Morgunblaðið - 15.06.2003, Blaðsíða 22

Morgunblaðið - 15.06.2003, Blaðsíða 22
22 SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ ÞEIR rækta kartöflur íRauðárdalnum í Norður-Dakóta í Bandaríkjun-um. Og mikið af þeim.„Íslenska“ fjölskyldufyr- irtækið J. G. Hall & Sons er stærst en það selur kartöflur vítt og breitt um Bandaríkin. Hjónin Johann G. Hall og Hosianna hófu reksturinn í Gardar 1915 og börn- in þeirra ellefu hjálpuðu til þegar fram liðu stundir, en synirnir fimm stofnuðu fljótlega fyrirtæki um reksturinn með föður sínum. Elsti sonurinn, Joseph Walter, kvæntist Christine Geir, en hún hélt upp á 94 ára afmælið sitt á dögunum og er hin hressasta. „Foreldrar mínir voru meira í hveitinu,“ segir Christine, sem fæddist í Mountain 5. júní 1909, en foreldrar hennar voru Kristján Geir Halldórsson og Sólveig Þor- gilsdóttir. Föðurafi hennar og amma, Jóhann Geir Jóhannesson og Anna Jónsdóttir, fluttu frá Ís- landi til Gimli og þaðan til Mount- ain 1880, en móðurafi hennar og amma voru Þorgils Halldórsson og Kristín Jónsdóttir. Christine var elst ellefu systkina og eru allir fimm bræðurnir dánir en fimm af sex systrum eru lifandi. Hún var kennari í sjö ár áður en hún giftist Joseph og eignuðust þau fjóra syni. „Það er einkennileg tilviljun að við Joseph vorum elst ellefu systkina og í báðum hópum voru fimm bræður og sex systur,“ segir hún. Harðduglegur maður Kristján Níels Jónsson fæddist á Akureyri 7. apríl 1860, en 18 ára gamall flutti hann til Vesturheims, tók þar upp ættarnafnið Júlíus og gekk undir nafninu K.N. Júlíus. Lengst af bjó hann hjá Christine og fjölskyldu í Gardar eða í um 40 ár, en hann var einhleypur og eignaðist engin börn. „Þetta er löng saga,“ segir Christine. „Hann kom hingað sem ungur maður 1894 í atvinnuleit. Þá var Anna Geir, amma mín, ekkja með fjögur börn heima og átti mjög erfitt, en Káinn bauð fram aðstoð sína og var sem einn af fjöl- skyldunni það sem eftir var. Vet- urinn 1895 veiktust þrjár dætur hennar og þau reyndu allt sem þau gátu til að hjálpa þeim. Káinn fór af bæ í slæmu veðri til að ná í lækni en allt kom fyrir ekki og þær dóu innan tveggja vikna um áramótin. Ári áður dó stjúpsonur hennar, sem hafði verið hennar stoð og stytta eftir lát afa, svo það var mikið á hana lagt á skömmum tíma.“ Lauga Geir, föðursystir Christine, fæddist vorið eftir að faðir hennar dó og vegna erfiðra heimilisaðstæðna tóku nágrannar þeirra, Thordis og David Jonsson, hana að sér og ólu hana upp. Thor- dis eignaðist fjórtán börn og var með átta heima þegar þetta var. „Ekkert nema góðmennskan,“ sagði Lauga Geir síðar og minnti á að móðir sín hefði verið eins. Margir hefðu sagt að hefði hún ekki veitt Káinn húsaskjól og hvatt hann til dáða hefðu Íslend- ingar aldrei eignast K.N., því hann hefði verið heimilislaus, peninga- laus og lítilsvirtur. En hann hefði líka kunnað vel að meta þessa góð- mennsku og aðstoðað hana af mik- illi trúmennsku til æviloka. „Káinn var sérstakt góðmenni,“ segir Christine. „Það hefur mikið verið skrifað um Káinn og því sér- staklega haldið á lofti að hann hafi verið mikill drykkjumaður og kvennamaður. Ég viðurkenni að hann var drykkjumaður en sú lýs- ing á frekar við hann á yngri árum og hann drakk aldrei fyrir framan okkur krakkana. Ég þekkti hann ekki sem slíkan og þvert á móti var Káinn harðduglegur maður sem gekk í hvaða verk sem var, hvort sem það var úti á akrinum, í byggingavinnu eða við það að taka grafir. Hann var alltaf til staðar þegar á þurfti að halda og tók að sér verk fyrir aðra. Hann passaði okkur krakkana, fór með vísur fyr- ir okkur og þótti vænt um okkur. Hann var einn af fjölskyldunni og í mínum huga var hann ekki alkó- hólisti heldur mikill sómamaður, sem allir elskuðu og dáðu. Hann missti móður sína ungur og ég held að amma hafi að mörgu leyti komið honum í móður stað. Hann gat verið háðskur en þeir sem áttu um sárt að binda áttu alla hans samúð.“ Óbirt kvæði Christine segir að það hafi verið mikil forréttindi að fá að alast upp með skáldinu. „Lífið var erfitt á þessum tíma og útlitið oft svart, en það var alltaf bjart í kringum Ká- inn og hann sýndi okkur ekki ön- uglyndi. Hann átti sitt herbergi uppi og sat alltaf á sama stólnum á sama stað við matarborðið. Við sátum oft hjá honum og hlustuðum á raulið í honum. Hann raulaði mikið en hvað hann var að raula man ég ekki lengur. Hann sat gjarnan í ruggustólnum sínum í stofunni með mig á hnjánum og raulaði. Sú minning er mér sér- staklega minnisstæð, en síðan hélt hann uppteknum hætti með systk- ini mín. Hann var einstaklega barngóður, blíður og þolinmóður.“ Í þessu sambandi má geta þess að kvæðið Til Stínu litlu Geir er eitt af mörgum sem Káinn orti til Christine: Síðan fyrst ég sá þig hér,/sólskin þarf ég minna./ Gegnum lífið lýsir mér/ ljósið augna þinna./ „Þetta er skemmtilegt og lýsir honum vel,“ segir hún og bætir við að Káinn hafi kunnað vel við sig í góðra vina hópi. „Hann skrafaði mikið þegar fólk kom í heimsókn og kunni vel að meta heimsóknir til sín. Hann skemmti fólki og fólk skemmti honum, en hann kastaði fram vísum við öll tækifæri. Einu sinni var hann að taka gröf í jan- úar en það var kalt og hann gekk heim að næsta bæ þar sem Petra og Roseman bjuggu til að hlýja sér. Þau gáfu honum ekki aðeins kaffi heldur buðu honum í mat, en þegar hann fór sagði Roseman að Petra ætti afmæli. Daginn eftir lauk Káinn við gröfina og kom aft- ur við hjá þeim með afmælisvísu. Svona var hann, lét aldrei neinn eiga neitt inni hjá sér og víst er að ekki hefur allt verið prentað sem Káinn orti og skrifaði.“ Gamli bærinn í Gardar er enn í eigu fjölskyldunnar og Christine er þar á sumrin en býr í smábæn- um Hoople á veturna. „Lífið var oft erfitt þegar ég var barn en við fengum samt nóg að borða og átt- um föt, þótt við höfum ekki verið fjarskalega fín. Ég hef oft leitt hugann að því hvað amma þurfti að leggja mikið á sig og svo mamma. Í raun allar landnema- konur. Það var fjarskalega erfitt hjá þeim. Þetta var strax betra þegar ég komst til vits og ára. Meiri þægindi.“ Hún býr í eina bleika húsinu í Hoople, „til að fólk rati til mín“, segir hún um litinn. Á ísskápnum er kort af Íslandi og á vegg í eld- húsinu hangir uppskrift að kjöt- súpu. Christine talar íslensku, þótt enskan sé henni tamari, og segir að Anna amma sín hafi aldrei talað annað en íslensku. „Amma talaði aldrei ensku, en hún dó þegar ég var þrettán ára, á svipuðum aldri og Káinn var, þegar hann missti móður sína. Hann tók andlát ömmu mjög nærri sér og minning- arljóðin hans um hana segja sína sögu. … Þú vissir það ein, hvað eg unni þér heitt,/og ást þín var stöð- ug til mín;/ … Við höfðum Káinn áfram og það var nóg að sýsla heima en við heimsóttum nágrannana um helg- ar eða þeir komu til okkar. Þannig að það var auðvelt að viðhalda ís- lenskunni, en ég hef aldrei komið til Íslands. Löngu áður en Joseph dó sagði pabbi hans við okkur að við ættum að fara áður en við vær- um orðin of gömul, en svo missti Joseph heilsuna og eftir það hafði ég enga löngun til að fara til Ís- lands. Og fór því ekki frekar en Káinn. Reyndar hef ég stundum hugleitt ferð til Íslands og ég er sannfærð um að það yrði stórkost- leg reynsla. En barnabarn mitt fór með hlutverk í leikritinu In the Wake of the Storm eða Í kjölfar stormsins um íslensku landnemana eftir Laugu Geir, þegar það var sýnt á Íslandi haustið 1999.“ Minningin lifir Káinn dó 25. október 1936 og Christine afhjúpaði endurbætt minnismerki um hann við kirkjuna í Eyford 2. ágúst 1999, en þá var Íslendingadagur haldinn hátíðleg- ur í Mountain í 100. sinn og á með- al viðstaddra var Ólafur Ragnar Grímsson, forseti Íslands. „Ég hef verið mjög kirkjurækin og reynt að fara í messu á hverjum sunnu- degi,“ segir Christine. „Kirkjan í Eyford hefur verið stór hluti af lífi mínu og ég eins og aðrir hér hef misst mikið við brunann. Kirkjan verður ekki endurbyggð en rætt hefur verið um að reisa minnis- merki um hana, frumherja safn- aðarins og Eyford. Það skiptir miklu máli að halda þessari minn- ingu á lofti og minningin um Káinn lifir áfram.“ Káinn var sérstakt góðmenni Minnisvarði um skáldið Káinn við Thingvalla- kirkju í Eyford í Norður-Dakóta í Bandaríkjunum slapp nánast óskemmdur þegar kirkjan brann til kaldra kola fyrir skömmu. Steinþór Guðbjartsson heimsótti Christine Hall í næsta nágrenni og for- vitnaðist um hana og skáldið, sem bjó hjá henni og fjölskyldu hennar í 40 ár. Magnus Olafson, Christine Hall og Ólafur Ragnar Grímsson, forseti Íslands, við minnismerkið um Káinn við kirkjuna í Ey- ford eftir að Christine afhjúpaði það 2. ágúst 1999, en þá var Íslendingadagur haldinn hátíðlegur í Mountain í 100. sinn. Anna Geir fékk þetta bréf frá Káinn fyrir rúmlega 80 árum. Morgunblaðið/Steinþór Guðbjartsson Christine Hall fer með ljóð eftir Káinn í eldhúsinu í Hoople. steg@mbl.is Káinn með Elenor, systur Christine, á hnjánum fyrir utan hús þeirra um 1930.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.