Morgunblaðið - 08.08.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. ÁGÚST 2003 37
✝ Guðni Gíslasonfæddist á Grund-
arstekk á Stöðvar-
firði 8. ágúst 1931.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 23.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristborg Eiríksdótt-
ir, f. í Beruneshreppi
16. desember 1891, d.
30. apríl 1942, og
Gísli Stefánsson, f. í
Breiðdalshreppi
15.10. 1890, d. 16.4.
1952. Bræður Guðna
voru Magnús, f. 1917,
Eiríkur, f. 1919, og Níels, f. 1923.
Magnús lifir bræður sína.
Sambýliskona Guðna er Sigríð-
ur Magnúsdóttir, f. í Hergilsey á
Breiðafirði 19. ágúst 1927. Börn
Sigríðar og fyrrum eiginmanns
hennar, Gunnars Guðmundssonar,
eru: Ásthildur Gréta, gift Ómari
Haraldssyni, þau eiga fimm börn,
Guðmunda Magnea, sambýlismað-
ur Svavar Indriðason, hún á tvo
syni, Margrét Jenný,
gift Guðlaugi Jó-
hannssyni, þau eiga
þrjú börn og Óskar
Tryggvi er yngstur.
Kristborg, móðir
Guðna, lést þegar
hann var 10 ára og
þeir feðgar bjuggu
áfram á Grundar-
stekk en Gísli var út-
vegsbóndi, átti trillu
og reri, en var auk
þess með kú og
nokkrar kindur.
Guðni fór snemma að
taka til hendinni og
fór fyrir fermingu að róa með föð-
ur sínum. Þegar Guðni var 18 ára
gamall lést faðir hans. Þá lá leiðin
til Fáskrúðsfjarðar þar sem hann
stundaði sjó með Einari Eiríks-
syni, móðurbróður sínum. Guðni
flutti síðan til Reykjavíkur og
starfaði í hartnær 40 ár hjá Land-
helgisgæslunni, eða til starfsloka.
Útför Guðna var gerð frá Foss-
vogskirkju 4. mars.
Þegar ég var lítil, á öðru ári, þá
komst þú inn í líf mitt og þegar ég
óx og dafnaði kynntist ég þér, Guðni
minn.
Fyrir litla stelpu sem þekkti eng-
an afa var það svolítið flókið hvað ég
átti að kalla þig, eftir miklar pæl-
ingar þá kom nafnið Guðni „platafi“
til sögunnar.
Í dag þegar ég minnist þessa þá
hugsa ég oft af hverju „platafi“? Þú
hefur ekki verið mér neitt annað en
afi í öll þessi ár. Þú stóðst við hlið
ömmu og varst henni félagi og vin-
ur, þú tókst mömmu og systur
hennar opnum örmum, að ég tali
ekki um okkur börnin og barna-
börnin.
Alltaf hafðirðu áhuga á því sem
ég hafði fyrir stafni og gladdist þeg-
ar ég gladdist. Svo þegar ég kynnt-
ist Janusi þá gafstu af þér enn eina
ferðina og bauðst hann velkominn í
fjölskylduna.
Ég gleðst yfir því í dag að hafa
talað við þig um daginn og fengið að
segja þér hvað allt gengur vel hér í
Danmörku hjá okkur og að hafa
kvatt þig þó þetta sé mín hinsta
kveðja.
Elsku Guðni minn, ég veit þú ert í
góðum höndum, mundu bara að þú
ert geymdur í hjarta mínu og við
sjáumst svo þegar minn tími kemur.
Finndu samt engil til að vaka yfir
ömmu því þú veist jafn vel og ég að
það á hún skilið.
Ástarkveðjur.
Þitt barnabarn,
Tinna.
GUÐNI
GÍSLASON
✝ Sigrún Ólafsdóttirfæddist í Reykja-
vík 1. október 1916.
Hún lést á Droplaug-
arstöðum 1. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Einarsson, f. 28.9.
1893 á Grímslæk í
Ölfusi, d. 3.5. 1973,
og kona hans Ingv-
eldur Einarsdóttir, f.
10.8. 1889 í Árbæ í
Ölfusi, d. 19.11.1966.
Systkini Sigrúnar
sem öll fæddust í
Reykjavík eru: Einar,
f. 1917, d. 1984; Vilborg, f. 1919;
Ingólfur, f. 1921, d. 1966; Gunn-
ar, f. 1923; Ragnar, f. 1925, d.
1995: Anna Marta, f. 1926; Ólaf-
ur Kjartan, f. 1927; Ágústa, f.
1929; og Jón Abraham, f. 1931,
d. 1986.
Dóttir Sigrúnar og Jóhanns
Ottesen, verslun-
armanns, f. 29.9.
1910, d. 10.7.
1943, er Jóhanna
Ottesen, við-
skiptafræðingur,
f. 25.2. 1943 í
Reykjavík, gift
Þóri Oddssyni, f.
19.5. 1941, vara-
ríkislögreglu-
stjóra. Synir
þeirra eru: Odd-
ur, f. 1970, og Jó-
hann Ottesen, f.
1986. Oddur er
kvæntur Dag-
björtu Reginsdóttur, f. 1978.
Frá fyrra hjónabandi á Oddur
Gunnhildi, f. 1995, og Þóri, f.
1997.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þegar ég nú við lát Sigrúnar
Ólafsdóttur, tengdamóður minnar,
lít yfir farinn veg allt frá því er ég
kynntist henni árið 1960 koma upp
í hugann tvö orð: ósérhlífni og
barngæska. Þessi orð lýsa þeim
eiginleikum sem helst einkenndu
hana. Ég ætti líka að bæta við orð-
inu heiðarleiki því sú dyggð var
henni í blóð borin. Það má raunar
segja að hún hafi ekki þurft á
skráðum lögum og reglum að
halda til að vita skil á réttu og
röngu. Kristin siðfræði var hennar
veganesti þótt hún hefði ekki mörg
orð þar um. Hún bara lifði eftir
þeirri sannfæringu sinni að láta
gott af sér leiða og gaf ómælt af
sér.
Ósérhlífni hennar, einkum þegar
hún annaðist börn, sín eigin barna-
börn, þá Odd og Jóhann eða börn
annarra ættingja eða óskyldra
voru lítil takmörk sett. Í raun var
umgengni við börn það sem gaf
henni mesta lífsfyllingu og kallaði
fram það besta sem hún átti að
gefa. Þau eru mörg, sem áður voru
börn, er nú hugsa með söknuði og
eftirsjá til Rúnu frænku og ömmu
Rúnu.
Sigrún vann allan sinn starfs-
aldur við verslunarstörf hjá föður-
bróður sínum, Kristni Einarssyni, í
verslununum K. Einarsson &
Björnsson og Dyngju, fyrst í
Bankastræti 11 og síðan að Lauga-
vegi 25 eða í liðlega hálfa öld. Hjá
K. Einarsson & Björnsson vann
einnig Vilborg systir hennar. Þar
voru seld leikföng og ýmsar gler-
vörur og það var því ekkert skrýt-
ið að þær systur vissu alltaf hvað
gefa ætti börnum í afmælis- og
jólagjöf og voru pakkarnir frá
þeim systrum sérstakt tilhlökkun-
arefni enda oft „harðir“ og margir
stórir. Vegna starfa sinna í vin-
sælli verslun í Reykjavík í gamla
daga kynntist Sigrún ótal mörgu
fólki og undraðist ég það oft
hversu minnug hún var og ættfróð
um fólk sem hún hitti þegar ég var
nærri. Mér fannst hún bókstaflega
þekkja alla og allir þekktu hana.
Hún var að eðlisfari félagslynd og
lét sig sjaldan vanta í afmælisveisl-
ur og aðrar samkomur í fjölskyld-
unni og þær voru margar, en Sig-
rún átti níu systkini.
Sigrún hélt alla ævi heimili með
systur sinni Vilborgu og foreldrum
þeirra á meðan þeir lifðu. Einar
bróðir þeirra bjó hjá þeim systrum
í sex ár til dauðadags eftir heilsu-
brest. Árið 2001 fluttist Sigrún á
hjúkrunarheimilið að Droplaugar-
stöðum og naut þar frábærrar
umönnunar og er öllu starfsfólki
færðar einlægar þakkir og því beð-
ið blessunar Guðs.
Sigrún ferðaðist talsvert, bæði
innan- og utanlands. Eftir miðjan
aldur fór ferðunum fjölgandi og er
ég viss um að þau ár voru einhver
bestu ár ævi hennar. Hún ferðaðist
ýmist með ferðahópum eða okkur
Jóhönnu. Hún las mikið alla tíð og
fylgdist af áhuga með flestu því
sem gerðist í umhverfi hennar.
Hún hélt alla tíð andlegri reisn og
ég er þess fullviss að hún kvaddi
okkur öll sátt við Guð og menn.
Það er gömul saga og ný að fólk
sem þeim sömu eiginleikum var
búið og prýddu Sigrúnu lagði
grunninn að þeirri velferð sem við
búum við í dag. Þetta fólk neitaði
sér um margt eða átti ekki kost á
því sem nú til dags telst ómissandi
þáttur í tilverunni. Tímarnir eru
vissulega breyttir og ástæðulaust
annað en að nýta flest af því sem
ný tækni og betri lífskjör hafa fært
landslýð. Öllum er þó hollt annað
veifið að bera saman tímana
tvenna og sýna í verki þeirri kyn-
slóð sem nú er að kveðja þá virð-
ingu og þökk sem henni ber. Ég
fyrir mitt leyti tel það til sérstakra
lífsgæða að hafa átt tengdamóður
mína að og kynnast þeirri siðfræði
sem var hennar leiðarljós.
Blessun Guðs fylgi henni alla
daga.
Þórir Oddsson.
Amma Rúna skammaði mig eig-
inlega aldrei þegar ég var lítill og
pínulítið óþekkur. Í staðinn sagði
hún: „Hún Ingveldur móðir mín
átti sex stráka og þegar þeir hegð-
uðu sér illa þurfti hún bara að líta
á þá og þeir hættu strax öllu
bralli.“
Ég skildi mæta vel af hverju
bræður hennar sex hlýddu móður
sinni. Hún var óárennileg kona í
peysufötum á mynd uppi á vegg
sem ég var alltaf hálf smeykur við
og hefði sem barn gert hvað sem
hún hefði sagt hefði hún verið á
lífi.
Amma Rúna var ekki óárenni-
leg, hún var góðleg og hlý og fal-
legasta amma í heimi og ég hlýddi
henni af því að ég elskaði hana
eins mikið og hún elskaði mig.
Hún var elst tíu systkina sem
hún var alltaf góð við og þegar þau
urðu stór var hún góð við börnin
þeirra og barnabörn. Hún var
amman úr ævintýrunum sem vann
meira að segja í dótabúð og sjoppu
þegar ég var yngri.
Hún kenndi mér að sættast við
fólk, sagði að það skipti ekki máli
hver hefði átt upptökin, maður
ætti að „elska friðinn og strjúka
kviðinn“.
Hjá ömmu Rúnu voru börn alltaf
í fyrsta sæti, fullorðnir í öðru. Líf
hennar snerist um börn, þau voru
yndi hennar og ánægja og tilgang-
ur lífsins.
Á Hrefnugötunni bjuggu þær
saman alla mína tíð, amma og syst-
ir hennar Bogga.
Bogga er sú skynsama, hélt sig
meira til hlés og leyfði ömmu að
njóta sín, en ekki síðri manneskja,
hin amma mín á Hrefnugötunni og
ég er henni þakklátur fyrir hvað
hún reyndist ömmu alltaf vel.
Eitt sinn rakst ég á spakmæli
sem voru á þá leið að þegar maður
dæi skipti engu hvernig bíl maður
hefði átt, hús eða peninga. En að
hefði maður skipt máli í lífi barns
gæti heimurinn smám saman orðið
betri.
Amma Rúna skipti sköpum í
mínu lífi, hún sýndi mér takmarka-
lausa ást og örlæti og í hennar
minningu mun ég alltaf vera góður
við börn.
Oddur.
Elskuleg föðursystir mín, Sigrún
Ólafsdóttir, kvaddi þennan heim
hinn 1. ágúst síðastliðinn. Rúna
frænka, eins og hún var ávallt köll-
uð, var elst í tíu systkina hópi þar
sem faðir minn var yngstur. Syst-
urnar voru fjórar og bræðurnir sex
auk þess sem Jóhanna, dóttir
Rúnu, ólst upp á heimilinu.
Rúna hélt heimili með systur
sinni Vilborgu og voru þær Rúna
og Bogga yfirleitt nefndar í sömu
andránni. Rúna frænka var ímynd
gjafmildinnar og reyndar þau
systkini öll.
Rúna og Bogga bjuggu saman
og störfuðu saman. Vinnustaðir
þeirra voru spennandi í augum
okkar frændsystkinanna. Þær
störfuðu um árabil í leikfanga-
verslun K. Einarssonar & Björns-
sonar og jafnframt unnu þær
marga stundina í sjoppunni á
Laugalæk hjá Ragnari bróður sín-
um. Dótabúð og sjoppa eru jú
ákaflega spennandi staðir í augum
barna.
Rúna frænka var ákaflega ætt-
rækin og hafði mikið yndi af því að
fylgjast með fjölskyldunni stækka.
Hún vissi nöfn og fæðingardaga
allra og skráði í bók. Það varð
snemma til ákaflega skemmtileg
afmælishefð hjá okkur systkina-
börnunum og var haldið upp á öll
barnaafmæli og öllum systrunum
boðið! Í byrjun þótti manninum
mínum erfitt að þekkja systurnar í
sundur og talaði því oft um þær
sem Rúnu-Boggu-Dúu-Gústu.
Heimili þeirra systra var um
árabil á Hrefnugötu 1. Einar bróð-
ir þeirra naut þar umhyggju þeirra
sín síðustu æviár og Ragnar bróðir
þeirra hafði þann sið að borða með
þeim systrum daglega til dauða-
dags. Öll börn elskuðu að koma á
Hrefnugötuna og þaðan fór enginn
svangur!
Þegar heilsan fór að gefa sig
flutti Rúna á Droplaugarstaði. Þar
var hún glöð og fannst gott að
vera. Heilsan var ekki upp á
marga fiska, en Rúna komst þó
öðru hverju af bæ og naut þess
sérstaklega að hitta fjölskylduna.
Rúna frænka var í mínum huga
hornsteinn fjölskyldunnar og
ímynd góðrar og heiðarlegrar
manneskju. Við systkinin megum
þakka fyrir svo margt, já, ræktar-
semi Rúnu við fjölskylduna var
einstök.
Sjaldan hef ég kynnst jafn barn-
elskri konu og þau eru mörg börn-
in, sem hún setti á hné sér og söng
fyrir.
Ég þakka góðum Guði fyrir að
hafa gefið okkur hana Rúnu
frænku. Við kveðjum hana með
söknuði og virðingu. Blessuð sé
minning hennar.
F.h. okkar systkinanna votta ég
Boggu frænku og Jóhönnu og fjöl-
skyldu samúð okkar.
Helga Jónsdóttir.
Það er ekki hægt að hugsa sér
betri frænku þegar maður er
strákur. Rúna föðursystir mín, í
samfloti með systkinum sínum
Ragnari og Vilborgu, hitti alltaf á
að gefa manni eitthvað æðislegt í
afmælisgjöf og jólagjöf. Þau þrjú
voru ótrúlega gjafmilt og hjarta-
hlýtt þríeyki. Heimsóknirnar til
þeirra Boggu á Hrefnugötuna voru
sannkölluð ævintýri út af fyrir sig.
Maður var spurður hvort maður
vildi kók eða fresca, en ekki bara
hvort maður vildi gos yfirleitt. Þær
áttu alltaf nammi og smákökur.
Þær áttu í fórum sínum leikföng
sem var æðislega spennandi að
leika sér að. Og væri gist á
Hrefnugötunni voru þær frænkur
ekki stífar á því hvenær maður átti
að fara að sofa, þær fóru sjálfar
seint í háttinn og voru ekki að reka
ungan frænda sinn í rúmið fyrr en
þá. Síðan var alltaf mikill helgisið-
ur að fá pulsur hjá Rúnu, skornar í
bita með soðnum kartöflum og dýft
í tómatsósu. Annar helgisiður var
að færa þeim systrum súkku-
laðiköku um hálfþrjúleytið á að-
fangadag, og voru góðgerðir þeirra
í formi góðgætis aldrei meiri og
hátíðlegri en þá.
Rúnu var annt um fólkið sitt og
lét sig aldrei vanta í afmæli, ferm-
ingarveislu eða á önnur mannamót.
Þetta þótti mér alltaf merkilegt,
því Rúna var slæm í fótum, og
stiginn upp í íbúðina á Hrefnugötu
var lygilega brattur, svo brattur að
maður fór upp hann með sömu
varfærni og maður klífur fjöll. Og
stigarnir voru alls staðar, og Rúna
lét sig hafa þá alla. Þetta varð enn
merkilegra síðustu æviárin, þegar
hún var orðin töluvert veikburða
og gat varla gengið á eigin fótum.
En til hins síðasta mætti Rúna gal-
vösk á öll mannamót, hvað sem öll-
um stigum og veikindum leið. Gleði
hennar yfir því að vera innan um
fólkið sitt lét aldrei á sjá.
Ég hef aldrei fyrirhitt aðra eins
ættfræðimanneskju og Rúnu. Hún
kunni ættartré okkar utan að, og
var með ættartengsl okkar við
marga þekkta Íslendinga á tæru
löngu fyrir daga gagnagrunna og
Netsins. Hún var í fararbroddi
þegar 100 ára afmælis ömmu var
minnst árið 1989, og aftur af sama
tilefni vegna afa nokkru síðar. Í
bæði skiptin hélt Rúna langar töl-
ur og sagði sögur af foreldrum sín-
um af mikilli innlifun. Mér er
minnisstætt þegar ég sagði Rúnu
af ferð minni í Hlíðarvatn fyrir
nokkrum árum, en þar reyndist afi
hennar hafa fæðst og alist upp. Ég
er þess fullviss að Rúna kunni ætt-
artengsl okkar við hvern einasta
bæ í Ölfusi utan að.
Nú hefur ein besta sál þessa
heims fengið hvíld. Hún var ótrú-
lega góðhjörtuð kona, einstök móð-
ir, amma, langamma og frænka.
Ég votta Jóhönnu, Þóri, Boggu,
Oddi, Jóhanni og barnabarnabörn-
um samúð mína á þessari stundu.
Jón Einar.
Núna er hún Sigrún mín farin,
þegar ég átti alls ekki von á því.
Ég vona að hún sé hressari núna,
frænka mín og vinkona. Ég man
þegar ég var lítil og kom með
mömmu í heimsókn til þín og
Boggu á Hrefnugötuna. Þið tókuð
ævinlega vel á móti okkur með
sælgæti, gosi og bakkelsi. Það sem
var samt skemmtilegast var hvað
þú varst áhugasöm. Hvaða full-
orðna manneskja önnur en þú
hefði sýnt dagsdaglegum hlutum í
lífi barns áhuga? T.d. hvað var í
nesti þann daginn í leikskólanum
eða hvort maður náði eftirsóttu
bleiku skóflunni. Einu sinni þegar
ég kom í heimsókn til þín óvænt í
hádeginu höfðuð þið systurnar eld-
að fisk sem þið gáfuð mér með
ykkur á disk. Mér fannst fiskurinn
vondur og ég sagði þér það. Þú
sagðir bara allt í lagi, það finnst
ekki öllum fiskur góður. Þú varst
ekkert með þetta dæmigerða að
reyna að pína fiskinn í mig. Einu
sinni keypti ég handa þér rauðar
dvergrósir í potti. Þú varst mjög
þakklát fyrir þær og hafðir á besta
stað í stofunni. Svo komuð þið í
barnaafmæli til mín, þú, Bogga,
Jóhanna og Jóhann. Það var svo
skemmtilegt. Þú varst ein af mik-
ilvægustu gestunum í mínum aug-
um. Ég er skírð í höfuðið á þér og
ég er ánægð með það. Fyrir utan
að eiga sameiginlegt nafn eigum
við líka sameiginlegt fermingar-
vers, sem er: Vertu trúr allt til
dauða og guð mun veita þér lífsins
kórónu. Ég er viss um að þú hafir
verið trú og sért því á góðum stað.
Einhvern veginn hef ég alltaf séð
framtíðina fyrir mér þannig að þú
sért í henni viðstödd alla stóru við-
burðina sem eiga vonandi eftir að
verða í mínu lífi. Því miður verður
það ekki þannig og ég verð að
hugga mig við það að hugsa til
baka til góðu stundanna. Ég óska
þér alls hins besta þarna hinum
megin og seinna munu vegir okkar
liggja saman aftur, því lífið er
stutt.
Anna Sigrún.
SIGRÚN
ÓLAFSDÓTTIR