Morgunblaðið - 10.04.2003, Síða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Helgi Jóhanns-son fæddist í
Reykjavík 23. júní
1929. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans að
morgni föstudagsins
4. apríl síðastliðins.
Foreldrar Helga
voru Jóhann K.
Gíslason netagerðar-
meistari, f. 1895 á
Leiru í Útskálasveit,
d. 1975, og eiginkona
hans Katrín V. Vil-
helmína Halldórs-
dóttir, f. 1895 á Kára-
stöðum í Þingvallasveit, d. 1982.
Systkini Helga eru 1) Gísli Pétur,
f. 1923, d. 1978; 2) Margrét, f.
1925; 3) Halldór Jóhann, f. 1926,
d. 1989; 4) Gunnar, f. 1927; 5)
Hanna, f. 1933. Uppeldisbróðir
Helga er Björvin Ólafsson, f. 1921.
Helgi kvæntist hinn 10. febrúar
1967 Rannveigu Laxdal, f. 22.
ágúst 1942, og áttu þau saman tvö
börn. Þau eru: 1) Berglind, f.
1967, maki Jónas Friðbertsson, f.
1968, börn: a) Bergdís Rún, f.
1991, b) Kristjana Sif, f. 1996, c)
Agnes Ylfa, f. 1999. 2) Agnar
Birkir, f. 1969, maki Kristín El-
ísabet Hólmgeirsdóttir, f. 1969,
börn: a) Hólmgeir Gauti, f. 1998,
b) Helgi Björn, f.
2000. Fyrir átti
Rannveig dótturina
Hildigunni Hilmars-
dóttur, f. 1962, maki
Gauti Grétarsson, f.
1969, börn a) Aron
Gauti, f. 1986, b)
Tinna, f. 1988, c)
Daði, f. 1994.
Að loknu skyldu-
námi við Miðbæjar-
skólann í Reykjavík
lá leið Helga í Versl-
unarskóla Íslands.
Þaðan lauk hann
stúdentsprófi 1952
og stundaði síðan nám í viðskipta-
fræði við Háskóla Íslands 1952–
1954. Helgi vann hin ýmsu störf á
lífsleiðinni, þar á meðal hjá Loft-
leiðum 1959–1966, Kaupfélagi
Stöðfirðinga 1972–1975, og hjá
Iscargo til 1981. Þá stofnaði Helgi
ásamt eiginkonu sinni fyrirtækið
Íslensk ull og samnefnda verslun
1992. Hann var einn af stofnend-
um körfuknattleiksdeildar ÍR þar
sem hann var bæði leikmaður og
þjálfari um langt árabil, ásamt því
að þjálfa körfuknattleikslandslið-
ið.
Útför Helga verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hver hefði trúað því fyrir rúmri
viku þegar ég fór í heimsókn til
pabba og mömmu að þetta væri í síð-
asta sinn sem ég hitti pabba heima
hjá sér?
Við veljum okkur vini en ekki fjöl-
skyldu. Það eru ekki allir jafn
heppnir og ég að hafa átt jafn frá-
bæran föður og pabba.
Ég minnist þess þegar ég var lítil,
þá fórum við oft niður á Tjörn um
helgar til að gefa öndunum. Síðan
var farið á Loftleiðahótelið og borð-
að egg og beikon.
Það leið öllum vel í návist pabba.
Vinkonur mínar komu ekki síður í
heimsókn til að spjalla við hann en að
hitta mig.
Pabbi hafði einstaka kímnigáfu.
Hann gat alltaf fundið spaugilegar
hliðar á öllum málum.
Pabbi var mikill keppnismaður og
stundaði margar íþróttagreinar á
sínum yngri árum. Lengst var hann í
körfubolta í gullaldarliði ÍR, lék með
íslenska landsliðinu og gerðist síðan
landsliðsþjálfari.
Ég var svo heppin að hafa hann
sem þjálfara í tvö ár.
Ég vil þakka pabba fyrir allt sem
hann hefur gefið mér, ástúð og hlýju.
Ég vona að ég hafi náð að tileinka
mér nóg af hæfileikum hans til að
geta veitt mínum börnum það, sem
ég varð aðnjótandi.
Þín dóttir,
Hildigunnur.
Í dag kveðjum við tengdapabba
minn, Helga Jó. Margt leitar á hug-
ann þegar komið er að kveðjustund.
Helgi hafði verið veikur síðustu ár en
einhvern veginn varð maður ekki
mikið var við það. Hann bar sig
ávallt vel þegar við hittumst og hafði
um annað að tala en veikindi sín. Ég
kynntist Helga þegar ég fór að vera
heimagangur í Hólaberginu árið
1984. Hann var oft að stríða okkur
krökkunum þegar við komum að
heimsækja Agnar son hans og þegar
við hringdum svaraði hann oftar en
ekki; Sláturfélagið, Kleppur og þar
fram eftir götunum. Hann átti mjög
auðvelt með að ná til okkar og var í
uppáhaldi hjá mörgum vegna þess
hve hress og skemmtilegur hann
var. Húmorinn hans Helga og hnytt-
in tilsvör voru eitt af því sem ein-
kenndu hann allt fram í þriðju lotu.
Hann var mikill íþróttamaður og
oft á tíðum með boltann á lofti, ekki
síður heima við, gaf snöggar og góð-
ar stoðsendingar. Hann gaf sér að
allir væru með hugann við boltann,
þannig að ég og einhverjir fleiri ut-
angátta fengum boltann beint í and-
litið, Helga til mikillar skelfingar.
Hann hélt þó áfram að æfa mig og
reyna að koma okkur hjónunum inn í
íþróttalífið og beinar útsendingar af
íþróttaviðburðum. Það varð honum
ánægjuefni þegar litlu sonarsynirnir
byrjuðu í íþróttaskóla og voru líka
svona áhugasamir eins og afi, enda
fylgdist hann vel með hvernig þeim
gekk.
Þrátt fyrir að aldur færðist yfir
Helga eins og okkur hin þá hélt hann
áfram að vera sami græjukarlinn og
áður. Þau hjónin fóru árlega til Am-
eríku og komu alltaf með nýjar græj-
ur heim, bæði handa Helga sjálfum
og barnabörnunum. Hann hafði
mikla ánægju af að læra „eitthvað
nýtt“ í tölvunni, taka myndir af
barnabörnunum stækka þær upp og
senda okkur. Mikill missir er að góð-
um manni en margar skemmtilegar
sögur og góðar minningar lifa áfram
í hjarta okkar.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Guð geymi þig, Helgi minn.
Kristín.
Helgi Jóhannsson hefur lokið sín-
um síðasta leik í lífsbaráttunni.
Hann fór af velli studdur af eigin-
konu og fjölskyldu, nokkru fyrr en
hann átti von á, en sáttur við sjálfan
sig og afrek sín.
Ferillinn var fjölbreyttur í ólíkum
greinum íþrótta, á mismunandi stöð-
um í atvinnulífinu, í faðmi góðrar
fjölskyldu og vina.
Það voru sigrar og ósigrar. Eftir
stendur minning um mann sem vildi
öllum vel, gerði allt fyrir alla, var sí-
fellt að gera að gamni sínu. Helgi var
fastur á skoðunum sínum en ætíð
tilbúinn að ræða málin.
Hann samdi við mig um hönd dótt-
ur sinnar og heimanmundurinn voru
ótal ráð og aðstoð þegar þess þurfti
með, bæði í leik og starfi.
Ég þakka fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast sönnum heið-
urs- og keppnismanni.
Gauti.
Ég kynntist Helga Jó, eins og
hann var ævinlega nefndur í okkar
hópi, á árunum 1957/58 þegar ég var
að stíga mín fyrstu spor á körfu-
boltavelli. Þá var Helgi þekktur sem
frábær körfuknattleiksmaður og
jafnvel enn betri þjálfari. Þetta var á
bernskuárum körfunnar og hópur-
inn ekki stærri en svo að allir þekktu
alla, sama hvar í liði voru. Helgi hafði
aflað sér mikillar þekkingar á körfu-
knattleik og hafði gott lag á að miðla
og kenna og naut ég leiðsagnar hans
í hópum sem hann þjálfaði, þó ekki
væri í hans félagsliði, og með okkur
tókst vinskapur sem haldist hefur
síðan. Á þessum árum var körfubolt-
inn með öðrum brag en nú gerist,
Hálogaland var höllin okkar og leikir
í mótum náðu varla tylftinni allan
veturinn. ÍR-liðið var nánast ósigr-
andi stórveldi og var Helgi lengi
bæði þjálfari þess og leikmaður. Enn
minnast menn tækni Helga og mýkt-
ar og sveifluskotið (húkkið) hans var
það fallegasta og nákvæmasta sem
sést hefur í íslenskum körfubolta.
Þegar fyrsti landsleikur Íslands í
körfuknattleik stóð fyrir dyrum árið
1959 var Helgi auðvitað valinn í
landsliðshópinn þegar æfingar hóf-
ust. Það æxlaðist þó svo að hann var
ekki í liðinu sem fór til Danmerkur
og þótti mörgum það skringilegt
landsliðsval að svo snjall leikmaður
skyldi ekki hafður með. Fljótlega
eftir það tók Helgi við þjálfun lands-
liðsins og var árum saman aðalþjálf-
ari þess auk þess sem hann þjálfaði
unglingalandslið og ýmis félagslið,
bæði karla og kvenna. Helgi lagði
mikið til uppbyggingar körfuboltans
á Íslandi og var að margra mati fær-
astur og best lesinn allra þjálfara
hér á þessum árum.
Helgi var fjölhæfur íþróttamaður
og gat sér gott orð sem hnefaleikari
áður en sú íþrótt var bönnuð og lék
einnig knattspyrnu með KR. Síðustu
árin stunduðu þau hjónin golf saman
og kemur í því samhengi í hugann
lítil saga sem er til vitnis um með-
fædda færni Helga í íþróttum. Árið
1970 fórum við Helgi í golf, ég var þá
nýbyrjaður en Helgi hafði aldrei
snert kylfu. Fyrrum Íslandsmeistari
í golfi sem spilaði með okkur hafði
orð á því hvað Helgi hefði fallega
sveiflu og ætlaði alls ekki að trúa því
að þetta væru fyrstu kynni Helga af
golfíþróttinni.
Helgi var einnig listfengur, mál-
aði, lék á píanó og hafði yndi af
myndlist og tónlist af öllu tagi. Hann
var hrókur fagnaðar þegar það átti
við, hnyttinn í orðum og hafði
skemmtilegt skopskyn. Það var gott
að leita til Helga og hann átti auðvelt
með að laða fólk að sér, jafnt börn
sem fullorðna, og var jafnan boðinn
og búinn til að hjálpa öðrum ef á
bjátaði. Við unnum saman hjá kaup-
félaginu á Stöðvarfirði í nokkur ár og
í því litla samfélagi nutu kostir hans
sín vel. Fólk leitaði til hans um úr-
lausn á hinum ólíkustu málum, hvort
sem það var að þýða leiðbeiningar
um notkun á slípirokk fyrir steina-
safn Petru eða vera í forystu við
stofnun nýs Lionsklúbbs á staðnum.
Hann var vinmargur og vinsæll fé-
lagi og naut virðingar sem afburða
þjálfari og íþróttamaður. Útávið var
Helgi dulur á sínar innstu tilfinning-
ar og gat stundum virst hranalegur,
en undir niðri var hann viðkvæmur
og ákaflega næmur og hafði sterka
réttlætiskennd.
Körfuboltinn var lengi helsta
áhugamál og tómstundastarf Helga
en þar fann hann sér líka eiginkonu.
Rannveig og Helgi kynntust þegar
hann þjálfaði kvennalið ÍR og eftir
tæplega árs trúlofun gengu þau í
hjónaband í febrúar 1967. Samband
þeirra var frá upphafi afar farsælt
og duldist engum sú gagnkvæma ást
og virðing sem milli þeirra ríkti. Þau
eignuðust saman tvö mannvænleg
börn, Berglindi og Agnar Birki, og
Helgi reyndist Hildigunni, dóttur
Rannveigar úr fyrra sambandi, sem
besti faðir. Síðar komu tengdabörn
og barnabörn sem veittu þeim
ómælda gleði. Helgi var ástríkur fað-
ir og afi, náði vel til barnanna og
miðlaði þeim af hlýju sinni og gæsku.
Samheldni og sterk vinátta var áber-
andi í hjónabandinu og kom skýrast í
ljós þegar á móti blés, þá stóð Rann-
veig eins og klettur við hlið Helga. Í
veikindunum síðustu misserin var
hún honum ómetanleg stoð, þó ekki
hafi hann alltaf tekið því sem skyldi
því stoltið var mikið og viljinn sterk-
ur. Þau voru einnig ákaflega sam-
hent og samrýnd í starfi og ráku
saman eigið ullarfyrirtæki í meira en
tvo áratugi.
Á undanförnum mánuðum rædd-
um við Helgi oft um lífið og tilveruna
eins og gerist. Um upphaf og endi
heimsins, trú og trúleysi, hvers
vegna við erum hér svona örsmá í al-
heimi, hvað tekur við af þessu lífi?
Lífsgátuna leystum við auðvitað ekki
en Helga fannst ólíklegt að lífið hér
væri eintómt tilgangsleysi, það hlyti
eitthvað að búa að baki, vísast veit
hann meira núna. Oft töluðum við í
hálfkæringi en alvaran bjó undir því
Helgi gerði sér grein fyrir að tvísýnt
var um úrslit í því stríði sem hann
háði. Í síðasta símtali okkar
ákváðum við að taka fljótlega skák á
netinu, en ekki verður af henni um
sinn.
Það er erfitt að átta sig á því að
HELGI
JÓHANNSSON
✝ Guðríður Aðal-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. febrúar 1946.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 31. mars síð-
stliðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafía
Eyjólfsdóttir, f. 29.
janúar 1918, d. 5. maí
1995, og Aðalsteinn
Úlfarsson, f. 23. júlí
1915, d. 17. apríl
1973. Systkini henn-
ar eru Agnar Þór Að-
alsteinsson, f. 29.
ágúst 1938, og Rannveig Aðal-
steinsdóttir, f. 25. október 1940.
Hinn 31. desember 1968 giftist
Guðríður Ottó H. Karlssyni, f. 18.
apríl 1946. Börn þeirra eru: 1)
Klara Jóhanna Ottósdóttir, f. 15.
desember 1964, 2) Ólafur Þór Ott-
ósson, f. 14. október
1969, sambýliskona
Helga Björg Sigurð-
ardóttir, f. 28. júlí
1971, stjúpdóttir
Katrín Alexandra, f.
5. desember 1989,
börn Ottó Gauti, f.
26. nóvember 1997,
og Birgitta Rún, f.
26. ágúst 2001. 3)
Aðalheiður Björk
Ottósdóttir, f. 4.
febrúar 1976. 4) Ása
Hrund Ottósdóttir, f.
10. júní 1980.
Guðríður flutti til
Hafnarfjarðar átta ára gömul og
hefur búið þar síðan. Hún vann í
Dalsnesti síðustu tuttugu árin.
Útför Guðríðar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku Gurrý, nú er komin kveðju-
stund. Það er svo erfitt að trúa því
að þú sért farin frá okkur. Þú varst
að undirbúa fermingu með mér og
ég hefði aldrei trúað því að þú yrðir
ekki með okkur á fermingardaginn
hennar Katrínar. Þín var sárt sakn-
að, það vantaði svo mikið að hafa
ekki þig hjá okkur.
Þú varst mér góð tengdamamma.
Það var alltaf svo gaman að hringja í
þig á morgnana, því þá höfðum við
svo góðan tíma til að tala saman.
Stóðu þau símtöl yfirleitt í klukku-
tíma og var umræðuefnið oftar en
ekki barnabörnin þín. Þú varst besta
amma sem hægt var að eiga og sam-
band þitt við Ottó Gauta alveg sér-
stakt. Þú kenndir honum svo margt
og þið voruð svo góðir vinir. Þú
leyfðir honum alltaf að koma til þín
og gista þegar hann vildi og þegar
þú komst í kaffi til okkar var yf-
irleitt endirinn sá að hann fór með
þér heim. Þið sátuð tímunum saman
við að spila, teikna, skrifa og bara að
spjalla. Þegar þú komst til okkar
fórst þú fyrst inn í herbergi til hans
og þar varstu í langan tíma að kubba
heilu húsin og á meðan kólnaði
kaffið þitt í eldhúsinu.
Það er svo sárt að hugsa til kom-
andi tíma án þín og að Birgitta Rún
fái ekki að kynnast þér betur.
Ég kveð þig, elsku tengda-
mamma, og þakka þér fyrir allt.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Helga.
Verndi englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín.
Líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
sem lést langt um aldur fram eftir
illvígan sjúkdóm sem sigraði hana
að lokum, en hún tókst á við hann
með mikilli hetjudáð. Gurrý eins og
hún var kölluð var alltaf glaðvær og
kát og var gaman að rökræða við
hana um lífið og tilveruna því hún
hafði ákveðnar skoðanir á öllum
málum og vildi skoða málin frá öll-
um hliðum. Þegar eitthvað stóð til í
fjölskyldunni var hún aðalmanneskj-
an og fljót að framkvæma hlutina.
Hún hafði mikinn áhuga á ættfræði,
að vita hverra manna þessi eða hinn
var, en því miður gafst henni ekki
mikill tími til að sinna því.
Gurrý var einkar lagin í höndun-
um saumaði og prjónaði mikið og
var ekki sein að galdra fram flík ef á
þurfti að halda. Allar þær samveru-
stundir sem við áttum með henni
munum við ávallt geyma í hjarta
okkar. Lífið var ekki alltaf auðvelt
hjá Gurrý frekar en öðrum, en já-
kvæðni hennar fleytti henni alltaf
yfir erfiðustu hjallana, og í okkar
augum var hún hetja sem stóð allt af
sér þar til yfir lauk. Við þökkum fyr-
ir að hafa fengið að kynnast slíkri
manneskju því við erum svo miklu
ríkari á eftir. Elsku Ottó og fjöl-
skylda, við biðjum góðan Guð að
blessa ykkur og styrkja á erfiðum
tíma í lífi ykkar.
Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum,
hugsið ekki um dauðann með
harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt tár
snertir mig og kvelur,
en þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf. ók.)
Fríða og Málfríður.
Okkur setur hljóð, er við horfum á
eftir Gurrý vinkonu okkar og sam-
starfsfélaga langt fyrir aldur fram.
Mörg voru árin orðin sem við störf-
uðum saman og aldrei kom upp sá
ágreiningur sem við leystum ekki
saman. Samheldnin var góð og oft
glatt á hjalla. Á litlum vinnustað
skiptir miklu máli góður andi og átt-
ir þú stóran þátt þar. Gurrý, þú
varst svo dugleg að berjast við sjúk-
dóminn sem þú fékkst fyrir sex ár-
um, og vorum við viss um að þú
hefðir unnið sigur á honum þegar þú
veiktist aftur nú í janúar sl. Þú ætl-
aðir svo sannarlega að hafa betur,
en þér var ætlað annað hlutskipti.
Elsku Gurrý, við erum þakklát
fyrir að hafa átt þig sem vin og sökn-
um þín. Þakklát fyrir að hafa fengið
að kveðja þig. Guð blessi þig og
þakka þér fyrir allt.
Elsku Ottó, Klara, Ólafur, Aðal-
heiður og Ása sem og aðrir aðstand-
endur. Við vottum ykkur samúð
okkar og biðjum Guð að blessa ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Þig faðmi liðinn friður Guðs
og fái verðug laun.
Þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Við kveðjum þig með þungri sorg
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Guð blessi þig. Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæl.
Við aldrei gleymum þér.
Starfsfólk Dalsnestis.
Erla, Eygló, Halla og Sigurður.
GUÐRÍÐUR AÐAL-
STEINSDÓTTIR