Morgunblaðið - 11.07.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚLÍ 2003 33
aukatekið orð að þeim loknum,
varð að byrja uppá nýtt á allri
romsunni.
Margar góðar sögur eigum við
frá unglingsárum okkar. Að lokn-
um vinnudegi á skrifstofu Kaup-
félagsins, kom amma til okkar
mömmu og pabba í Silfurgötuna til
að fá kaffisopa og skiptast á fregn-
um dagsins. Gjarnan sat hún með
okkur langt fram á kvöld. Iðulega
fékk hún eitthvert okkar systkina
til að skutla sér heim í Túngötu.
Þetta var veigamikið hlutverk sem
fylgdi því óhjákvæmlega að ná bíl-
prófsaldri. Snemma komst á sú
hefð að sprella eitthvað í ömmu á
leiðinni frá Silfurgötunni og upp í
Túngötu – og að vetrarlagi þótti
okkur skemmtilegast að taka
óvæntar handbremsubeygjur.
Þetta fannst ömmu ekki gaman.
En okkur var mikið skemmt.
Lífið var ömmu oft erfitt. Hún
hefur lengst af verið einstæð móðir
en kom þó börnum sínum vel á
legg. Kannski var það út af mót-
lætinu sem hún lagði kapp á að
njóta lífsins þegar færi gafst. Hún
var sælkeri, fagnaði gleðinni, og
eins og ömmum sæmir þá hafði
hún yndi af mannamótum í fjöl-
skyldunni.
Amma átti mömmu ung að aldri,
eða einungis sautján ára. Stundum
hefur verið hent gríni að því hve
líkar þær eru. Þá hefur okkur þótt
sem við ættum tvær mömmur. Það
er ekki slæmt. Ingibjörg móður-
systir okkar er á aldur við okkur
krakkana og hún var því strax tek-
in í systkinahópinn. Þetta hefur
alla tíð verið náin fjölskylda og
verður það án efa um ókomna tíð.
Margir eiga um sárt að binda
þessa dagana. Ekki síst er sorgin
mikil hjá Ingibjörgu, Árna og
börnum þeirra sem áttu svo náin
tengsl við ömmu. Okkur öllum er
huggun að minningunum, því þær
eru margar og ómetanlegar. Það
var sannkölluð hátíðarstund sem
við áttum með ömmu á síðustu
sporum lífsgöngu hennar. Við
spjölluðum og hlógum. Amma vildi
heyra sögur úr samtímanum og
það sem flestar og helst kræsileg-
ar. Takk fyrir allt, elsku amma. Þú
skilaðir þínu hlutverki vel. Hvíl í
friði.
Hrafn, Ingibjörg, Snorri Már,
Heimir og Hermann Þór.
Elsku amma mín, nú ert þú kom-
in yfir móðuna miklu. Og aðdrag-
andinn kom okkur öllum að óvör-
um.
Eftir sitjum við öll og hugsum
hversu góður dauðdagi það er að fá
að yfirgefa heiminn á þann hátt
sem þú gerðir. Það er erfitt að
hugsa til þess að þú hafir bara ver-
ið ein á þessum tíma og enginn hjá
þér. Ég sakna þess að hafa ekki
verið oftar með þér en minning-
arnar sem ég á með þér eru góðar.
Síðast þegar ég og börnin mín
komum til þín í Gullsmárann þá
varst þú mjög hissa á að sjá okkur,
því þú hafðir ekki hugmynd um að
við værum í höfuðborginni. En það
var föst venja að fara alltaf til þín
þegar við komum suður, þótt
stoppað væri stutt. Þegar ég
hringdi á dyrasímanum og kynnti
mig þá varst þú svo hissa að þú
gleymdir að opna þannig að ég
hringdi aftur og við hlógum að
þessari vitleysu. En þú varst alltaf
svo glöð að sjá okkur sem og aðra
vini og ættingja.
Fyrsta minning mín um þig er
þegar við systkinin komum vestur
til Ísafjarðar í heimsókn að sum-
arlagi og þú fannst leikfangakassa
inni í herbergi með fullt af dóti
sem gaman var að skoða. Þú prjón-
aðir mikið en það sem mér finnst
kærast eru dúkkubuxur á dúkkuna
mína og dóttir mín fjögurra ára,
Hrafnhildur Eva, leikur mikið með
þær.
Elsku amma, þegar ég sagði
Hrafnhildi Evu frá andláti þínu og
var að útskýra dauðann fyrir henni
þá spurði hún mig: „Finnur hún þá
til, þarf að sprauta hana?“
Ég neitaði því en bætti við: „Hún
amma þín þarf enga sprautu núna.“
„Gott,“ sagði Hrafnhildur, „hún
er komin til himna.“
Elsku amma mín, ég er svo
þakklát fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman og ég þakka þér
fyrir allt.
Megi minning þín verða ljós í lífi
okkar.
Kristín Sigurðardóttir.
Ég og Imba amma áttum ekki
alltaf skap saman. Ég var (og er)
sennilega aðeins of uppátækjasam-
ur til að komast efst á vinsælda-
lista fólk sem hefur prúðsemi og
háttvísi í öndvegi. Imbu ömmu
fannst ég sem sagt eyða fulldrjúg-
um hluta æskuára minna í að
nostra við að gera hlutina öðruvísi
en er tilhlýðilegt fyrir drengstaula
sem kominn er af stórmerkum
Vestfirðingum í allar ættir. Ég var
dálítið óþekkt barn. Og er enn.
Auðvitað er það bara í bíómynd-
unum sem iðrandi barnabörn setj-
ast í andagt við fótskör ættmæðra
sinna og biðjast innilegrar fyrir-
gefningar á að hafa valdið þeim
áhyggjum og pirrringi gegnum tíð-
ina. Ég vildi samt óska þess að ég
hefði haft vit á því. Nógu oft hefur
maður nú séð þetta gert á hvíta
tjaldinu ...
Það er þó huggun harmi gegn að
ég þykist viss um að sú gamla
glottir á himnum þegar hún les
þessar línur í Mogganum og fyr-
irgefur mér allt, eins og venjulega.
Imba amma fór nefnilega létt með
að vera besta amma í heimi og skil-
ur eftir sig tilkomumikla arfleifð og
fjögur börn, sem öll hafa margoft
slegið Íslandsmet í manngæðum.
Án atrennu.
Og svo var það mánuðurinn, sem
ég eyddi hjá henni á Ísafirði, sum-
arið eftir tólf ára afmælið. Sá stutti
tími með Imbu ömmu geymir mörg
hjartfólgnustu augnablik bernsku
minnar.
Rollur gengu til dæmis lausum
hala um bæinn, jörmuðu án afláts í
portinu við sjúkrahúsið og héldu
fyrir mér vöku á nóttunni. Ég hafði
aldrei upplifað annað eins; andvaka
allar nætur í óvæginni miðnætursól
Vestfjarðanna og hreinræktuðu
landsbyggðarjarmi. Það var líka
forláta plötuspilari á heimili ömmu
og ein plata sem mér fannst óend-
anlega mikið varið í: lögin úr kvik-
myndinni Bugsy Malone. Ég lærði
alla textana utan að og fæ ennþá
hallærislegan kökk í hálsinn þegar
raula fyrir munni mér „Tomor-
row … Tomorrow never comes“.
Bara þetta tvennt hefði dugað til
að gera heimsóknina ógleyman-
lega, en amma toppaði sig auðveld-
lega með tvennu til viðbótar.
Fyrir það fyrsta sendi hún mig í
sakleysi sínu í skátaútilegu yfir
helgi með Ingibjörgu, systur
pabba, og tuttugu unglingsstelpum.
Hvílík gósentíð! Ég náði að verða
skotinn í sex þeirra strax fyrsta
sólarhringinn og lenti aldrei aftur í
öðru eins. Frumleg ráðstöfun til að
dempa uppátækin í hálfbrjáluðum
unglingsstrák að senda hann einan
með stelpnahópi í útilegu. Eða
bara góður húmor.
En best man ég þó eftir Fisher
Price-fallhlífarkörlunum tveimur
sem við Imba amma hentum um
það bil þúsund sinnum fram af
svölunum á fjórðu hæð í blokkinni
hennar einn daginn. Uppátækið
vakti aðdáun og athygli krakkanna
í hverfinu og það besta var að
amma batt tvinnaspotta í karlana
og dró þá jafnóðum upp og þeir
lentu. Sú gamla var ánægð með
þessa hugkvæmni sína og hló hátt
þegar ég spurði í kjölfarið hvort
það væri ekki rétt að allir stórkost-
legustu uppfinningamenn sögunnar
væru einfaldlega letingjar að spara
sér sporin.
Nú eru erkitöffararnir afar mínir
og ömmur öll komin með vængi.
Sem er mjög kúl fyrir þau, en ansi
einmanalegt fyrir okkur hin, sem
sitjum hér eftir á jörðinni í sjálfs-
vorkunn og söknuði eftir þessu
stórbrotna fólki sem allt gerðist
englar um aldur fram.
Stefán Hrafn Hagalín.
,,En amma var alltaf svo góð og
nú er hún orðin engill.“ Þetta voru
orð Birtu Sóleyjar, fjögurra ára
dóttur minnar, þegar hún frétti
fyrst af hinu óvænta andláti Ingi-
bjargar ömmu sinnar og er hún
sagði þessu fallegu orð mátti
greina lítið tár í augnkrók.
Andlát Imbu, eins og hún var
ávallt kölluð, kom öllum á óvart
enda kom það ekki í framhaldi af
sjúkdómslegu, heldur bar það brátt
að. Daginn áður hafði hún verið
viðstödd skírn hjá dóttursyni sín-
um og tekið virkan þátt í gleðinni.
Hún var stolt og andlit hennar
ljómaði af ánægju, þegar hún til-
kynnti prestinum að skírnarbarnið
væri tuttugasta og annað lang-
ömmubarnið og barnabörnin væru
sautján.
Ég kynntist Imbu fyrst fyrir
fimmtán árum er ég hóf sambúð
með dóttur hennar og nöfnu. Á
þessu æviskeiði hennar bjó hún á
Ísafirði en þar átti hún reyndar
heima mikinn meiri hluta ævi sinn-
ar. Á Ísafirði bjó hún síðast í Tún-
götunni, þar voru allir velkomnir
og gátu alltaf bókað hlýlegar mót-
tökur og góðan viðurgerning.
Henni þótti mjög vænt um bæinn
sinn og vildi hag hans sem mestan.
Hún var kaupfélagskona og hrein-
ræktaður Ísafjarðarkrati enda
hafði faðir hennar gegnt ráðherra-
embætti fyrir flokkinn. Á Ísafirði
tók hún virkan þátt í félagsstarfi
enda mikil félagsvera að eðlisfari,
en umfram allt var það velferð fjöl-
skyldunnar sem var ávallt efst í
huga hennar. Hún hafði sínar skoð-
anir hvernig best væri að halda á
þeim málum og lá ekki á skoðunum
sínum í þeim efnum. Samveru-
stundir með fjölskyldunni voru
hennar helsta gleðiefni og fylgdist
hún grannt með öllum sínum af-
komendum.
Á meðan Imba bjó á Ísafirði var
hún tíður gestur á heimili okkar
hjóna. Samband hennar og konu
minnar var ótrúlega sterkt og börn
okkar voru henni mjög hugleikin.
Hún sýndi þeim mikla væntum-
þykju og studdi þau í einu og öllu.
Börnin endurguldu ást hennar og
var hún í miklu uppáhaldi hjá
þeim.
Aldamótaárið fluttist Imba frá
Ísafirði og hingað suður. Hún
stofnaði nýtt heimili í Kópavogi,
þar sem hún bjó til dauðadags. Á
þessum síðustu árum átti hún stöð-
ugt erfiðara með gang en minnið
var ótrúlega gott og hugsunin skýr.
Þrátt fyrir háan aldur var það
greinilegt að hún naut lífsins með
fjölskyldu sinni fram á síðasta dag.
Í hinni fornu speki Hávamála
kemur fram að allt sé forgengilegt
og dauðlegt en eitt lifi þó manninn
en það er orðstírinn og hann sé ei-
lífur. Menn eigi því að haga lífi
sínu þannig að dómurinn um þá
dána verði lofsamlegur og líf þeirra
vert eftirbreytni.
Er hægt að hugsa sér betri eft-
irmæli en innstu tilfinningar lítils
saklauss barns sem segir: ,,En
amma var alltaf svo góð og nú er
hún orðin engill“?
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
fjölskyldu minnar þakka Imbu fyr-
ir samfylgdina. Í huga okkar verða
alla tíð greyptar minningar um
yndislega manneskju sem lagði sig
alla fram við að láta gott af sér
leiða.
Árni Ármann Árnason.
Kæra Ingibjörg amma. Við átt-
um okkur margar skemmtilegar
stundir, sérstaklega á Ísafirði,
sumrin þar eru mér ógleymanleg.
Að skoppast upp úr lyftunni og yfir
á smíðavöllinn. Þar voru stórfram-
kvæmdir lítils snáða sem lamdi á
putta, fékk meiddi, fór svo heim og
fékk klapp á kinn og gott í maga.
Þetta var það sem gaf þessum
sumrum þennan töfraljóma. Eftir
þessar sumardvalir kom ég alltaf
glaður heim til foreldra minna.
Mér er það minnisstætt að
standa fyrir framan þig sem lítill
snáði, horfandi og spyrja: „Amma,
hvað ertu stór?“ Svipbrigði nær-
staddra verðandi sem tungl í fyll-
ingu hlýja mér um hjartarætur. En
það sem situr eftir er svar þitt:
„Nógu stór fyrir öll ömmubörnin.“
Ég minnist þín kært.
Friðfinnur Örn Hagalín.
Elsku amma. Ég kveð þig nú í
hinsta sinn.
Því miður höfðum við ekki mikið
samband á síðustu árum og vildi ég
að stundir okkar saman hefðu orðið
fleiri.
Mér hefur alltaf þótt afskaplega
vænt um þig og mun ávallt þykja.
Ég sakna þín. Hvíldu í friði,
elsku amma, þú ert á góðum stað
núna og vonandi hamingjusöm eins
og þú átt svo sannarlega skilið.
Í náðarnafni þínu
nú vil ég klæðast, Jesús.
Vík ég að verki mínu
vertu hjá mér, Jesús.
Hjarta, hug og sinni
hef ég til þín, Jesús.
Svali sálu minni
sæta nafnið Jesús
ég svo yfirvinni
alla mæðu, Jesús,
bæði úti og inni
umfaðmi mig Jesús.
Kveðja.
Halldóra Anna Hagalín.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Elsku amma. Við söknum þín
mikið. Það var alltaf svo gott að
vera hjá þér. Þegar við vorum sam-
an vorum við svo oft að spila eða
teikna og spjalla, þá var nú gaman.
Það var nú gott að við vorum nýbú-
in að gista hjá þér og svo vorum
við saman í skírninni á sunnudag-
inn. Það er leiðinlegt að þú gast
ekki verið í afmælinu hennar
Mörtu í gær.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar, vonandi líður þér
vel hjá Guði og englunum.
Árni Þórólfur, Marta María,
Haukur Húni og Birta Sóley.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
PÁLL AGNAR PÁLSSON
fyrrv. yfirdýralæknir,
Sóleyjargötu 7,
andaðist á Landspítala Fossvogi fimmtudag-
inn 10. júlí.
Kirsten Henriksen,
Hlín Helga Pálsdóttir, Ólafur Guðmundsson,
Vigdís Pálsdóttir,
Kristín Helga Þórarinsdóttir, Tómas Þorsteinsson,
Páll Agnar Þórarinsson,
Helga Lára Ólafsdóttir,
Magnús Björn Ólafsson.
Konan mín elskuleg, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
PETRÍNA SOFFÍA
ÞÓRARINSDÓTTIR ELDJÁRN,
Suðurbyggð 1,
Akureyri,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 9. júlí.
Stefán Árnason,
Þórarinn Stefánsson, Sigurbjörg Jónsdóttir,
Sigrún Stefánsdóttir, Yngvar Bjørshol,
Gunnhildur Stefánsdóttir, Árni Björn Stefánsson,
Árni Stefánsson, Herdís Klausen,
Páll Stefánsson, Gíslína Erlendsdóttir,
Ólöf Stefánsdóttir, Ágúst Birgisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær,
JENS INGVI ARASON,
Mávabraut 3d,
Keflavík,
lést þriðjudaginn 8. júlí.
Jarðarför auglýst síðar.
Aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÚLFHILDUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Dysjum,
Garðabæ,
andaðist á hjúkrunardeild Hrafnistu, Hafnarfirði
miðvikudaginn 9. júlí.
Gunnar M. Guðmannsson, Ásta Ástvaldsdóttir,
Ásdís R. Guðmannssdóttir, Þórarinn Jónsson,
Inga G. Guðmannsdóttir, Elís R. Helgason,
Magnús R. Guðmannsson, Þórunn Brynjólfsdóttir,
Sigurjón M. Guðmannsson, Lilja Baldursdóttir,
Guðrún Dóra Guðmannssdóttir, Magnús Björn Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.