Morgunblaðið - 24.10.2003, Blaðsíða 40

Morgunblaðið - 24.10.2003, Blaðsíða 40
MINNINGAR 40 FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Hrafn EðvaldJónsson fæddist í Reykjavík 17. júní 1942. Hann lést í Landspítalanum við Hringbraut 15. októ- ber síðastliðinn. For- eldrar hans voru Jón Magnússon frétta- stjóri, og Ragnheið- ur E. Möller kenn- ari. Bræður hans eru Magnús, f. 1938, d. 1979 og Friðrik Páll, f. 1945. Hrafn kvæntist Jó- hönnu Fjólu Ólafs- dóttur, lektor í leikrænni tján- ingu og tónmennt við Kennaraháskóla Íslands, árið 1963. Þau skildu. Börn þeirra eru: 1) Hrönn, maki Hjalti Sig- urðarson, börn þeirra, Hera og Hekla; 2) Ólafur, maki Guðrún Björk Guðmundsdóttir, börn þeirra Laufey Karitas og Arnar Elí. Hrafn varð stúd- ent frá Menntaskól- anum í Reykjavík 1963. Hann stundaði nám í frönsku og arkitektúr í Lyon í Frakklandi á árun- um 1964 til 1967, hélt síðar til Sví- þjóðar og lauk fil. kand. prófi frá há- skólanum í Gauta- borg í listasögu og þjóðháttafræði árið 1976. Sama ár varð hann kennari við Þinghólsskóla í Kópavogi og starfaði þar til dauðadags. Orlofsár 1993 til 1994 nam hann evrópska mið- aldasögu við háskólann í París. Hann kenndi í mörg ár við Námsflokka Reykjavíkur. Útför Hrafns verður gerð frá Kópavogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. „Þegar ég bar Hrafn undir belti dreymdi mig skínandi kristal og túlkaði drauminn sem fyrirboða þess að barnið myndi verða sér- staklega góð manneskja,“ sagði móðir hans við mig fyrir rúmlega fjörutíu árum. Hún hafði rétt fyrir sér því Hrafn var sannarlega ljúf og einlæg persóna með hlýtt við- mót og það var sannarlega gott að vera í návist hans. Þeir sem kynnt- ust honum vita hvað ég á við. Við Hrafn hittumst ung að árum og urðum ástfangin. Áður en ég vissi af var ég flutt á Langholts- veginn, heim til foreldra hans sem tóku mér opnum örmum. Það gerðu einnig bræður hans tveir, Magnús og Friðrik Páll. Ári síðar giftumst við, héldum svo til Frakk- lands til náms og síðar til Svíþjóðar þar sem við áttum mörg hamingju- rík ár með börnunum okkar, Hrönn og Óla. Hrafn hafði gaman af samræðum um lífið og tilveruna, var fróður maður og alltaf tilbúinn að kenna manni eitthvað nýtt. Stundum fannst mér hann vera eins og opin alfræðibók. Á námsárunum reynd- ist hann mér sérstaklega vel. Þegar ég var að guggna á náminu stapp- aði hann í mig stálinu á sinn ein- læga hátt. Hann var sértaklega duglegur við að hughreysta fólk og fá það til að trúa á eigin getu til að yfirstíga erfiðleika. Ég er þákklát Hrafni fyrir allar þær stundir sem við áttum saman í fjórtán ára sambúð og einnig eftir að henni lauk. Við unnum stóra sigra með því að vinna okkur út úr reiði hvort til annars, hroka og af- brýðisemi sem kom upp í sambandi við skilnaðinn. Við urðum með tím- anum sannarlega góðir vinir. Viss- um alltaf hvað hitt væri að ves- enast hverju sinni. Við áttum líka saman yndisleg börn, barnabörn og tengdabörn sem styrkti samband okkar. Hrafni þótti líka vænt um Önnu Heru dóttur mína og það var svo gaman að sjá hve þau náðu vel saman í fjölskyldusamkvæmunum. Hrafn var mikið náttúrubarn og var á fullu í að rækta og hlúa að náttúrunni í kringum sumarbústað- inn sinn sem hann var svo hreykinn af. Þangað var gaman að fara með fjölskyldunni og heimsækja hann. Hinn 17. júní í sumar bauð hann okkur þangað í afmælisveisluna sína. Þá sagði hann að eiginlega ættum við 40 ára brúðkaupsafmæli og því tilvalið að halda upp á það líka (þótt við værum ekki lengur hjón). Tveimur dögum áður en hann kvaddi þennan heim fékk hann rafmagn í sumarbústaðinn og sagðist vilja fá okkur Steina fljót- lega í heimsókn. Við munum fara þangað bráðum og minnast hans sérstaklega. Ég veit að bjartar minningar um þennan góða vin munu verða mikils virði á saknaðarstundum. Að lokum langar mig til að senda börnum okkar Hrafns, barnabörnum, tengdabörnum, Friðriki Páli og öll- um öðrum aðstandendum mínar hjartans samúðarkveðjur og um leið þessa fallegu leiðsögn Daisaku Ikeda, úr bókinni „Faith into Action“: Þegar veturinn gengur í garð missa tré og aðrar plöntur lauf sín tímabundið. En þessar jurtir búa yfir lífi sem gerir þeim kleift að bera brum þegar vorar að nýju. Hið sama á við um dauða mannlegrar veru. Við búum öll yfir lífskrafti sem mun leiða okkur í átt að nýju lífi, nýju hlutverki, samstundis og án sársuka. Með hjartans kveðju, Jóhanna Fjóla Ólafsdóttir. Það var kyrrt haustkvöld fyrir nokkru, við sátum við gluggann á sumarbústað Hrafns á meðan húm- ið féll yfir og síðan myrkrið. Nota- leg nærvera við kertaljós. Himinn- inn lifnaður með tungli og stjörnum sem spegluðust í vatninu og fuglarnir þögnuðu og komu sér í ró. Hrafn var hamingjusamur. Draumur og veruleiki í senn. Fyrsta árið sem sumarbústaðareig- andi var liðið. Hann var að helga sér land, búinn að bretta upp erm- arnar og var í miðju kafi. Það voru girðingar, vegstæði, bílhlöss af möl, hlið og stólpar, skurðir og raf- magn. Þó var þetta bara það sýni- lega. Hitt var það sem skildi Hrafn frá fjöldanum og var svo stór þátt- ur í hans persónuleika, hann sá. Hann bjó yfir einhvers konar kyrrð og eftirtekt í svo ríkum mæli að hann bókstaflega las náttúruna: gróður, hegðun dýra, veður og strauma. Fyrsta uppskeran var að komast í hús og áhuginn lá ekki í magni heldur fjölbreytileika. Fyrsta uppskeran, fyrsta árið. Síðan áttu að koma mörg góð ár. En skyndilega án nokkurs fyrir- vara var höggvið á lífsþráðinn. Eft- ir stöndum við og fáum ekki grátið hann úr hel. Hrafn var ekki einungis bróðir mannsins míns og hans nánasti vin- ur, hann var líka vinur minn. Stærri hluta ævinnar höfum við fylgst að. Við höfum skoðað saman hella og hallir, gert slátur og sult- ur, og deilt áhugamálum. Það er erfitt að hugsa sér vegferðina án hans. Hrafn er harmdauði okkar allra vegna hlýju sinnar og nærgætni, hans óáleitna áhuga og góðvildar. Megi börnum hans og fjölskyldum þeirra vera huggun í sorginni, full- vissan um elsku hans og umhyggju í lifanda lífi. – Kæri mágur, hvíl í friði, Unnur. Hann Hrabbi er dáinn, langt um aldur fram, eins og bróðir hans, faðir og afi sem einnig féllu frá í blóma lífsins. Svona er lífið, sumir deyja ungir, aðrir lifa fram í háa elli. Það er sárt fyrir eftirlifendur þegar svo snöggt er kippt í spott- ann langt um aldur fram. En það getur verið gott fyrir hvern sem fær að fara án þess að þurfa að lifa lengi við kvöl og pínu, jafnvel upp á aðra kominn um mörg ár. Hrafn Edvald var oftast kallaður Hrabbi af okkur systkinunum, en ungur kom hann í Sveinsstaði og var hjá okkur í átta sumur. Þar átti hann gott athvarf og atlæti hjá ömmu okkar, en við vorum bræðra- synir, og mamma leit á hann sem eitt af sínum börnum þau sumur, sem hann var á Sveinsstöðum. Sjálfur man ég ekkert eftir þegar mamma fór í hópi kvenfélags- kvenna á Landbúnaðarsýninguna í Reykjavík 1947 og kom með snáð- ann, þá aðeins fimm ára, með sér norður aftur. En Gyða systir man þegar hún vaknaði um morguninn og kominn var einhver ókunnur strákur í rúmið hjá pabba og mömmu. Á þeim árum sem Hrabbi var hjá okkur komum við krakkarnir upp búi á Mylluhólnum. Þar var rekinn myndarbúskapur með kjálkum, leggjum og skeljum. Vegafram- kvæmdir voru miklar með heima- smíðuðum „vörubíl“ og borgar- strákurinn tók þátt í þessum búskap af líf og sál. Átti hann margar góðar minningar frá dvöl sinni í sveitinni eins og svo margir af hans jafnöldrum. Það er raunar mjög fróðlegt að fylgjast með, og gott innlegg í uppeldisumræðu nú- tímans, hve margt fólk sótti mikinn þroska í sumardvöl í sveitum lands- ins. Tengslin við náttúruna og sam- skiptin við fólkið sem í sveitunum lifði er í huga margra á við gagn- merkt nám í æðstu menntastofn- unum. Hrafn var það ungur meðan hann dvaldi á Sveinsstöðum að föst verk voru ekki mörg. Þó var í okk- ar verkahring a.m.k. seinni árin að sækja og reka kýrnar og eitthvað gátum við hjálpað til við heyskap- inn. Svo var árviss ferð austur í Aralæk á vorin að þvo ullina og síð- sumars var farið á hestvagni í berjamó vestur að Gljúfurá. Það var okkur krökkunum á Sveinsstöðum alltaf tilhlökkunar- efni, þegar foreldrar Hrafns komu í heimsókn. Jón faðir hans var okkar frændi með stórum staf. Hann var maðurinn með skíru og traustu röddin, sem við heyrðum reglulega í útvarpinu, en Jón var þar frétta- stjóri. Hann var maðurinn sem vissi allt og sagði svo skemmtilega frá. Svo var hann kominn í heim- sókn og ræddi við okkur krakkana sem jafningja og vildi vita hvað við værum að gera og hvað við ætl- uðumst fyrir. Ef eitthvert okkar systkinanna kom til Reykjavíkur fór hann með okkur í leikhús eða á Þjóðminjasafnið. Hann vildi að við kynntumst menningu og leikhúslífi borgarinnar. Sérlega er mér þó eftirminnileg ferð með Jóni um Vatnsnes þar sem m.a. var komið við í Krossa- nesi og Hindisvík. Með aðdáun horfðum við krakkarnir á kallana í Krossanesi, alblóðuga gera að sel, og hlustuðum á Jón spyrja þá ýt- arlega út í þessa verkun og sitt- hvað um líf þeirra þarna úti á nes- inu. Þá var ekki síður eftirminnilegt að heyra viðræður hans við sr. Sigurð í Hindisvík og hlusta á þegar hann fékk Sigurð til þess að spila á orgelið og syngja. Ég hygg að Hrafn hafi ætíð met- ið það bakland sem hann átti á Sveinsstöðum og árin sín hér fyrir norðan. Hér var faðir hans fæddur og hér ólst hann upp. Hér bjó afi hans, langafi og langalangafi, sem hóf búskap á Sveinsstöðum 1844. Hér lágu rætur hans og hér var margt í föstum skorðum, fastur punktur í tilverunni. Það var gott fyrir börn sem ólust upp í vaxandi borg og miklum breytingum á þjóð- lífi að eiga slíkan fastan punkt. Eftirlifandi börnum Hrafns og barnabörnum sendum við samúðar- kveðjur frá Sveinsstöðum. Magnús Ólafsson. Kær vinur og samstarfsmaður Hrafn E. Jónsson er látinn. Það var veturinn 1976 að Hrafn kom að skólanum okkar. Hann var þá nýkominn úr námi í Svíþjóð, en hafði áður verið nokkur ár í Frakk- landi. Við kynntumst fljótt mann- kostum Hrafns. Hann var gagn- menntaður heimsmaður með þekkingu á ýmsum sviðum. Hann var skarpgreindur, skýr í hugsun og mjög hrifnæmur. Hann var hreinskiptinn maður og fylginn sér. Áhugamál hans voru fjölmörg og hann var stöðugt að afla sér meiri þekkingar. Það var sama hvort rætt var um sagnfræði, bókmenntir eða listir, aldrei var komið að tóm- um kofunum hjá honum. Áhugi Hrafns á stjórnmálum fór ekki fram hjá okkur sem með hon- um störfuðu. Sá áhugi leiddi hann alla leið til Albaníu. Það lýsir Hrafni vel að hann kynnti sér ekki aðeins stjórnarfar og sögu landsins heldur kunni hann jafnvel skil á albönskum vefnaði. Hrafn starfaði upphaflega á bókasafni skólans en síðan kenndi hann ýmsar greinar, meðal ann- arra samfélagsfræði, frönsku og síðar á tölvur. Þegar tölvuvæðing skólanna hófst var hann með fyrstu mönnum að tileinka sér þá tækni í skólastarfi og hafði hann aflað sér afburða þekkingar á því sviði. Hann tók að sér umsjón tölvumála í skólanum. Þeim starfa fylgdi mikill erill því óteljandi voru þau skipti sem samkennarar hans, mismun- andi óþolinmóðir, þurftu á aðstoð og tilsögn að halda. Ævinlega brást Hrafn við af ljúfmennsku og leysti vandamálin bæði fljótt og vel. Til hans var alltaf gott að leita því hann kunni öðrum mönnum betur að hlusta. Sjálfur var Hrafn ekki margorð- ur um eigin hagi. Það fór þó ekki fram hjá okkur sem umgengumst hann að börnin og barnabörnin voru honum dýrmæt. Hrafn var vinsæll meðal sam- starfsmanna sinna og nemenda, sem eiga góðar minningar um ljúf- an og hlýjan mann. Eftir skyndilegt fráfall hans hafa fjölmargir fyrrverandi nemendur hans lagt leið sína í gamla skólann sinn og sýnt minningu hans virð- ingu og minnst hans með þakklæti og hlýhug. Við samstarfsfólk hans söknum hans. Við söknum þess að hafa hann ekki lengur hjá okkur og heyra ekki glaðlegan hlátur hans. En í hugum okkar lifir minningin um einstakan mann. Börnum hans, bróður og fjöl- skyldum þeirra sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Samstarfsfólk við Kársnesskóla í Kópavogi. HRAFN EÐVALD JÓNSSON ✝ Sigmundur Jó-hannesson fædd- ist í Arnardal í Norður-Ísafjarðar- sýslu 20. september 1913. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 18. októ- ber síðastliðinn. For- eldrar hans voru Jó- hannes Guðmundsson og Sigrún Agata Guð- mundsdóttir. Sig- mundur var annar í röð 10 systkina en þau eru: Guðmundur Líndal, látinn, Sigríður Steinunn, látin, Guðbjörg, býr í Reykjavík, Guðmunda, látin, Sigrún Jó- hanna, látin, Ólafía, býr á Ak- ureyri, Magnús, látinn, Ólafur, býr í Keflavík, og tvíburi við Ólaf, látinn. Sigmundur kvæntist 22. októ- ber 1938 Lydíu Aðalheiði Rósink- arsdóttur, f. í Súðavík Norður- Ísafjarðarsýslu 20. júní 1917. Þau eignuðust fjórar dætur, þær eru: 1) Alda, f. 15.1. 1937, gift Bjarna Kristinssyni, eiga þau þrjá syni. 2) Hrönn, f. 23.12. 1939, gift Birni Jó- hannssyni, eiga þau þrjú börn. 3) Ásdís, f. 11.10. 1949, gift Högna Kristinssyni, eiga þau tvö börn. 4) Sigrún, f. 9.1. 1961, d. 6.12. 1963. Barnabarnabörnin eru 18. Sigmundur og Lydía Aðalheiður bjuggu á Ísafirði. 1947 fluttu þau til Þingeyrar og 1954 til Keflavíkur þar sem þau bjuggu síðan. Sig- mundur var skipstjóri á Ísafirði og Þingeyri en lengst af starfaði hann sem múrarameistari. Þegar ÁTVR opnaði útibú í Keflavík varð hann afgreiðslumaður þar en gerðist síðan eftirlitsmaður með fasteignum Keflavíkurbæj- ar. Útför Sigmundar verður gerð frá Keflavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Nú þegar Sigmundur afi er kvaddur hinstu kveðju er margs að minnast og margt sem ber að þakka. Minningar frá bernskuárum verða ljóslifandi þegar við barna- börnin nutum þessa að sækja afa og Heiðu ömmu heim. Þá var oft mikið um að vera þegar allur barnaskarinn var saman kominn. Afi með harmonikkuna sína og öll smíðaverkfærin og amma með poppkorn í stórum potti, pönnu- kökustafla og fleira góðgæti. Þess- ar heimsóknir voru fastur liður á laugardögum fyrir okkur barna- börnin og var mikil tilhlökkun, enda fórum við ævinlega alsæl heim eftir smíðakennslu, dans- kennslu, spilamennsku og fleira. Afi var hæglátur maður og ein- stakt ljúfmenni í öllum samskipt- um. Hann hafði mjög notalega nær- veru og naut þess að miðla frásögnum og fróðleik frá langri ævi, einnig ræða skoðanir sínar á málefnum líðandi stundar. Það var mjög ríkjandi hjá honum að fylgj- ast grannt með afkomendum sínum og vera vakandi yfir velferð þeirra. Því er gott að hugsa til þess að þegar hann varð 90 ára hinn 20. september sl. var haldin veisla fyrir afkomendurna og allir mættu. Áberandi var hversu afi naut þess- arar samverustundar og var stoltur og glaður yfir því að hafa allan hópinn sinn hjá sér. Afi var einstaklega laghentur maður og hafði yndi af smíðum. Á síðari árum fóru allar hans tóm- stundir í að smíða og skera út fal- lega muni. Margir af þeim prýða heimili afkomenda hans. Þekktastir eru sennilega barnaruggustólarnir sem voru mjög vinsælir. Það lýsir honum vel, að í afmælisveislunni áðurnefndu var honum umhugað um að gleðja yngstu fjölskyldumeð- limina og gaf hann þeim öllum við- arplatta sem hann hafði teiknað á og málað þekktar teiknimyndaper- sónur. Þessir plattar prýða nú veggi í barnaherbergjunum og eru góð minning. Við í fjölskyldunni á Sólvallagötu þökkum Sigmundi afa góðar sam- verustundir og minnumst hans af þakklæti og hlýhug. Birna, Magnús, Hrönn, Magnea Herborg og Sigurður Sævar. SIGMUNDUR JÓHANNESSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.