Morgunblaðið - 08.08.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 8. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anna Sigurjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 7. júní
1925. Hún lést á
Landspítala – Hring-
braut 28. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guðrún
Ámundadóttir hús-
móðir, f. í Kambi í
Villingaholtshreppi
10. apríl 1896, d. 6.
júlí 1972, og Sigurjón
Ólafsson, bóndi og
vöruflutningabíl-
stjóri, f. í Reykjavík
31. desember 1898, d.
27. maí 1964. Systkini Önnu eru:
Unnur, f. 26. nóvember 1923, d. 4.
ágúst 1949, kvæntur Bryndísi Jóns-
dóttur. Þau eiga fjögur börn og tvö
barnabörn. 3) Auður, f. 8. apríl
1955, í sambúð með Ósk Óskars-
dóttur. 4) Kolbrún, f. 21. mars 1957,
í sambúð með Gunnari Þór Sigurðs-
syni, þau eiga þrjú börn og eitt
barnabarn. 5) Anna Dóra, f. 17. jan-
úar 1962, hún á tvo syni. 6) Halla, f.
7. júlí 1965, gift Viken Samúelssyni,
þau eiga fjögur börn.
Áður en Anna giftist starfaði hún
m.a. á Landakotsspítala og Hótel
Borg. Eftir að hún giftist Þorgeiri
vann hún með manni sínum í Veit-
ingaskálanum við Hvítárbrú sem
þau ráku saman. Síðar á ævinni
þegar flest börnin voru farin að
heiman starfaði hún á saumastofu
Karnabæjar og síðar á Landakots-
spítala þar til hún lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Útför Önnu verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
ágúst 1987, Svava, f. 6.
júní 1927, d. 5. febrúar
1985, Ólafur Geir, f. 8.
ágúst 1928, d. 27. jan-
úar 1996, Helga Marín,
f. 30. maí 1930, Sigrún,
f. 30. júlí 1931, Fanney,
f. 25. júní 1934, Bragi,
f. 17. júní 1936.
Anna giftist 12.
mars 1947 Þorgeiri
Péturssyni matreiðslu-
manni, f. 3. maí 1922,
d. 3. ágúst 1997. Þau
skildu. Börn Önnu og
Þorgeirs eru: 1) Guð-
rún, f. 7. maí 1947, gift
Þorgeiri Ingvasyni, hún á þrjá syni
og fjögur barnabörn. 2) Ágúst, f. 30.
Móðir mín og tengdamóðir yfir-
gaf þennan heim eins og hún lifði í
honum, hæversk og hljóðlát.
Anna Sigurjónsdóttir var ein af
þessum hæglátu almúgakonum sem
lærðu í barnæsku að taka því sem
að höndum bar af þolinmæði og
æðruleysi. Ef til vill var það þess
vegna sem enginn vissi í raun og
veru hversu veik hún var orðin
undir það síðasta því hún bar ekki
þrautir sínar eða gleði á torg.
En það var gott að koma til
hennar á Hofsvallagötuna en þar
vildi hún helst vera og varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að halda þar heim-
ili allt þar til yfir lauk.
Mér er það minnisstætt að oft
þegar við komum á Hofsvallagöt-
una og eitthvað þurfti að lagfæra
eins og gengur þá var gjarnan við-
kvæðið hjá henni: Æ, þetta er al-
veg óþarfi, Þorgeir! Vertu ekki að
vesenast þetta fyrir mig en svo
þáði ég kaffi og hljóðlátt þakklæti
að launum og það var gott.
Ekki er heldur annað hægt en að
dást að því að kona á hennar aldri
skyldi takast á hendur langt og
strangt ferðalag til framandi lands
til að hitta barnabörn sín búsett í
Frakklandi, en þangað fór hún í
fyrsta sinn þegar hún varð 75 ára
og alls fjórum sinnum. Það verður
að teljast afrek af svo fullorðinni
manneskju.
Síðastliðið haust eignuðumst við
hjónin lítið sumarhús (Bjarma) og
þangað kom hún einu sinni til okk-
ar og talaði mikið um að þar væri
notalegt að vera.
Hún talaði mikið um Bjarma og
sendi okkur oft heimabakað nesti
þangað. „Það er ómögulegt fyrir
ykkur að vera að vesenast í bakstri.
Ætli þið hafið nú ekki nóg annað að
gera.“ En þannig var hún.
Við hefðum viljað gefa mikið fyr-
ir að henni hefði auðnast að koma
þangað aftur og eiga þar notalega
stund en það átti ekki að verða og
er það miður.
Og svo er það engillinn Óðinn og
prinsinn Kristófer, annar búsettur
hér á landi en hinn í Frakklandi; á
engan er vonandi hallað, en þeir
voru hennar augasteinar og sakna
ömmu sinnar sárt.
En þetta er gangur lífsins. Við
fáum þessar stundir sem við eigum
saman að láni en ráðum engu um
það hversu langar þær verða. Þar
er afl okkur æðra sem ræður.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við þig, móðir mín og
tengdamóðir.
Megir þú eiga friðsæla för á vit
þess ókunna.
Guðrún og Þorgeir.
Elsku mamma og tengdamamma.
Sárt er vinar að sakna,
sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húmskuggi féll á brá,
lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma,
sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Með þessu ljóði viljum við kveðja
þig, elsku mamma og tengda-
mamma, og þakka þér fyrir alla þá
umhyggju og ást sem þú gafst okk-
ur og börnunum okkar. Megi Guð
fylgja þér á nýjum slóðum. Minn-
ing þín lifir áfram í hjörtum okkar.
Ástarkveðjur.
Ágúst og Bryndís.
Elsku mamma mín. Ósköp gekk
mér erfiðlega að skilja lækninn
þinn þegar hann tjáði mér að þú
hefðir ekki komist í gegnum að-
gerðina; hjartað hefði hreinlega
gefist upp og þú ekki lengur á með-
al okkar.
Það er þó huggun harmi gegn að
þú skildir fá að fara með fullri
reisn.
Þú vissir ekkert verra en að
þurfa að vera uppá aðra komin
enda sjálfstæð og heimakær með
afbrigðum.
Við áttum alltaf fallegt heimili
enda þú og pabbi mikið smekkfólk
og fagurkerar. Það var sama hvort
það var matargerð, bakstur eða
handavinna.
Allt var smekklegt og einstak-
lega vel unnið.
Það mátti hins vegar ekki mikið
um það tala því þér fannst nú alltaf
eitthvað vanta upp á að þetta eða
hitt væri nógu vel af hendi leyst.
Þú sparaðir hins vegar ekki að
ljúka lofsorði á það sem aðrir
gerðu.
En svona varst þú, mamma mín.
Alltaf hæg og hljóð og yndisleg í
alla staði.
Ég hugga mig líka við það að
hugsa um allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Hvergi leið
mér betur en í návist þinni. Við
gátum talað saman en líka bara
þagað saman. Alltaf varst þú að
hugsa um að aðrir hefðu það sem
best. Þú barst ekki sorgir þínar eða
vanlíðan á torg. Síðustu vikurnar
hafðir þú mikið á orði að það væri
nú orðið meira vesenið í kringum
þig.
Þú vorkenndir læknum, hjúkr-
unarfólki og þínum nánustu að
þurfa að hafa svona mikið fyrir þér
eins og þú orðaðir það.
Ég vil þess vegna nota tækifærið
og þakka innilega fyrir hönd allra
sem að þér stóðu fyrir frábæra
umönnun hjúkrunarfólks á Land-
spítala – Hringbraut, Landspítala –
Fossvogi og Sjúkrahóteli á Rauð-
arárstíg.
Elsku besta mamma mín. Ég
hugsa stöðugt til þín og geymi þig í
hjarta mínu.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig.
Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Auður.
Elsku amma. Við viljum þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur. Alltaf var svo gott að koma
til þín. Þú bakaðir svo góðar tertur
og pönnukökur. Þegar við áttum af-
mæli bakaðir þú alltaf uppáhalds-
tertuna handa okkur sem var á
fjórum hæðum og skreyttir hana
með súkkulaðikremi og nammi.
Þú varst líka svo dugleg að
prjóna á okkur sokka, vettlinga,
húfur og peysur svo okkur yrði
ekki kalt. Stundum fórum við fyrir
þig til að kaupa lottómiða og við
máttum alltaf kaupa okkur eitthvað
fyrir afganginn.
Elsku amma. Við söknum þín svo
mikið en biðjum Guð að geyma þig
og ljúkum þessari grein með ljóði
sem lýsir þér svo vel:
Ó, kæra amma nú skal þakka þér,
hin þýðu bros og marga fyrirgreiðslu.
Við söknum þín og þess, sem liðið er
Við þökkum yl og handa þinna leiðslu.
Hjá þér var gott að dvelja dag sem nótt,
Hver dagur var sem ævintýrarjóður:
Í minninganna morgun verður sótt,
þín móðurtryggð – og hjartans dýri sjóð-
ur.
(L. S.)
Sturla Már og Óðinn.
Elsku besta amma. Mikið hefð-
um við viljað gefa til að fá að sjá
þig aftur á lífi. Heilt ár er nú liðið
frá því við sáum þig síðast þegar
við komum í heimsókn frá Frakk-
landi.
Okkur fannst þú líka svo dugleg
að koma fjórum sinnum út til okk-
ar.
Það var svo gaman að vera með
þér, elsku amma. Þú varst alltaf að
gera eitthvað fyrir okkur; baka
bestu tertur og pönnukökur sem
hægt er að fá og enginn kunni bet-
ur.
Þú vildir alltaf vera að gefa okk-
ur eitthvað fallegt. Þegar þú varst
einu sinni hjá okkur yfir vetrartíma
prjónaðir þú trefla á okkur öll og
mömmu og pabba líka svo okkur
yrði ekki kalt.
Stundum baðst þú okkur um að
kaupa lottómiða fyrir þig og lést
okkur alltaf hafa aukapening svo
við gætum keypt okkur eitthvað
fyrir afganginn.
Við vitum líka hvað þér þótti
vænt um Maxim litla bróður okkar
og munum halda minningu þinni á
loft og segja honum þegar hann
verður eldri hvað þú varst góð
amma.
Elsku amma. Guð geymi þig.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Viktor, Natalía,
Kristófer og Maxim.
Elsku amma mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minnig er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Með þessu ljóði vil ég kveðja þig.
Hvíl þú í friði.
Þín
María Rut.
ANNA
SIGURJÓNSDÓTTIR
Þ
á fara skólarnir að
byrja. Þessi tíðindi
eru ekki endilega
eitthvað til að hrópa
húrra yfir en verður
þó ekki neitað, um það vitna
auglýsingar um skólafötin,
skiptibókamarkaðina og fleira
sem tengist skólanum sem birst
hafa undanfarna daga í blöð-
unum.
Skólarnir hefjast fyrr um
þessar mundir en tíðkaðist í
mínu ungdæmi. Núna fara
börnin fljótlega eftir versl-
unarmannahelgi að huga að
skólatöskunni, eða því sem
næst. Ég er reyndar alls ekki
hlynnt því að börnin okkar séu
rifin inn í skólastofur því sem
næst um miðjan ágúst. Ég er
þó ekkert á móti því að skóla-
árið hafi verið lengt. Þessir
fyrstu skóladagar ættu að snú-
ast um ferðalög, náttúruskoðun
og útivist ein-
göngu. Skóla-
stofan ætti
aðeins að
vera geymsla
fyrir útifötin
og nestið. Ég
veit að í
mörgum skólum eru farnar
ýmsar ferðir á haustin og er
það vel. Það mætti þó ganga
enn lengra, fara í dagsferðir út
fyrir borgarmörkin, nota Heið-
mörk til hins ýtrasta og ganga
óspjallaðar fjörur sem finnast
vart orðið í Reykjavík. Víða um
land eru fræðasetur um dýralíf
og náttúru sem og byggðasöfn
og önnur söfn sem mætti ef-
laust nota til fræðslu frekar en
að skoða myndir af fuglum í
bókum eða fá einn slíkan upp-
stoppaðan í heimsókn í skóla-
stofuna. En allt sem er
skemmtilegt kostar peninga
(haft eftir syni mínum) svo að
sennilega er það fjarlægur
draumur að haustin í skólanum
snúist um ferðalög, náttúru-
skoðun og útivist.
Ég man ekki hvort ég fór í
árlegar skoðunarferðir með
skólanum mínum. Eitthvað
rámar mig þó í fjöruferð, gróð-
ursetningu í hávaðaroki og
heimsókn í Mjólkursamsöluna.
En ég man eftir alveg frábær-
um kennara sem ég hafði í tólf
ára bekk. Þannig var mál með
vexti að kennarinn sem hóf að
kenna okkur í upphafi skólaárs-
ins forfallaðist og í stað hans
var ráðinn ungur, rétt rúmlega
tvítugur, kennari. Ég man
ennþá þegar við bekkjarsyst-
urnar stóðum fyrir framan
kennslustofuna daginn sem
hann átti að hefja kennslu. Ný-
búnar að fá áhuga á hinu kyn-
inu veltum við því fyrir okkur
hvort nýi kennarinn myndi líkj-
ast hinni og þessari kvikmynda-
stjörnunni. Hvort sem hann
líktist kvikmyndastjörnu eða
ekki var þarna kominn fimm
stjörnu kennari, sá besti. Hann
Siggi var nefnilega fullur af
hugmyndum um hvernig skyldi
ná til tólf ára orma sem kunnu
vart mannasiði og voru stund-
um kallaðir „brjálaði bekk-
urinn“.
Við bjuggum til okkar eigið
Trivial Pursuit með spurningum
úr námsefninu og áttum oft
góðar samræðustundir um lífið
og tilveruna með Sigga.
Ég get ekki nákvæmlega bent
á það hvað það var í fari hans
sem höfðaði svona mikið til okk-
ar. Sennilega var það að hluta
til hversu ungur hann var,
þekkti tónlistina okkar og
tískuna og sá sömu myndirnar í
bíó. Hann var líka ofur rólegur
og hækkaði varla röddina að
mig minnir meðan hann kenndi
okkur. Í það minnsta nenntum
við frekar að hlusta á hann en
marga aðra kennara sem við
höfðum og í mörg ár á eftir
minntumst við hans með sér-
stakri lotningu.
Ég þekki önnur dæmi um
kennara sem hafa náð svo til
nemenda sinna. Einn fór alltaf
með bekknum sínum út í fót-
bolta í frímínútunum og fékk
alla, jafnt stelpur sem stráka,
til að taka þátt í leknum. Þetta
varð til þess að þjappa bekkn-
um enn frekar saman. Í þessum
sama bekk var síðar gerð upp-
reisn er stelpurnar áttu að fara
í sauma og strákarnir í smíði en
sú var hefðin hér áður fyrr.
Stelpur fengu lítið sem ekkert
að læra að smíða og strákarnir
voru ekki æfðir í að sauma út.
En sumir samstæðir bekkir,
sem höfðu vanist því að leika
sér saman í öllu, að stelpur
gætu verið alveg jafngóðar í
fótbolta og strákar, létu nú ekki
þetta misrétti yfir sig ganga og
fengu sínu framgengt að lokum.
Þegar upp er staðið held ég
að það sem einkenni fyrst og
fremst góðan kennara sé einlæg
vinátta við börnin, að setja sig
ekki á háan hest, að ná til
barnanna í gegnum þeirra
áhuga- og hjartans mál. Trivial
Pursuit og fótbolti voru það
sem þurfti til í dæmunum hér
að ofan.
Ég man líka að Siggi hló
stundum að bullinu í okkur,
þegar við krakkarnir vorum að
grínast hvert við annað. Við
fengum því á tilfinninguna að
hann væri einn af okkur og gát-
um verið við sjálf í kringum
hann.
Mörgum árum eftir að Siggi
kennari kvaddi og fór víst í
heimspeki (að við töldum þar
sem við bekkurinn hefðum gert
hann fráhverfan kennslunni)
vorum við bekkjarsysturnar á
kaffihúsi í bænum. Það slær
þögn á viðstaddar þegar inn á
kaffihúsið stormar sjálfur Siggi,
lifandi komin eftir öll þessi ár.
Við sem höfðum í gegnum árin
talað um hann eins og goðsögn
urðum hrærðar yfir návist hans
sem var enn greinilega máttug.
Loks mannar ein okkar sig upp
og gengur að honum, og minnir
hann á bekkinn góða sem hann
kenndi og hafði svo mikil áhrif
á mörgum árum áður. Siggi
þurfti smátíma til að átta sig en
segir svo: „Já sæl Kristín,“ við
bekkarsystur mína sem hét
reyndar allt öðru nafni.
Við vorum kannski svolítið
súrar fyrst yfir að hann skyldi
nú ekki muna nöfn okkar og
hversu frábærar við vorum.
Sennilega hafði hann mun meiri
áhrif á okkur en við á hann! En
sá Siggi sem hafði kennt okkur
og glatt okkur með nærveru
sinni mörgum árum fyrr var þó
enn á sínum stað í hugum okk-
ar. Minningin um góðan kenn-
ara deyr aldrei.
Skólalíf
Það slær þögn á viðstaddar þegar inn á
kaffihúsið stormar sjálfur Siggi, lifandi
kominn eftir öll þessi ár. Við sem höfð-
um í gegnum árin talað um hann eins
og goðsögn urðum hrærðar yfir návist
hans sem var enn greinilega máttug.
VIÐHORF
Eftir
Sunnu Ósk
Logadóttur
sunna@mbl.is