Morgunblaðið - 04.05.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 4. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku afi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt.
Brynja og Karen.
Sorg og gleði – systur tvær,
ná sín-hvor okkar fundum.
Báðar telja tárin þær
á tilfinninga stundum.
Ný er dögun, náð Guðs – sjá
á niðamyrkri vinnur.
Eins andinn huggar himni’ er frá
og hjartað samúð finnur.
Sérhver mannsævi er samtvinnuð
gleði og sorg og öllum litbrigðum
ljóss og skugga. Við skiljum ekki
hvernig svo má vera, en við mynd-
um ekki vilja vera tilfinningalaus,
svo erfitt sem það þó er oft og tíðum
að glíma við tilfinningar sínar, ekki
síst andspænis dauðanum. En þá
höfum við ei neitt annað ráð en að
fela þann sem við syrgjum Guði í
trú og trausti – honum er skóp oss
lífið og dauðann. Og það skulum við
gera nú þegar við kveðjum Ásgeir
Kristinn Ásgeirsson.
Þegar kær bróðir og mágur er
kvaddur í hinsta sinn hrannast
minningarnar saman og þær eru líkt
og ljósið sem brýst fram úr skýjum
sorgar. Ásgeir var í orðsins fyllstu
merkingu góður drengur. Fæðing
hans markaði djúpt spor í lífi fjöl-
skyldunnar, því stuttu eftir fæð-
inguna andaðist Kristín móður hans
frá eiginmanni og fimm börnum. Í
þeirri sorg var hann sólargeislinn og
föður sínum og systkinum gleðigjafi.
Hann var skírður við kistu móður
sinnar Ásgeir Kristinn, nöfnum
beggja foreldranna.
Frú Kristín var mikil og góð móð-
ir og eiginkona. Blessuð er minning
foreldranna, hjónanna Ásgeirs og
Kristínar og þeirra sem burtkallaðir
eru úr þeirra fjölskylduhring. Hinn
látni vinur var um margt líkur föður
sínum. Hann átti mikið en gott
skap. Hann var ljúfur og jafnaðar-
geðið var prýði hans. Hann var at-
hafnasamur og ósérhlífinn. „Sælir
eru hóværir,“ sagði meistarinn forð-
um í Fjallræðunni. Ásgeir var hóg-
vær og jafnvel hlédrægur. Náunga-
kærleikurinn var ríkur eiginleiki í
fari hans og hann var alltaf tilbúinn
að rétta öðrum hjálparhönd og
gleðja aðra og vildi reynast öllum
sem best. Ásgeir hafði yndi af
hljómlist. Sú gáfa að stilla saman
strengina var honum ásköpuð og í
góðra vina hópi var hann hrókur alls
fagnaðar. Hann átti létt með að
leika á hljóðfæri og var að mestu
sjálfmenntaður í þeirri list. Gest-
risnin einkenndi hann og heimili
þeirra hjóna alla tíð.
Eftirlifandi eiginkona hans, frú
Aðalbjörg, er dugmikil fyrirmyndar
húsmóðir og þau áttu miklu barna-
láni að fagna og voru mjög samhent
við mótun heimilislífsins og í starfi
utan þess. Kom það ekki síst í ljós
er þau stunduðu saman verslunar-
rekstur á Akranesi.
Banvænn sjúkdómur Ásgeirs olli
því að lokaskeiðið varð honum mikill
reynslutími. En bæði var það að
hann bar sinn kross af miklum
hetjuskap og svo hitt að Aðalbjörg,
börnin og fjölskyldan voru samhent
í því að gera allt sem í þeirra valdi
stóð til að létta honum þung sporin.
Og svo kom stundin – hinsta stundin
– í svefni, en til að fagna í nýrri dög-
un bak við gröf og dauða.
ÁSGEIR KRISTINN
ÁSGEIRSSON
✝ Ásgeir KristinnÁsgeirsson fædd-
ist 6. maí 1931 í
Reykjavík. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 26. apríl síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Akra-
neskirkju 2. maí.
Þar er hann, Ásgeir
Kristinn, Guði falinn
um eilífð – í minning-
unni og við brosum
gegnum saknaðartárin.
Við hjónin og börnin
okkar sendum frú Að-
albjörgu og allri fjöl-
skyldunni alúðarfyllstu
samúðarkveðjur og
þökkum allar samveru-
stundirnar.
Drottinn minn
gef þú dánum ró.
Hinum líkn sem lifa.
Sólveig Ás-
geirsdóttir, Pétur Sigur-
geirsson og fjölskylda.
Í dag verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju Ásgeir Kristinn Ás-
geirsson móðurbróðir okkar, litli
bróðir hennar mömmu. Ásgeir bar
nöfn foreldra sinna Ásgeirs Ásgeirs-
sonar kaupmanns og Kristínar
Matthíasdóttur, en hún lést á fæð-
ingardegi hans 6. maí 1931, harm-
dauði allrar fjölskyldunnar. Nú trú-
um við því að hann hvíli í
móðurfaðminum sem hann fékk
ekki notið hér í jarðvistinni.
Það þarf ekki að tíunda hvílíkur
harmur það hefur verið að ung móð-
ir hafi verið burt kölluð frá eig-
inmanni og fimm börnum en í allri
sorginni var þó lítill drengur fæddur
sem eflaust sefaði sárustu sorgina,
allavega hjá systkinunum ungu sem
elskuðu þennan litla bróður sinn
sem var alla tíð þeirra „Lillibó“.
Þannig kynntumst við systurnar
honum, dætur Dídíar systur hans.
Geiri var litli bróðir hennar
mömmu, sem henni þótti svo vænt
um og hafði borið svo mikla um-
hyggju fyrir frá fyrstu tíð. Það er
kannski lýsandi dæmi fyrir það þeg-
ar hún mamma var ung stúlka á
húsmæðraskóla í Danmörku þá fór
pabbi okkar í sumarfríinu sínu til að
hitta hana og sigldi eins og var
ferðamáti þess tíma, þá vildi svo til
að Geiri var messagutti á skipinu og
fylgdi tilvonandi mági sínum að
sjálfsögðu á fund kærustunnar. Er
sú frásögn enn í minnum höfð þegar
þeir mágarnir komu til baka úr
ferðalaginu og voru að segja ferða-
söguna þá skaut Geiri allt í einu inn
í svo spenntur: „En Haddi manstu
þegar við settum á hana hringinn?“.
Já hann var einmitt vitni að því
þegar pabbi dró trúlofunarhringinn
á hana mömmu undir fallegu tré í
Tívolí í Kaupmannahöfn og var það
að sjálfsögðu mikil upplifun fyrir
unglinginn og ekki fannst stóru
systur neitt að því að hafa hann með
á þessari stundu, bara alveg sjálf-
sagt.
En árin liðu og allt í einu var
Geiri búinn að finna stóru ástina í
lífi sínu, hana Löllu, eða Aðalbjörgu
Jónu Guðmundsdóttur. Við vitum
það öll að hann frændi okkar gat
ekki fengið betri konu en hana, svo
samhent voru þau í öllum verkum
að maður nefndi aldrei nafn annars
þeirra þannig að hitt fylgdi ekki
með. Lalla og Geiri eru eitt í okkar
hugum.
En nú hefur dregið ský fyrir sólu,
Geiri hefur kvatt þennan heim og
viljum við á þessari stundu senda
Löllu og stóra myndarlega hópnum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Við vitum einnig að hún
Dídí systir hans hefði viljað senda
honum þúsund kveðjukossa ef hún
hefði bara getu til.
Guð geymi frænda okkar.
Systurnar,
Kolbrún, Auður,
Nanna og Hulda.
Ágætur vinur og nágranni okkar
fjölskyldunnar að Esjubraut 27
Akranesi um 30 ára skeið, Ásgeir
Ásgeirsson, er fallinn frá. Andlát er
þungbært hvenær sem það ber að
höndum. Ásgeir átti í erfiðum veik-
indum og stríði við illvígan sjúkdóm
síðustu ár. Aðalbjörg (Lalla) kona
Hjartans þakkir fyrir þá vináttu og hlýhug sem
okkur hefur verið sýndur við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
fóstra, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR YNGVA KRISTINSSONAR
frá Löndum í Vestmannaeyjum,
Breiðvangi 8,
Hafnarfirði.
Guðbjörg Bergmundsdóttir,
Kristinn Þórir Sigurðsson, Ásta Úlfarsdóttir,
Bergmundur Helgi Sigurðsson, Ingibjörg Sigurjónsdóttir,
Bergmundur Elli Sigurðsson, Ólöf Helga Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs föður okkar,
tengdaföður og afa,
HAUKS SÆVALDSSONAR
verkfræðings,
Núpalind 2
Kópavogi.
Hrafn Hauksson, Ásdís Ósk Bjarnadóttir,
Hulda Hauksdóttir, Jörgen Heiðdal,
Lilja Hrönn Hauksdóttir, Jakob Freyr Jakobsson,
Haukur Örn Hauksson, Loraine Mata
og barnabörn.
Fyrir þá alla, er fá nú
hvíld hjá þér,
en forðum trúarstyrkir
börðust hér,
þér vegsemd Jesús, þökk og heiður ber.
Hallelúja, hallelúja.
(Þýð. Valdem. V. Snævarr.)
Mér komu þessar línur í hug er
ég fregnaði lát Margrétar Eggerts-
dóttur söngkonu. En Magga, eins
og hún var kölluð, var ein þeirra
MARGRÉT
EGGERTSDÓTTIR
✝ Margrét Egg-ertsdóttir söng-
kona fæddist í
Reykjavík 26. júlí
1925. Hún lést á
Landspítala á Landa-
koti 1. apríl síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Langholtskirkju 14.
apríl.
manneskja sem stóðu
mér afar nærri og ég
mat hana afar mikils
alla tíð.
Okkar kynni hófust
þá ég var unglingur og
var við nám í Söng-
skólanum í Reykjavík,
og í framhaldi af því
hóf ég að syngja með
Ljóðakórnum, aðallega
við útfarir, og söng ég
þar mestanpartinn allt
þar til að kórinn hætti
störfum árið 1993.
Það má segja að
Magga hafi fóstrað
mig, Skagastrákinn, ásamt því góða
fólki sem starfaði með Ljóðakórn-
um þessi síðustu tólf ár sem hann
starfaði. Af öllu því góða fólki vil ég
einnig minnast Eyglóar Viktors-
dóttur, sem var hægri hönd Möggu
við að halda hópnum saman allt þar
til hún lést fyrir aldur fram árið
1990.
Magga hafði afar sterkan per-
sónuleika, afbragðs greind með ríka
kímnigáfu. Hún kunni að sjá skop-
legu hliðarnar á mannlífinu og oft
var glatt á hjalla og stutt í hlát-
urinn, í öllum okkar samskiptum.
Gestrisnin, og kökurnar bakaðar
með vinstri hendinni eins og hún
sagði oft, kemur í hugann.
Hún var heil, hrein og bein. Hún
hafði góðan aga á hópnum og stýrði
honum af röggsemi. Þær telja þús-
undir þær útfarir sem við komum
að sameiginlega á tólf árum. Hún sá
til þess að fagmennskan væri í fyr-
irrúmi og næmi hennar bæði fyrir
tónlistinni sem og tungunni gerði
það að verkum að hún sá til þess að
ávallt væri vandað til verks. Mátti
þar einu gilda hvort sungið var við
útfarir fyrirmenna eða utangarðs-
fólks. Ég minnist nokkurra athafna
sem við sungum við, eftir að Magga
hafði boðið fram krafta okkar, í
þeim tilvikum, sem enginn aðstand-
andi gaf sig fram, og sá hún til þess
að útför var gerð af reisn og virð-
ingu. Þetta segir margt um hug-
arþel þessarar örlátu manneskju
sem hún var.
Hún var kölluð oft á tíðum konan
með silkiröddina. Með sína fögru,
djúpu altrödd buðust henni tæki-
færi, í hinum stóra heimi, sem hún
þáði ekki. Hún lagði ekki upp úr
frama og frægð. Hennar köllun var
fjölskyldan og kirkjusöngurinn, sem
hún helgaði sína starfsævi. Hún var
kölluð til þess að líkna og græða
með söng, á lífsins sárustu stund-
um. Við vorum sammála um að há-
timbraðar hallir, ásamt umgjörð
metorðanna og skrumsins, segðu
ekkert um besta flutninginn og
túlkunina. Kannski eru fegurstu
lögin túlkuð dýpst og best, þá fáir
til heyra, en af hreinu og einlægu
hjarta. Smekkvísi hennar og næmi
gerðu það að verkum að prestar
treystu henni fyrir því að setja upp
útfararathafnir, sem leiddi aftur til
þess að hún var ráðin tónlistarráðu-
nautur Kirkjugarða Reykjavík-
urprófastsdæma á níunda áratugn-
um. Til hennar má rekja, að hluta,
breytt viðhorf til tónlistarflutnings
við útfarir. Djúp virðing hennar fyr-
ir listinni og trúnni, ásamt innsæi
og smekkvísi, gerði það að verkum
að sárustu stundir fólks breyttust í
fagrar helgistundir þar sem boð-
skapur trúarinnar var ofinn perlum
tónlistarinnar, sem gat líknað og
gefið von um bjarma sólar við
dimma hafsbrún sorgarinnar.
Í vestri kvöldsins bjarmi boðar frið,
og brátt fær hvíld hið þreytta, trúa lið,
og Paradísar heilagt opnast hlið.
Hallelúja, hallelúja.
(Þýð. Valdem. V. Snævarr.)
Síðustu misserin átti Magga við
vanheilsu að stríða og víst er að
dauðinn kom líknandi til hennar. Ég
er þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast henni og víst er að það
veganesti, sem hún gaf mér, er mér
ómetanlegt og nýttist mér afar vel
þau tólf ár sem ég starfaði sem org-
anisti í Keflavík og eins í því sem ég
hef fengist við síðan.
Ég verð ekki viðstaddur útför
Margrétar, verð við störf á sjó. Víst
er að hugur minn verður með fjöl-
skyldunni, Páli, Einari, Eggerti og
Val, sem og þeirra fjölskyldum.
Megi góður Guð blessa minningu
Margrétar Eggertsdóttur. Og hon-
um þakka ég að hafa fengið að eiga
samfélag við hana. Vil ég enda
kveðju mína á lokaerindi sálmsins
sem er helgaður Allraheilagamessu.
Í þeirri trú vil ég kveðja hana.
Og sjá, – þá aftur dýrri dagur skín,
er Drottinn kallar trúu börnin sín
til lífs í sælu, sem ei framar dvín.
Hallelúja, hallelúja.
(Þýð. Valdem. V. Snævarr.)
Einar Örn Einarsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÍNA HÓLMFRÍÐUR KRISTINSDÓTTIR,
andaðist á Landspítala Landakoti föstudaginn
2. maí.
Una Magnúsdóttir, Ómar Sigurðsson,
Magnús Magnússon,
Bolli G. Magnússon, Elsa Stefánsdóttir,
Árni Magnússon,
Guðlaugur Magnússon, Jóhanna M. Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllu því góða fólki
er veitti okkur samúð og styrk vegna andláts
ástkærs eiginmanns míns, föður og afa,
GUÐMUNDAR STEINSSONAR
læknis,
Kjalarlandi 4,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Þorbjörg I. Ingólfsdóttir,
Snorri Hrafn Guðmundsson,
Þorbjörg Erna Snorradóttir.