Morgunblaðið - 10.04.2003, Síða 36

MINNINGAR
36 FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður VavaBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. maí 1921. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 30.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Björn Björns-
son, teiknikennari og
gullsmiður, f. á Ísa-
firði 15. nóvember
1886, d. í Reykjavík
27. apríl 1939, og
Ingibjörg Jónheiður
Árnadóttir, f. í
Narfakoti, Njarðvík,
12. júlí 1896, d. 26. nóvember 1980.
Systkin Sigríðar eru Jón Hallgrím-
ur Björnsson, skrúðgarðaarkitekt í
Reykjavík, f. 19. desember 1922,
Árni Björn Björnsson, f. 15. júní
1927, skipstjóri í New York, og Að-
alheiður Björnsdóttir, f. 2. maí
1934, d. 8. maí 1934.
Hinn 16. júní 1939 giftist Sigríð-
ur Haraldi Kristjáni Gíslasyni
verslunarmanni og húsasmíða-
meistara í Reykjavík, f. 9. júlí 1915,
d. 17. september 1979. Foreldrar
hans voru Gísli Kristjánsson fisk-
sali frá Álftanesi, f. 21. ágúst, 1872,
d. 15. september 1955, og kona
kona hans er Kristín Björk Her-
mannsdóttir, f. 19. nóvember 1974.
Saman eiga þau börnin Smára
Steinar Stefánsson, f. 1999, og Sig-
rúnu Björk Stefánsdóttur, f. 2000.
Bárður Smárason, f. í Austurríki 7.
apríl 1975, og Anna Aðalheiður
Smáradóttir, f. 10. desember 1980.
Gísli Rúnar Haraldsson smiður f.
27. nóvember 1950. Sambýliskona
hans er Sigrún Teitsdóttir en börn
þeirra eru Gissur Hrafn Gíslason, f.
22. mars 1992, Egill Óskar Gísla-
son, f. 22. desember 1994, og Eirík-
ur Rúnar Gíslason, f. 1. október
1997. Guðbjörg Aðalheiður Har-
aldsdóttir, verslunarmaður, f. 23.
janúar 1954, fyrrverandi maki
hennar Ingvar Ásgeirsson, f. 10.
apríl. 1955, en saman eiga þau Ás-
geir ÞórarinIngvarsson, f. 10.
ágúst 1981, og Guðfinnu Ísoldu
Ingvarsdóttur, f. 31. júlí 1986.
Sigríður ól allan sinn aldur í
Reykjavík, og var lengst af búsett á
Hraunteigi 24. Sem barn gekk hún
í Austurbæjarskólann undir
kennslu Gunnars M. Magnúss og
lauk gagnfræðaprófi frá Ingimars-
skólanum. Hún hóf nám í Kennara-
skóla Íslands en varð að hætta
námi vegna berkla og dvaldi á Víf-
ilsstöðum um hríð. Þau hjónin ráku
veitinga- og verslunarrekstur alla
tíð og ferðuðust víða innanlands og
erlendis.
Útför Sigríðar fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
hans Styrgerður Jó-
hannsdóttir, f. 13. júlí,
1883 í Rangárvalla-
sýslu, d. 27. janúar
1960. Börn Haraldar
og Sigríðar eru: Björn
Haraldsson, f. 15. des-
ember 1943, verslun-
armaður í Grindavík.
Kona hans er Guðný
Jóna Hallgrímsdóttir,
f. 16. nóvember 1945.
Börn þeirra: Árni
Björn Björnsson, f, 29.
febrúar 1968, kvæntur
Panja Chalao en sam-
an eiga þau Sigríði
Vövu Björnsdóttur, f. 1996, og
Guðnýu Vöku Björnsdóttur, f.
1997. Haraldur Björn Björnsson, f.
1. desember 1973, kvæntur Söndru
Munch, f. 1974. Saman eiga þau
Björn Lúkas Haraldsson, f. 1995,
og Hákon Klaus Haraldsson, f.
1999. Ingi Björn Björnsson, f. 5.
mars 1979, og Teresa Birna
Björnsdóttir, f. 21. október 1982.
Ingibjörg Styrgerður Haraldsdótt-
ir veflistakona og kennari, f. 1.
nóvember 1948, gift Smára Ólasyni
organista og tónlistarkennara.
Börn þeirra eru: Stefán Steinar
Smárason, f. 1967, en sambýlis-
Amma mín, Sigríður Björnsdóttir,
oftast kölluð Vava eða bara amma,
var sú sérstakasta kona sem ég hef
kynnst. Ég á sko langt frá því venju-
legar minningar um hana. Allt sem
sneri að henni var nefnilega svolítið
sérstakt. En það var auðvitað það
skemmtilega við hana. Hún var
nefnilega orðin svolítið rugluð þegar
ég kynntist henni. En hún var samt
alltaf tilbúin að gera allt fyrir mann:
ekki búa til mat eða eitthvað svona
ömmulegt, heldur klóraði hún manni
á bakinu, gaf manni pening eða
kannski smá ópal ef hún tímdi. Hún
var líka sú eina sem nennti að vera
með mér í Frúnni í Hamborg enda-
laust, og maður gat líka talað við
hana allan daginn.
Hún bjó fyrir neðan mig í nokkur
ár þannig að ég var oft hjá henni lið-
langan daginn. Hún lagði líka stund-
um mikið á sig til þess að opna fyrir
mér þegar ég gleymdi lykli og
mamma var ekki heima. Það tók
hana kannski 15 mínútur að opna.
Mér fannst það náttúrulega svolítið
pirrandi þá, en þegar ég hugsa til
baka var þetta nú bara ósköp krútt-
legt. En það er samt eitt sem ég
gleymi aldrei og það var svolítið
prakkarastrik sem ég gerði henni
ömmu. Hún kallaði nefnilega alltaf á
mig þegar síminn hringdi og hún var
ekki með hann við höndina. Þannig
að ég fór upp einn daginn og hringdi
niður og hún byrjaði að kalla á mig,
„Guðfinna, komdu fljótt! Síminn er
að hringja!“ Og ég skellti á og hljóp
niður, amma auðvitað brjáluð yfir að
hafa misst af símtalinu, og ég þóttist
ekkert vita. En mér fannst þetta svo
rosalega sniðugt að ég gerði þetta
svona fimm sinnum yfir daginn. Hún
fattaði samt aldrei að þetta hefði
verið ég. En hér fær hún að vita það.
Sorry amma mín, ég var bara sex
ára ára.
En það eru auðvitað svo miklu
fleiri minningar sem ég á um hana
ömmu eins og með Bobbí og blómið
o.fl., en maður getur nú ekki skrifað
allt í blað sem hún amma sagði – ég
held að það væri nú ekki allt viðeig-
andi. Þið sem þekktuð hana skiljið
hvað ég á við. En elsku amma mín,
ég á alveg eftir að sakna þín fullt, öll
jólaboðin og allt. Enginn vitleysing-
ur eins og ég til að tala við. En þinn
tími var kominn og hann afi Har-
aldur verður örugglega miklu betri
við þig heldur en ég gæti nokkurn-
tíma verið.
En við sjáumst seinna, krúttið
mitt, og ekki gleyma mér. Vertu hjá
mér, amma mín, og ég lofa að það
væri nú ekki einu sinni hægt að
gleyma þér. Þú varst nú einu sinni
eina sanna amma mín, sem tókst
mér alltaf eins og ég er og varst ekki
með neinar kröfur eins og hinir.
Hvíldu í friði.
Guðfinna Ísold.
Ég vildi að amma Vava væri ekki
dáin því að það var alltaf svo gaman
að heimsækja hana. Núna getur hún
heimsótt mig hvenær sem er í skól-
ann í Taílandi með (stóra pabba)
Guði og þarf ekki að borga neitt.
Vava litla.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
samveruna. Þegar ég fékk fréttina
að þú hefðir yfirgefið þennan heim
gat ég ekkert upplifað annað en
þakklæti fyrir að hafa fengið allan
þennan tíma með þér og hugur minn
fylltist af minningum um tímann
sem að við vorum saman. Sögurnar
sem þú sagðir, myndirnar sem þú
teiknaðir, ljóðin sem þú samdir og
þá sérstaklega leynilegu ferðirnar
okkar um miðjar nætur.
Í dag sé ég að hamingjan var það
eina sem þú trúðir eins og við öll og
ég vona svo sannarlega að þú hafir
fengið hana hér og fáir að njóta þar
og alls staðar til eilífðar. Því eitt er
víst að hafa fengið að eiga þig sem
ömmu var og er hrein hamingja. Ég
mun sakna þín, elsku amma mín, og
þú munt alltaf vera í hjarta mínu.
Algóði Guð, passaðu ömmu Vövu
og veittu þeim huggun sem sakna
hennar og blástu minningunni um
þá góðu konu sem hún var í brjóst
þeirra. Amen.
Árni Bangsa.
Ef einhver kom til dyranna eins
og hann er klæddur þá var það
amma Vava, svo blessunarlega frjáls
frá áliti annarra. Er það ekki ósk
allra? Alltaf var jafngaman að koma
í heimsókn með vinina. Alltaf gat
hún komið okkur til að hlæja, það
má segja að hún hafi séð Guð í öllu
nema þá helst rauðhærðum. Ég man
hvað við hlógum þegar þú varst að
segja okkur hvað rautt hár færi fyrir
brjóstið á þér. Einhvern veginn
gastu alltaf snúið öllu upp í grín,
allavega þegar við komum í heim-
sókn. Mér þykir leitt að komast ekki
í jarðarförina en það verður fróðlegt
að frétta hvort þú nærð síðasta tak-
markinu þínu sem þú talaðir um við
mig, að mæta of seint í þína eigin
jarðarför. Það væri allavega í þínum
anda, elsku amma.Ég tel mig
heppna að hafa fengið að upplifa all-
an þann tíma sem að við eyddum
saman, elsku kella mín, og takk fyrir
hreint út sagt yndislegar stundir.
Guð geymi þig.
Teresa Bangsa.
Elsku amma mín. Mig langar að-
eins til að skrifa þér örfá kveðjuorð,
besta mín.
Þú varst engin venjuleg amma
(vægt til orða tekið) og gast alltaf
komið mér til að hlæja. Og þannig
eru flestar minningar sem ég á um
þig, sprenghlægilegar og spaugileg-
ar með meiru.
Hvar sem þú ert þá vona ég að
þér líði vel og hafir nóg af frönskum,
vínberjum og Machintos nammi að
borða.
Ég ætla að enda þetta á orðum úr
spámanninum eftir Kahlil Gibran:
„Hvað er það að deyja annað en að
standa nakinn i blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta
að draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund
guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama
þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
Góða ferð, besta mín.
Þín elskandi
Anna Aðalheiður
Smáradóttir.
Nú er Vava föðursystir okkar
horfin af sjónarsviðinu og skilur eft-
ir sig mikið tómarúm hjá þeim sem
hana þekktu. Í bernsku áttum við
systkinin alltaf skjól hjá Vövu og
Halla á Hraunteignum, þrátt fyrir
að Ingibjörg amma byggi í næsta
húsi. Það var eitthvað framandi og
menningarlegt yfir heimili þeirra,
enda höfðu þau hjónin ferðast vítt og
breitt um Bandaríkin ásamt Bangsa,
elsta syni þeirra. Á heimilinu var
mikið af bókum og listaverkum
ásamt skemmtilegum munum, eins
og til dæmis módel af hestvagni eins
og þeim sem við áttum síðar eftir að
kynnast í amerískum vestrum. Þar
héngu líka margar myndir eftir
Björn Björnsson, teiknikennara og
gullsmið í Reykjavík, föður hennar
og afa okkar. Og alltaf hafði hún af
einhverju óvenjulegu og spennandi
að segja frá.
Vava var stórbrotin persóna, svip-
sterk með bjarta og hljómmikla
rödd. Þegar Vava var ung kona var
eftir því tekið hvað hún var fríð og
glæsileg til fara. Þegar árin liðu tók
hún útlitinu oft ekkert hátíðlega í
dagsins önn og sagði einhvern tíma í
gríni við okkur að líklegast væri hún
heilmikill hippi í sér. Hún mætti þó
alltaf glerfín í afmælin okkar og sem
litlar stelpur dáðumst við að því
hvað hún var flott í háhæluðu
támjóu skónum sínum. Vava gat
staðið fast á sínu, en átti jafnframt
til hlýju og traust sem gott var að
eiga að. Það kom t.d. berlega í ljós
hve henni var umhugað um okkur
systkinin þegar Sigga Lóa fékk
brátt botnlangakast. Hún hringdi
daglega meðan á veikindunum stóð
og löng og skemmtileg símtölin voru
þá einkar kærkomin. Það var hægt
að treysta því að hlutirnir yrðu gerð-
ir þó að Vövu þætti ekkert sérlega
mikilvægt að gera þá á réttum tíma.
Eins og til dæmis þegar hún afhenti
Ingu Svölu giftingargjöf með promp
og pragt nokkrum árum eftir að hún
gifti sig. Áður en hún gaf okkur bók
nostraði hún gjarna við að skraut-
rita nafn væntanlegs eiganda og
bætti síðan við myndskreytingum.
Þegar verkið sóttist seint hringdi
hún til þess að láta okkur fylgjast
með framvindu þess. Stundum sagði
hún okkur frá draumum sínum um
að mennta sig í myndlist sem ekki
höfðu ræst.
Vava fór heldur ekki troðnar slóð-
ir, enda fróðleiksfús og leitaði eftir
því óspart á vit ævintýranna. Þegar
áform voru uppi um byggingu ál-
versins í Straumsvík fór hún með
okkur einn sunnudaginn út í hraunið
og kenndi okkur að meta þær ger-
semar sem þar var að finna og fyr-
irsjáanlegt væri að myndu hverfa.
Minnisstæð er önnur ferð með Vövu
í Landbrotið, hún þá komin á sjö-
tugsaldur, þar sem hún sem endra-
nær var hafsjór af fróðleik. Þessi
könnunarleiðangur endaði ekki fyrr
en við vorum komin eftir gömlum
árfarvegi langt frá alfaraleið.
Á síðari árum þegar Vava dvaldi á
hjúkrunarheimili var gott að heim-
sækja hana. Það var alltaf stutt í
skopskynið og hnyttnar athuga-
semdir. Vava fylgdist vel með okkur
systkinunum og síðar systkinabörn-
um. Hún minntist líka oft á Karól-
ínu, köttinn hennar Sigrúnar, sem
fæddur var á Hraunteignum, en við
ólum upp sem krakkar.
Það eru líklega þessi tengsl við
bernskuna sem hafa verið svo mik-
ilvæg í sambandi okkar við Vövu nú
hin síðari ár, svo og traust hennar
sem alltaf var til staðar. En líkt og
fyrnist yfir gengin spor og lands-
lagið tekur á sig breytta mynd mun
minningin um Vövu fylgja okkur um
ókomin ár.
Sigrún, Ingibjörg Svala
og Sigríður Lóa.
Þótt uppáhaldsfrænka mín Sigríð-
ur Björnsdóttir, ávallt kölluð Vava,
hafi nú yfirgefið jarðlífið, þá lifir hún
enn. Lifir enn í hinum mikla fróðleik
sem hún bjó yfir, sögum sem hún
kunni og naut að miðla öðrum að
með einstakri frásagnarlist.
Ung hóf Vava nám í Kennaraskól-
anum að ráði föður síns. Hann benti
henni á að kennarar væru eina stétt
þess tíma þar sem jafnræði var milli
kynja. Það var mikið áfall fyrir Vövu
þegar hún greindist með berkla og
varð að hætta námi og leggjast inn á
Vífilsstaði, betri kennari en hún
hefði verið vandfundinn. En Vava lét
aldrei bugast, hún hafði hæfileika til
að sjá það jákvæða við allt, hafði
mikið skopskyn og gat, sem ekki er
öllum gefið, skopast óspart að sjálfri
sér.
Vava varð sjálfmenntaður fræði-
maður, sem lét sig allt máli skipta,
hjá henni kom enginn að tómu húsi,
hvað svo sem um var að ræða.
Vava og maður hennar, Haraldur
Gíslason, voru á margan hátt
óvenjuleg hjón sem fóru sínar eigin
leiðir í smáborgaralegu samfélagi
þess tíma. Þau ferðuðust mikið, fóru
í langar utanlandsferðir löngu áður
en slíkar ferðir urðu almennar og
varla var til sá staður á landinu sem
þau gátu ekki frætt okkur krakkana
um. Á heimili þeirra upplifði ég
tengsl fortíðar og nútíðar í sögum
þeirra og fékk löngun til að sjá út yf-
ir sjóndeildarhringinn.
Ég er Vövu þakklátur fyrir það
veganesti sem hún gaf mér ungum,
veganesti sem ég mun leitast við að
miðla áfram á sama hátt og hún.
Gunnlaugur Björn
(Gingi).
Á morgun ó og aska, bí og bæ
og ha og uss og pú og kanski og sei-sei
og korríró og amen, bí og bæ
og bösl í hnasli, sýsl í rusli og þey-þey.
(H. K. L.)
Sú minning sem stendur efst í
mínum huga af okkar samskiptum,
Vava, er ferð okkar í Bláa lónið. Það
var áður en það var markaðssett. En
ég bjó þá erlendis og var hér í stuttri
heimsókn. Þú komst eins og hvirf-
ilvindur á hvítum bíl að sækja mig
og dróst mig út í ævintýri sem ég
átti eftir að ylja mér við í útlegðinni.
Mig minnir að það hafi verið í júlí-
mánuði, snemma á áttunda áratugn-
um, en seint að kvöldi. Það hefur
örugglega verið rok og rigning, þótt
það gæti hafa skolast til í minning-
unni, enda yfirgnæfðu drunurnar í
afrennslisrörunum úr Svartsenginu
veðurofsann, en mögnuðu aftur á
móti upp hláturrokurnar í okkur.
Við hlógum mikið og skemmtum
okkur vel, allar útataðar í leir og
veltum því fyrir okkur í hvaða hring
Dantes við værum lentar. Við vorum
einar í lóninu, fyrir utan nokkur
ímynduð skrímsli. Ég fyllti krukku
af leir til að taka með vestur um haf.
Minninguna um valkyrjuna hana
frænku mína tók ég líka með.
Á eftir fengum við höfðinglegar
móttökur hjá Bangsa og Diddu í
Grindavík, endurnýjaðar á sál og lík-
ama. Þar var glatt á hjalla og rann
kaffið ljúflega niður, sterkt eins og
þú sem varst samt svo ljúf og full af
lífsgleði. Þannig sé ég þig fyrir mér
nú þegar þú ert farin og ég kveð þig
kært með kossi og þakklæti. Gangi
þér allt í haginn fyrir handan.
Aðstandendum þínum öllum sendi
ég hugheilar óskir og samúð á sorg-
arstund.
Þórgunnur Jónsdóttir.
SIGRÍÐUR VAVA
BJÖRNSDÓTTIR
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.