Morgunblaðið - 24.10.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2003 37
✝ Ingunn Halls-dóttir fæddist á
Húsavík 6. apríl
1942. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi 14.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Hallur
Jónasson verkamað-
ur, fæddur á Sílalæk
í Aðaldal 8. janúar
1903, d. 18. október
1972, og Bergljót
Guttormsdóttir
hjúkrunarkona, fædd
á Seyðisfirði 3. des-
ember 1906, d. 21. september
1946. Þau bjuggu á Sílalæk og síð-
ar á Húsavík. Eftir andlát Berg-
ljótar flutti Hallur til Reykjavík-
ur. Systkini Ingunnar eru Einar, f.
3. september 1934, d. 4. október
1936, Erlingur, kaupmaður, f. 15.
mars 1936, maki Ásta Tryggva-
dóttir, Aðalsteinn, kaupmaður, f.
6. mars 1938, maki Ebba Stefáns-
dóttir, Sigríður Björg Eggerts-
dóttir, f. 9. desember 1945, maki
Guðmundur Geir Jónsson fram-
kvæmdastjóri. Sonur Ingunnar er
Hallur Örn Jónsson, nemi og
kennari, f. 14. ágúst 1980. Faðir
hans var Þorsteinn Elton Jónsson
flugstjóri, f. 19. október 1921, d.
29. desember 2001.
Ingunn fæddist á
Húsavík og bjó þar
til fjögurra ára ald-
urs en þá flutti hún
ásamt föður sínum
til Reykjavíkur eftir
andlát móður sinnar.
Þar bjó hún hjá föð-
ursystur sinni,
Helgu Jónasdóttur
ráðskonu, f. 5. mars
1906, d. 8. ágúst
1985, sem gekk
henni í móðurstað.
Að loknum barna-
skóla gekk Ingunn í
Kvennaskólann í
Reykjavík og síðar í Hagaskóla
þar sem hún lauk prófi af verzl-
unardeild árið 1959. Að námi
loknu vann hún hjá Búnaðarbank-
anum og Flugfélagi Íslands. Árið
1963 flutti hún til New York þar
sem hún starfaði hjá Loftleiðum,
síðar Flugleiðum, fyrst sem ritari
á skrifstofu þeirra á Manhattan
og síðan í afgreiðslu á John F.
Kennedy-flugvelli. Í lok árs 1979
sneri Ingunn aftur heim til Ís-
lands, þar sem hún hélt áfram
störfum fyrir Flugleiðir á sölu-
skrifstofu félagsins í Keflavík og
vann þar meðan heilsan leyfði.
Útför Ingunnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Inga systir.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðar faðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefur allt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
ó, svo veit í alnægð þinni
einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan gjör huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
(Þýð. Stgr. Thorst.)
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Við Guðmundur Geir og fjöl-
skylda okkar vottum Halli Erni,
syni Ingu systur, innilega samúð.
Guð styrki þig, Hallur Örn minn.
Guð blessi minningu þína, elsku
Inga systir.
Þín systir
Sigríður Björg.
Hún Inga mágkona er dáin. Ekki
von á fleiri símtölum, sem alltaf
byrjuðu á: „Hæ elskan, hvernig haf-
ið þið það?“ Minningarnar streyma
fram. Fyrir nærri hálfri öld kynnt-
ist ég bróður hennar Erlingi og
stuttu seinna henni. Aldrei bar
skugga á okkar vináttu.
Inga mín var aðeins 15 ára þegar
hún veiktist og varð að fara í erfiðan
uppskurð, og bjó hún hjá okkur Er-
lingi í stuttan tíma á eftir. Ég 18 ára
og orðin ráðsett húsmóðir. Við rifj-
uðum oft upp þann tíma eins og
þegar randaflugan flaug inn í stofu
og við lokuðum okkur inni í eldhúsi
allan daginn, þar til Erlingur kom
heim, okkur til bjargar. Flugan
löngu flogin út.
Þá var mikið hlegið og okkur
strítt.
Seinna varð hún frænka sem bjó í
henni stóru Ameríku og börnin okk-
ar Erlings biðu spennt eftir pakka
frá henni á jólum, páskum og við
önnur hátíðleg tækifæri. Ekki var
verra þegar frænka kom heim með
andblæ framandi landa í farteskinu,
flotta frænka frá New York, sem
hafði ferðast um allan heim. Allar
fallegu gjafirnar, sem þú gafst mér
og vinkonur þínar göntuðust með
þegar þú sást eitthvað gyllt, þá var
það handa Ástu mágkonu.
Ferðin okkar til Boston árið 1998,
þegar yngsti sonur okkar Lingi út-
skrifaðist frá Suffolk-háskólanum í
Boston. Þú og Hallur komuð út til
að fagna með okkur. Búðarferðirnar
okkar, þér fannst ég löt að versla,
vildi alltaf setjast á kaffihús og fá
okkur einhverja hressingu.
Útskriftardaginn hans Linga, há-
tíðarkvöldverður og síðan upp á hót-
el, öll þreytt eftir yndislegan dag,
fleygðum okkur upp í rúm og spjöll-
uðum fram á nótt.
Jólin. Annar í jólum fagnaðar-
fundur, stórfjölskyldan komin sam-
an hjá okkur í Hnjúkaseli, allir
koma með eitthvað gott að borða.
Gamlárskvöld hjá okkur. Ógleym-
anlegar stundir.
Fyrir 23 árum eignaðist Inga sól-
argeislann sinn hann Hall Örn.
Komin heim eftir langa útiveru.
Ekkert jafnast á við að eignast hann
og ber hann þér fagurt vitni. Þegar
ég sá Hall í fyrsta sinn og sagði við
Helgu föðursystur þína: „Er hann
ekki fallegur?“ þá svaraði hún: „Það
er von þér finnist það, allur í þína
ætt.“ Þá var hlegið.
Hallur skírður, heima í Mávanesi,
mér hlotnaðist sá heiður að halda á
honum undir skírn. Elsku Inga mín,
þú getur verið viss um að fjölskyld-
an mun halda vel utanum gimstein-
inn þinn.
Síðustu þrír mánuðirnir voru
Ingu minni erfiðir, en ást og um-
hyggja Halls, fjölskyldunnar og
vina gerðu henni það léttbærara.
Innilegar þakkir til starfsfólks
11E Landspítala og líknardeildar
Landspítala í Kópavogi. Guð blessi
ykkar störf.
Elsku Hallur minn, Guð blessi þig
og styrki í þinni sorg.
Elsku Inga mín. Margs er að
minnast og margs er að sakna.
Guð geymi þig, sjáumst síðar.
Þín mágkona,
Ásta Tryggvadóttir.
Þegar komið er að kveðjustund
eru margar minningar sem koma
fram í hugann. Minningar frá liðinni
tíð og sumar allt frá því að ég var
barn. Við Ingunn Hallsdóttir vorum
bræðradætur en hún ólst upp hjá
Helgu föðursystur okkar eftir að
móðir hennar lést. Í sterkri fjöl-
skyldu voru tengsl mikil, samveru-
stundir margar og mikilvægar. Svo
var um okkur. Þótt tólf ár skildu
okkur að í aldri voru tengsl okkar
alltaf til staðar og vinátta á seinni
árum okkur báðum mikilvæg. Hún
var heimagangur á heimili fjöl-
skyldu minnar þegar hún var barn
og unglingur. Ung flutti hún til út-
landa, bjó þar og starfaði um tíma
en flutti síðan heim og eignaðist sól-
argeislann sinn hann Hall.
Fyrstu minningar mínar um hana
eru frá þeim árum, sem hún var
unglingur og kom oft til okkar og
ömmu að skóla loknum. En það sem
sterkast skín í barnsminningunni
eru þau skipti sem hún fór með mig
í Tívolí, sem á þeim árum var í
Vatnsmýrinni. Speglasalurinn og
Parísarhjólið, sem hún sagði mér
seinna að hefði verið sitt uppáhalds-
tæki, voru vinsælir viðkomustaðir,
og þá gott að eiga litla frænku til að
hafa gilda ástæðu fyrir þessum
ferðum.
Þann tíma sem hún bjó erlendis
var hún tíður gestur hér á landi,
kom oft færandi hendi og var mjög
fundvís á ýmislegt sem féll í kramið,
hluti sem ekki voru þá fáanlegir hér.
Matarboðin sem haldin voru henni
til heiðurs féllu ekki alltaf í góðan
jarðveg hjá mér, ekta íslenskur
matur, sem hún vildi njóta í heim-
sóknum sínum en mér þótti svona
og svona, alla vega ekki gestafæði.
Eftir að hún flutti heim og ég var
orðin fullorðin, skapaðist mikil og
sterk vinátta á milli okkar. Vinskap-
ur sem hafði mikið gildi. Eftir að
Hallur fæddist fékk ég að vera mik-
ill þátttakandi í lífi þeirra, naut með
þeim margra stunda og átti hlut-
deild í stærstu áföngunum. Ég naut
þess að ferðast með Ingunni, og
einnig henni og Halli. Síðustu utan-
landsferðina hennar fórum við sam-
an, vorið 2001. Ferð til Danmerkur í
heimsókn til vina og kunningjafólks,
sem við höfðum báðar mikla ánægju
af.
Ingunn var sterkur persónuleiki
sem gaman var að umgangast og
hún bjó yfir þeim eiginleika að sjá
yfirleitt jákvæðu og oft kómísku
hliðarnar á hlutunum. Hún naut lífs-
ins og hafði mjög sterkan lífsvilja,
sem kom hvað skýrast fram eftir að
veikindin herjuðu á hana. Hún ætl-
aði að standa þessa orustu af sér og
ná fullum bata, en ekki er við allt
ráðið og að lokum varð hún að lúta í
lægra haldi.
Ég þakka frænku minni sam-
fylgdina og á eftir að sakna hennar,
tíðra samtala, samskipta og heim-
sókna.
Elsku Hallur Örn, missir þinn er
mikill og enginn sem kemur í stað-
inn fyrir mömmu, en þú átt sterka
að sem munu standa með þér, hvað
sem á dynur. Við erum öll fjölskylda
þín og elskum þig.
Elín Mjöll Jónasdóttir.
Með miklum trega sest ég niður
til þess að setja nokkur orð á blað,
kveðjuorð um frænku mína Ingunni
Hallsdóttur, eða Ingu eins og hún
var ávallt kölluð.
Mínar fyrstu minningar eru frá
unglingsárum hennar en þá var ég
lítill strákhnokki, enda tíu ára ald-
ursmunur á okkur. Þessi hávaxna,
ljóshærða og myndarlega frænka
var fljótt tekin í „dýrlinga“-tölu. Ég
man að þegar systur mínar voru
fermdar var slegið upp balli. Þar
lærði ég minn fyrsta dans, Óla
skans. Það var auðvitað hún Inga
mín sem kenndi mér hann. Ef ég
man rétt þá fékk varla nokkur ann-
ar að dansa við hana við þetta tæki-
færi. Ég átti Ingu.
Árin liðu, Inga flutti til New
York, þar sem hún bjó og starfaði í
um 20 ár. Við sáumst sjaldan á þess-
um árum. Helst þegar stórfjölskyld-
an hittist og Inga þá stödd hér á
landi. Þá urðu alltaf fagnaðarfundir.
Það var svo fyrir nokkrum árum að
við Inga fórum að hafa samband aft-
ur. Þrátt fyrir að samskiptin væru
ekki alltaf tíð, átti Inga ávallt sitt
pláss í huga mínum og sinn stað í
uppáhalds frænkuhópnum.
Fyrir rúmum tveimur árum
veiktist Inga af þeim sjúkdómi, sem
að lokum hafði yfirhöndina þrátt
fyrir kröftuga mótspyrnu hennar.
Stórbrotin kona hefur kvatt þetta
jarðlíf og ég bið Guð að blessa
elskulega frænku mína. Ég þakka
henni fyrir samveruna og flyt kveðj-
ur frá móður minni og systrum.
Elsku Halli, systkinum Ingu og
fjölskyldum þeirra biðjum við Guðs
blessunar.
Gunnar Hámundarson.
Inga vinkona okkar og samstarfs-
maður á söluskrifstofu Flugleiða
(Icelandair) í Leifsstöð er látin.
Okkur er illa brugðið, sem og öllum
hennar fjölmörgu viðskiptavinum,
sem eru orðnir margir í gegnum ár-
in. Hún starfaði í fjörutíu ár í fram-
línunni fyrir Flugfélag Íslands,
Loftleiðir á JFK í New York og síð-
ar Flugleiðir, bæði í gömlu og nýju
flugstöðinni á Miðnesheiðinni.
Inga var glæsileg kona, hafði óbil-
andi þjónustulund, sem var henni
meðfædd og er ekki kennd á nám-
skeiðum, þolinmæði sem oft kom
sér vel þegar greiða þurfti úr ótelj-
andi vandamálum hratt og örugg-
lega. Það var ósjaldan sem hún
hristi góðlátlega höfuðið þegar við
„lillurnar“ með minni reynslu
stundum yfir álaginu. Þá voru oft
ýmis gullkorn sögð, reynslusögur
sem gaman er að eiga í minningunni
um þessa stórbrotnu konu.
Það er leitun að öðrum eins
starfskrafti og Inga var, hún bar
hag viðskiptavinarins ekki síður en
Flugleiða ávallt fyrir brjósti. Hún
ávann sér traust og virðingu fjöl-
margra, sem leituðu helst ekki ann-
að, og ég veit að hennar er sárt
saknað meðal föstu viðskiptavin-
anna, sem hún þjónustaði í gegnum
árin.
Inga skilur eftir sig stórt skarð í
okkar litla og nána samstarfshópi á
söluskrifstofunni en minningin um
góða vinkonu lifir og mun ylja okkur
um ókomin ár.
F.h. söluskrifstofunnar vil ég
færa Halli syni hennar, fjölskyldu
og vinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guðrún Pétursdóttir.
Elsku Inga. Þá er komið að leið-
arlokum. Það er sárt að sjá á eftir
þér og söknuðurinn er mikill, en við
verðum að hugga okkur við að kval-
ir þínar eru á enda og ég veit að þér
líður nú betur.
Hugur minn hefur horfið aftur í
tímann og margar eru minningarn-
ar um góðar stundir með þér. Þegar
ég hóf störf á söluskrifstofu Flug-
leiða varst það þú sem kenndir mér
störfin þar og var þekking þín að
mér fannst óþrjótandi. Þú varst al-
gjör snillingur í flugfargjöldum og
voru Bandaríkin þín sérgrein og
alltaf hægt að treysta á aðstoð þína
þar eins og í öllu öðru.
Þú varst sterkur persónuleiki og
hafði ég oft svo gaman af þér. Allar
sögurnar sem þú sagðir mér, frá ár-
unum þínum fyrir vestan, ferðalög-
unum ykkar Gyðu með Hall til Asíu
og svo mætti lengi telja. Þú heillaðir
mig alveg með ferðasögunum og
hvattir mig óspart til að fara og
skoða heiminn.
En veikindi gera ekki boð á und-
an sér, og ekki held ég nú að okkur
hafi grunað að þú værir eins veik og
raunin var þegar við vorum saman á
vaktinni. Þú varst mjög stolt og
vildir halda veikindum þínum fyrir
þig og stundaðir vinnu þína eins
lengi og þú hafðir krafta til og jafn-
vel lengur. Mér fannst sárt að sjá
þig koma sárþjáða til vinnu en þú
sagðir alltaf að það væri allt í lagi
með þig, vinnan átti jú hug þinn all-
an. Alltaf varstu svo góð við okkur
Ernu og kallaðir okkur Knold og
Tot. Oft var glatt á hjalla og þú áttir
það til að koma með slík gullkorn að
við þurftum að fara inn á bakvið
skrifstofuna af því að við fengum
svo mikið hláturskast.
Ferðirnar okkar úr vinnunni á
Flúðir voru alveg hreint frábærar
og ég er mikið búin að hugsa þegar
þú fórst á rúntinn með manninum á
Volvóinum, þá fengum við enn eitt
hláturskastið.
Það er skrítið að hugsa til þess að
þú komir aldrei aftur í stólinn þinn,
það er mikið tómarúm hjá okkur
eftir að þú fórst, og er þín sárt sakn-
að bæði af okkur samstarfsfélögun-
um sem og viðskiptavinum.
Það er með söknuði sem ég kveð
Ingunni Hallsdóttur og bið góðan
Guð að veita Halli og fjölskyldu
hennar styrk. Minning þín lifir í
hjarta mínu.
Ásborg Guðmundsdóttir.
Elskuleg vinkona mín, Inga, er
látin eftir erfið veikindi.
Ég kynntist henni fyrir 36 árum
er við störfuðum báðar hjá Loftleið-
um í New York.
Ég tel mig afar lánsama að hafa
átt svona trausta og góða vinkonu
sem Inga var því traust var hennar
aðalsmerki hvort heldur það var
gagnvart fjölskyldu sinni, vinum
eða í starfi.
Hún var bæði bóngóð og greiðvik-
in og ég fór sannarlega ekki var-
hluta af því öll þau ár sem ég naut
vináttu hennar.
Mesta gæfa hennar í lífinu var að
eignast Hall Örn sem var stolt
hennar og yndi og hann sér nú á eft-
ir ástríkri móður, sem lést langt um
aldur fram, allt of ungur.
Inga var lánsöm hvað snerti fjöl-
skyldu sína sem stóð eins og klettur
við hlið hennar alla tíð og umvafði
hana ást og umhyggju ekki síst þeg-
ar mest á reyndi. Hún átti yndisleg-
an vel gerðan son, bræðurna Erling
og Aðalstein, systurina Sigríði
Björgu og mágfólkið Ástu, Ebbu og
Guðmund Geir sem standa eftir
hnípin og syrgja látinn ástvin.
Lífið er stutt og ekki alltaf sann-
gjarnt og Inga mín var ekki sátt við
örlög sín, en vegir Guðs eru órann-
sakanlegir og öll verðum við að lúta
Hans vilja.
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
og gullskrýddir blómstígar alla leið heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngunni til himinsins helgu borgar.
En lofað ég get þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér ljós þó leiðin sér myrk.
Mundu svo barn mitt að lofað ég hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Höf. ók.)
Ég þakka Ingu, vinkonu minni,
samfylgdina, kveð hana með trega
og bið almættið að blessa hana í nýj-
um heimkynnum og veita elsku
Halli Erni og ástvinunum styrk og
vissu um endurfundi síðar.
Helga Kr. Bjarnason.
Inga vinkona er dáin. Hvað á ég
að segja um Ingu? Ekkert nema það
sem kemur hjartanu frá. Inga vin-
kona var einstök. Ég kynntist Ingu
þegar ég kom til vinnu í New York
hjá Loftleiðum. Við kynntumst á
Gallagheŕs Bar ... hvað annað. Inga
starfaði þá hjá Rikka Rikk á að-
alskrifstofu Loftleiða á Manhattan
en Inga vildi breyta til og skömmu
seinna hóf hún störf á Kennedy-
flugvelli í farþegaafgreiðslu félags-
ins. Á Kennedy unnum við Inga
saman um árabil og við strákarnir á
JFK gátum alltaf treyst Ingu fyrir
öllu sem þar fór fram. Hún var ein-
staklega góður samstarfskraftur.
Inga sagði heldur aldrei styggð-
aryrði um nokkurn mann, hvorki
samstarfsfólk sitt né annað fólk. Við
strákarnir á JFK sögðum alltaf að
ef við yrðum handteknir fyrir ein-
hvern glæp myndum við fá Ingu
okkur til varnar og þá væri klárt
mál að við yrðum sýknaðir.
En Inga var líka heimsborgari.
Mér er sérstaklega minnisstæður
kvöldverður með Ingu á glæsileg-
asta veitingastað Honolulu á Haw-
aii, Michel’s, sem Inga kynnti mig
fyrir. Ógleymanlegt.
Í frítímum sínum, sem oft voru á
Íslandi, bjó Inga oft í íbúð vinkonu
sinnar í Reykjavík að Vesturvalla-
götu 1, en móðir mín, Jóhanna, bjó í
íbúðinni fyrir neðan. Inga sýndi
móður minni einstæða vináttu á
þessum árum og þær urðu góðar
vinkonur. Þakka þér fyrir, Inga.
Inga sagði mér fyrir fáeinum
mánuðum síðan að það besta sem
kom fyrir hana á lífsleiðinni var að
eignast son sinn, Hall Örn Jónsson,
sem var hennar perla og lífsföru-
nautur.
Ég sendi Halli Erni og fjölskyldu
Ingu mínar samúðarkveðjur og ég
veit að söknuður ykkar er mikill því
hér fór frábær vinur frá okkur allt
of snemma.
Inga mín, ég mun sakna þín.
„See you at Gallagher’s.“
Baldvin Berndsen.
INGUNN
HALLSDÓTTIR