Morgunblaðið - 27.03.2004, Síða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 27. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhann EiríkurJónsson fæddist á
Sauðárkróki 19.
ágúst 1921. Hann lést
20. mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Guðmundsson og
Hólmfríður Eiríks-
dóttir. Jóhann, sem
var yngstur, átti tvö
systkini, Guðmund
Aðalstein og Stefan-
íu, en þau eru bæði
látin.
Jóhann kvæntist 5.
júní 1954 Ingibjörgu
Eysteinsdóttur frá
Beinakeldu, f. 18. júlí 1927. Synir
þeirra eru Eysteinn, f. 1953,
kvæntur Huldu V. Arthúrsdóttur,
Jón, f. 1956, og Guðráður, f. 1958.
Fyrir átti Jóhann dótturina Rósu
Friðbjörgu, f. 15.
júní 1946 og er henn-
ar maður Ingi Frið-
björnsson. Jóhann á
fimm barnabörn og
fjögur barnabarna-
börn.
Um þrítugt flutti
Jóhann í Húnaþing
og gegndi þar ýms-
um störfum. Lengst
af starfaði hann sem
frjótæknir hjá Bún-
aðarsambandi A-
Húnavatnssýslu og
þar lauk starfsæv-
inni árið 1991. Jó-
hann var einn af stofnendum
karlakórsins Vökumanna.
Útför Jóhanns fer fram frá
Þingeyrakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Nágranni minn og vinur, Jóhann á
Beinakeldu, er allur. Atvik haga því
svo þunglega að ég get ekki fylgt
honum síðasta spölinn. Ég hlýt því
að láta nægja að láta hugann reika
um lendur minninganna.
Um það bil hálf öld er liðin síðan
Jóhann réðist sem vetrarmaður að
Reykjum á Reykjabraut. Hann kom
frá Sauðárkróki, en þar hafði hann
átt heima fram að þessu, eignast þar
konu og dóttur, en þau hjón skildu.
Nú var hann kominn vestur í Húna-
vatnssýslu og næsta vetur vann
hann að bústörfum hjá okkur á Akri.
Þá hófust kynni okkar og vinátta.
Á þessum árum voru gæfuspor stig-
in. Fljótlega kynntist hann og
kvæntist úrvalskonu sem var heima-
sætan á Beinakeldu.
Jóhann og Ingibjörg, sem ná-
kunnugir kalla alltaf Lillu, hófu bú-
skap á hálfri jörðinni Beinakeldu við
heldur þröngar aðstæður. Þau eign-
uðust gagnsamt bú, enda skorti
hvorugt þeirra dugnaðinn. Jóhann
var afkastamaður til verka, þrek-
mikill og kappsamur og reis oft
snemma úr rekkju. Alltaf vann hann
nokkuð utan heimilis, t.d. í fjölda ára
sem fláningsmaður í sláturhúsinu á
Blönduósi. Það munaði um handtök-
in hans þar sem annars staðar. Hann
varð síðan starfsmaður Búnaðar-
sambandsins sem frjótæknir, eftir
að sú starfsemi hófst og gegndi því
starfi til loka starfsaldurs. Á þeim
árum drógu þau saman búskapinn á
Beinakeldu.
Við Jóhann urðum félagar í leik og
starfi veturinn sem hann var hjá
okkur á Akri og á árunum þar á eft-
ir. Við fundum upp á ýmsu sem
geymist í minningunni. Við vorum
m.a. keppnisfélagar í frjálsum
íþróttum á vegum Ungmennasam-
bandsins og alla tíð fylgdist hann vel
með íþróttum. Vinátta hans í minn
garð og míns fólks var óbrigðul.
Hann átti víða vinum að mæta, starf
hans hjá Búnaðarsambandinu krafð-
ist ferðalaga um allt héraðið og ég
hygg að hann hafi yfirleitt verið mik-
ill aufúsugestur. Hann hélt áfram að
rækta vinatengsl sín með heimsókn-
um þótt hann væri hættur starfi.
Ég ætla að í Jóhanni hafi búið
listaæð, því um skeið bjó hann út fal-
lega handverksgripi, einkum hillur.
Allir synir þeirra hjóna eru völundar
í höndunum og geta sótt það í báðar
ættir og einn þeirra er listamaður.
Síðustu árin sótti að Jóhanni
stirðleiki í liðum, sem gerði honum
erfiðara um ferðalög og á liðnu
hausti tóku alvarlegri veikindi að
gera vart við sig. Fráfall hans kom
því naumast mjög á óvart. Að leið-
arlokum flyt ég einlægar þakkir fyr-
ir vináttu hans, hjálpfýsi sem aldrei
brást ef einhvers þurfti með og sam-
skipti okkar öll á langri leið.
Við Helga biðjum Guð að blessa
minninguna um góðan dreng um leið
og við sendum eiginkonu hans, börn-
um og öllu þeirra venslafólki inni-
legar samúðarkveðjur.
Pálmi Jónsson.
Það er morgunn, sólin er að rísa
og Strandafjöllin baða sig í sólskin-
inu. Jóhann á Beinakeldu er á leið í
vinnuna á Súbarúnum. Þessi dagur
er einn af mörgum á áratugaferli Jó-
hanns á Beinakeldu í þjónustu fyrir
bændur í A-Húnavatnssýslu. Dag-
arnir eru margir en tilhneigingin er
sú að muna þá góðu. Frjótæknirinn
Jóhann birtist á skrifstofu Búnaðar-
sambands Austur-Húnavatnssýslu
glaður í bragði tilbúinn að taka þátt í
erli dagsins með helfrosnar sæðis-
frumur bestu nauta landsins í tösku
sinni. Fljótlega eftir að hann sest við
skrifborð sitt hringir síminn og á
hinum enda línunar er einn af fjöl-
mörgum skjólstæðingum og vinum
Jóhanns að panta úrvalskálf í kúna
sína. Jóhann spyr: Hvenær sást á
kúnni, ertu með eitthvert sérstakt
naut í huga? Allt er þetta fært til
glósubókar á eftir veðurlýsingu. Oft-
ar en ekki eru menn ekki sammála
um veðurhæð, vindátt eða skýjafar
en það var oftast leið til að skapa
umræður til að kanna geðslag og
hugarástand vinnufélaganna á skrif-
stofu Búnaðarsambandsins. „Maríó
Lansa söng ágætt lag í útvarpinu í
bílnum þegar ég var á leiðinni,“
sagði Jóhann. „Ég söng hástöfum
með honum og það get ég sagt ykkur
að það fór hrollur niður eftir bakinu
á mér af hrifningu yfir hvað ég söng
vel. Stefán Íslandi hefði ekki gert
þetta betur.“ Svo skellihló Jói og
hélt út í daginn með framtíð a-hún-
vetnskra kúa í farteskinu.
Þetta er bara ein minning um
þennan góða mann sem gæfan leiddi
á slóð mína. Fyrir þessa minningu
og allar hinar vil ég þakka. Við hjón-
in á Árbraut 12 þökkum góðum vini
fyrir samfylgdina og sendum ætt-
ingjum samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Jóhanns á Beinakeldu.
Jón Sigurðsson.
Í dag er kvaddur vinur og sveit-
ungi Jóhann E. Jónsson frá Beina-
keldu.
Þegar litið er til baka er gjarnan
margs að minnast, og svo er sann-
arlega þegar ég lít yfir farinn veg og
rifja upp kynni og samstarf okkar
Jóhanns langar mig að setja hér örfá
atvik af mörgum á blað.
Fyrstu kynni okkar Jóhanns urðu
þegar ég var á Hólum í Hjaltadal
1947–49.
Þá var Jóhann ungur maður á
Sauðárkróki harðduglegur krafta-
jötunn og vel fylginn sér. Á þeim ár-
um var það siður að Hólasveinar og
Sauðkrækingar kepptu einu sinni til
tvisvar saman í fótbolta á hverju
skólaári, og svo var þessi umræddu
ár. Jóhann var að sjálfsögðu í liði
Sauðárkróks, spilaði gjarnan vinstri
bakvörð, ég var í liði Hólamanna og
spilaði á hægri kanti fram, þá lent-
um við saman sem mótspilarar í
þessum leikjum.
Að sjálfsögðu var oft tekinn góður
sprettur eftir boltatuðrunni, og Jó-
hann ekkert sérstaklega ánægður,
ef það kom fyrir að hann yrði á eftir.
En þótt við værum ekki með nein
faðmlög eða sérstök vinarhót á vell-
inum, tókust með okkur góð kynni
og vinskapur sem haldist hefur allt
til leiðarloka. Haustið 1951 kemur
Jóhann vestur í Húnaþing. Ræðst
sem vinnumaður til Páls Kristjáns-
sonar er þá var bóndi á Reykjum á
Reykjabraut. Síðar liggja leiðir Jó-
hanns saman með Ingibjörgu Ey-
steinsdóttur á Beinakeldu, giftast
þau og hefja búskap á Beinakeldu. Á
þessum árum var yfirleitt búið bæði
með kýr og kindur, og svo var hjá
þeim í fyrstu. Jóhann vann einnig
mikið utan heimilis með búskapnum.
Vann fjöldamörg haust í sláturhús-
inu á Blönduósi, var afburða góður
fláningsmaður. Var starfsmaður
Búnaðarsambands Austur-Húna-
vatnsýslu í mörg ár, bæði sem frjó-
tæknir og annaðist einnig jarðvegs
og heysýnatökur, og stundaði einnig
ýmsa aðra vinnu sem til féll.
Jóhann var félagslyndur og au-
fúsugestur í vinahópi. Hann var einn
stofnanda karlakórsins Vökumanna
1958 og starfaði í þeim félagsskap á
annan áratug. Þar kynntist ég Jó-
hanni vel, þar var hann góður liðs-
maður og félagi og á ég góðar minn-
ingar honum tengdar frá þessum
árum. Um árabil var Jóhann virkur í
íþróttum – kastgreinum – og keppti
á mörgum mótum og var þar fram-
arlega í flokki.
Fjölmargt fleira mætti upp telja.
Jóhann og Ingibjörg eignuðust þrjá
syni, sem allir eru búsettir hér í ná-
grenni. Eina dóttur átti Jóhann áður
en hann kom í Húnaþing.
Það hafa verið mikil og góð kynni
um áratuga skeið, milli fjölskyldunn-
ar á Beinakeldu og fjölskyldu minn-
ar, kynni sem ég þakka af heilum
hug.
Mér kemur í hug síðasta erindi á
gullfallegu ljóði eftir Ingibjörgu á
Beinakeldu.
Áfram heldur lítill lækur
léttur, tær og hreinn,
er þó stundum afarsprækur
undan lætur steinn.
Kastast þá um hraun og kletta
kveður blómalönd.
Síðast faðmar lækinn létta
litrík sjávar strönd.
Lífshlaup okkar mannfólksins hér
á jörð má gjarnan líkja við fjallalæk-
inn. Byrjar sem lítið og tært, vex og
dafnar eftir því sem líður, tekur á sig
ýmsar myndir, stundum lygnar,
stundum úfnar, kastast stundum úr
upphaflegum farvegi, fer nýjar slóð-
ir en endar svo við hina eilífu strönd
áður en lagt er af stað í ferðina
miklu.
Við Lollý sendum Lillu á Beina-
keldu og fjölskyldu hennar einlægar
samúðarkveðjur. Jóhanns á Beina-
keldu minnumst við með virðingu og
þökk.
Kristófer Kristjánsson.
Hvað knýr mig til að minnast lát-
ins sveitunga með nokkrum orðum.
Hann var meðal þeirra fyrstu sem
ég varð málkunnug hér um slóðir,
oft kíminn með gamanyrði á vör. Við
Jóhann á Beinakeldu áttum það
sameiginlegt að vera þá aðflutt í
sveitina, sitt úr hvorri áttinni. Hann
úr Skagafirði en ég Borgfirðingur.
Þessum tíma fylgir minning um að
hafa átt nýbyggt fjós og keppt að því
að fylla það nýtilegum gripum.
Þangað átti Jóhann oft leið og það
var hann sem kenndi mér að geta
mér til um gæði nautanna eftir upp-
lýsingum um þau og ætt þeirra, á
spjöldum frá búfjárræktarstöðinni.
Svo tókum við æði oft tal saman um
nautgriparækt og árangur af henni.
Stundum með smáívafi af hrossa-
ræktaráhuga.
Mælikvarði á tíðarfarið var hvort
mjólkurbíllinn kæmist leiðar sinnar
og frjótæknar búfjárræktarstöðvar-
innar kæmust heim að fjósinu. Í mis-
jöfnum veðrum vetrarins kröfðust
störf þessara manna áræðis, dugs og
skyldurækni. Þá eðliskosti hafði Jó-
hann til að bera í ríkum mæli. Ég
minnist þess eitthvert sinn að van-
höld og vonbrigði höfðu steðjað að.
Ung og efnileg kýr orðið bráðdauð
og falleg kvíga misfarist. Ég kvart-
aði sáran og jós harmtölum mínum
yfir Jóhann. Hann virtist jú hlusta,
leit svo upp sposkur að vanda og
sagði: „Já, svona er lífið.“ Í þessu
stutta tilsvari og hvernig það var
sagt fólst sú hóflega blanda af hlut-
tekningu og uppörvun að ég gekk
heim baráttuglaðari en áður.
Jóhann var laginn og góður teikn-
ari og falleg voru mörg listaverkin
hans í dagbókum á Búfjárræktar-
stöðinni. Þar hafði hann til margra
ára skráð ýmislegt um veður ásamt
skýrslu um dagleg störf og annað.
Þegar ég gekk í kvenfélagið
kynntist ég Ingibjörgu, hans ágætu
konu, og kom á heimili þeirra á
Beinakeldu. Þá sá ég að áhugi þeirra
á listrænu handverki og handavinnu
var sameiginlegur.
Ingibjörgu, sonum, fjölskyldum
þeirra og öðrum aðstandendum fær-
um við hjartanlegar samúðarkveðj-
ur frá fjölskyldunni á Kagaðarhóli.
Sigríður Höskuldsdóttir.
Nú ertu farinn frá okkur, elsku
Jói minn. Með sorg í hjarta hugsa ég
til þess að koma heim í sumar án
þess að sjá þig. Þess vegna held ég
fast og geymi í hjarta mínu þær
notalegu minningar sem ég á.
Stundirnar við eldhúsborðið á
Hólabaut 3, þegar þú komst við og
drakkst kaffibolla og spjallaðir við
okkur um daginn og veginn. Það
gerðir þú ósjaldan, enda kærkomnar
heimsóknirnar þínar. Þú hafðir allt-
af frá einhverju skemmtilegu að
segja og stutt í hláturtaugarnar.
Vinskapur ykkar pabba var óhagg-
andi. Þið voruð einstakir vinir og
starfsfélagar í gegnum áratugi.
Enda hélstu ekki aftur af þér með að
komið hjá félaga þínum þegar hann
átti erfitt. Það þóttu mér og mömmu
sérstaklega vænt um, enda sýndir
þú líka þitt enstaka trygglyndi.
Þakka þér, Jói minn, fyrir þá ein-
stöku vináttu og hlýju sem þú sýndir
mér alla tíð, frá því ég var barn. Það
var alltaf pláss fyrir stelpugopann í
þínu stóra hjarta. Það var ekki að
ástæðulausu að ég kallaði þig Jóa
afa. Eftir að ég fullorðnaðist hugsaði
ég stundum um hvort þér hefði ekki
þótt það skrítið, þar sem þú varst að-
eins ellefu árum eldri en pabbi minn.
En ég veit að þér þótti það allt í lagi.
Megir þú sofa rótt.
Elsku Lilla, Guðráður, Jón og Ey-
steinn, ég sendi ykkur og öðrum
ættingum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Megi Guð gefa ykkur
styrk.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Arís Njálsdóttir.
JÓHANN EIRÍKUR
JÓNSSON
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
EYÞÓR BJARNASON,
Skipholti 46,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi fimmtudaginn
25. mars.
Helga Pétursdóttir,
Sveinn Eyþórsson,
Birgir Eyþórsson,
Gunnar Eyþórsson
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför systur okkar,
ÞORBJÖRGU JÓHANNESDÓTTUR,
Aðalstræti 47,
Patreksfirði.
Páll Jóhannesson,
Friðrika Jóhannesdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs föður
okkar, tengdaföður og afa,
TRYGGVA JÓNSSONAR
matreiðslumeistara,
Sóltúni,
Reykjavík.
Jón Tryggvason,
Bjarni Þór Tryggvason, Guðfinna Arnarsdóttir,
Berglind Tryggvadóttir, Karl Ómar Jónsson
og barnabörn.
Hjartkær sonur minn og bróðir okkar,
BJÖRN HALLGRÍMUR GÍSLASON,
Austurbergi 36,
Reykjavík,
andaðist á Landspítala við Hringbraut miðviku-
daginn 24. mars.
Fyrir hönd okkar,
Sigrún Einarsdóttir.