Morgunblaðið - 20.07.2003, Side 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 20. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGURÐAR ELÍS SIGURJÓNSSONAR
byggingameistara,
Norðurtúni 26,
Bessastaðahreppi.
Margrét Jónsdóttir,
Engilbert Sigurðsson, Harpa Rúnarsdóttir,
Sigurjón Sigurðsson,
Rannveig Borg Sigurðardóttir,
Sigurður Magnús Sigurðsson,
Jón Friðgeir Sigurðsson
og barnabörn.
Eiginmaður minn,
HERMANN SVEINBJÖRNSSON
fréttamaður,
Brúarflöt 9,
Garðabæ,
sem lést á heimili sínu miðvikudaginn 16. júlí,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju í Hafnar-
firði þriðjudaginn 22. júlí kl. 10:30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Heimahlynningu Krabbameinsfélags Íslands.
Matthea Guðný Ólafsdóttir,
Katrín Brynja Hermannsdóttir, Auðunn Sv. Guðmundsson,
Laufey Guðlaugsdóttir,
Hulda Sveinbjörnsdóttir,
Sveinn Sveinbjörnsson, Margrét Samúelsdóttir,
Sigurður Sveinbjörnsson, Guðbjörg Friðjónsdóttir,
Anna Maren Sveinbjörnsdóttir, Jónas Jónsson,
Gunnar Sveinbjörnsson, Elísabet Grettisdóttir,
Ólafur Sveinbjörnsson, Ingibjörg Stefánsdóttir
og afastrákurinn Máni Freyr.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, afi og
langafi,
HREGGVIÐUR STEFÁNSSON,
Skólabraut 3,
Seltjarnarnesi,
lést að kvöldi miðvikudagsins 16. júlí.
Þórunn Björgúlfsdóttir,
Guðrún Hreggviðsdóttir, Jim Crosbie,
Þórunn Hreggviðsdóttir, Finnbogi Rútur Arnarson,
Ása Hreggviðsdóttir, Birgir E. Birgisson,
barnabörn, barnbarnabörn
og aðrir aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HULDA JÓHANNESDÓTTIR
frá Patreksfirði,
Laufvangi 12,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 17. júlí.
Samson Jóhannsson, Þórdís B. Kristinsdóttir,
Jóhannes B. Jóhannsson, Ingibjörg Sigurjónsdóttir,
Sigurður Jóhannsson, Margrét Friðriksdóttir,
Ragna Jóhannsdóttir, Pétur Valdimarsson,
Svanur Jóhannsson, Halldóra Þórðardóttir,
Guðrún Jóhannsdóttir, Leifur Eiríksson,
Þorbjörg Jóhannsdóttir, Þorsteinn Ragnarsson,
Heiðar Jóhannsson Sóley Ólöf Hlöðversdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Halldór Aðal-steinn Kristjáns-
son, fæddist á Þröm á
Langholti í Skaga-
firði 7. maí 1908.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð á Ak-
ureyri 12. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Daníel
Kristján Bjarnason,
bóndi á Þröm í
Skagafirði og síðar á
Lækjarbakka við Ak-
ureyri, f. 2. mars
1877, d. á Akureyri
21. október 1949, og
Guðrún Stefanía Jónsdóttir hús-
móðir, f. 24. desember 1870, d. á
Akureyri 3. september 1945.
Bræður Halldórs voru fjórir,
Bjarni, f. 19. desember 1902, Sig-
fús Tryggvi, f. 23. júní 1904, Kon-
ráð, f. 2. febrúar 1906, og Guð-
mundur, f. 27. maí
1910, og eru bræð-
urnir nú allir látnir.
Hinn 28. apríl 1934
gekk Halldór að eiga
Jóhönnu Elínu Jó-
hannesdóttur frá
Varmalæk í Borgar-
firði, f. á Njálsgötu
51b í Reykjavík 15.
maí 1907, d. á Akur-
eyri 4. júní 1959.
Börn þeirra eru:
Herdís Helga, f. 21.
apríl 1935, Guðrún
Kristjana, f. 26. maí
1936, d. 14. desem-
ber 2001, Sigrún Birna, f. 26. maí
1938, Björn, f. 27. mars 1943 og
Halldór, f. 27. mars 1943.
Halldór var lengst af bóndi á
Lækjarbakka við Akureyri.
Útför Halldórs fór fram í kyrr-
þey.
Það er sárt að sakna sagði einhver
ágætur maður. Og það er rétt, það er
sárt að sakna. Hann gamli afi minn
var miklu meira fyrir mér heldur en
gamall, blindur og rúmfastur maður.
Fyrir mér var hann mjög góður vin-
ur og það voru sterk tengsl á milli
okkar. Ég þekkti hann reyndar ekk-
ert þegar ég var lítill, og í raun og
veru kynntist ég honum fyrst fyrir
tveimur árum, en samt sem áður þá
þótti mér ákaflega vænt um hann og
fór sem oftast til hans þegar ég kom
til Akureyrar. Það er undarlegt að á
milli okkar voru 78 ár því þrátt fyrir
það var eins og við værum af sömu
kynslóðinni. Við sögðum hvor öðrum
sögur og fórum með vísur. Við töl-
uðum um gömlu góðu dagana, og
reyndar má segja að við töluðum um
allt milli heima og geima. Við gerð-
um líka oft að gamni okkar, og hlóg-
um vel á eftir. Hann var glaðvær
hann afi minn. Þó að hann hafi verið
orðinn 95 ára þá er samt sárt að
hann sé farinn, sárt til þess að hugsa
að nú get ég aldrei hitt hann, aldrei
heyrt skemmtilegu sögurnar hans,
aldrei sagt honum frá því sem á daga
mína hefur drifið.
Við töluðum oft lengi saman,
nokkrar klukkustundir. Hann gamli
afi hafði ofboðslega gaman að því að
tala, og það hefði áreiðanlega mörg-
um þótt skrýtið að heyra okkur tala
saman, því að ég hafði alveg jafn
gaman af því að tala eins og hann.
Kveðjustundirnar voru þó skemmti-
legastar, því þá kvöddumst við alltaf
og svo sagði annar okkar eitthvað og
þá var komin ný umræða í gang og
þá leið kannski hálftími þangað til
maður kvaddi aftur.
Hann gat gert grín hann afi minn
en hafði samt sem áður ákveðnar
skoðanir á ýmsum málum. Hann
hafði ákveðnar skoðanir á menntun.
Ég var oft alveg að gefast upp á
náminu í menntaskólanum, stundum
hugsaði ég um að hætta, en þá sagði
hann mér frá því hversu mikið hann
hefði viljað fara í skóla og mennta
sig þegar hann var ungur, en það var
ekki hægt þá, því ekki voru til nógir
peningar. „Í þá daga gátu ekki allir
leyft sér að ganga menntaveginn“
sagði afi. Ég er viss um að hann hefði
orðið afbragðs fræðimaður. Það var
margt sem hann vissi og ég dáðist að
því hversu vel hann var að sér í
landafræði. Hann þekkti alla vegi
landsins, hverja einustu beygju og
hverja einustu hæð. Hann þekkti all-
ar heiðar landsins, vissi nöfn á ólík-
legustu vörðum hér og þar. Aldrei
hef ég kynnst nokkrum manni eins
vel að sér í landafræði Íslands eins
og honum.
Hann var mjög lánsamur að eiga
þvílíka dóttur sem ömmu mína. Allt
sitt líf hugsaði hún um hann, sá til
þess að hann hefði það alltaf sem
best, og hann talaði oft um það
hversu lánsamur hann væri að eiga
engil sem dóttur. „Hún er svo lík
móður sinni“ sagði hann alltaf.
Það er skrýtið til þess að hugsa
hvað við virkuðum orkandi hvor á
annan. Þegar ég kom til hans var ég
oft þreyttur eftir erfiðan dag og
hann var oftast sofandi eða eitthvað
lasinn. Ég vakti hann og við fórum
að tala saman og eftir nokkrar mín-
útur vorum við báðir orðnir hressir
og hlógum mikið og gerðum að
gamni okkar. Hann sagði mér oft
hversu þakklátur hann væri fyrir að
fá mig í heimsókn, „þú minnir mig á
svo margt“ voru hans síðustu orð áð-
ur en ég kvaddi hann í minni síðustu
heimsókn til hans.
Nú er afi minn kominn til konu
sinnar, dóttur og systkina og nú get-
ur hann aftur gengið, hlaupið og séð.
Nú er gamli afi minn aftur orðinn
frjáls. Við ræddum oft um þetta ég
og hann, hann hlakkaði í raun og
veru til þess að geta aftur gengið og
hlaupið og séð. Hann hlakkaði til
þess að hitta vini og vandamenn aft-
ur. Hann var orðinn gamall og átti í
raun ekkert eftir nema að kveðja.
Ég er mjög lánsamur að hann skyldi
lifa svona lengi því annars hefði ég
aldrei kynnst honum, aldrei lært það
sem hann hefur kennt mér. Aldrei
kynnst þessari miklu persónu sem
hann var. Eftir situr í minningunni
mynd af okkur tveimur þar sem ég
sit við rúmgafl hans og hann reisir
höfuðið í átt til mín og segir eitthvað
smellið við mig og síðan hlæjum við
eins og litlir krakkar sem sjá bara
skemmtilegu hliðina á lífinu. Þannig
var hann eins og ég þekkti hann, sí-
hlæjandi og sísegjandi sögur og ým-
iskonar fróðleik.
Hann var maður gamla tímans en
á sínum tíma hefur hann verið mikill
umbótasinni. Hann talaði oft um um-
bætur í landbúnaði. Hann var mikill
hugsjónamaður og talaði oft um
hvað þyrfti að gera til þess að ís-
lensku þjóðinni myndi ekki fara aft-
ur, hann vildi að íslenska þjóðin risi
eins hátt og hægt væri, hann var
þjóðernissinni í hjarta sínu. Ég á
honum margt að þakka og veit að
hann á að mörgu leyti eftir að móta
líf mitt enn frekar en hann hefur nú
þegar gert.
Nú er dagur við ský, heyr hinn dynjandi
gný,
nú þarf dáðrakka menn, – ekki blundandi
þý,
það þarf vakandi önd,
það þarf vinnandi hönd
til að velta í rústir og byggja á ný.
(Einar Benediktsson.)
Þetta erindi eftir Einar Bene-
diktsson er eina erindið af öllum
þeim erindum sem samin hafa verið
sem hefur réttu orðin til að lýsa hon-
um, eins og hann kom mér fyrir sjón-
ir, og eins og ég held hann hafi verið
sem ungur maður.
Sigurður Helgi.
Kæri afi, nú ertu farinn til ömmu
og mömmu, viltu bera þeim kveðju
mína.
Ég þakka ykkur ömmu fyrir frá-
bæran tíma í æsku minni í litla hús-
inu á Lækjabakka, sem mér þótti þó
stórt í þá daga og allir voru svo góð-
ir.
Guð blessi þig og okkur öll.
Þetta ljóð hefur lengi verið uppá-
hald.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Sólrún Ósk.
Elsku afi.
Ég vil þakka þér fyrir þær fáu en
góðu stundir sem við áttum saman.
Það ríkti alltaf spenna innra með
mér, þegar ég kom norður til að
heimsækja þig á Lækjarbakka.
Alltaf hlýnaði mér um hjartaræt-
ur að sjá þig, hvað þú varst glaður
ogfullur af lífi.
Aldrei ríkti þögn á milli okkar. Þú
varst fullur af fróðleik og þér fannst
gaman að tala og segja mér sögur.
Þessar stundir eru mér mikils
virði og ógleymanlegar.
Ég vil senda þér mína hinstu
saknaðarkveðju og hlakka til að sjá
þig aftur. Blessuð sé minning þín, afi
minn.
Kæri Drottinn. Þú gefur okkur líf,
þú einn getur tekið það aftur, réttu
út hönd þína fyrir afa og leiddu hann
á vegi ljóssins. Lifandi von og friður
Frelsarans, sem fyrir oss er dáinn og
upprisinn, veri með þér og lifi að ei-
lífu.
Kveðja frá Guðrúnu, Aroni Inga
og Sóldísi Eyju,
Halldór Aðalsteinn Halldórsson.
HALLDÓR
AÐALSTEINN
KRISTJÁNSSON
Eiginkona mín,
VALGERÐUR KRISTÍN GUNNARSDÓTTIR
frá Skarði,
Hlíðarvegi 25,
Kópavogi,
andaðist föstudaginn 18. júlí.
Kristinn Kristjánsson.
Elskuleg fóstra mín,
SOFFÍA GÍSLADÓTTIR
frá Hofi í Svarfaðardal,
síðar til heimilis
að Þórunnarstræti 123,
Akureyri,
lést föstudaginn 18. júlí á dvalarheimilinu Dalbæ á Dalvík.
Útförin verður auglýst síðar.
Gísli Símon Pálsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).