Morgunblaðið - 04.03.2004, Side 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 4. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Við ótímabært lát
Margrétar Þóru
frænku minnar leita
margar góðar minning-
ar á hugann. Ég sé hana
fyrir mér lífsglaða og
hressa, alltaf jafn duglega og bjart-
sýna hvað sem á bjátaði.
Þegar við vorum börn var ég oft í
pössun hjá Ellu, móðursystur minni,
og þar sem ég átti engin systkini þá
eignaði ég mér systkinin á Hring-
brautinni og fannst ég eiga aðeins
meira í þeim en aðrir. Ég minnist
allra góðu samverustundanna, afmæl-
anna sem Magga var vön að halda, en
hún notaði hvert tækifæri til að halda
veislur og þær ekki af verri endanum.
Þær voru ætíð fjölmennar enda var
hún höfðingi heim að sækja. Ég minn-
ist allra ferðalaganna og jólaboðanna
en fjölskyldan okkar hefur verið mjög
samheldin alla tíð. Þegar við Magga
eignuðumst strákana okkar Sæma
Kalla og Valda á sama árinu urðu
tengslin enn sterkari. Þau ár sem við
bjuggum báðar erlendis héldum við
sambandi með bréfaskriftum.
Magga frænka mín var einstök
kona, enda var hún vinmörg og fólk
sóttist eftir að vera nálægt henni.
Hún var traustur vinur vina sinna og
vildi öllum vel. Það var eftir því tekið
hvað fjölskyldan á Hringbraut var ná-
in og hve vel hún stóð saman í öllu því
sem að höndum bar eins og best hefur
komið í ljós núna.
Nú er komið að kveðjustund, allt of
fljótt. Ég bið Guð um að veita börnum
hennar, foreldrum og systkinum
styrk.
Hvíl í friði, elsku Magga mín.
Sigurveig H. Sigurðardóttir.
Esjan var einkennilega fögur
morguninn sem Margrét frænka mín
dó.
Marglitir skýjabólstrar huldu hana
niður í miðjar hlíðar, en frá rótum og
upp úr skein undrafögur og skír birta;
gullin og silfruð í senn.
Mér fannst Esjan þennan dag
minna mig á hana Möggu frænku
mína að því leyti að hún stafaði frá sér
innri birtu sem gerði yfirborðsleg
vandamál léttvæg, eitthvert æðru-
leysi mótaði hana sem persónu og
gerði nærveru hennar einstaklega
þægilega.
Þegar fréttin um hið hræðilega slys
kom sem reiðarslag, brá svo við að
mestan styrk sóttum við í viðkynn-
ingu við afstöðu hennar til lífsins. Hún
hafði mikinn og opinn áhuga á and-
legum málefnum og var auðfundið að
hún sótti leiðsögn og þroska á æðri
staði.
Margrét Þóra var elst af þremur
systkinum, og voru þau ótrúlega sam-
heldin. Það sópaði að þessum fríða
hóp þegar þau renndu margbíla á
ættarmót eða aðra fundi við fjölskyld-
una. Út þustu krakkarnir sem höfðu
kannski „skipst á foreldrum“ þannig
að engu skipti hver átti hvern.
MARGRÉT ÞÓRA
SÆMUNDSDÓTTIR
✝ Margrét ÞóraSæmundsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. janúar 1959. Hún
lést af slysförum
föstudaginn 20. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð gerð frá Dóm-
kirkjunni 2. mars.
Þá hugsaði maður
með sér: Þetta er stór-
fjölskylda, félagsleg
auðæfi sem eru torfund-
in í nútímanum.
Félagslyndi fengu
þau í arf frá yndislegum
foreldrum, þeim Elínu
Þorsteinsdóttur og
Sæmundi Nikulássyni,
sem syrgja nú elskaða
dóttur.
Það hefur verið gef-
andi að fylgjast með
lífsbaráttu Möggu síð-
ustu árin, bjartsýni,
kraftur og dugnaður
hefur vakið aðdáun, alltaf stutt í húm-
orinn og þetta þroskaða æðruleysi
sem var hennar aðal.
Börnin hennar ástfólgin eiga hug
okkar í dag, sem og foreldrar og
systkini, þegar við kveðjum kæra
frænku og vinkonu með þökk fyrir
allt.
Megi guð blessa minningu hennar.
Snorri, Heiða og börn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elskuleg frænka okkar og vinkona,
Margrét Þóra, er dáin. Hamingjusöm
hélt hún af stað í ferðalag ásamt dótt-
ur sinni og vini. Á örskotsstundu
breyttist gleði í sorg.
Við hittumst síðast á 45 ára afmæl-
isdegi hennar nú í janúar þar sem hún
geislaði af gleði.
Margrét hafði góða nærveru enda
var hún einstaklega hlý og góð mann-
eskja. Hún var umhyggjusöm móðir
og var einkar kært með henni og fjöl-
skyldu hennar. Margrét var falleg
kona og ávallt var stutt í brosið enda
létt í lund og lífsglöð. Hún var vin-
mörg og frændrækin og er nú sárt
saknað af frænkuhópnum.
Fjölskylda og vinir Margrétar hafa
misst mikið. Þó hennar njóti ekki
lengur við munu börnin hennar búa
að því góða atlæti og þeirri umhyggju
sem hún veitti þeim. Það er okkur
dýrmætt að hafa átt Margréti að.
Fyrir það þökkum við nú.
Við vottum börnum hennar, for-
eldrum, systkinum, vinum og vanda-
mönnum okkar dýpstu samúð. Bless-
uð sé minning frænku okkar og
vinkonu, Margrétar Þóru.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ragna og Halldóra.
Elsku Stóra Magga. Þetta líf sem
er okkur svo kært er svo skrítið og oft
á tíðum óréttlátt. Rétt um daginn
varstu hér hjá okkur en nú ertu farin,
en einhvern veginn verður lífið að
halda áfram. Við vitum að það skarð
sem þú skilur eftir mun aldrei verða
fyllt því þú varst svo frábær frænka.
Við kölluðum þig alltaf Stóru Möggu
því þú skipaðir svo stóran sess í okkar
lífi og munt alltaf gera. Þú varst alger
blúnda og allir fallegu og sætu hlut-
irnir þínir heilluðu okkur upp úr skón-
um. Við litum upp til þín og við hlökk-
uðum alltaf til að hitta þig. Þegar þú
komst heim frá Houston á sumrin var
eins og sumarið væri loks komið og
þegar þú varst svo flutt heim var
sumarið allan ársins hring. Allar tösk-
urnar, öll kaffiboðin, allur hláturinn,
allar útilegurnar, allt dúlleríið og allur
boðskapurinn. Þetta varst þú. Allt
þetta sem þú kenndir okkur munum
við bera í hjarta okkar um ókomna tíð
og miðla. Aldrei munum við gleyma
þínu fallega brosi og þínum yndislega
persónuleika sem oft á tíðum lífgaði
upp á okkur ef eitthvað bjátaði á. Við
frænkurnar munum hugsa vel um
Júlíu og sjá til þess að hún haldi áfram
að verða sama blúnda og þú varst.
Elsku Stóra Magga, takk fyrir allar
þær góðu stundir sem við fengum
með þér. Við munum halda áfram að
lifa lífinu lifandi eins og þú gerðir og
halda boðskap þínum á lofti. Vertu
sæl, Stóra Magga.
Þínar frænkur
Elín María, Margrét Unnur
og Sandra Dögg.
Mikill harmur er að okkur kveðinn
sem þekktum Margréti Þóru
Sæmundsdóttur, fjölskyldu, vinum og
vandamönnum. Við sviplegt fráfall
hennar, í kjölfar hörmulegs bílslyss,
stöndum við hreinlega agndofa. Eins
og hendi sé veifað er allt breytt. Fjöl-
skyldan á Hringbrautinni, samheldin
svo eftir er tekið, er skyndilega svipt
sínum kjarna. Við sem stöndum utar í
segulsviði frændgarðsins erum svipt
frekara samneyti við frænku okkar,
samneyti sem ávallt var gefandi og
skemmtilegt. Eftir situr sú tilfinning
að maður hafi misst, misst mikið og af
miklu.
Í minningunni er alltaf bjart yfir
Margréti Þóru. Þegar hún tiplaði í
æsku léttfætt um grundir austur á
Loftsölum var hún bændum þar og
búaliði eftirminnileg hjálparhella og
gleðigjafi. Og svo seinna þegar hún
mætti skini og skúrum fullorðinsár-
anna var hún laghent, glaðvær og
æðrulaus, hvort sem það var við upp-
eldi barna sinna eða léttvægari sýslur
eins og samneyti við fjarskyldari ætt-
ingja.
Svo vildi til síðasta sumar að leiðir
okkar Margrétar Þóru lágu saman
nokkrum sinnum, ávallt snemma að
morgni. Við höfðum ekki sést mikið
undanfarin ár og þetta urðu fagnaðar-
fundir, gaman að spjalla í þær fimm
til tíu mín. sem við höfðum í hvert
skipti. Mér er alltaf sólskin í huga
þegar ég minnist þessara morgun-
stunda sl. sumar. En þegar betur er
að gáð þá stemmir það ekki alveg við
veðurfarið, svo gott var það ekki síð-
asta sumar. Ég skil það nú að það er
ekki veðrið heldur viðmót og persóna
Margrétar Þóru sem færir sólskinið í
þessar minningar.
Margrét hafði líka ástæðu til að líta
tilveruna björtum augum. Hún var á
miðjum aldri að hefja nýjan starfs-
feril, var u.þ.b. að klára kennarapróf
frá KHÍ og það var hugur í henni að
takast á við kennarastarfið. Það eyk-
ur hryggð mína að skólakerfið og
samfélagið skuli nú fara á mis við
starfskrafta Margrétar Þóru.
Missir fjölskyldu Margrétar Þóru
er meiri en orð fá lýst. Guð gefi þeim
öllum styrk til að rétta sig við eftir
þetta mikla áfall. Megi Júlía litla dótt-
ir hennar dafna og fá bót meina sinna
við birtuna af minningu móður sinnar
og Daníel og Sæmi Kalli sækja þang-
að styrk sömuleiðis. Ella og Sæmi,
Ragnheiður og Steini fá mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Að lokum, takk fyrir samveruna
hér, kæra frænka, hún var of stutt, ég
hefði viljað þekkja þig betur. Blessuð
sé minning þín.
Björn Guðbrandur Jónsson.
Magga mín. Þeir eru órannsakan-
legir vegir þungans sem fylgja vökn-
un þinni, fyrir hug og hönd okkar
allra.
Okkar sýn í nýtt líf þitt er depurð
en þín tilsýn í okkar er alger og helg.
Köllun þín var ávallt við mannlífið,
fjölskylduna, frændfólkið og vinina,
þinn aðall.
Og það hlýtur að vera af því sem
kallið kom, vegna þarfar á þínu lið-
sinni til svo margra.
Þrenningin þín er í bestu mögulegu
höndum og mínum.
Maður veit ekki hvað átt og misst
hefur, fyrr en finnur á ný.
Þakka þér allt og lýstu okkur í því
að ganga fram veginn.
Bogi.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Kahlil Gibran)
Við kveðjum í dag fyrrverandi
tengdadóttur og mágkonu, Margréti
Þóru, sem hrifin var í burtu frá okkur
í hörmulegu slysi og ung dóttir, eitt af
þremur börnum hennar, liggur mikið
slösuð á Barnaspítalanum. Það er á
svona stundum sem maður er gjör-
samlega vanmáttugur en vegir Guðs
eru órannsakanlegir og eflaust er
henni ætlað hlutverk á öðrum stað.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Við þökkum Margréti Þóru sam-
fylgdina og vináttu sem aldrei bar
skugga á. Við biðjum algóðan Guð að
blessa og styrkja börnin hennar,
Sæmund Karl, Daníel Björn og Júlíu
Nicole, foreldra hennar, systkini og
aðra ástvini.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað,
engu gleymt,
ekkert fullþakkað.
(Oddný Kristjánsd.)
Hafrún og Lísa.
Fyrir hönd Maríu Elísabetar, 11
ára dóttur minnar í Vesturbæjar-
skóla, og Gunnars Þorgeirs 9 ára
langar mig að þakka Margréti Þóru
Sæmundsdóttur fyrir hlýja og fallega
framkomu við börnin mín, fyrst í
gæslunni og síðan sem forfallakenn-
ari Maju. Hið sviplega fráfall hennar,
hræðilegt áfall fyrir fjölskyldu henn-
ar og börnin þrjú – hefur einnig sett
mark sitt á þá sem kynntust henni í
skólastarfinu. Tvö hörmuleg bílslys í
sömu vikunni hafa varpað sorgarhjúp
yfir Vesturbæjarskóla, Hagaskóla og
aðra skóla í Vesturbænum. Foreldrar
horfa á eftir elskuðum dætrum og
þrjú börn hafa misst yndislega móð-
ur. Börnin í Vesturbæjarskóla sjá á
eftir frábærum kennara.
Það er stutt síðan við María Elísa-
bet sátum andspænis henni á for-
eldrafundi. Það var gleðiefni að ein-
mitt hún skyldi taka við
forfallakennslunni þessi kona sem
öðrum fremur virtist hafa einstakt lag
á börnum svo blíð og kurteis sem hún
var. Áhugi hennar var einlægur og
hún virtist sjá í fari barna það sem
ýmsir aðrir taka síður eftir. Hún kom
að máli við mig fyrir tveimur árum og
hrósaði Maríu fyrir umhyggju hennar
gagnvart stúlku sem átti erfitt. Það
var lýsandi fyrir Margréti að taka eft-
ir slíku. Þannig var hún sjálf. Hún lét
sér annt um þá sem minna máttu sín.
Það er ekki auðvelt starf að kenna í
grunnskóla en Maja segir að Margrét
hafi aldrei hækkað röddina. Hún
þurfti ekki að ná athygli barnanna
með þeim hætti. Hún sagði gjörið svo
vel og setjist – og börnin settust, segir
María. „Hún sagði: „Góða helgi,
María,“ og ég sagði bara bless,“ sagði
María með grátstafinn í kverkunum
þegar henni var ljóst að þetta voru
síðustu orðin sem hún myndi heyra
frá Margréti. Hún fengi ekki annað
tækifæri til að kveðja hana. Viðbrögð-
in við slysinu og láti Margrétar sýna
væntumþykju barna, kennara og ann-
arra sem komust í kynni við hana í
gegnum skólastarfið. „Þú þekkir
Röggu systur,“ sagði hún við mig
þegar ég hitti hana fyrst á ganginum í
Vesturbæjarskóla. Hún var hæglát
en glaðleg. Hún var aðlaðandi og þeg-
ar litið er til baka nú er mér ljóst að
samtöl okkar voru oft á mun persónu-
legri nótum en gerist og gengur með
þá sem maður kynnist með þessum
hætti. Þó þekkti ég hana ekki nægi-
lega vel til að skrifa um hana eins og
ég veit að hún á skilið. Við fráfall
hennar koma samt upp ótal myndir í
hugann af henni á bláa bílnum sínum,
með Júlíu dóttur sinni að kaupa í mat-
inn og umkringd krökkum á skólalóð-
inni. Mestu harðjaxlar í skólanum
voru óhuggandi þegar þeim var sagt
frá láti hennar.
Foreldrar eiga mikið að þakka góð-
um kennurum og þeim, sem koma að
uppeldi barnanna frá leikskóla og upp
úr. Ég stend í þakkarskuld við Mar-
gréti Þóru Sæmundsdóttur.
Og í einlægni freistast ég til að
segja – að á okkar síðasta fundi,
nokkrum dögum fyrir hið hörmulega
slys, bar viðkvæmt mál í bekknum á
góma. Svipurinn lýsti skilningi, sem
ég var þakklát fyrir, en þegar ég var
búin að kveðja hana og komin út úr
kennslustofunni dró mig eitthvað aft-
ur inn til að taka í höndina á henni og
lýsa yfir ánægju minni yfir því að ein-
mitt hún væri að taka við sem kennari
Maríu. Hún brosti lítillega og eitthvað
við svipinn minnti mig á lýsingu Jóns
Hreggviðssonar á augum Snæfríðar
Íslandssólar: „þeim augum sem munu
ríkja yfir Íslandi þann dag sem af-
gángurinn af veröldinni er fallinn á
sínum illverkum.“
Það var ró, friður og fegurð í svipn-
um sem hefur orðið mér umhugsun-
arefni eftir að ljóst varð hvert stefndi í
kjölfar slyssins.
Aðstandendum Margrétar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Ég bið
góðan Guð að halda verndarhendi yfir
börnum hennar. María Elísabet og
Gunnar Þorgeir biðja sérstaklega fyr-
ir kveðju til Júlíu.
Herdís Þorgeirsdóttir.
Fréttin um lát Margrétar Þóru
kom eins og reiðarslag.
Hún hóf nám við Kennaraháskóla
Íslands fyrir nokkrum árum og þann-
ig bar fundum okkar saman. Lang-
þráður draumur hennar um að hefja
nám var að rætast. Hún bauð af sér
góðan þokka og hafði afar góða nær-
veru. Hún var hlý og glaðleg í fasi og
það var aldrei langt í brosið. Þó hafði
hún þurft að glíma við ýmsa erfiðleika
sem lífið hafði lagt henni á herðar, en
hún tókst á við þá af eðlislægri þraut-
seigju.
Hún stundaði námið af einstakri
samviskusemi, áhuga og vandvirkni.
Það sem einnig vakti athygli var hin
mikla og einlæga gleði og ánægja sem
hún hafði af náminu og endurspegl-
aðist í hverju því sem hún tók sér fyrir
hendur. Það er ekki alltaf sem maður
verður vitni að slíkri námsgleði á tím-
um þegar flestir ganga að námi sem
sjálfsögðum hlut. En hjá Margréti
Þóru var það ekki svo, og hún þurfti
mikið á sig að leggja til að láta draum-
inn rætast.
Það var gaman að fylgjast með
henni í vettvangsnáminu síðastliðið
haust þar sem fyrir henni lá að kenna
í unglingabekkjum. Hún kveið þessu
nokkuð og vantreysti sér án þess að
nokkur ástæða væri til. Þegar á hólm-
inn var komið gekk allt eins og í sögu.
Hún hafði hið mesta yndi af kennsl-
unni og hafði orð á því hvað unglingar
væru yndislegt fólk. Hún var glöð og
stolt að þessum áfanga loknum.
Margrét Þóra hafði lokið náminu
og beið þess að útskrifast í júní. Hún
geislaði af ánægju yfir því takmarki
sem hún hafði náð, horfði björtum
augum fram á veginn og hlakkaði til
að helga sig kennslustarfinu. Hún
hafði til að bera marga þá eiginleika
sem prýða góðan kennara og hafði
einlægan áhuga á velferð barna. En
einmitt þá barði dauðinn að dyrum,
svo óvænt og vægðarlaust.
Kennarastéttin missir góðan liðs-
mann, en mestur og sárastur er miss-
ir barnanna hennar sem voru henni
svo kær, svo og annarra ástvina.
Starfsfólk og nemendur Kenn-
araháskóla Íslands, sem áttu samleið
með Margréti Þóru, minnast hennar
með hlýhug og virðingu og votta ást-
vinum hennar innilegustu samúð og
biðja þeim styrk til handa að takast á
við sára sorg.
Auður Torfadóttir,
Ragnheiður Jónsdóttir,
Samúel C. Lefever,
Sigríður Pétursdóttir.
 Fleiri minningargreinar um
Margrétir Þóru Sæmundsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.