eitt hundrað, var engu líkur. Það var
ekki bara að þú breiddir þig yfir börn-
in þín, heldur áttu barnabörnin, lang-
ömmubörnin og langalangömmu-
börnin vísan stað hjá þér sem þau
gátu leitað til hvenær sem var. Þú
skildir alla svo vel. Mikil var sorg okk-
ar allra þegar Lalli bróðir féll frá í
blóma lífsins aðeins 27 ára frá Möggu
konunni sinni, Þóru og Kára. Þá sýnd-
ir þú ótrúlegan styrk og æðruleysi.
Lalli var um margt eins og einbirni
hjá ykkur pabba, svo langyngstur
okkar systkinanna var hann og alla
tíð hrókur alls fagnaðar. Þá huggaðir
þú þig með því að ekki yrði svo langt
þangað til þú hittir Lalla aftur, svo
mikil og einlæg var trú þín. Þú lifðir
nú samt í 22 ár. Það var alveg eins
þegar pabbi dó. Þú tókst því með
sama æðruleysinu, fullviss í trú þinni
að það væri bara tímaspursmál hve-
nær þið hittust aftur. Ég hef stundum
vitnað í að það mátti læra mikið af
ykkar hjónabandi, hvernig þið eydd-
uð ellinni saman í ást og kærleika. Ég
sé ykkur fyrir mér, sitjandi saman í
sófanum fyrir framan sjónvarpið. Þá
héldust þið gjarnan í hendur. Þið vor-
uð alltaf eins og nýtrúlofuð.
Þið máttuð muna tímana tvenna á
langri ævi. Myndi unga fólkið í dag
trúa því að pabbi lenti í því að þurfa að
róa frá Grímsey á árabát til Húsavík-
ur eftir læknishjálp? Eða þegar þú
fórst í þvottana, allt þvegið á höndum
á þvottabretti, stundum við vatns-
skort sem oft var í Grímsey? Enda
var það oft þannig þegar þú komst
suður til okkar að þú varst eyðilögð
yfir því hvernig við færum með vatn-
ið, að láta það renna svona stjórnlaust
niður eins og þú orðaðir það. Þá eru
minnisstæðir hlaðarnir af bakkelsinu
sem beið okkar í eldhúsinu á morgn-
ana. Þú vaknaðir alltaf með pabba og
bræðrum mínum til að nesta þá á sjó-
inn og þú varst ekkert að skríða upp í
aftur. Ó, nei! Þá byrjaðir þú að baka.
Frægt er hafrakexið þitt, sem engum
tekst að gera eins og þú gerðir,
hversu mjög sem við systur reynum.
Þá er minningin um steikta brauðið
með rúllupylsu eða kæfu ofarlega í
sinni. Pabbi sagði mér oft söguna af
því þegar hann keypti handa þér
prjónavélina og ætlaði þar með að
létta þér róðurinn við prjónaskapinn
á allan barnahópinn ykkar. En þá
fóru að berast hnyklar víða af eyjunni
og þú sem hreinlega kunnir ekki að
segja nei bættir þá heilmiklu við þína
vinnu. Svo var það eina nóttina að
pabbi vaknaði og heyrði í prjónavél-
inni inni í stofu. Þá þótti honum full-
langt gengið og sagði við þig að hann
hefði ekki keypt vélina þá arna til að
þú hættir að sofa. Þá sagðir þú bara:
„Svona Óli minn, hafðu ekki áhyggjur
á meðan ég tek ekkert af þínum
svefntíma.“
Ekki get ég látið ógetið þess hversu
góð Inga og Venni voru þér og pabba.
Þar áttuð þið visst skjól þegar árin
fóru að færast yfir. Þið pabbi kunnuð
vissulega að meta það og voruð óend-
anlega þakklát. Ég verð líka að segja
að tengdabörnin ykkar voru heppin
að eiga tengdaforeldra eins og ykkur
pabba. Þau nutu sömu mildinnar eins
og við börnin ykkar.
Að lokum, mamma mín. Ég veit að
þér hefði fundist við hæfi að þakka
starfsfólkinu í Víðihlíð fyrir elskuleg-
heitin, hversu vel þau hugsuðu um þig
þegar þú fluttist þangað inn. Þú varst
svolítið hissa á því hvað allir þar voru
góðir við þig og sagðir oftar en einu
sinni að þú hefðir þurft að flytja fyrr
til þessa góða fólks.
Svo að endingu. Hafðu þökk,
mamma mín, fyrir allt og allt.
Fyrir hönd okkar systkinanna
skrifar þessar línur þín elskandi
Birna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Nú hefur hún amma fengið kallið
sitt. Kallið um að nú sé hennar tími
kominn til að yfirgefa þennan heim og
hverfa á vit nýrra starfa á nýjum stað.
Þó að við vitum öll að hvert og eitt
okkar verður að hlýða sínu kalli þegar
það kemur er alltaf jafn sárt að kveðja
þá sem við elskum. Það er með sárum
söknuði sem ég kveð ömmu mína, El-
ínu Þóru Sigurbjörnsdóttur, eða
ömmu Ellu.
Þegar ég hugsa um ömmu eru mér
efst í huga allir þeir kostir sem
prýddu þessa yndislegu og einstak-
lega vönduðu konu. Amma var já-
kvæðasta manneskja sem ég hef á
ævinni kynnst og geta án efa allir sem
þekktu hana tekið undir það. Það var
alveg sama hvað það var, alltaf gat
hún séð jákvæðu hliðarnar á öllu. Hún
var einstaklega lífsglöð og hafði unun
af því að vera innan um annað fólk.
Hún var líka sérstaklega skapgóð.
„Var hún nokkuð í fýlu?“ sögðum við
stundum í gríni þegar einhver hafði
verið í heimsókn hjá ömmu og við vor-
um að spyrja frétta af henni. Við viss-
um auðvitað alltaf svarið. Hún var
alltaf kát og glöð þegar maður kom til
hennar. Hún var líka svo þakklát fyrir
allt. „Það eru allir svo góðir við mig,
ég veit ekki hvort ég á þetta skilið,“
sagði hún við mig um daginn. Mér
finnst þetta lýsa henni svo vel. Það
var henni svo eðlislægt að vera já-
kvæð og lífsglöð og auðvitað smitaði
það út frá sér. Það leið öllum vel í ná-
vist hennar.
Amma fylgdist vel með sínu fólki
allt fram á síðasta dag. Hún bar mikla
umhyggju fyrir okkur öllum og var
einstaklega stolt af okkur. „Það er
ekkert skrítið þótt ég sé montin af
ykkur,“ sagði hún við mig ekki alls
fyrir löngu þegar við vorum að spjalla
um stóra hópinn hennar. Og það er
óhætt að tala um stóran hóp því af-
komendurnir eru orðnir hundrað tals-
ins. Stór hluti þessa hóps hittist ein-
mitt í Grímsey síðasta sumar og
dvaldi þar yfir helgi ásamt ömmu.
Þetta var einstaklega skemmtilegur
tími sem við áttum þarna saman og
varðveitist í hugum okkar ásamt öðr-
um minningum tengdum ömmu.
Amma var nútímakona þótt hún
væri orðin 94 ára gömul og hefði lifað
tímana tvenna. Hún ól barnahópinn
sinn upp og hugsaði um mannmargt
heimili, hennar og afa, án allra þeirra
nútímaþæginda sem við höfum í dag.
En henni fannst svo sjálfsagt að við
sem yngri erum hefðum öll þau þæg-
indi sem einfölduðu og léttu okkur
verkin. Henni hefði aldrei dottið í hug
að fjasa yfir því að svona hefði þetta
nú ekki verið í gamla daga, að hlut-
irnir hefðu nú verið miklu erfiðari þá
o.s.frv.
Í síðasta skiptið sem ég hitti ömmu
áttum við yndislega stund saman.
Stund sem ég veit að okkur þótti báð-
um mjög vænt um. Við vorum bara
tvær. Ég sat við rúmið hennar og hún
hélt í höndina á mér og strauk hana
eins og hún gerði alltaf þegar ég hitti
hana og svo spjölluðum við saman.
Hún spurði frétta af eiginmanni og
börnum og henni þótti gaman þegar
ég gat sagt henni sögur af einhverju
sniðugu sem börnin höfðu sagt eða
gert. Ég hafði áhyggjur af því að hún
yrði þreytt eftir heimsóknina en
henni var mikið í mun að segja mér að
hún væri sko ekkert þreytt og hvað
henni þætti gaman að sjá mig. Þegar
ég fór frá henni leið mér eitthvað svo
sérstaklega vel. Kannski vissum við
báðar innst inni að þetta var okkar
kveðjustund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, minninguna um þig
mun ég alltaf varðveita og svo sann-
arlega taka þig mér til fyrirmyndar
og leitast við að sjá það jákvæða í öllu
því sem lífið hefur upp á að bjóða.
Guðrún Willardsdóttir
og fjölskylda.
Jæja, amma mín, það hlaut að
koma að þessari stundu fyrr en síðar.
Færustu læknar reyndar skildu ekk-
ert í því hvað þú náðir að lifa lengi, bú-
in að vera á sprengitöflum í u.þ.b. 35
ár en ég held að skýring mömmu á
langlífi þínu sé best: Þú hafðir svo
gaman af því að lifa að þú máttir ekk-
ert vera að því að deyja! En auðvitað
hlaut að koma að endalokum hjá þér
eins og okkur öllum, eða eins og segir
í frábæru kvæði: „Eitt sinn verða allir
menn að deyja“.
Þótt ég hafi nú ekki komið eins oft í
heimsókn til þín undir það síðasta og
ég eðlilega hefði átt að gera, þá náði
ég að eiga samverustund með þér sl.
fimmtudag, eða rúmum tveimur sól-
arhringum áður en þú varst öll. Fyrir
þann hálftíma sem ég átti þá með þér
verð ég ævinlega þakklátur. Við átt-
um gott spjall saman. M.a. hafði ég
orð á því hvað þú værir nú alltaf skýr
orðin rúmlega 94 ára gömul því eins
og flestir vita þá vill harði diskurinn
oft gefa sig á eldri árum. Þú tókst
heilshugar undir þetta hjá mér og
sagðir að oft væri það nú þannig að þú
settir ofan í við þær systur, Ingu og
mömmu, sem eru, eðli hlutarins sam-
kvæmt, talsvert yngri en þú! Reyndar
verð ég að játa að þú settir ofan í við
mig líka því þú mundir hvað ég borg-
aði mikið fyrir hjartatækið sem ég
sótti fyrir þig fyrir tveimur árum og
þú varst með það á hreinu að það bæri
að endurgreiða þegar tækinu væri
skilað. Hvorki mundi ég að ég borgaði
8.000 kr. fyrir tækið né að peningur-
inn fengist endurgreiddur!
Annað sem ég vil fá að minnast á er
sl. sumar en þá hittumst við flest af-
komenda þinna í Grímsey á aldaraf-
mæli afa Óla. Þetta var hreint út sagt
æðisleg helgi í alla staði. Þú getur
ekki ímyndað þér hvað ég var stoltur
yfir því að hafa fengið að spila undir
söng barnanna þinna til þín á uppá-
haldslaginu þínu, um Willard Fiske
og hvað hann gerði fyrir eyjuna okk-
ar, hana Grímsey. Ekkert minna
ánægður og stoltur var ég á miðviku-
daginn á minningarathöfninni um þig
sem haldin var í Grindavík, þegar ég
lék undir og við sungum saman þetta
sama lag til þín, ég, Daddi Willards og
sjálf Diddú.
Amma, ég þykist vita að lífið endar
ekki þegar maður deyr frá þessu jarð-
lífi. Hvert haldið er get ég ekki, frekar
en nokkur annar sagt til um. Eitt þyk-
ist ég þó vera viss um, þú átt eftir að
lífga mikið upp á þann stað sem þú
ferð á og gera hann betri því eins góð
og skemmtileg kona er vandfundin.
Skilaðu bestu kveðjum frá mér til
afa, Lalla og Konna, já, og til allra
sem þú hittir sem þekktu mig.
Sigurbjörn Daði.
Elsku amma Ella hefur kvatt þenn-
an heim og því viljum við systkinin
minnast hennar með örfáum orðum.
Hún var einstaklega hjartagóð og hlý
manneskja og urðum við þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að alast upp hjá
henni í Grímsey. Hún og afi bjuggu á
Sveinsstöðum og var stutt fyrir okkur
að skottast yfir túnið til að njóta sam-
vista þeirra. Amma sá til þess að
hafrakex, soðið brauð og annað góð-
gæti væri alltaf á boðstólum. Hún var
aldrei aðgerðarlaus. Ef hún var ekki
yfir pottunum í kokkhúsinu, eins og
afi kallaði það, sat hún við hannyrðir.
Það var gaman að spjalla við
ömmu. Hún hafði mikla löngun til að
fá fréttir af mönnum og málefnum og
ef henni fannst hallað of mikið á sitt
fólk var hún ekki lengi að taka upp
hanskann fyrir sína. Gaman er að
minnast þess t.d. þegar Inga frænka
var að skammast yfir því að henni
hafði fundist sjást of mikið vín á fólk-
inu hennar svaraði amma að bragði:
„Svona, þetta hefur bara verið innri
gleði.“
Amma varð 94 ára gömul og fram
að síðasta degi var hún lífsglöð og
hafði ómældan áhuga á að fylgjast
með öllu. Svo mikið að mörgum
fannst nóg um. Það sýndi sig best að
þegar maður kom í heimsókn var
maður spurður spjörunum úr.
Þrátt fyrir að vera orðin roskin
kona fyrir löngu var langt frá því að
hún léti það stoppa sig í þátttöku í nú-
tíma lífi. Hún var mjög áhugasöm um
körfubolta og fótbolta og þekkti
meira að segja marga leikmennina
með nafni. Einnig fannst okkur systk-
inunum afar spaugilegt að amma var
mikill aðdáandi Djúpu laugarinnar á
Skjá einum og mátti varla missa þátt
úr.
Kvöldið áður en amma lést sat ég
hjá henni og var hún mjög lasin. Það
aftraði henni samt sem áður ekki frá
því að hafa áhuga á því sem gerðist
innan fjölskyldunnar. Síðustu orð
hennar voru: „Hefur hann Óskar
minn eitthvað getað róið?“ Þetta er
lýsandi dæmi um hvað amma var allt-
af áhugasöm um sitt fólk og bar hag
þess fyrir brjósti.
Við vitum að þrátt fyrir að amma
hafi verið lífsglöð kona með eindæm-
um er hún eflaust ánægð að vera búin
að hitta hann afa og Lalla sinn aftur.
Við eigum öll fallegar og góðar
minningar um ömmu sem við erum
þakklát fyrir. Þær munum við geyma
í hjörtum okkar alla tíð.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Guð geymi þig.
Ragnhildur Elín, Alfreð
og Helga Fríður.
Sjáið hana Þóru mína! Hún er eins
og drottning. Augu gamla mannsins
ljómuðu þegar hann horfði á Þóru
sína, en venjulega var amma bara
kölluð Ella. Þau voru alltaf jafn ást-
fangin og héldust iðulega í hendur
þegar þau horfðu saman á sjónvarpið.
Óli afi dó í september ’89 og amma dó
þann 16. febrúar sl. Nú situr drottn-
ingin hans væntanlega við hlið hans
og þau haldast ábyggilega í hendur.
Það er margs að minnast hjá okkur
systkinunum, en amma hefur búið hjá
foreldrum okkar síðan afi dó. Flest öll
sumur þegar við vorum börn þá vor-
um við hjá ömmu og afa í Grímsey og
oft voru þau yfir vetrartímann hjá
okkur í Grindavík. Lalli, yngsta barn-
ið þeirra, var þá með þeim og var
hann á sama aldri og elstu systkina-
börnin. Amma kenndi okkur að tefla
einn veturinn, það var margt sem
amma kenndi okkur og aldrei féll
henni verk úr hendi. Hún prjónaði og
heklaði fram á síðasta dag og hún átti
alltaf til sængurgjafir fyrir næstu af-
komendur og hún gaf öllum af yngstu
kynslóðinni ullarsokka og vettlinga í
jólagjafir þangað til hún varð 90 ára.
Nú eru afkomendur hennar orðn-
ir100. Það var stolt ættmóðir sem
horfði yfir hópinn sinn sl. sumar þeg-
ar haldið var ættarmót í Grímsey. Við
eigum öll góðar minningar frá ætt-
armótinu og Grímsey skartaði sínu
fegursta og það gerði amma líka. Við
vitum að söknuður mömmu okkar er
sár, því aldrei höfum við vitað um jafn
samrýndar mæðgur. Um áramótin
fór Ella amma á hjúkrunarheimilið
Víðihlíð og það var erfitt fyrir þær
mæðgur að skiljast að og þá sögðu
þær okkur að þeim hefði aldrei orðið
sundurorða á ævinni. Pabbi okkar var
alveg einstaklega góður og hugulsam-
ur við ömmu, enda leið henni vel hjá
foreldrum okkar. Að lokum þökkum
við samfylgdina með ömmu og biðjum
góðan Guð að geyma hana.
Rúnar, Hrafnhildur,
Gunnhildur og Óli Björn.
Elsku amma. Nú ert þú farin til afa
sem ég veit að mun taka vel á móti
þér, sennilega orðinn nett-
óþreyjufullur sá gamli. Mig langar að
þakka þér fyrir allar góðar stundir í
gegn um árin, bæði það sem þú gafst
minni fjölskyldu hin seinni ár en ekki
síst allt það sem þið afi gerðuð fyrir
mig úti í Grímsey þegar ég var barn.
Ég trúi að sumrin þar hafi gert mig að
betri manni en ég ella væri. Margar af
ljúfustu æskuminningunum eru frá
þessum tíma. Þó að maður kæmi
grútskítugur heim og blautur í báðar
þá tókst þú öllu með þínu jafnaðar-
geði. Í mesta lagi fann maður heldur
ákveðnari handtök þín við hárþvott-
inn um kvöldið. Þú varst afbragðs
kokkur og besti bakari í heimi, eða
það fannst okkur afa allavega þegar
við borðuðum nestið frammi í lúkar á
Haföldunni með heimalöguðu kakói.
Enn og aftur, bestu þakkir fyrir alla
hjartahlýjuna sem þú gafst af þér á
langri leið.
Kveðja frá Sollu og dætrunum.
Eiríkur Dagbjartsson.
Hún Ella er dáin. Hennar tími
kominn og að baki 94 ár sem hver og
einn væri stoltur af að hafa lifað. Ást-
in sem hún Ella átti og miðlaði öðrum
af hjartgæsku og hreinleika snart alla
sem henni kynntust. Ég var svo lán-
söm að kynnast henni árið 1987 þar
sem hún bjó við ástúð og umhyggju
tengdaforeldra minna í Grindavík. Á
veturna var hún hjá Ingu sinni en á
sumrin fór hún til eyjunnar sinnar
fögru, Grímseyjar, og naut alls þess
besta sem hún hafði upp á að bjóða.
Haustið 1989 lést Óli eiginmaður
hennar og lengdist þá vera hennar hjá
Ingu og Venna. Þar bjó hún við ást og
umhyggju þar til hún flutti á Hjúkr-
unarheimilið Víðihlíð í Grindavík í
janúar síðastliðnum. Eins nánar
mæðgur og Ingu og Ellu hef ég ekki
vitað. Þær voru saman meira og
minna allt lífið og varð aldrei sundur-
orða. Hún Ella var stórfengleg kona,
eiginkona, móðir, amma, langamma
og langalangamma. Allir afkomend-
urnir voru hennar líf og yndi og fylgd-
ist hún með öllum fram í andlátið.
Stundirnar sem við áttum saman og
hún miðlaði úr viskubrunni sínum
voru ómetanlegar. Hún talaði af
reynslu og þekkingu, ekki af því að
hún hafði lært á bókina heldur hafði
hún gengið lífsins veg sem mótaði
hana og gerði hana að þeirri stórkost-
legu konu sem hún var. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast Ellu
og kærleikanum sem hún var svo
óspör á að miðla. Minningin um ynd-
islega konu mun lifa um ókomin ár.
Guðrún Jóna Magnúsdóttir.
ELÍN ÞÓRA SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Elínu Þóru Sigurbjörns-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.