Morgunblaðið - 26.07.2003, Síða 32

MINNINGAR
32 LAUGARDAGUR 26. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Ég þekki veg,
hann viss og glöggur er,
ei villist neinn
sem eftir honum fer.
En þyrnar vaxa þessum
vegi á,
hann þröngur er
en samt hann rata má.
Hann leiðir oss í frið, í frið
og flytur oss
að Drottins hægri hlið.
(Séra Steindór Briem í Hruna.)
Við vissum að lífsklukka Ilse væri
að verða slitin. Þó var lífsvilji hennar
það mikill að nú síðasta spölinn
trekkti vinkonan klukkuna sína
þrisvar upp og reyndi að ná bata.
Óskin var að komast heim.
Ilse hét fullu nafni Ilse Wilhelmine
Friderike Kristine Wallmann. For-
eldrar Ilse voru Otto Wallman skip-
stjóri og Elsa Wallman. Systurnar
voru þrjár, Ilse elst, Helga og Hilde-
gard. Faðir Ilse var skipstjóri á lysti-
snekkju og ráku hann og Elsa kona
hans strandkörfuleigu. Þetta voru
handunnar körfur sem hún og dæt-
urnar fléttuðu og saumuðu sessur í
og hægt var að róla sér í. Allt var
heimaunnið og leigt við ströndina í
Travemunde.
Á þessum árum var stríð og allt
snerist um það. Það sem fólk lærði
snerist einnig um stríðið. Ilse fór til
Hamborgar að vinna við hjúkrun og
tók þá sjúkraliðapróf. Hún starfaði
síðan við að taka á móti slösuðu fólki,
þar sem hún sagði það hafa verið
mikið kappsmál að fólki liði vel og
það fengi ekki legusár, þrátt fyrir
mikið álag og misjafnar aðstæður.
Enda er kappsmál allrar hjúkrunar-
stéttarinnar að sjúklingar fái ekki
legusár. Legusár kallaði Ilse vin-
kona „trassaskap“. Hún sagði alltaf
meiningu sína. Ilse var um 27 ára
gömul þegar hér kemur sögu, ekkja
og átti tveggja ára gamla dóttur,
Angeliku. Þá bauðst ungum Þjóð-
verjum að koma til Íslands og vinna
ILSE W.
ÁRNASON
✝ Ilse W. Árnasonfæddist í Trave-
münde í Þýskalandi
13. febrúar 1922.
Hún lést í Sjúkrahúsi
Suðurlands 10. júní
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hraungerðis-
kirkju 16. júní.
við landbúnaðarstörf.
Ekki var flogið á milli
landanna, en Ilse
missti ekki móðinn
heldur tók sér far með
Esjunni til Íslands
ásamt fleira fólki í
sömu erindagjörðum.
Þetta fólk hélt svo
kunningsskap alla tíð.
Ilse var yfirleitt ekki
margorð um hörmung-
ar stríðsins eða ástand-
ið á stríðsárunum. Eitt
sinn sagði hún mér þó
frá því er hún var að
fara til vinnu sinnar.
Sér hún þá konu hinumegin á göt-
unni sem leiddi 6 til 7 ára gamalt
barn. Á móti henni komu Gestapo-
hermenn svo skyndilega að hún náði
ekki að víkja. Þeir skutu því konuna
umsvifalaust en barnið hljóp inn í
skóginn. Ilse passaði sig á að líta
hvorki til hægri né vinstri og ekki
mátti hún hlaupa, þá hefði hún feng-
ið sömu útreið. Hún vissi aldrei hvað
varð af barninu.
Það var hvorttveggja atvinnuleys-
ið og stríðið sem varð til þess að allt
þetta duglega fólk kom til Íslands.
Hinn 10. júní 1949 kemur Ilse að
Oddgeirshólum. Þar sannaðist hið
fornkveðna að enginn ræður sínum
næturstað því nákvæmlega hinn 10.
júní 2003 lét hún svo augun aftur eft-
ir 54 ára Íslandsdvöl, lagði af stað í
nýja langferð.
Ilse hafði svart fallegt hár, brún
augu, var há og samsvaraði sér vel. Á
hátindi lífsins var hún tilbúin að tak-
ast á við nýtt líf, ung og falleg stúlka
eins og sést á myndinni. Um haustið
kom svo Angelika litla með togara til
Íslands. Þetta sýnir hvað það er mik-
ill dugnaður og kjarkur að láta ekki
bugast. Ilse hafði alltaf samband við
sitt fólk. Mamma hennar kom oft í
heimsókn og eins hafa systrabörn
hennar komið oft og Hilde systir
hennar einnig. Þegar Ilse kom til Ís-
lands var heimilisfólkið Elín Stein-
dórsdóttir Briem ásamt þremur
ókvæntum sonum sínum, þeim Ólafi
sem var elstur, Guðmundi og Jó-
hanni Briem. Seinna flutti svo fóst-
urmóðir undirritaðrar, Elín, til
dætra sinna, þeirra Ólafar á Selfossi
og Katrínar í Hlíð.
Ég sem þessar línur skrifa var í
Oddgeirshólum daginn sem Ilse
kom. Það ríkti mikil tilhlökkun á
heimilinu. Það var að koma ung
stúlka til að vera starfsstúlka „eða
kannske“ eitthvað meira, því varð
Guð og lukkan að ráða. Við Ilse urð-
um strax vinkonur. Reyndum að tala
saman en það gekk nú svona og
svona. Hún var samt ótrúlega fljót
að láta okkur skilja sig. Eins og áður
var getið kom Angelika strax um
haustið eða áður en Guðmundur og
Ilse giftu sig 26. nóvember 1949.
Guðmundur gekk Angeliku, sem býr
nú í Kópavogi, í föður stað og þau
Ilse og Guðmundur eignuðust þrjá
drengi, Árna Oddgeir, sem er bú-
settur á Selfossi, Magnús Guðmann
og Steinþór, sem búsettir eru á Odd-
geirshólum. Barnabörnin voru
fimmtán, en tvö þeirra eru látin, og
barnabarnabörnin eru fjögur.
Nú ljómar vorsins ljós
um loftin heið og blá,
og allt er þrungið ilmi
og ævintýraþrá.
Nú göngum við til skógar
hinn græna mjúka veg,
við stefnum út í ævintýrið,
stúlkan mín og ég.
(Jón frá Ljárskógum.)
Ilse var mikil húsmóðir, m.a. mjög
dugleg að sauma á strákana. Hún
spretti sundur gamalli úlpu eða
frakka og daginn eftir voru þeir
mættir í nýjum úlpum. Hún hafði
ákaflega gaman af að taka á móti
gestum og var sérlega smekkleg í að
setja fram veisluborð. Það var oft
mannmargt hjá þeim Ilse og Guð-
mundi. Börn undirritaðrar, Sigrún
og Haukur, voru ekki gömul þegar
þau fóru að vera langdvölum, sér-
staklega á sumrin, á Oddgeirshólum.
Haukur minn var ekki gamall þegar
hann vildi vera með bræðrunum á
traktornum og ekki skemmdi þegar
Ilse hafði kjötbollur. Þá varð hann að
borða jafnmargar bollur og hinir
strákarnir. Steini var yngstur svo
hann keppti aðallega við hann. Það
var alltaf nóg að borða hjá Ilse.
Hún var virkur þátttakandi í þýsk-
íslenska félaginu og kvenfélagi
hreppsins. Þau hjónin ferðuðust
mikið innanlands og utan og fóru í
bændaferðir, meðal annars til
Þýskalands. Eins og áður sagði hafði
Ilse gott samband við sitt fólk og það
kom einnig hingað. Dóttir Helgu og
maður hennar komu hér og fylgdu
Ilse síðasta spölinn.
Við áttum margar skemmtilegar
stundir ásamt vinkonu okkar Hilde
Guðleifsson sem einnig er farin. Við
ferðuðust saman og þær gistu hjá
mér þegar þær komu til Reykjavík-
ur. Þá voru nú sungin þýsku lögin
eins og „Eine kleine Monika“ þar
sem fjallað var um ástina, blómin og
fegurð lífsins. Það var á þeim árum
þegar enginn átti bíla, bara farið
með Jóni í Túni. Svo komu seinni ár-
in, börnin urðu stór, flugu úr hreiðr-
inu, allir eiga bíla og allir eru að fýta
sér. Núna síðustu tvö árin var Ilse
mín það lasin að hún þurfti að dvelja
á Ljósheimum á Selfossi. Hún þráði
alltaf að vera heima. Þegar góður
vinur er kvaddur er það of oft sem
samviskan nagar, þegar heimsókn-
irnar hafa ekki verið eins margar og
maður hefði viljað og alltaf berum
við tímaleysi fyrir. Angelika og dæt-
ur hennar, Margrét tengdadóttir og
Ólöf á Selfossi hafa verið svo dugleg-
ar að heimsækja hana og fara með
hana heim og sjálfsagt margir fleiri.
Fyrir það er ég þakklát. Fyrirhugað
ættarmót hjá Oddgeirshólafólkinu
er núna 26. júlí og þar ætlaði Ilse mín
að mæta í sínu fínasta pússi. Mér
þykir því vel við hæfi að þessi litla
grein komi í blaðinu í dag.
Þegar komið er að kveðjustund
um sinn þá er mér efst í huga þakk-
læti fyrir góða vináttu og tryggð alla
tíð við mig og fjölskyldu mína.
Ég kveð með sálmaversi úr fjórða
Passíusálmi Hallgríms Péturssonar:
Wach’ du, mein Jesu, wach’ selbst du in
mir!
Wachen lass mich aber auch in dir!
Dich schaue die Seele, wenn schlafend der
Leib,
Dass schlafend und wachend ich in dir
bleib’!
Veri elsku Ilse mín kært kvödd og
Guði í hendur falin. Hafi hún hjart-
ans þökk fyrir allt og allt.
Jónína Björnsdóttir
frá Oddgeirshólum.
Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur samúð,
vináttu og hlýhug við andlát og útför ástkæru
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
BJARNÝAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Bröttugötu 2,
(áður Urðavegi 40),
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunar Vestmannaeyja fyrir hlýju og góða umönnun í hennar garð.
Guð veri með ykkur öllum.
Ásta Kristinsdóttir, Ragnar M. Guðnason,
Sigfríð Kristinsdóttir, Jón Kristófersson,
Jóna Björg Kristinsdóttir, Erling Þór Pálsson,
Eygló Kristinsdóttir, Grímur Guðnason,
Guðrún Bjarný Ragnarsdóttir, Þorvarður V. Þorvaldsson,
ömmubörn og langömmubörn.
Við sendum innilegar þakkir til allra, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ARNBJARGAR MARKÚSDÓTTUR,
Miðvangi 151,
Hafnarfirði.
Guð blessi ykkur öll.
Guðmundur Svavarsson,
Sævar Svavarsson, Unnur Þórðardóttir,
Guðrún Sævarsdóttir, Þórður Magnússon
og langömmubörn.
Innilegar þakkir og hlýjar kveðjur til ykkar allra,
sem sýndu okkur samúð og vinarhug og
heiðruðu minningu móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR FINNSDÓTTUR
frá Ísafirði,
til heimilis í Gullsmára 7,
Kópavogi.
Ingibjörg Jónsdóttir, Árni Ármann Árnason,
Guðmundur H. Hagalín, Jóhanna Björg Jóhannsdóttir,
Hrefna H. Hagalín, Sigurður Oddsson,
Auður H. Hagalín, Snorri Hermannsson,
ömmu- og langömmubörnin.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför
DAGNÝJAR ÞORGRÍMSDÓTTUR,
Ytri-Miðhlíð,
Barðaströnd.
Unnur Breiðfjörð, Vilberg Guðjónsson,
Edda Steingrímsdóttir, Ægir Einarsson,
Jón Þ. Steingrímsson, Hugljúf Ólafsdóttir,
Hörður Steingrímsson, Halldóra Jóhannesdóttir,
Jóhann Steingrímsson, Ásta Jónsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
KONRÁÐ SIGURÐSSON
læknir,
lést á heimili sínu, Blönduhlíð 35, Reykjavík,
þriðjudaginn 15. júlí síðastliðinn.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hans.
Blóm eru afþökkuð en þeir, sem vilja minnast
hans, vinsamlega láti Geðhjálp, Túngötu 7, njóta.
Anna Agnarsdóttir,
Sigurður Konráðsson, Kolbrún Eggertsdóttir,
Áslaug Konráðsdóttir, Karl Júlíusson,
Atli Konráðsson, Anne Berit Valnes,
Sif Konráðsdóttir, Þórður Hjartarson,
Huld Konráðsdóttir, Sigurður Tómas Magnússon,
Ari Konráðsson, Þóra Guðmundsdóttir,
Andri Konráðsson,
Hildur Rósa Konráðsdóttir, Arnar Guðjónsson,
Anna Guðrún Konráðsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓN ÓLAFSSON,
Árskógum 8,
er látinn.
Ingigerður Runólfsdóttir
og börn hins látna.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
HELGI KRISTJÁNSSON
frá Sæbergi,
lést á dvalarheimili aldraðra, Hvammi, Húsavík,
fimmtudaginn 24. júlí.
Kristján Helgason, Steinunn Jónasdóttir,
Jóhann Helgason, Helga Þóra Jónasdóttir,
Stefán Helgason, Ásdís Skarphéðinsdóttir,
Númi Helgason, Júlía Nynster,
afabörn, langafabörn
og langalangafabörn.