Morgunblaðið - 13.03.2003, Qupperneq 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. MARS 2003 43
✝ Guðrún Egils-dóttir fæddist í
Reykjahjáleigu í Ölf-
usi 4. nóvember 1922.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans,
Landakoti, 4. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Egill
Jónsson bóndi í Reyk-
jahjáleigu, f. 11.9.
1887, d. 16.5. 1930,
og kona hans Svan-
borg Eyjólfsdóttir, f.
19.4. 1891, d. 12.7.
1974. Guðrún var
þriðja í röð sex systk-
ina. Systkini hennar
eru: Hallgrímur, f. 13.7. 1919, d.
7.5. 1996; Jónína, f. 8.11. 1920, d.
19.5. 2000; Steinunn, f. 17.5. 1924;
Eyjólfur, f. 6.8. 1925; og Egill
Svavar, f. 1.10. 1929, d. 9.8. 1989.
Guðrún giftist 24.4. 1954 Óskari
Jónssyni, f. á Þúfu í Kjós 10.10.
1921, d. 18.9. 1997.
Dætur þeirra eru: 1)
Guðrún Jóna, f.
16.11. 1954. Maki
Magnús S. Magnús-
son. Börn þeirra eru
þrjú, Hlynur, Freyr
og Matthildur; 2)
Svanborg Eygló, f.
9.4. 1956. Maki Guð-
jón Antonsson. Börn
hennar eru fimm,
Eygló Þóra, Óskar
Rúnar, Arnfríður
Kristrún, Anton
Vignir og Nína Guð-
rún; 3) Ragna Stef-
anía, f. 10.5. 1963.
Sambýlismaður Bergsveinn Jó-
hannsson. Börn hennar eru þrjú,
Kristján Már, Jökull Óskar og
Guðrún Ástrós.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við áttum einhvern veginn aldrei
von á að vera í þessum sporum, að
þurfa að setja í orð tilfinningar,
hugsanir og minningar um ömmu
okkar nú þegar hún er dáin. Við
vissum að amma væri ekkert ung-
lamb lengur, en hún var aldrei göm-
ul í okkar augum.
Fyrstu æviárin bjuggum við
ásamt móður okkar hjá ömmu og
afa í Skaftahlíðinni. Í minningunni
var alltaf sól í Skaftahlíðinni; sól og
kyrrð. Kyrrð og spekt var ekki
neinn aðall okkar systkinanna en
amma okkar kunni tökin á okkur.
„Gríptu Eygló, þá fylgir Óskar á eft-
ir“, sagði hún til að koma í veg fyrir
að við hlypum í sitthvora áttina þeg-
ar ná átti í okkur inn frá leik að
kveldi til. Eftir það var aldrei vanda-
mál að koma okkur inn á kvöldin.
Hinu einstaka sambandi sem við
áttum við ömmu okkar og afa verður
best lýst með algengu mismæli
ömmu þegar hún var að tala við okk-
ur systkinin. Amma sagði; „Hann
pabbi ykkar“ og átti þá við Óskar
afa en leiðrétti sig síðan og sagði
„Hann afi ykkar“. Þessi orð sýndu
skýrt þann hug sem amma bar til
okkar. Án hennar og afa hefði lífið
verið okkur og móður okkar miklu
erfiðara og óöruggara.
Þeir eru ófáir kílómetrarnir og
ferðirnar sem amma og afi óku um
með okkur vegna hinna ýmsu mis-
mikilvægu erinda. Erindið þurfti
ekki alltaf að vera brýnt til þess að
þau væru boðin og búin að koma til
aðstoðar. Alltaf komust við á leið-
arenda, þótt stundum væri erfitt að
greina á milli hvort þeirra keyrði þó
aðeins annað þeirra væri með bíl-
prófið. Þannig var það hjá þeim líkt
og í lífinu sjálfu að hver leið var val-
in í sameiningu og vandað til verka.
Afi okkar kvaddi fyrir rúmum
fimm árum síðan og var sorg ömmu
mikil en nú er hún komin til hans.
Það var gaman að því hvað þau voru
einstaklega samrýmd í öllu sem
snéri að fjölskyldu sinni og stóðu
með sínum börnum og barnabörnum
í gegnum þykkt og þunnt. Hjá þeim
voru dyrnar ætíð opnar og maður
gat komið og talað um hjartans mál-
efni og sótt stuðning og látið telja í
sig kjark í lífsbaráttunni. Þau voru
alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd.
Við teljum okkur óendanlega
heppin að hafa átt hana ömmu að.
Hún var kletturinn sem við gátum
treyst á og við eigum henni svo
margt að þakka að stutt minning-
argrein getur engan veginn náð að
spanna það allt. Hún var, er og verð-
ur ávallt elsku amma okkar. Með
söknuð í hjarta kveðjum við, með
þeirri vissu að hún og afi eru saman
á ný. Keyrið varlega.
Guð geymi þig, elsku besta amma.
Þín barnabörn,
Eygló Þóra Harðardóttir,
Óskar Rúnar Harðarson.
Fljótlega í tilhugalífi okkar Guð-
rúnar Jónu buðu væntanlegir
tengdaforeldrar mínir, hjónin Óskar
Jónsson og Guðrún Egilsdóttir, mér
í kaffiboð á heimili þeirra í Skafta-
hlíð 40. Ég var þá á öðru ári í Há-
skóla Íslands, með þjóðfélagsmálin
á heilanum, síðhærður, alskeggjaður
og frekar tálgaður í vaxtarlagi.
Forðaðist á þeim árum að nota háls-
bindi og jakkaföt. Ekki sérlega
traustvekjandi.
Mér eru minnisstæð þessi fyrstu
kynni mín af Óskari og Guðrúnu fyr-
ir þá sök að auk þess sem borð var
uppdúkað með kaffi og kræsingum
tóku á móti mér hjón sem sýndu
mér frá fyrstu stundu einlæga virð-
ingu og hlýju. Mér var ætíð tekið
höfðinglega. Ég minnist Guðrúnar
Egilsdóttur með þakklæti fyrir
þann rúmlega aldarfjórðung sem
leiðir okkar lágu saman. Guðrún var
einstaklega heilsteypt manneskja,
traust móðir, ráðdeildarsöm hús-
móðir, örlát á heilbrigða skynsemi
til dætra sinna og umhyggjusöm
amma.
Guðrún missti sjö ára gömul föð-
ur sinn og ólst upp í Ölfusinu með
móður sinni sem hafði fyrir sex ung-
um börnum að sjá. Ung að árum
vann Guðrún við ýmis störf á heimili
móður sinnar. Hún vann einnig utan
heimilisins sem kaupakona á sumrin
eða í vist á vetrum en fluttist að lok-
um til Reykjavíkur. Guðrún vann
nokkuð sjálfstætt við prjónaskap og
fylgdi slík heimaiðja henni bókstaf-
lega til síðustu stundar.
Guðrún var ekki rík af verald-
legum gæðum en sjálfsbjargarvið-
leitni hennar var henni svo í blóð
borin að enginn var heldur skort-
urinn á heimili hennar. Guðrún
fylgdi þeirri meginreglu að eyða
ekki meira fé en aflað var. Hún var
vön að greiða allt sitt með reiðufé.
Ekki var Guðrún gefin fyrir ver-
aldlegt prjál. Lífernið var einfalt og
nægjusemin einstök. Bílar voru
kannski helsti munaðurinn sem
Óskar og Guðrún veittu sér en sá
kafli hófst ekki fyrr en þau voru
komin á fimmtugsaldur og Óskar
búinn að verða sér úti um bílpróf.
Að öðru leyti snerist líf Guðrúnar
um að búa að góðu heimili, styðja
við bakið á dætrum sínum þremur,
stuðla að haldgóðri menntun þeirra
og hvetja þær til dáða. Einnig rétti
hún barnabörnum sínum hjálpar-
hönd þegar á þurfti að halda. Einnig
veitti hún öðrum þeim húsaskjól í
Skaftahlíðinni sem tímabundna að-
hlynningu þurftu. Gat því orðið
þröngt setinn bekkurinn á tímabili
en enginn þurfti að líða skort nálægt
Guðrúnu.
Af hennar stóru stundum í lífinu
má nefna tvær heimsóknir Óskars
og Guðrúnar til okkar Guðrúnar
Jónu og barnabarna í Lundi í Sví-
þjóð meðan á námsdvöl okkar stóð.
Hún bað ekki um fleiri utanferðir,
hvorki til Svíþjóðar né til annarra
landa. Útþrá Guðrúnar virtist hafa
verið svalað með fullnægjandi hætti.
Guðrún upplifði aðra stóra stund
þegar þau Óskar áttu þess kost að
kaupa íbúð á fjórðu hæð á Hæð-
argarði 35 og njóta með því útsýn-
isins yfir Reykjavík og nágrenni, allt
til Bláfjalla. Þar bjuggu þau hjónin í
góðu yfirlæti næstu fimm árin þar
til eiginmaður hennar og lífsföru-
nautur dó haustið 1997. Með fráfalli
Óskars fækkaði talsvert heimsókn-
um hennar til vina og ættingja. Það
var eins og Guðrún drægi sig í hlé
frá skarkala heimsins árin á eftir.
Ekki sat hún þó heima aðgerðarlaus
heldur vann hún áfram við að vélpr-
jóna og sauma saman ullarplögg
meðan heilsa hennar leyfði.
Ef ég minntist ekki á afstöðu
Guðrúnar til stjórnmálanna gæfi
það nokkuð skakka mynd af tengda-
móður minni um þau ár sem ég
þekkti hana. Hún varpaði gjarnan
fram ísmeygilegri athugasemd um
pólitík líðandi stundar, rétt svona til
að kanna viðbrögð nærstaddra.
Buðu slík augnablik því oftar en
ekki upp á pólitískar glímur af ein-
hverju tagi. Ætíð hélt þó Guðrún yf-
irvegaðri ró sinni hver svo sem
framvindan varð. Hún tók að vísu
ekki beinlínis nafn „flokksins“ sér í
munn svo eftir væri tekið. En mál-
staðurinn og forystumennirnir stóðu
henni svo nærri að rökræður bitu
heldur illa við að þoka hennar
stjórnmálaskoðunum nær þeim
flokkum sem kenndu sig við verka-
lýð og bændur. Traustið skipti hana
miklu máli í pólitík og varði Guðrún
sína leiðtoga, þá Bjarna Ben. og
Davíð, og alla hina sem í millitíðinni
völdust til forystu. Skiptir ekki máli
hvað þeir hétu.
Þegar Guðrún varð áttræð sl.
nóvember hélt hún veglegt kaffiboð
fyrir vini sína og fjölskyldu. Var það
góð stund með traustu vinafólki.
Fram til þess tíma hafði hún haldið
góðri heilsu og sjaldan orðið mis-
dægurt á langri ævi. Fljótlega eftir
þetta tók Guðrún að kenna sér
meins innvortis en tregaðist í fyrstu
að leita til læknis. Við rannsókn í
byrjun þessa árs var orðið of seint
að grípa til aðgerða. Þegar sjúk-
dómsgreiningin var staðfest kom
enn aftur vel í ljós hve mikinn sál-
arstyrk Guðrún hafði að bera. Það
var hún sem veitti dætrum sínum og
ættingjum styrk í veikindum sínum
þar til yfir lauk. Hún kveið engu.
Guðrún Egilsdóttir var góðhjört-
uð og hjálpsöm og þannig vil ég
minnast tengdamóður minnar. Ég
vil að lokum þakka Guðrúnu fyrir
allar þær góðu stundir sem ég og
fjölskyldan varð aðnjótandi gegnum
góð verk og hlýjan hug á liðnum ár-
um. Blessuð sé minning Guðrúnar
Egilsdóttur.
Magnús S. Magnússon.
GUÐRÚN
EGILSDÓTTIR
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
Ægisíðu 107,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við til alls starfsfólks
hjúkrunarheimilisins Víðinesi fyrir ómetanlega
umönnun og hlýhug.
Sigurjón H. Gestsson, Inga G. Gunnlaugsdóttir,
Almar Gestsson, Elín Jónsdóttir,
Baldvin Gestsson, Lotte Gestsson,
Guðmundur R. Gestsson, Ásta D. Björnsdóttir,
Kristinn Gestsson, Valgerður M. Ingimarsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs vinar míns og bróður,
GUÐNA GÍSLASONAR,
Granaskjóli 23,
Reykjavík.
Sigríður Magnúsdóttir,
Magnús Gíslason.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ANNA MAGNEA BERGMANN,
Hringbraut 77,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstu-
daginn 14. mars kl. 14.00.
Böðvar Þ. Pálsson,
Ásta Vigdís Böðvarsdóttir, Kristján Vilberg Vilhjálmsson,
Margrét Böðvarsdóttir,
Anna Þóra Böðvarsdóttir, Lúðvík U. Smárason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ég kynntist Sig-
urði Hafstað 17. júní
1969 í Moskvu.
Sendiráð Íslands
hafði boð inni, og að
því loknu bauð Sigurður mér heim
til þeirra Ragnheiðar. Upp frá því
var eins og þau hjón ættu í mér
hvert bein.
Og sömu hlýju varð Dina kona
mín aðnjótandi af þeirra hálfu.
Árið 1974 fluttum við hjónin til
Noregs. Örlögin – þeim er ekki alls
varnað – höguðu því svo til að sama
ár kom Sigurður til starfa við sendi-
ráðið í Ósló öðru sinni. Þar bjó hann
svo með fjölskyldu sinni það sem
eftir lifði starfsferils hans í utanrík-
isþjónustunni.
Okkur hjónum fannst að hjá Sig-
urði og Ragnheiði ættum við okkar
annað heimili. Af gestrisni og greið-
vikni þeirra hjóna fara margar sög-
ur en engar ofsögur. Sú gestristni
var margþætt, það andans og menn-
ingarinnar góðgæti sem þar var á
borðum er ekki á hverju strái.
Þegar tóm gafst frá önnum og
úðri hvunndagsins, skiptumst við á
heimsóknum og hvíldum lúinn huga
við spil og gáska. Þá var gjarna
tengdamóðir Sigurðar, frú Þórunn
Kvaran, einnig til í tuskið.
Einhvern veginn fannst mér það
kostuleg snerting við Íslandssöguna
SIGURÐUR
HAFSTAÐ
✝ Sigurður Her-steinn Árnason
Hafstað fæddist í
Vík í Skagafirði 27.
júlí 1916. Hann
andaðist í Reykja-
vík 21. febrúar síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Neskirkju 28. febr-
úar.
að spila bridge við dótt-
ur Hannesar Hafsteins.
Af öllum hugðarefnum
Sigurðar bar kveðskap
og bókmenntir hæst.
„Sendiherra ljóðsins“
var vel valin fyrirsögn á
ágætri grein um Sigurð
og feril hans í „Heima er
best“ um þær mundir
sem hann fór á eftirlaun.
Hann hafði slíkt stál-
minni að undrum sætti,
og það minni geymdi
digra sjóði íslenskrar og
alþjóðlegrar menningar,
sem hann kryddaði
gjarna kankvísum athugasemdum
frá eigin brjósti. Hann hafði glettna,
stundum dálítið lævísa, kímnigáfu
sem unun var á að hlýða.
Það hlýtur að vera helsti minn-
isvarði yfir tilvist hvers einstaklings
í heimi hér hvaða verðmæti hann
lætur eftir sig í mannlífinu.
Minnivarði Sigurðar Hafstaðs er
reisulegur.
Helgi Haraldsson, Ósló.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.