Morgunblaðið - 16.04.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 16. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún KaritasGuðjónsdóttir
fæddist 15. febrúar
1950 í Vogum á
Vatnsleysuströnd.
Hún lést á heimili
sínu 4. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Magnússon og Krist-
jana Elísabet Jóns-
dóttir. Systkini Sig-
rúnar: Guðlaugur
Guðjónsson, kvæntur
Elínrósu Guðmunds-
dóttur, og Sigurður
Jón Guðjónsson,
kvæntur Guðbjörgu Gísladóttur.
Sigrún Karitas var fædd og
uppalin á Lundi í Vogum á Vatns-
leysuströnd þar sem hún gekk í
skóla til um níu ára aldurs, svo
fluttust þau til Njarðvíkur. Hún
var við nám í Húsmæðraskólan-
um á Staðarfelli frá 1966 til 1967.
Sigrún starfaði meðal annars hjá
Olís í rúm tíu ár og í Stapafelli í
Keflavík.
Árið 1969 giftist Sigrún Sæ-
mundi Friðrikssyni
bifreiðarstjóra, f.
24.10. 1949, og sam-
an áttu þau börnin
Guðjón Sæmunds-
son, f. 28.4. 1971,
kvæntur Erlu Björk
Stefánsdóttur og
saman eiga þau
Oliver, börn Erlu og
fósturbörn Guðjóns
eru Kristjana
Sunna, Steinunn
Margrét og Jóhann
Óli, frá fyrri sambúð
á Guðjón Söru Ýri.
Hanna Rósa, f.
12.10. 1973, gift Jóhanni Kon-
ráðssyni. Silja Dögg, f. 14.12.
1975, unnusti Björn Einar Ólafs-
son og saman eiga þau Sigrúnu
Birnu og Hönnu Rósu.
Sigrún og Sæmundur hafa búið
í Hafnarfirði síðastliðin sex ár
eftir að hafa búið í Njarðvík.
Útför Sigrúnar Karitasar fer
fram frá Fríkirkjunni í Hafnar-
firði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Látin er Sigrún Karitas mág-
kona mín aðeins 53 ára að aldri
eftir hetjulega baráttu við krabba-
mein í 5 ár. Þegar ég spurði þig
hvernig þú hefðir það þá sagðirðu
alltaf að þú hefðir það gott, sem
við vissum nú báðar að væri öðru
nær. Enda sagði ég oft við þig Sig-
rún mín að það þýddi ekkert að
tala við þig. Svo hlógum við bara.
Ég var bara smástelpa þegar
Sæmi bróðir kom með þig fyrst
heim og kynnti þig. Eftir situr
minningin um háa, granna og fal-
lega konu, dökkhærða og dökka
yfirlitum. Svo áttirðu þessa fínu
leðurskó sem ég man svo vel eftir,
alltaf þegar þú labbaðir marraði í
skónum og ég man að ég var alveg
heilluð og ætlaði mér að eignast
svona skó þegar ég væri orðin
stór. Margar fleiri góðar minning-
ar á ég um þig í hjarta mínu.
Sigrún mín, aldrei fæ ég þér
fullþakkað hvað þú varst natin og
góð við mömmu þegar hún háði
sína baráttu, þó að þú værir sjálf
orðin veik varstu alltaf boðin og
búin að fara til hennar, ef við syst-
urnar komumst ekki hringdum við
bara í þig. Enda veit ég að for-
eldrar mínir og foreldrar þínir
taka þér opnum örmum.
Elsku Sæmi, Guðjón, Hanna
Rósa, Silja og fjölskyldur, ég votta
ykkur öllum samúð. Hugsanir mín-
ar eru hjá ykkur á þessari erfiðu
stundu. Guð veri með ykkur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vinin sinn látna
er sefur hér hinn síðasta blund..
(Vald. Briem.)
Guðlaug.
Elsku hjartans Sigrún systir, þó
við ættum ekki sömu foreldra vor-
um við tengdar böndum kærleik-
ans og mér sem kona bróður þíns,
hans Gulla, þótti alltaf vænt um
þegar þú sagðir við mig „já, en við
erum systur“ og ég samþykkti það
af öllu hjarta mínu. Margar áttum
við góðar stundir yfir kaffi og rök-
ræðum um lífið og dauðann og
okkur kom saman um að dauði
væri ekki til heldur annað líf á
öðrum stað. Semsagt, Guðs ríki
væri og yrði alltaf til. Þar veit ég
að þú hefur fengið góða heimkomu
hjá foreldrum og litlu englunum
okkar beggja.
Nú er Lóan komin og ég vissi
hve þú hlakkaðir til sumarsins,
húsbílaferðir, góðar stundir með
góðu fólki og ég veit að þú kíkir á
þau, þó frá öðrum stað verði.
Þökk fyrir allt og þá sérstaklega
fyrir að vera alltaf sú sama Sigrún
Karitas, góða systirin mín. Guð
blessi þig og þína um alla tíð, þín
Elínrós.
Ég stóð í miðri versluninni þeg-
ar síminn hringdi. Það var föstu-
dagur og ég var á hraðferð. Ég
vissi að Sigrún frænka lá mikið
veik heima umvafin börnunum sín-
um og Sæma og Spauga og mig
langaði að koma við hjá þeim áður
en degi lyki. Ég ætlaði að kyssa
hana Karitas mína bless. Ég sá að
það var pabbi sem hringdi, „Sæl
Jana mín,“ sagði hann, „hún Sig-
rún frænka þín er dáin“. Það var
sem hægðist á öllu í kringum mig.
Ég vildi ekki trúa því að hún væri
dáin, hún sem hafði dag eftir dag, í
mörg ár, háð baráttuna við
krabbameinið sem herjaði á lík-
ama hennar. Þetta var barátta sem
átti að enda í sigri hennar en ekki
á þann hátt sem fór.
Mér varð hugsað um síðasta
skiptið sem ég hitti Sigrúnu, hún
hafði komið með Sæma sínum þeg-
ar Gabríel Goði var skírður. Þau
voru þarna þrjú systkinin, pabbi,
Siggi og Sigrún litla systir þeirra.
Það var svo gott að hitta þig
þarna, elsku Sigrún, þú varst alltaf
svo glöð þegar fjölskyldan kom
saman og talaðir alltaf um að nú
yrðum við að hittast oftar. Þú
tókst af mér loforð að ég kæmi
fljótlega í heimsókn í Dofrabergið,
þú vildir fá að vita hvernig gengi
hjá mér og hvernig mér liði. Þann-
ig varstu.
Mín allra fyrsta minning er af
Sigrúnu þar sem hún er að lyfta
mér, kornabarninu, upp í fangið
sitt. Þetta er svona minningarbrot
í engu samhengi við annað, en þar
er Sigrún. Eldhúsið hennar ömmu
Jönu var samkomustaður fjöl-
skyldunnar og þar hittumst við
reglulega. Þegar ég var 14 ára
höfðu orðið hlutverkaskipti hjá
okkur, þú varst hætt að passa mig
en ég hafði fengið það ábyrgð-
armikla starf að gæta Guðjóns,
Hönnu Rósu og Silju Daggar, gull-
molanna þinna. Ég man þann heið-
ur að fá að fara með systkinin litlu
og hjálpa þeim að kaupa jólagjafir
handa þér og Sæma og hvað þú
varst ánægð með árangur versl-
unarferðarinnar. Ég man allar
fjölskylduútilegurnar, tjöldin,
ömmu og afa, ykkur systkinin og
okkur krakkana. Þetta voru góðir
dagar. Ég veit að útilegurnar í
húsbílnum með Sæma, Spauga og
krökkunum og litlu krílunum gáfu
þér mikla gleði.
Elsku besta Karitas mín, við
Elli biðjum Guð að gefa þér ljós og
frið, kossinn færðu þegar við hitt-
umst næst. Elsku Sæmi, Guðjón,
Hanna Rósa, Silja Dögg og fjöl-
skyldur, Guð gefi ykkur huggun
og ró.
Jana Guðlaugsdóttir.
Hugurinn leitar 36 ár aftur í
tímann. Það er í byrjun október að
30 ungar stúlkur halda vestur í
Dali að Húsmæðraskólanum á
Staðarfelli Við komum allsstaðar
að af landinu.Hún kom frá Ytri
Njarðvík hún Sigrún, sem okkur
langar að minnast hér í dag. Hún
var aðeins 16 ára, grönn með mik-
ið dökkt hár niður á bak, róleg en
með glettni í augum. Í þessu litla
samfélagi okkar áttum við góðar
stundir, kynntumst misjafnlega
mikið og margar urðu góðar vin-
konur. Hún eignaðist þarna sínar
bestu vinkonur, og sú vinátta hef-
ur haldist alla tíð. Við skólasyst-
urnar höfum alltaf hist á 5 ára
fresti og hún var yfirleitt alltaf
með. Á síðasta ári hittumst við
meira að segja 2 sinnum og var
hún með í bæði skiptin þótt hún
væri sárlasin og þessar stundir
voru henni mikils virði, að rifja
upp gamlar minningar. Sigrún er
nú fallin frá langt um aldur fram.
Baráttan við krabbameinið, hinn
illvíga sjúkdóm, er búið að standa í
rúmlega 5 ár. Síðasta ár reyndist
henni erfitt en alltaf reis hún upp
og sá björtu hliðarnar á lífinu, og
vildi nýta þær sem best með fjöl-
skyldunni. Barnabörnin voru henni
gimsteinar, enda kölluðu þau hana
ömmu Dúllu. Sigrún hafði gaman
af að ferðast og ef stund gafst milli
stríða fóru þau Sæmundur á hús-
bílnum um landið, í góðra vina
hópi. Við vorum búnar að ákveða
að hittast nokkrar núna í maí, en
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Þegar kvöldsins hörpuhljómar
hverfa út í myrka nótt
innst í sál þér unaðsómar
endurhljóma, sofðu rótt.
(S.Á.S.)
Við kveðjum hér skólasystur
okkar með söknuð í huga og vott-
um eiginmanni hennar, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum, okkar
dýpstu samúð.
Skólasystur frá Staðarfelli.
Kæra vinkona. Þakka þér fyrir
allar skemmtilegu samverustund-
irnar. Ég man bara ekki eftir að
hafa kynnst eins hressum og
skemmtilegum persónuleika og
þér. Þótt þú gætir verið erfið og
þrjósk þá leið ekki sá dagur að ég
fengi þig ekki til að hlæja með
mér. Eitt veit ég með vissu og það
er að þú myndir aldrei lesa minn-
ingargrein um þig því þú forðaðist
í lengstu lög að lesa minningar-
greinar því þú varst svo viðkvæm
að þú fórst alltaf að gráta þegar
þú varst að lesa þær. Ég gerði
alltaf stólpagrín að þér út af þessu
en ég skal segja þér leyndarmál;
ég er alveg eins, og ég á eftir að
gráta heilan dal af tárum þegar ég
les þína svo þú verður aðeins að
líta yfir þetta hjá mér, ertu ekki til
í það?
Það er eitt sem þú átt eftir að
sakna og það er hrökkbrauð.
Reyndar gastu bara alls ekki borð-
að hrökkbrauð því þú hóstaðir í
hálftíma lágmark eftir tvo bita svo
ég sagði við þig að nú skyldir þú
hætta að borða þetta því þú værir
greinilega með eitthvert ofnæmi
fyrir þessum kornum. „Já, alveg
örugglega,“ svaraðir þú og fékkst
þér svo meira og byrjaðir aftur.
„Ó, ég gleymdi,“ kom þá.
Veikindi þín eru búin að vera
löng og erfið og drógu mjög úr þér
en mér fannst alltaf jafn yndislegt
að vera nærri þér. Það voru svo
góðar árur í kringum þig.
Elsku besta mín, þú manst að
þú átt mig líka og mátt umfram
allt ekki gleyma að líta inn hjá
mér öðru hverju. Ég lofa að fylgj-
ast vel með öllum fyrir þig, ég er
allt of stjórnsöm til að gera það
ekki. Ég á eftir að sakna þín voða,
voða mikið. Ég veit að fullt af góðu
fólki tók á móti þér og loksins fær
líkaminn þinn að hvíla sig.
Þakka þér fyrir allt, kæra mín.
Ragnheiður Þorsteinsdóttir.
Elsku Sigrún mín, vinkona og
frænka. Þá er þinni baráttu lokið
og þú farin frá mér en þvílík hetja
sem þú varst í veikindum þínum.
Mér fannst alltaf gott að koma til
þín, þá gátum við talað saman um
börnin, barnabörnin og gamla
daga. Við léttum á hjarta hvor hjá
annarri, þú varst mín trúnaðarvin-
kona og ég þín. Þegar ég flutti til
Keflavíkur varst þú fyrsta mann-
eskjan sem ég kynntist. Ég gleymi
aldrei þegar ég kom heim til þín í
fyrsta skipti, við töluðum oft um
það og hlógum mikið. En það grín
var okkar leyndarmál sem gerðist
þá. Elsku prinsan mín, þú varst
farin að gera þig tilbúna fyrir
sumarið, fara í ferðalög í húsbíln-
um þínum, búin að prjóna þér
flotta peysu og við vorum búnar að
spyrjast fyrir um tvíbreiðan sófa í
húsbílinn svo það yrði meira pláss.
Ferðalög í húsbílnum voru þitt
yndi á sumrin, helst í kringum
fullt af fólki. Jæja, elskan mín, ég
kem til þín þegar ég kem heim. Þú
sagðir alltaf þegar þú kvaddir mig:
„Gréta, ég elska þig og ekki
gleyma því.“ Sigrún mín ég elska
þig og ekki gleyma því.
Sæmi minn, Guðjón, Hanna Rós,
Silja Dögg, barnabörn og tengda-
börn, ég votta ykkur innilega sam-
úð mína. Kær kveðja.
Gréta.
SIGRÚN KARITAS
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Héðinn Arasonvar fæddur á
Hnjúkum við Blöndu-
ós hinn 15. október
1951. Hann lést á
Landspítala Háskóla-
sjúkrahúsi, þriðju-
daginn 8. apríl síðast-
liðinn. Héðinn var
sonur hjónanna Ara
Björgvins Björnsson-
ar, f. 29.5. 1924,
d.12.3. 2001, og Hil-
degard Stein Björns-
son, f. 19.11. 1919.
Héðinn var þriðji í
röð sex systkina.
Systkini hans eru Elísabet, starfs-
stúlka á Hrafnistu í Reykjavík,
Björn, búsettur í
Reykjavík, Hörður,
starfsmaður í Plast-
prent, Hilmar, bú-
settur í Reykjavík,
Guðrún, búsett í
Grindavík.
Sambýliskona
Héðins var Kristín
Ólafsdóttir, f. 24.3.
1942. Kristín á sex
börn af fyrra hjóna-
bandi og 15 barna-
börn sem öll voru
afabörn Héðins.
Útför Héðins
verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Héðinn minn, nú ert þú
horfinn mér frá, og þá rifjast upp
minningar, minningar sem aldrei
hverfa úr huga mér, þá sérstaklega
þegar við fórum í okkar veiðiferð-
ir.Þar skemmtum við okkur vel.
Einnig fannst þér mjög gaman þeg-
ar við fórum til Boggu systir á
Garðstöðum, leið þér alltaf vel þar.
Elsku Héðinn minn það er sárt að
horfa á eftir þér. Ég er þakklát fyr-
ir þau 17 ár sem við fengum saman.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn.
Guð geymi þig og þú munt alltaf
lifa í hjarta mínu.
Þín
Kristín.
Um morguninn þann 8. apríl
hringdi systir mín í mig og til-
kynnti mér það að Héðinn væri lát-
inn. Það þyrmdi yfir mig því þessi
barátta hans var svo stutt og ekki
gafst tími til að átta sig á því hvað
var í vændum þó svo að allt benti
til þess að það væri ekki langur
tími eftir, en samt hélt ég að sá
tími yrði aðeins lengri. Ég sit hér
og hugsa um allar stundirnar sem
við áttum saman. Það var alltaf
gott að koma til mömmu og Héðins
og á ég margar góðar minningar
sem hefðu mátt vera fleiri. Mér
þótti erfitt að sjá Héðin þegar ég
heimsótti þau fyrir nokkrum dög-
um síða hann var orðin svo veik-
burða, en sagði að þetta væri allt
saman að koma hjá sér. Hann sagði
mér að hann yrði sennilega orðinn
nógu hress að heimsækja mig í
sumar eins og alltaf stóð til og fara
með mér einn róður eins og um var
rætt. Alltaf gat hann slegið á létta
strengi og samræður okkar voru
oft á tíðum mjög líflegar og
skemmtilegar. Það var nú svo að þó
við gætum talað um allt milli him-
ins og jarðar þá voru mörg ósögð
orð á milli okkar, eins og hversu
mikið mér þótti vænt um hann og
hversu góður vinur hann var mér.
Börnunum mínum þótti rosalega
vænt um hann og honum um þau
og það sást best á því að þegar við
fórum í heimsókn þá skriðu þau
upp í fangið á honum eða léku sér í
kringum hann þá ljómaði hann all-
ur og tók þátt í leiknum og sló á
létta strengi. Það væri allt of langt
mál að telja allt upp sem á daga
okkar hefur drifið frá því að hann
og mamma kynntust. þær minn-
ingar geymi ég hjá mér, en með
þessum fátæklegu orðum vil ég
kveðja í hinsta sinn góðan vin minn
og ljúfa sál. Kæri vinur ég kveð að
sinni, minningu þína geymi ég í
hjarta mér uns við hittumst á ný.
Elsku mamma, ég bið algóðan guð
um að veita þér og fjölskyldu hans
styrk á þessum erfiðu tímum. Megi
minning um góðan mann lifa.
Sigurmar Gíslason.
Það var á þriðjudagsmorguninn
5. apríl sem ég sem ég tók upp sím-
ann til að segja systkinum mínum
að Héðinn hennar mömmu væri lát-
inn.
Ég var hjá honum þegar hann
kvaddi og fyrir það er ég þakklát.
Ég talaði við hann í síma á laug-
ardeginum og þá leið honum ágæt-
lega, sagði að hann hlakkaði til að
koma vestur í heimsókn og hann
hlakkaði til að hitta börnin mín.
Hann og mamma ætluðu að fara að
veiða inni í Ísafjarðardjúpi en það
var þeirra helsta áhugamál.
Héðinn greindist með krabba-
mein árið 2000 og svo aftur 2002,
hann hóf hetjulega baráttu sem nú
er lokið.
Ég er þakklát fyrir þau 17 ár
sem þú tilheyrðir lífi mínu. Takk
fyrir allt sem þú varst mér.
Guð geymi þig,
þín
Gíslína.
Elsku afi Héðinn.
Þú varst góður afi, þótt þú værir
bara fósturafi okkar. Þú varst svo
óður að spila við okkur og horfa
með okkur á teiknimyndir þótt allt
fullorðna fólkið væri að spjalla í
eldhúsinu. Svo hjálpaðir þú okkur
að plata mömmu og pabba þegar
við fengum að borða eins marga
íspinna og við gátum, þú fórst með
bréfin og hentir þeim í ruslið á
baðinu og enginn nema þú og
amma Stína vissi platið. Svo skelli-
hlógum við þegar mamma kom inn
í stofu og fattaði ekkert hvað við
gátum verið lengi að borða einn
íspinna, en þá vorum við búin með
fjóra! Amma hló svo mikið að það
láku tár úr augunum á henni og þá
hlógum við ennþá meira.
Það er svo skrítið að koma til
ömmu núna og sjá þig ekki, en við
ætlum að passa ömmu fyrir þig og
vera dugleg að koma til hennar
þegar við komum suður.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín
Viktoría og Fannar Freyr.
HÉÐINN
ARASON