Morgunblaðið - 30.09.2003, Síða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 30. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
SUMIR telja, að inntak gjafa fari
eftir verðgildi þeirra. Eftir því sem
gjöfin er dýrari og umfangsmeiri, á
hún að vera öðrum til meiri gleði og
lífsfyllingar. Þetta er efni hugleið-
ingar, sem ég leyfi mér að reifa hér á
eftir og langar til að bjóða hinum út-
breidda fjölmiðli, Morgunblaðinu.
Fyrir fáum dögum var ég við
guðsþjónustu í Neskirkju. Sá ágæti
siður hefur tíðkast þar að bjóða
kirkjugestum kaffisopa að lokinni at-
höfn.
Við hlið mér sat eldri kona. Var
það ef til vill eitthvað sérstakt? Nei,
en það sem þessi kona gerði, er mér
minnisstætt. Hún opnaði súkku-
laðistykki og bauð okkur, sem sátum
nálægt henni, að smakka. Hún var
einnig með dós fulla af ljúffengum
brjóstsykri, sem hún bauð okkur að
smakka. Eitt sinn sat ég á bekk ná-
lægt Lækjartorgi við hlið fyrr-
greindrar konu. Hún bauð mér
brjóstsykur, sem ég þáði. Og ég verð
að segja, að þessu gleymi ég seint.
Hvað ekki meiri gjöf en einn góm-
sætur moli getur yljað manni í efn-
islegu og andlegu tilliti. Margar gjaf-
ir eru þess eðlis, að á þeim verða ekki
hendur festar. Ein símhringing get-
ur glatt meira en stór gjöf, sem með
höndum er gjörð.
Ein stutt heimsókn við og við er
meira virði en einhver stór gjöf
keypt í búð. Þar gefum við eitthvað
af okkur sjálfum.
Félög eldri borgara vítt um landið
eiga að rjúfa einangrun fólks og
auðga líf þess. Hvað er ömurlegra en
einangun frá mannlegu samfélagi?
Ég bendi á þetta í ljóði, sem ég flutti
á tíu ára afmæli Félags eldri borgara
í Reykjavík og nágrenni, árið 1996.
Mannleg samskipti geta orðið
ánægjuleg, ef kynslóðirnar nálgast,
en búa ekki til óbrúanleg bil. Þau,
sem nú eru ung og forðast samneyti
við sér eldri, mega sjálf búast við ein-
angrun, þegar árin færast yfir. Það
er aðeins rökrænt.
En ljóðið, sem mig langar til að
lofa ykkur að lesa, kæru lesendur, er
á þessa leið:
Við elskum lífið
Við elskum lífið með ungum hug, þótt ald-
urinn vaxi og gráni hár, og vísum svartsýni og
víli á bug; þá verður léttbært hvert ár.
Við skiljum, að auðna öllu ræður og enginn
veit, hvenær lífið þver, því njótum samvísta
systur, bræður; Það sanna hamingju í sér ber.
Við, eldri borgarar, byggðum land, og bætt-
um hag okkar samfélags.
Og traust er ennþá það tryggðaband og teng-
ing hins komandi dags.
En öll við göngum á einum vegi, og ei þarf að
vera neitt kynslóðabil.
Því einn og sérhver af alhug segi: Það er und-
ursamlegt að vera til!
Reynum að gleðja hvert annað
með því að vera til og miðla, jafnvel
þótt í smáu sé.
AUÐUNN BRAGI SVEINSSON,
Hjarðarhaga 28, 107 Reykjavík.
Lítið þarf til að gleðja
Frá Auðuni Braga Sveinssyni
Í UPPHAFI var Hinn Eini. Og Hinn
Eini svaf á sínu græna eyra. Og allt
var harla gott.
Þar til einn dag að Hinn Eini
rumskaði. Og þegar Hann hafði
vaknað almennilega af svefni sínum
og opnað augun kvað við úr munni
Hans: „Ég er aleinn! Ég hef ekkert
til að veita mér félagsskap, ekkert til
að tala við, og verst af öllu: ekkert til
að elska!“
Svo mælti Hinn Eini og fallandi á
kné sér byrgði hann augu sín hönd-
um og grét sáran.
En þegar neyðin er stærst er
hjálpin næst. Hinum Eina hug-
kvæmdist allt í einu að skapa neista
af sjálfum sér sem Hann gæti átt
samneyti við og skipst á gagn-
kvæmri elsku.
Og þetta gerði Hinn Eini. Skóp
hann neistana í óteljandi mörgum lit-
brigðum. Og þeir elskuðu skapara
sinn og hann þá. Og allt varð harla
gott á ný.
Þar til upp kom kurr nokkur með-
al neistanna. Einn þeirra mælti:
„Vissulega er vistin hjá föður/móður
[því Hinn Eini var og er kynlaus]
vorri dásamleg og unaðsleg. En
hversu yndisleg sem hún er svalar
hún ekki dýpstu þrá hjartna vorra,
sem er að veita ást af fúsum og
frjálsum vilja. Meðan ekkert er til
utan kærleiksfaðmur föður vors og
móður þá getum við ekki valið um
neitt: við eigum engra kosta völ
nema að elska. Og slík ástúð er engin
raunveruleg ástúð, því kærleikurinn
verður að vera valinn sem einn fjöl-
margra kosta – annars er hann dauð-
ur og ómerkur.“
Hafandi mælt þetta kváðu við
húrrahróp frá öllum hinum neistun-
um. En Hinn Hæsti kvað við sorg-
mæddur: „Á ég þá að segja skilið við
ykkur, börnin mín sem ég ann svo of-
urheitt? En allt í lagi, ef ykkar vilji
stendur staðfastur til þessa þá skal
ég gera allt sem í mínu valdi stendur
til að uppfylla þessa þrá ykkar sem
er jú aðeins endurspeglun kvalanna
sem ég mátti líða er ég uppgötvaði
einstæðingsskap minn.“
Og Hinn Hæsti tók til við að skapa
börnum sínum skilyrði til að veita og
þiggja ótilneydda fullkomna elsku.
Hann skapaði efnisheiminn (and-
stæðu sína) og setti honum lögmál til
að neistarnir hefðu eitthvað sem
reiða mætti sig á. Og þegar sköp-
uninni var lokið eftir milljarði ára
fóru neistarnir frá Guði og bjuggu
um sig í grófum efnislíkömum. Og
þar með hófst leikurinn mikli: að
slíta af sér klafa efnisins og veita og
þiggja af skapara sínum ótakmark-
aðan og ótilneyddan kærleika.
Já, lesandi kær. Þú kannt að líta á
allt ofantalið sem tómt húmbúkk og
þvaður. Fínt er. Að taka afstöðu er
til alls fyrst og ef afstaðan er í stöð-
ugri gerjun og mótun mun hún að
endingu leiða upp til Sannleikans
háu hallar.
Lifið heilir, samneistar kærir!
Megi allt verða harla gott á ný!
KÁRI AUÐAR SVANSSON,
Hagamel 31, 107 Reykjavík.
Lífsgátan leyst
Frá Kára Auðar Svanssyni