Morgunblaðið - 19.03.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 19. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Jónas. Ekki
datt okkur í hug að við
myndum ekki sjá þig
aftur þegar þú og
Helle mamma þín
komuð á þriðjudags-
kvöldinu fyrir öskudag til að fá lán-
að öskudagsdót hjá henni Heiðrúnu.
Þá varst þú líka að segja okkur
stoltur frá því að pabbi þinn ætlaði
að halda fermingarveislu fyrir þig í
Bláa lóninu 13. apríl næstkomandi
og þú hlakkaðir svo mikið til. En nú
höfum við kynnst því að það er stutt
á milli lífs og dauða.
Kynni okkar við þig og fjölskyldu
þína hófust þegar þú varst aðeins
nokkurra vikna gamall. Þá fór ég
með dóttur mína Heiðrúnu og Helle
með þig, sem varst 18 dögum eldri, í
ungbarnanudd. Eftir námskeiðið
hittumst við allur hópurinn nokkr-
um sinnum, en þegar sá félagsskap-
ur datt upp fyrir héldum við Helle
áfram að hittast og hefur verið mik-
JÓNAS EINARSSON
WALDORFF
✝ Jónas EinarssonWaldorff fæddist
í Reykjavík 1. apríl
1989. Hann lést í um-
ferðarslysi á Reykja-
nesbraut 9. mars síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kefla-
víkurkirkju 18.
mars.
ill samgangur okkar í
milli alla tíð síðan.
Þegar þú varst
tveggja til þriggja ára
komst þú í pössun til
mín þar sem ég starf-
aði þá sem dagmamma
og þótt þú færir í leik-
skóla og síðan í grunn-
skóla, hélst þú áfram
að koma í pössun þeg-
ar á þurfti að halda.
Þegar ég og mín fjöl-
skylda hugsum til
baka, koma ýmsar
minningar upp í hug-
ann og væri alltof langt
mál að minnast á þær allar. Það sem
mér dettur fyrst í hug er þegar þú
áttir þriggja ára afmæli. Þá hafði ég
komist að því hvað þú hafðir gaman
af því að leika þér að bollastelli sem
Heiðrún átti. Við gáfum þér bolla-
stell í afmælisgjöf og þú fórst strax
að hella upp á kaffi handa Heiðrúnu
vinkonu þinni. Ég sé ykkur fyrir
mér þar sem þið sátuð og drukkuð
vatn úr kaffibollum. Að sama skapi
hef ég sjaldan kynnst krakka, sem
var eins skemmtilegt og gott að gefa
að borða eins og þér. Það var allt
gott, nema eitt: Nætursaltaðar gell-
ur. Enn sé ég ykkur fyrir mér, Heið-
rúnu og þig, kúgast yfir matarborð-
inu og að lokum varð ég að taka
diskana frá ykkur. Ég bauð ykkur
ekki aftur upp á gellur. Þið gleymd-
uð þessu aldrei enda rifjuðum við
þetta upp alltaf öðru hverju.
Mér hefur alltaf þótt vænt um þig
og þótt ég hafi oft þurft að stoppa
þig af og vera ákveðin við þig, held
ég að þér hafi líka þótt vænt um
mig. Það kom í ljós fyrir tæpu ári
þegar þið bræður, Jónas og Daníel,
tókuð þá ákvörðun að láta skíra ykk-
ur. Þá leitaði Helle til mín þegar hún
þurfti að fá skírnarvott. Ég fann þá
að ég var meira en bara vinkona.
Ég veit að síðastliðin ár hafa oft
verið erfið hjá fjölskyldunni, þar
sem þú, Jónas, áttir erfitt andlega.
En nú var loksins komið að því að þú
fékkst liðveislu, sem mikið var búið
að bíða eftir. En hún varð stutt.
Ég veit að Guð hefur ætlað þér
meira og stærra hlutverk annars
staðar fyrst hann sótti þig svo fljótt
og snöggt.
Elsku Helle og Daníel, Einar og
Ragnheiður og aðrir ættingjar. Við
fjölskyldan í Norðurkoti vonum að
Guð styrki ykkur á þessari sorgar-
stundu og hjálpi ykkur við að takast
á við lífið við breyttar aðstæður.
Einnig biðjum við fyrir bílstjórum
beggja bifreiðanna og fjölskyldum
þeirra.
Vertu sæll, Jónas.
Sigríður Hanna og fjölskylda,
Norðurkoti.
Með þessari grein viljum við
minnast vinar okkar, hans Jónasar,
en honum höfum við fylgst með alla
hans ævi vegna góðrar vináttu við
foreldra hans.
Þegar unglingur eins og hann
kveður þennan heim er ekki við því
að búast að eftir hann liggi langur
afrekalisti enda hefur ævin farið í að
læra á lífið og annað það sem ungum
mönnum er ætlað að læra.
Hann fór ungur að læra að spila
og njóta góðrar tónlistar enda fékk
hann fyrsta flokks leiðsögn frá tón-
listarkennaranum móður sinni. Að-
eins fjögurra ára fór hann í sína
fyrsta tónlistarferð geislandi af
ánægju eins og sjá má af myndum.
En frá föður sínum fékk Jónas ein-
lægan áhuga og ákafa fyrir verk-
efnum sem heilluðu hann. Hann
hafði mikinn áhuga á bæði fjarstýrð-
um bílum og „körtu“-bílum og að
sjálfsögðu hundunum sínum.
Hjá Jónasi skiptust á skin og
skúrir og þurfti hann á stuttri ævi
að takast á við ýmiss konar mótlæti
sem getur reynst óhörðnuðum ung-
lingi erfitt. Með aðstoð góðs fólks og
uppbyggilegra áhugamála var hann
að læra að takast á við vandamálin
og teljum við engan vafa á að hann
hefði lært það eins og annað sem
hann fékk áhuga á enda með góða
námshæfileika. En slysin gera ekki
boð á undan sér og kveðjum við nú
Jónas fullviss um, að þrátt fyrir
ungan aldur, hafi hann gegnt hlut-
verki hér í þessari jarðvist og að
margt megi læra af hans hlutskipti.
Við munum Jónas fullan af eld-
móði og vonum að hann fái að keyra
um himnaríki á sínum „körtu“-bíl.
Við vottum Daníel bróður hans,
foreldrum og öðrum aðstandendum
samúð okkar. Blessuð sé minning
þín.
Sigríður og Friðfinnur.
Það er sorglegt að missa nem-
anda og ég er að upplifa það í fyrsta
sinn sem kennari. Ég kynntist Jón-
asi í byrjun þessa skólaárs og
kenndi honum íslensku ásamt
bekkjarfélögunum í 8. KÓ.
Við áttum góðar stundir saman,
röbbuðum um lífið og tilveruna þeg-
ar tími gafst. Hann sagði mér frá
erfiðleikum sínum og að lífið væri
ekki alltaf dans á rósum. Hann var
stoltur af því að vera að hálfu dansk-
ur og þar fundum við okkar fyrsta
samræðuefni þar sem ég hafði búið í
Danmörku. Þegar ég söng afmæl-
issönginn á dönsku fyrir bekkinn þá
leiðrétti hann framburð minn og
textann og hafði ég gaman af.
Minningarnar sem koma upp í
hugann eftir okkar stuttu kynni eru
m.a. þegar hann kom með bókina
sem hann fékk í jólagjöf í skólann
eftir áramótin og bað mig að lesa
fyrir bekkinn. Bókin var um Halldór
Laxness, „Skrýtnastur er maður
sjálfur“ sem Auður, barnabarn
Halldórs, skrifaði um afa sinn. Jón-
as var mjög hrifinn af sögunni um
hundamjólkina og las ég þann kafla
fyrir bekkinn hans. Þarna kom vel í
ljós hve Jónas var einstakur, áhugi
hans á sögum var mikill. Daginn eft-
ir kom ég með „Heimsljós“ og las
fyrir bekkinn þegar Ólafur Ljósvík-
ingur upplifir „Kraftbirtingarhljóm
guðdómsins“ og þá skildum við Jón-
as hvort annað. Önnur minning sem
kemur upp í hugann er þegar bekk-
urinn las söguna Kveldúlfsþáttur
kjörbúðar eftir Einar Kárason.
Nemendur áttu síðan að skrifa stutt
framhald sögunnar og fór Jónas til
föður síns, sem hjálpaði honum að
skrifa ritgerðina. Jónas var spennt-
ur að fá að vita hvaða einkunn hann
fengi fyrir ritgerðina og spurði mig
daglega hvort ég væri búin að fara
yfir hana. Ritgerð Jónasar var til
mikils sóma og fékk hann ein-
kunnina 10 fyrir hana. Það er
ánægjulegt til þess að vita að for-
eldrar hjálpi börnum sínum við lær-
dóminn. Faðir Jónasar hafði einnig
sagt honum frá höfundinum og var
Jónas stoltur af því að þeir þekkt-
ust.
Jónas var mikill matmaður, fékk
hann mig til þess að hafa matseðil
vikunnar uppi á vegg svo að hann
gæti séð hvað væri í matinn hvern
dag og eitthvert sinn þegar ég
gleymdi mér lét hann mig vita og
hætti ekki fyrr en ég hefði hengt
seðilinn upp.
Einstöku sinnum fór ég með
bekkinn í orðaleik og reyndi ég þá
að finna eins erfitt orð og ég gat til
að ögra nemendum. Jónasi fannst
þessi leikur mjög skemmtilegur og
hafði komið með orð í skólann skrif-
að á miða og vildi endilega að ég
færi með bekkinn í leikinn. Ég setti
miðann í skúffuna á kennaraborðinu
og sagði við hann að ég myndi gera
það seinna. Orðið sem Jónas kom
með var: „vaðlaheiðarvegavinnu-
verkfærageymsluskúraútidyra-
lyklakippu-hringur“. Nú sit ég hér
með miðann fyrir framan mig og er
orðin of sein. Hverjum dettur í hug
að nemandi kveðji svo skjótt.
Skógurinn væri þögull, ef þar
syngi enginn fugl nema sá sem best
syngur, og skógurinn er örugglega
fátækari eftir að hafa misst Jónas
og söng hans. Fjölskyldu hans votta
ég innilega samúð mína.
Bryndís Guðmundsdóttir,
kennari, Heiðarskóla.
Við skólafélagar Jónasar í 8.
bekkjum Heiðarskóla í Reykja-
nesbæ, viljum senda foreldrum hans
og bróður okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Það er sorglegt að hugsa
til þess að hann muni ekki fermast
með okkur núna í apríl. Jónasar
verður sárt saknað og langar okkur
að minnast hans með 23. Davíðs-
sálmi.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta,
á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Guð blessi Jónas um alla eilífð.
Bekkjarfélagar í 8. KÓ
og 8. MK.
Þau voru ekki upplitsdjörf ferm-
ingarsystkini sem söfnuðust saman í
Kirkjulundi í Keflavík sl. fimmtudag
til þess að minnast þess að einn úr
hópnum hafði látið lífið í hörmulegu
bílslysi á Reykjanesbraut. Þau voru
þögul og ég tók eftir því að aldrei
þessu vant settust þau framarlega í
salinn í virðingarskyni við látinn fé-
laga sinn. Við fjölluðum um sálræn
eftirköst áfalla, báðum síðan í kirkj-
unni fyrir ástvinum Jónasar, ferm-
ingarsystkinum og skólafélögum og
tendruðum ljósabæn – bæn án orða.
Orð verða svo merkingarlaus í áföll-
um.
Jónas hafði farið með vini sínum
og leiðbeinanda í bíó til Reykjavík-
ur. Þeir voru á leiðinni heim eftir
auðum veginum þegar þeir óku allt í
einu inn í snjó við Vogaafleggjara og
slysið átti sér stað. „Æskuhryggð er
eins og mjöll á apríldegi“ segir
skáldið Steingrímur Thorsteinsson
og ég las í fyrstu aðra merkingu úr
þeim oðrum en skáldið.
Slys eru slys og fyrsta verkefnið í
sorginni er að trúa því sem gerst
hefur. 54. dauðaslysið á Reykjanes-
brautinni er staðreynd. Sem betur
fer er tvöföldun brautarinnar hafin
og við blessum hendur þeirra sem
vinna verkið.
Okkur, sem vorum viðstödd þeg-
ar stórvirkar vinnuvélar hófu fram-
kvæmdir, létti mikið og vonandi
verður tvöföldunin til þess að auka
umferðaröryggi á brautinni til mik-
illa muna.
Jónas var indæll drengur. Hann
var með okkur í Vatnaskógi í haust
þegar við vorum að hrista ferming-
arhópana saman og hófum fyrstu
tímana í fermingarundirbúningi.
Einn af þeim var í sr. Friðriks-
kapellu og fjallaði um bænina. Nú er
eins og bænamálið eitt hafi merk-
ing. Við leitum til Guðs, þess kær-
leiksmáttar sem er meiri en okkar
og er sterkari en dauðinn. Guð tekur
ekki frá okkur erfiðleika og raunir í
lífinu en hann er aldrei nær okkur
en einmitt þá og leiðir okkur til sig-
urs og vonar á ný.
Jónas átti sínar erfiðu stundir en
var í góðu jafnvægi eftir áramót.
Námið sóttist vel og hann var einn
af þeim sem las ýmislegt annað en
námsbækurnar, enda vel gefinn pilt-
ur sem framtíðin virtist blasa við.
Ég minnist þess þegar hann kom til
mín og bað mig um að bæta
Waldorff nafninu á fermingarbarna-
listann. Hann sótti undirbúnings-
tímana í Kirkjulundi vel og var með
á fyrstu æfingunni í kirkjunni fyrir
ferminguna 13. apríl nk.
Hann notaði hettuna á úlpunni
sinni eins og Línus notar teppið í
frásögum Schultz af Smáfólkinu,
eins og til öryggis í viðsjárverðum
heimi, heimi sem er ekki í samhengi
og reynist oft erfiður ungu fólki.
Æfingin í kirkjunni var fyrir aug-
liti Guðs. Ég bar fram spurninguna:
„Viltu leitast við að hafa Jesú Krist
að leiðtoga lífsins?“ Svarið kom hátt
og snjallt: „Já.“ Ég lagði hönd á höf-
uð hans og sagði: „Guð, faðir, sonur
og heilagur andi varðveiti þig í
skírnarnáð þinni til eilífs lífs.“ Og
síðan kom handtakið: „Friður sé
með þér“ og andsvarið var skýrt:
„Amen“, sem merkir já það verði.
Ég gat þess að það er eins og
bænamálið hafi eitt merkingu í sorg
og missi. Við tileinkum á þessu vori
fermingarbörnunum bæn eftir
Reinhold Niebuhr: „Ó Guð, sem hef-
ur skapað okkur sem tímans börn,
svo sérhver morgundagur sé ókann-
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Fallegar, sérmerktar
GESTABÆKUR
Í Mjódd
sími 557-1960www.merkt.is
merkt
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR JÓNAS SIGURÐSSON,
Prestastíg 9,
áður Grýtubakka 6,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 11. mars, verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn 20. mars kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á að láta Krabbameinsfélagið njóta
þess.
Auður Gunnarsdóttir,
Svanhildur María Ólafsdóttir, Eðvarð Ingólfsson,
Sigurður Pétur Ólafsson, Agnes Steinarsdóttir,
Lára Inga Ólafsdóttir, Ólafur Bjarni Pétursson,
Björg Sigrún Ólafsdóttir, Erlendur Traustason,
Esther Helga Ólafsdóttir, Georg Sverrisson,
Gunnar Guðmundur Ólafsson, Linda Hilmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
ÞÓRIR H. KONRÁÐSSON
vélfræðingur,
Aratúni 6,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík
fimmtudaginn 20. mars kl. 15.00.
Oddný Dóra Jónsdóttir,
Konráð Þórisson, Vala Dröfn Hauksdóttir,
Oddný Þóra Konráðsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
TÓMAS KRISTJÁNSSON,
Hraunbraut 32,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum Hringbraut sunnu-
daginn 16. mars.
Hólmfríður Gestsdóttir,
Kristrún Tómasdóttir, Pétur Oddgeirsson,
Jóhanna Tómasdóttir,
Guðlaug Tómasdóttir, Steingrímur Sigurðsson,
Tómas Þórarinn, Arnar Oddgeir, Marta,
Sindri Þór, Steinar Páll og Sara Ósk.