Morgunblaðið - 01.10.2003, Side 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 1. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðmundur RafnGuðmundsson
fæddist í Reykjavík 19.
september 1929. Hann
lést á Landspítalanum
í Fossvogi 15. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru hjón-
in Sigríður
Vilhjálmsdóttir frá
Húnakoti í Þykkvabæ,
f. 16.1. 1885, d. 7.2.
1981, og Guðmundur
Kristjánsson frá Borg-
artúni í Þykkvabæ, f.
23.6. 1882, d. 23.7.
1950. Systkini Guðmundar eru: 1)
Kristinn Ólason, f. 28.1. 1910, d.
14.5. 1992, maki Svava Ingv-
arsdóttir, látin. 2) Guðbjörg
Hulda Guðmundsdóttir, f. 22.10.
1914, d. 2.2. 1998, maki Aðal-
steinn Gíslason, látinn. 3) Jón S.
Guðmundsson, f. 17.6. 1919, d.
30.12. 2002. 4) Ragnheiður Guð-
mundsdóttir, f. 12.3. 1926, maki
Jóhannes Ólafsson. 5) Kristjana
Vilhelmína Guðmundsdóttir, f.
20.10. 1927, maki Kjartan Bjarna-
son, látinn.
Guðmundur Rafn kvæntist
15.10. 1959 Guðrúnu Pétursdótt-
ur, f. 28.10. 1928, d. 22.4. 2000.
Foreldrar hennar voru hjónin Ás-
dís Magnúsdóttir, f. 18.12. 1906,
d. 18.12. 1955, og
Pétur J. Hoffmann
Magnússon, f.
14.11. 1894, d. 28.5.
1963. Börn Guð-
mundar og Guðrún-
ar eru: 1) Ásdís, f.
9.1. 1960, maki Jón
Bjarnarson, f. 6.7.
1951. Sonur þeirra
er Björn f. 23.8.
1996. 2) Pétur, f.
24.1. 1962, maki
Hólmfríður Lillý
Ómarsdóttir, f.
11.5. 1962. Börn
þeirra eru: Ómar
Sigurvin, f. 21.12. 1984, Pétur
Freyr, f. 28.10. 1990 og Guðrún,
f. 5.2. 1995. 3) Guðmundur Krist-
ján, f. 20.5. 1966, maki Svanlaug
Sigurðardóttir, f. 23.4. 1968.
Börn þeirra eru: Guðmundur
Rafn, f. 24.3. 1994, Oddný Guð-
rún, f. 24.3. 2000, og Bjarki, f.
8.4. 2002.
Að loknu barnaskólanámi
stundaði Guðmundur meðal ann-
ars byggingarvinnu, var til sjós
og til margra ára í millilandasigl-
ingum. Hann fékk meistarabréf í
málaraiðn árið 1965 og vann við
þá iðn alla tíð síðan.
Útför Guðmundar Rafns verð-
ur gerð frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
Kæri Guðmundur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð blessi minningu þína.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín
tengdadóttir,
Hólmfríður Lillý.
Einstakur. Það er orðið sem
fyrst kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um þig. Einstakur maður,
hjartahlýr og gefandi. Þú varst
alltaf brosandi, hlæjandi og í góðu
skapi. Þú varst einfaldlega þannig
gerður að þegar þú hlóst hlógu allir
í kringum þig, þar sem þú hafðir
dillandi og smitandi hlátur. Þú
hlóst svo innilega og óheft að mað-
ur gat bara ekki setið á sér að
hlæja með.
Þú varst góður maður, með alveg
sérstaka útgeislun og þín verður
sárt saknað á heimili okkar en
þangað komstu oft í heimsókn eftir
að Guðrún lést. Þá var sama hvað
var í matinn, hvort sem það var
skyr og brauð eða hamborgar-
hryggur, alltaf hældirðu mömmu
minni jafn mikið fyrir matinn en þú
varst mikill matmaður. Það var
alltaf mikil kátína í kringum þig og
því þótti mér mjög erfitt að horfa
upp á þig í veikindum þínum. Veik-
indin komu eins og þruma úr heið-
skíru lofti, en þú áttir bókaða ferð
til Kína í maí í fyrra og veiktist í
mars.
Á okkar síðasta fundi vissi ég að
nú færi að koma að kveðjustund og
því kvaddi ég þig almennilega og
sagði þér að mér þætti vænt um
þig. Þegar ég var búinn að segja
þetta, þá horfðirðu beint í augun á
mér og ég sá að þú varst að kveðja
mig líka. Daginn eftir kvaddir þú
þennan heim. Nú er þrautagöngu
þinni lokið og nú veit ég að þú hef-
ur loksins hitt Guðrúnu þína aftur
og nú sitjið þið saman yfir okkur,
þú segir henni allar ferðasögurnar
þínar og þið hlæið saman.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast þér, Guðmundur, hvíl í
friði,
Ómar Sigurvin.
Guðmundur var kjarkmikill
bjartsýnismaður. Eftir að hann
varð fyrir því slysi fyrir u.þ.b. ári,
sem síðan leiddi hann til dauða,
kom ekkert annað til greina í hans
huga en að berjast og ná heilsu á
nýjan leik. Eftir erfiða höfuðaðgerð
fór honum ótúlega vel fram á þeim
vikum og mánuðum sem eftir
fylgdu með hjálp starfsfólks
sjúkrahússins og dyggri aðstoð
barna sinna. Ég held því að það
hafi orðið honum mikil vonbrigði
þegar ljóst varð að lokinni endur-
hæfingu að hann gat ekki snúið aft-
ur til síns heima eins og hann hafði
vonast eftir. Komu þá vel í ljós þeir
brestir sem í heilbrigðiskerfinu eru
hvað varðar vistun sjúkra aldraðra
einstaklinga. Þegar hér var komið
var eins og lífið í hans huga hætti
að hafa tilgang, og þegar vonin
deyr vill oft verða stutt í endalokin
og ég held að þegar hér var komið
hafi Guðmundur verið sáttur við að
deyja enda fjarri öllu hans lífs-
munstri að vera hnepptur í fjötra.
Guðmundur fæddist og ólst upp
á Bókhlöðustíg 6b í Reykjavík.
Hann var yngstur 6 systkina en
faðir hans var verkamaður og sjó-
maður hér í Reykjavík. Þetta var á
kreppuárunum og hefur því vafalít-
ið ekki verið mulið undir börnin í
veraldlegum skiningi en öll hafa
systkini hans komist vel til manns
til vitnis um gott atlæti í æsku.
Þegar Guðmundur var 13 ára
gamall varð hann fyrir þeirri
hræðilegu lífsreynslu að félagi hans
á svipuðu reki var skotinn við hlið
hans af bandarískum hermanni, en
þeir vinirnir höfðu verið að leika
sér í kampinum sem var á planinu
milli Ingólfsstrætis og Bergstaða-
strætis eins og títt var meðal
barnanna í hverfinu. Frá þessu er
skýrt í Öldinni okkar en aldrei var
réttað í þessu máli. Enginn veit hve
áhrif slíkur atburður hefur á
óþroskaðan ungling en víst er að
þetta hefur grópast í minni Guð-
mundar, sem reyndar minntist
aldrei á þetta þar til skömmu eftir
lát konu sinnar fyrir 3 árum að
hann lýsti þessum atburði fyrir
okkur í smáatriðum.
Að loknu barnaskólanámi í Mið-
bæjarbarnaskólanum fór Guð-
mundur fljótlega að vinna við það
sem til féll bæði til sjós og lands.
Hann ætlaði sér að verða flugmað-
ur eins og margir ungir menn á
þeim árum. Hann vann fyrir námi
sínu og var kominn með einkaflug-
mannspróf þegar hann missti flug-
skírteinið í eitt ár eftir að hafa
brotlent á ísi lögðu Elliðavatni eftir
fulldjarfa loftfimleika. Það var ekki
í skaphöfn Guðmundar að bíða.
Hann venti sínu kvæði í kross og
fór í siglingar á norskum fragtskip-
um og var á þeim í nokkur ár.
Hann var ekki margmáll um þær
ferðir en hann sigldi um öll heims-
ins höf, m.a. til frönsku Indókína
(Viet Nam) og Hong Kong en þar
keypti hann fyrir móður sína for-
láta matar- og kaffistell sem nú er
ættargripur afkomenda hans. Síð-
an þegar heim kom lærði Guð-
mundur málaraiðn og starfaði við
það alla tíð eftir það og nú hefur
yngsti sonur hans Guðmundur tek-
ið við því starfi.
Það var mikið gæfuspor bæði
fyrir Guðmund og konu hans Guð-
rúnu þegar þau gengu í hjónaband
í kirkjunni á Eyrarbakka 1959. Þau
voru á margan hátt ólíkir einstak-
lingar en slípuðu og bættu hvort
annað upp. Guðmundur var glað-
sinna, hláturmildur svo af bar,
bjartsýnn og fljóthuga en Guðrún
alvarleg, ígrunduð og róleg. Þau
áttu fallegt listrænt heimili og
eignuðust þrjú börn sem öll hafa
spjarað sig eins og best verður á
kosið. Miðað við þá miklu ástúð og
hugulsemi sem þau sýndu föður
sínum í veikindum hans hljóta þau
að hafa fengið ástúðlegt uppeldi.
Síðustu árin áttu Guðmundur og
Guðrún sumarbústað við Skorra-
dalsvatn þar sem þau nutu þess að
dvelja þegar færi gafst og höfðu
vonað að geta eytt þar meiri tíma
þegar um hægðist. Það var því
mikið áfall þegar Guðrún féll frá
fyrir rétt rúmum þrem árum, í
þann mund sem Guðmundur hafði
hætt störfum. Eftir það varð Guð-
mundur mjög eirðarlaus um tíma
og undi ekki í bústaðnum. Hann
var þó að jafna sig og farinn að
ferðast innanlands og utan, þegar
hann varð fyrir því slysi sem að
lokum yfirbugaði hann.
Það er enginn sá mannlegur
mælikvarði til sem vegur og metur
líf manna og sýn mannsins á til-
veruna er eins margbrotin og
mennirnir eru margir. Með sinni
bjartsýni og dugnaði vann Guð-
mundur vel úr sínu lífshlaupi.
Hann kynntist öllum hliðum mann-
lífsins af eigin raun og fátt kom
honum á óvart. Hann var ekki að
sýta það sem honum fannst betur
mega fara en gerði gott úr og hélt
sínu striki.
Úr hugsunum, orðum og athöfn
er unnið í lífsins þráð.
Vér fáum á örlaga akri
það eitt, sem til er sáð.
(Sig. Kristófer Pétursson.)
Megi minningin um góðan dreng
lifa sem lengst.
Magnús Karl Pétursson.
Glaðlegt viðmót, áhugi, örlæti og
tími eru þau orð sem fyrst koma
upp í huga okkar þegar við minn-
umst Guðmundar.
Guðmundur, pabbi Péturs vinar
okkar, var sérstakur maður og okk-
ur minnistæður frá því að við vor-
um ungir strákar í Breiðholtinu.
Guðmundur tók alltaf vel á móti
okkur félögunum og gaf sér góðan
tíma til að spjalla við okkur um allt
milli himins og jarðar. Hann hafði
einlægan áhuga á því sem við vor-
um að gera og sýndi okkur mikinn
skilning. Það var okkur mikils
virði, ekki síst á unglingsárunum
þegar uppátæki okkar félaganna
mættu ekki miklum skilningi ann-
ars staðar. Áhugi hans á félaga-
hópnum hélst fram á síðustu daga.
Við gleymum seint örlæti hans eftir
að við fengum bílpróf, því aldrei
stóð á Guðmundi að lána okkur bíl-
inn sinn. Það var mikils metið hjá
ungu mönnunum. Við dáðumst að
Guðmundi fyrir kraft hans og ýms-
ar skemmtilegar uppákomur.
Fráfall Guðmundar er mikill
missir fyrir fjölskyldu hans, börn,
tengdabörn og barnabörn. Við vott-
um þeim okkar innilegustu samúð.
Ásgeir Ásgeirsson,
Axel Ólafsson.
GUÐMUNDUR RAFN
GUÐMUNDSSON
✝ Sæmundur Ein-arsson fæddist á
Staðafelli í Vest-
mannaeyjum 27. apr-
íl 1919. Hann lést 9.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Elín Björg Þor-
valdsdóttir, f. 29.
ágúst 1894, d. 10.
sept. 1973, og Einar
Sæmundsson bygg-
ingameistari, f. 9.12.
1884, d. 14. des.
1974. Sæmundur var
næstelstur sjö systk-
ina. Eftir lifa þeir
Óskar, búsettur í Kópavogi, og
Einar, búsettur í Reykjavík.
Einnig átti hann einn hálfbróður
sem er látinn. Sæmundur ólst upp
í Vestmannaeyjum
framan af ævi, en
var einnig allmörg
ár á Hofi í Öræfum.
Eftir fermingu kom
hann aftur til Vest-
mannaeyja og bjó
þar lengst af. Hann
aflaði sér skipstjórn-
arréttinda og einnig
vélstjóraréttinda og
stundaði lengi vel
sjó, bæði á fiskibát-
um og togurum. Hér
í Reykjavík hefur
hann átt heima hin
síðari ár.
Sæmundur var ókvæntur og
barnlaus.
Útför Sæmundar fór fram 17.
september, í kyrrþey að ósk hans.
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum,
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum,
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
(Ási í Bæ.)
Með þessum orðum langar mig
að kveðja gamlan Eyjapeyja en þó
Sæmundur hafi í allmörg ár búið
hér á fastalandinu og léti sér nægja
að fylgjast með atburðum þaðan í
fjarlægð þá var hann alltaf Eyja-
maður í hjarta sínu, enda kom mað-
ur ekki að tómum kofunum hjá hon-
um varðandi Eyjarnar, útgerð eða
fiskvinnslu og maður fann hlýjuna
þegar hann talaði um Vestmanna-
eyjar. Ég spurði hann stundum
hvort hann langaði ekki í heimsókn
þangað. Hann svaraði: „Ég er flutt-
ur en ég hitti marga sem segja mér
fréttir.“ Þetta lýsir Sæmundi vel,
fáorður, nægjusamur og ákveðinn.
Jón maðurinn minn kynntist Sæ-
mundi þegar þeir voru ungir menn
á togaranum Elliðaey frá Vest-
mannaeyjum. Þeir urðu góðir vinir
og talaði hann oft um að hann hefði
sjaldan verið með eins duglegum og
kjarkmiklum manni eins og Sæ-
mundur var. Vestmannaeyjar skip-
uðu stóran sess í huga Jóns. Oft
sagði hann að það væri einn besti
staður sem hann hefði verið á og
minntist ætíð þess tíma með hlýju
og eignaðist þar marga góða vini.
Leiðir þeirra vinanna skildu í mörg
ár er Jón sneri til heimabyggðar
sinnar á Ísafirði, en Sæmundur
varð eftir í Eyjum. Fyrir tuttugu
árum fluttum við hjónin hingað til
Reykjavíkur og keyptum okkur
litla matvöruverslun í Laugarnes-
hverfi. Ekki leið á löngu þegar fóru
að birtast gamlir félagar Jóns frá
Vestmannaeyja-árunum. Einn
þessara manna var Sæmundur og
endurnýjuðust þá gömul kynni. Ég
get ekki sagt að ég hafi kynnst hon-
um fyrr en við vorum flutt hingað á
Seltjarnarnesið. Þá höfðum við
hætt verslunarrekstri og hann varð
strax mikill heimilisvinur okkar.
Hann var um margt sérstakur mað-
ur, vildi helst ekkert þiggja neitt af
neinum, alltaf nýbúinn að borða eða
sagði: „Ég á kaffi heima.“ Þó kom
fyrir að það var hægt að freista
hans með pönnukökum.
Síðustu árin var hann þó aðeins
farinn að þiggja matarbita og borða
með okkur um hátíðar. Fyrsta
skipti sem hann var hjá okkur á að-
fangadagskvöld sagðist hann aldrei
hafa verið annars staðar en heima
hjá sér eða á sjónum á þessu kvöldi.
Heilsan var farin að bila hjá þeim
báðum og voru þeim því samveru-
stundirnar mjög mikilvægar, fóru í
bíltúra og gönguferðir meðan Jón
hafði heilsu til. Sæmundur var eig-
inmanni mínum ómetanlegur styrk-
ur meðan hann var hérna heima.
Kom næstum á hverjum degi, sat
og spjallaði og lífgaði þannig upp á
lífið og tilveruna hjá Jóni sem var
orðinn hjálparvana og mjög sjúkur
síðustu æviárin sín. Lengi var Sæ-
mundur hálffeiminn við mig, enda
mjög dulur maður, en með tíman-
um breyttist það og ég ávann mér
vináttu hans og trúnað. Fór hann
þá að ræða ýmislegt við mig, spyrja
mig hvað ég væri að gera og segja
mér hvernig ég ætti að gera hlutina
eins og að rækta kartöflur sem ég
taldi mig kunna en maður þrætti
ekki við Sæmund. Hann sagði okk-
ur margt frá Hofi í Öræfum þar
sem hann dvaldi mörg ár sem ung-
ur drengur. Það mun hafa verið
lærdómsríkur tími hjá Sæmundi að
mörgu leyti. Samgöngur voru þá
með allt öðrum hætti en nú er og
lífið þar olíkt því sem var við sjáv-
arsíðuna.
Sæmundur greindist með
krabbamein í ristli fyrir nokkrum
árum en fékk nokkra bót á því. En
stuttu síðar greindist hann með
hjartasjúkdóm og þurfti að fara í
aðgerð. Kvöldið fyrir aðgerðina
kom ég í heimsókn til hans og sá þá
í fyrsta sinn kvíða hjá honum og tár
á hvarmi. Vissi ég þá að honum var
illa brugðið, en hann tókst á við
veikindi sín af krafti og sagðist
aldrei gefast upp. Hann náði sæmi-
legri heilsu eftir þessi veikindi.
Hann fór í langar gönguferðir
hvernig sem viðraði. Í einni slíkri
gönguferð lenti hann í miklu hvass-
viðri og hreinlega fauk, en það vildi
honum til happs að vegfarandi fann
hann af tilviljun og kom honum
undir læknishendur en þetta er til
marks um hörkuna sem Sæmundur
beitti sjálfan sig alla tíð.
Eftir andlat Jóns hélt hann
áfram að koma í heimsókn til okk-
ar, fannst gaman að fylgjast með
boltanum í sjónvarpinu með sonum
okkar og einnig þegar þeir voru að
vinna hérna við húsið kom hann
ævinlega og lagði ýmislegt til mál-
anna. Hann fylgdist vel með hvern-
ig börnum okkar vegnaði og hvern-
ig syni okkar fyrir vestan gengi að
fiska. Yngsti sonur okkar Jón og
Sæmundur náðu vel saman og vitj-
aði Jón hans alltaf þegar hann kom
því við eða hringdi til hans. Eftir að
hann giftist hefur hann komið
meira á hans heimili og hefur
tengst Önnu konu hans. Honum
fannst mikilvægt að geta búið í
íbúðinni sinni eins lengi og hann
gæti. En síðasta ár talaði hann þó
um að þetta væri ekki nógu mikið
öryggi ef hann yrði lasinn. Daginn
sem hann lést kom ég á Rauða
kross deildina til að hitta hann en
hann var þá látinn. Farinn í ferðina
sem við förum öll að lokum. Sæ-
mundur var jarðsettur frá Foss-
vogskapellu 17. september síðast-
liðinn – í kyrrþey að eigin ósk. Ég
og börnin mín þökkum honum sam-
fylgdina. Ættingjum hans vottum
við okkar dýpstu samúð. Megi öld-
urnar vagga honum blítt við fjar-
læga strönd.
Er vindur lék í voðum
og vængir lyftu gnoðum
þeir höfðu byr hjá boðum
á blíðvinafund.
En þeir fiskinn fanga
við Flúðir, Svið og Dranga,
þó stormur strjúki vanga
það stælir karlmannslund.
(Ási í Bæ.)
Far þú í friði, kæri vinur.
Sigríður Aðalsteins.
SÆMUNDUR
EINARSSON