Morgunblaðið - 20.02.2004, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Árni Guðjónssonfæddist í Vest-
mannaeyjum 27. maí
1926. Hann andaðist
á Landspítala í Foss-
vogi 15. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðjón
Einarsson, fiskmats-
maður, f. 18. okt.
1886, d. 11. des. 1966
og kona hans Guð-
finna Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 1. sept.
1893, d. 12. apríl
1957. Bróðir Árna
var Karl, alþingis-
maður, f. 1. nóv. 1917, d. 6. mars
1973.
Árni kvæntist hinn 7. okt. 1949
eftirlifandi eiginkonu sinni, Eddu
Ragnarsdóttur, f. 17. mars 1931.
Edda er dóttir Ásfríðar Ásgríms,
starfsmanns á Hagstofu Íslands, f.
26. sept. 1904, d. 2. maí 1980 og
eiginmanns hennar (skildu), Ragn-
ars Jónssonar í Smára, bókaútgef-
anda og forstjóra, f. 7. febr. 1904,
d. 11. júlí 1984. Árni og Edda eign-
Rut og Ari Pétur; Anna Barbara,
laganemi, f. 1981 og Andri, fram-
haldsskólanemi, f. 1984.
Árni varð stúdent frá MR 1947.
Stundaði nám í Lundúnum í rúmt
ár eftir stúdentspróf. Cand. juris
frá Háskóla Íslands 1953. Starf-
andi lögmaður í Reykjavík frá
þeim tíma og til 1992. Héraðs-
dómslögmaður 1953, hæstaréttar-
lögmaður 1960. Árni var m.a. lög-
maður fjölmargra sveitarfélaga,
opinberra stofnana, félagasam-
taka og fyrirtækja. Árni sat um
árabil í nefndum á vegum Lög-
mannafélags Íslands. Að auki sat
Árni í ýmsum nefndum og ráðum
og í stjórnum fyrirtækja, m.a. í
stjórn Listasafns ASÍ og Lista-
skóla alþýðu, stjórnarformaður
Fragtflugs hf. og Íscargo hf. og
Bókaútgáfunnar Helgafells hf.
Varadómari í Félagsdómi frá
1963, dómari þar frá 1980 til 1986.
Árni var félagi í Rotarýklúbbi
Kópavogs og var forseti hans frá
1979–1980. Þá var hann félagi í
Akóges, Reykjavík. Árna var veitt
viðurkenning forseta Alþjóða
Rauða krossins í Genf á árinu
1969. Árni var heiðursfélagi í Lög-
mannafélagi Íslands.
Útför Árna fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
uðust þrjú börn, þau
eru: 1) Valva, BA í
ensku og bókasafns-
fræði, f. 25. nóv. 1950,
sambýlismaður Gunn-
ar Gunnarsson bóka-
safnsfræðingur, f.
1956. 2) Árni, vélfræð-
ingur, f. 23. júlí 1954,
kvæntur Dröfn
Björnsdóttur ferða-
fræðingi, f. 1951, börn
þeirra eru Birgitta El-
ín, ferðaráðgjafi, f.
1971, gift Guðmundi
Hauki Magnasyni, f.
1969, börn þeirra eru
Árni Reynir og Eva Dröfn, fyrir
átti Guðmundur Köru; Rebekka,
hjúkrunarfræðinemi, f. 1980 og
Helena, læknanemi, f. 1982, sam-
býlismaður hennar er Birgir Már
Vigfússon, f. 1982. 3) Andri,
hæstaréttarlögmaður, f. 12. des.
1957, kvæntur Sigrúnu Árnadótt-
ur, skrifstofustjóra, f. 1959, börn
þeirra eru Edda Björk, lögfræð-
ingur, f. 1976, gift Eiríki Elís Þor-
lákssyni; börn þeirra eru Andrea
„Það voru mikil og góð læti“. Þetta
var haft eftir Gunnu frænku, föður-
systur Árna, eitthvert sinn þegar
hún var að lýsa jólaboði sem hún
hafði verið í. Átti hún þá við að menn
hefðu tekið í spil, sungið og skemmt
sér vel, jafnvel þó jól væru. Orð þess-
arar miklu uppáhaldsfrænku Árna
koma upp í huga minn þegar ég rifja
upp fyrstu kynni mín af tengdaföður
mínum á Álfhólsveginum í Kópavogi.
Árni hafði gaman af því þegar fjöl-
skyldumeðlimir og gestir þeirra hitt-
ust og lyftu sér upp og vísaði þá
gjarnan í þessi orð frænku sinnar.
Vildi hann að veislur væru almenni-
legar og að ekki væri við nögl skorið.
Árni og Edda voru gestrisin og áttu
mikinn fjölda vina, bæði hér á landi
og erlendis. Af því leiddi að þau fóru
víða og verða að teljast heimsfólk.
Þegar ég kom á heimilið fyrst voru
þau einmitt í mikilli heimsreisu,
höfðu m.a. verið á ferðalagi um Afr-
íku, sem var meðal þeirra fjarlægu
staða sem þau heimsóttu. Hjá mér
ríkti spenningur að hitta tengdafor-
eldrana en óhætt er að segja að þau
hafi tekið mér þá og ætíð síðan með
opnum örmum. Þrátt fyrir miklar
annir á sínum tíma var Árna mjög
umhugað um fjölskylduna og fylgd-
ist grannt með öllu því sem var að
gerast á hverjum tíma. Lagði hann
áherslu á að menn væru í góðu sam-
bandi. Var það gjarnan kallað að
gefa skýrslu. Í gegnum þær fylgdist
Árni með velferð barna og barna-
barna, og síðar barnabarnabarna. Þó
hann bæri ekki tilfinningar sínar á
torg var hann afar stoltur af sínu
fólki en ekki síður umhyggjusamur
þegar eitthvað bjátaði á.
Eftir að fjölskyldan kom sér upp
sumarbústað við Álftavatn voru þær
ófáar helgarnar sem við dvöldum öll
saman, skemmtum okkur en höfðum
það jafnframt notalegt. Þar sýndi
það sig enn og aftur að tengdafaðir
minn var mikill höfðingi. Ferðirnar í
sumarbústaðinn eru sem betur fer
kirfilega skráðar í gestabókina í
sumarbústaðnum og verða lýsingar
hans þar mér til ævarandi minningar
um þennan skemmtilega mann.
Þrátt fyrir áföll þau sem á dundu nú í
seinni tíð stóð Árni keikur fram til
þess að kallið kom. Með söknuði er
hann kvaddur.
Sigrún.
Elsku afi.
Við systurnar munum alltaf eiga
fullt af hlýjum minningum um þig.
Allar yndislegu stundirnar sem við
fjölskyldan áttum saman í Hálsakoti
þar sem þröngt var á þingi en öllum
leid svo vel og nándin var svo mikil.
Eins þegar við fengum að gista hjá
ykkur ömmu í Bergstaðastrætinu,
þar var alltaf gott að vera, hlýtt og
notalegt og nóg fyrir litlar stelpur að
dunda sér við. Jólaboðin og fjöl-
skyldusamkomurnar voru líka þær
bestu sem sögur fara af og alltaf ríkti
mikil kátína þegar við vorum öll
saman komin. Maður fann alltaf svo
sterkt að fjölskyldan var í fyrsta sæti
hjá ykkur ömmu, á stórafmælum og
tyllidögum var það alltaf fjölskyldan
sem kom saman og gerði sér glaðan
dag. Þið amma voruð alltaf svo þol-
inmóð við okkur, fylgdust með
skemmtiatriðunum okkar og hvöttuð
okkur í því sem við tókum okkur fyr-
ir hendur. Öll listaverkin frá barna-
börnunum hengduð þið upp á veggi
meðal verka frægra listamanna og
okkur þykir ennþá svo vænt um að
sjá „listaverkin“ okkar hvert sem lit-
ið er.
Elsku afi, við munum hugsa vel
um ömmu fyrir þig. Þú verður alltaf
með okkur og við minnumst þín með
ást, hlýju og söknuði.
Þín barnabörn
Birgitta, Rebekka og Helena.
Ástkær afi okkar lést sl. sunnudag
eftir stutt en erfið veikindi. Okkur
langar að minnast hans með fáeinum
orðum.
Það er erfitt að reyna að lýsa hon-
um afa okkar, eins og hann kom okk-
ur fyrir sjónir. Eitt það fyrsta sem
kemur þó upp í hugann er það að
hann var mikill maður. Hann var
stór og myndarlegur yfirlitum, með
þykkt hvítt hár og fallegt skegg. Þá
var hann einnig mikilmenni í hugsun
og háttum og fyrir honum berum við
ótakmarkaða virðingu. Ólíkt því sem
oft er með mikla menn, var hann
barnabörnum sínum náinn og fyrir
það viljum við þakka. Þó við vitum að
hans tími var kominn, er sorg okkar
djúp og mikil. Varla er hægt að
minnast afa án þess að amma komi
þar við sögu enda áttu þau langt og
farsælt hjónaband. Alltaf var heimili
þeirra, Berg 3, opið fyrir okkur og
vinum okkar. Til þess að við vissum
nú örugglega hversu velkomin við
værum, fengum við barnabörnin
m.a.s. lykil að húsinu og komum við
oft þar við, þó ekki væri nema bara
rétt til að kasta á þau kveðju. Oftast
voru afi, amma og Toppa heima við,
það var helst að þau hefðu farið í
Hálsakot í afslöppun eða þá að afi
hafði fengið sér göngutúr og heilsað
upp á Hallgrím.
Afa og ömmu fannst gott að kom-
ast í Hálsakot og þar áttu þau marg-
ar góðar stundir tvö saman eða með
fjölskyldunni. Þær voru ófáar
gönguferðirnar sem afi fór upp að
hliði með ömmu og Toppu sér við
hlið. Alltaf vorum við velkomin í
heimsókn til þeirra í Hálsakoti og
var jafnan slegið upp mikilli matar-
veislu þar, enda afi vanur góðri mat-
seld Eddu ömmu. Afi lagði mikla
áherslu á að við barnabörnin öfluð-
um okkur góðrar menntunar og
fylgdist vel með okkur í gegnum öll
skólastigin. Í hvert skipti sem við
náðum einhverjum áfanga í lífinu,
samgladdist hann okkur af heilum
hug og lét ánægju sína í ljós. Hann
vildi okkur allt það besta og taldi að
góð menntun væri gulls ígildi.
Það er svo mikils að minnast sem
ekki kemst fyrir í lítilli grein, s.s.
ferðalög okkar með afa og ömmu, ár-
leg jólaböll hjá vinum hans í Akóges,
svo ekki sé minnst á annan í jólum í
Berg 3. Þær minningar geymum við
innst í hjörtum okkar og munum
deila þeim með komandi kynslóðum.
Við viljum þakka afa fyrir góða
samleið og vitum að nú verndar hann
okkur og leiðbeinir í meiri fjarlægð
en áður hefur verið.
Við viljum votta elskulegri ömmu
okkar, sem nú hefur misst eigin-
mann sinn til 54 ára, okkar dýpstu
samúð. Þá viljum við einnig þakka
Marinu, sem hefur reynst afa svo vel
síðustu tvö ár.
Edda Björk, Anna Barbara
og Andri.
ÁRNI
GUÐJÓNSSON
✝ Kristinn Guð-mundsson fædd-
ist að Núpi undir
Vestur-Eyjafjöllum
5. október 1925.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þriðjudaginn
10. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Árnason frá
Lágafelli í Austur-
Landeyjum, f. 6. apr-
íl 1892, d. 5. desem-
ber 1957 og Sigríður
Sigurðardóttir frá
Núpi, f. 7. nóvember 1898, d. 7. júlí
1981. Kristinn var fjórði elsti í hópi
tíu systkina. Fjögur eru áður látin,
Sigurður, f. 12.8. 1918, d. 15.11.
1992; Ragnar, f. 26.2. 1921, d.
19.11. 1986; Árni, f. 23.10. 1929, d.
eru: Auður Hrönn, f. 1998 og Hall-
dór Pálmi, f. 2003; b) Karl, f. 29.
október 1972, kvæntur Örnu Þór-
eyju Sveinbjörnsdóttur, börn
þeirra eru: Sveinbjörn Pálmi, f.
1995; Ragnheiður, f. 1999 og
Brynjólfur Óli, f. 2001; c) Kristinn,
f. 8. apríl 1980, unnusta Unnur Eir
Björnsdóttir; d) Pálmi Örn, f. 23.
október 1982. 2) Sigríður Hrönn, f.
11. september 1954, gift Brynjólfi
Helgasyni, f. 19. ágúst 1951. Krist-
inn gekk í barnaskóla á Ysta-Skála
undir Vestur-Eyjafjöllum. Hann
tók þátt í starfi ungmennafélaga
undir Eyjafjöllum og í Reykjavík.
Kristinn fór í Iðnskólann í Reykja-
vík og útskrifaðist 1949 með
sveinspróf í húsasmíði. Síðan varð
hann húsasmíðameistari og starf-
aði bæði sem sveinn og meistari í
sinni iðngrein allt til ársins 1982.
Þá var hann ráðinn sem bygginga-
eftirlitsmaður á byggingadeild
borgarverkfræðings og starfaði
hjá Reykjavíkurborg til sjötugs.
Útför Kristins verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
25.7. 1996; og María, f.
15.9. 1931, d. 22.7.
1981. Eftirlifandi eru
Guðmundur, f. 9.9.
1923; Guðrún, f. 12.11.
1933; Sigríður, f. 8.9.
1936; Svanhvít, f.
11.10. 1941 og Gísli
6.8. 1943.
Hinn 5. nóvember
1949 kvæntist Krist-
inn eftirlifandi eigin-
konu sinni Ólafíu Páls-
dóttur, f. 23. desember
1927, frá Fit undir
Vestur-Eyjafjöllum.
Kristinn og Ólafía
eignuðust tvö börn, þau eru: 1)
Guðmundur Pálmi, f. 24. maí 1947,
kvæntur Ragnheiði Karlsdóttur, f.
20. janúar 1951. Börn þeirra eru: a)
Ólafía, f. 4. ágúst 1970, gift Hall-
dóri Má Sverrissyni, börn þeirra
Í dag verður til moldar borinn
elskulegur tengdafaðir minn, Krist-
inn Guðmundsson húsasmíðameist-
ari. Hann lést á Landspítalanum við
Hringbraut að morgni þriðjudagsins
10. febrúar. Kristinn var fæddur að
Núpi undir Eyjafjöllum þar sem fjöll-
in rísa hátt og fegurð náttúrunnar er
allsráðandi. Hann sleit þar barns-
skónum ásamt 5 bræðrum sínum og 4
systrum. Þar var iðandi líf og í suð-
urbænum var mikið unnið og ekki má
gleyma glímunni sem þeir bræðurnir
kepptu í. Kristinn fór til Reykjavíkur
í kringum 1946 og fór í Iðnskólann í
Reykjavík til að læra húsasmíði. Á
þessum árum rugluðu þau Ólafía
tengdamóðir mín og Kristinn saman
sínum reitum og hófu sambúð fyrst í
Tjarnargötu 10. Eignuðust þar sitt
fyrsta barn, síðan bjuggu þau á
Smiðjustíg og svo í Hlíðunum. Í
Reykjavík vann hann sem dyravörður
á Hótel Borg með skólanum, oft hefur
maður heyrt að það hafi nú ekki verið
úr miklu að moða í þá daga, það sem
fólk hafði á þessum tíma var kannski
eitt herbergi, dívan og stóll og að-
gangur að eldhúsi, jafnvel fleiri en ein
fjölskylda í lítilli íbúð. Leiguhúsnæði
var af skornum skammti og skömmt-
unarmiðum var dreift til fólks varð-
andi aðföng. Hvað segir það okkur
yngra fólkinu í núverandi velmegun?
Við vitum bara ekki hvað eldra fólk
upplifði, svo miklar eru breytingarnar
í þjóðfélaginu.
Í kringum 1950 hóf Kristinn að
byggja einbýlishús í Smáíbúðahverf-
inu og var þá hjólað frá Hlíðunum inn
í Smáíbúðahverfi til að byggja húsið
með soninn á bögglaberanum eða
slánni. Þau hjónin fluttu inn í húsið
sitt 1953 og svo fæddist Hrönn mág-
kona ári síðar. Ég kem inn í fjölskyld-
una 1969, þá höfðum við Pálmi verið
saman í ár. Kristinn, Ólafía og Hrönn
mágkona, tóku mér opnum örmum,
tengdapabbi bauð mig velkomna og
sagði að hann vissi að ég ætti eftir að
verða ævifélaginn hans Pálma síns.
Tengdapabbi vann mikið en hafði
samt alltaf tíma fyrir börnin sín og
fjölskyldu sem hann unni mjög mikið.
Gaf sér tíma til að fara í sveitina undir
Eyjafjöllin oft á sumri en þangað
liggja rætur þeirra hjóna. Vinna með
ættingum sínum og njóta sveitarinn-
ar og gá að hestunum. Við Pálmi og
börnin okkar fórum með, nutum þess-
ara ferða og tókum þátt í heyskap á
Fit. Hestarnir voru svo teknir í hús
upp úr áramótum. Þeir voru oftast í
haga á Fit og það var nú gaman að fá
að taka þátt og vera í kringum hest-
ana hans, taka á móti heyböggum og
stundum að kemba, vera með þótt svo
ég færi ekki á hestbak. Já margs er að
minnast, ferðalaganna, hjálpina við
húsbygginguna okkar og stundanna í
eldhúsinu í Langagerðinu, þar var
alltaf fullt af fólki, mikið skrafað og
heilræði frá tengdapabba voru vel
þegin. Við erum mörg sem sjáum eftir
yndislegum manni og eru minning-
arnar margar og ljúfar. Elsku Krist-
inn, takk fyrir að fá að njóta samvista
við þig þessi ár. Mun ég geyma minn-
inguna um þig um aldur og ævi. Ég
bið góðan guð að styrkja tengdamóð-
ur mína, börnin ykkar, tengdason,
barnabörn og barnabarnabörn. Kveð
ég með söknuði með þessum orðum
nóbelskáldsins Gabriela García Már-
quez:
Enginn á sér tryggan morgundag, hvorki
ungur né gamall. Í dag kannt þú að sjá í síð-
asta skipti þá sem þú elskar. Því skaltu ekki
bíða lengur. Breyttu í dag eins og morg-
undagurinn renni aldrei upp, þú munt örugg-
lega harma daginn þann þegar þú varst of
önnum kafinn til að verða við óskum annarra.
Hafðu þá sem þú elskar nærri þér, segðu
þeim í heyranda hljóði hversu mjög þú þarfn-
ast þeirra, elskaðu þá og komdu vel fram við
þá, taktu þér tíma til að segja ,,mér þykir það
leitt“, ,,fyrirgefðu mér“,,þakka þér fyrir“og
öll þau kærleikans orð sem þú þekkir.
Guð blessi þig.
Ragnheiður.
Komið er að kveðjustund eftir þrjá-
tíu ára kynni af tengdaföður mínum
Kristni Guðmundssyni. Þegar komið
er að leiðarlokum leita á hugann
margar og góðar minningar þó ekki
verði nema fáar raktar hér.
Morguninn var hans tími. Hann fór
ævinlega eldsnemma á fætur og hóf-
ust flestir morgnar á sundi í Laug-
ardalnum og síðan var hafragrautur
heima á eftir. Þetta stunduðu þau
hjónin Kristinn og Ólafía í marga ára-
tugi. Þau hjón voru ákaflega samhent
í verkum, sem leysa þurfti af hendi,
stórum sem smáum, svo og í tóm-
stundum. Fyrst minnist ég hans í bíl-
skúrnum þar sem hann var oft að fást
við eitt og annað. Honum féll vel úti-
vera. Kristinn var bæði sterkur mað-
ur og sterkur karakter. Hann var
ekki endilega allra en skemmtilegur í
huga flestra sem hann þekktu. Hann
naut sín best með fjölskyldunni og þá
voru barnabörnin og langafabörnin
honum sérlega kær. Hann var ekki
hrifnæmur á ytra borði en hafði mikla
ánægju af að ferðast innanlands og
ekki síst í sína gömlu sveit undir
Eyjaföllunum. Við fórum margar
góðar ferðir saman um landið. Þá
voru ófáar ferðirnar í sumarbústað-
inn í Grafningnum, sem hann sló upp
úti í garði í Langagerðinu fyrir löngu
síðan og eftir það mörg handtökin og
ánægjustundirnar sem hann átti með
okkur í Grafningnum.
Hann vildi alltaf vera að, helst ein-
hverju handverki, þó hann hafi einnig
kunnað vel að meta Íslendingasög-
urnar og oft gluggað í þær. Hann var
sjálfur góður sögumaður. Smíðin lék í
höndum hans alla tíð. Naglfastari,
slagharðari og nákvæmari smið hef
ég ekki kynnst. Hann var alla tíð full-
ur af áhuga um allt sem viðvék hús-
byggingum og var ekki komið að tóm-
um kofanum þegar leitað var í smiðju
hans. Hann var bæði trésmiður og
húsasmíðameistari. Þau hjónin Krist-
inn og Ólafía bjugggu saman í Langa-
gerði 74, húsinu sem hann byggði
sjálfur, í rúm 50 ár. Þar hófst einnig
búskapur okkar Hrannar og var það í
alla staði góður tími. Hann veitti einn-
ig ómælda aðstoð og ráð við húsbygg-
ingu okkar. Kristinn var kröftugur,
útsjónarsamur og hagsýnn. Hann
dreif hlutina áfram og kláraði það
sem hann tók að sér. Hann var ótrú-
lega harður af sér þegar á bjátaði.
Hann lenti í alvarlegum veikindum
fyrir 25 árum síðan en ótúleg seigla
og viljastyrkur hjálpaði honum til
starfa á ný. Hann vann fulla vinnu þar
til hann komst á eftirlaun sjötugur.
Kristinn var fyrrum glímukappi.
Hann var lengi hestamaður góður
sem og Ólafía en þau voru um langt
árabil með hesta sína í hesthúsinu
sem hann byggði í Víðidal. Þar voru
hestarnir á vetrum en á Suðurlandinu
eða helst undir Vestur-Eyjafjöllunum
á sumrin. Hann hafði gott lag á dýr-
um og sást það ekki einungis á með-
höndlun hans á hestunum heldur
komu þrestirnir í Langagerðinu þar
einnig við sögu, séstaklega nú seinni
KRISTINN
GUÐMUNDSSON