Pressan - 18.06.1992, Blaðsíða 39

MIÐVIKUDAGUR PRESSAN 17.JÚNI 1992
LfFIÐ EFTIR VINNU
39
dagskrárgeröarmaður
„Halló. Þetta er Hemmi vinur
þinn nýskollinn á klakann,
urrandi hress, og erþví miður
bara ekki heima. Það vœri
mjög notalegt efþú lœsir bœði
inn símanúmerið og skilaboð
og ég hef samstundis samband
þegar ég kem í hreiðrið mitt.
Nú, ég þakka þér fyrir að
hringja og ég hlakka ofboðs-
lega, svakalega, kærlega til
að heyra í þér. “
nmvjtii;i;i
Hermann
Gunnarsson
hún.
Á móti Ingibjörgu leika til að
mynda Baltasar Kormákur,
Steinn Armann Magnússon og
Flosi. Allt atvinnuleikarar, en
Ingibjörg er ekki menntuð í leik-
list. Hún ætlar þó að bæta úr því
á komandi ámm og hasla sér völl
í listinrú.
En. í Veggfóðri er erótík og
Ingibjörg þurfti því að leika í er-
ótískum ástarsenum. Er hún
hrædd um að ganga fram af siða-
postulum einhverjum? „Það er
alltaf gaman að ögra litlu þjóðfé-
lagi, en ég held að þetta ætti ekki
að hneyksla neinn -— þetta er
bara fallegt," svarar Ingibjörg.
Og við spáum því að hún eigi
eftir að ná langt stelpan.
CEOCJAÐ-
IRMENNA
HRE55Ó
ÞELDÖKK ÞIVA
5ÖNC5IN5
Á útlensku heita svona konur „divur“ og ekki margar sem kom-
ast í þann flokk, en enginn efast um að Grace Bumbry á þar heima.
Þetta eru stórsöngkonur með mikla rödd, frægar og dáðar, en til að
verðskulda þessa nafnbót þurfa þær líka að vera aðsópsmiklar kon-
ur og stórar í sniðum, svo sem hæfir sannkölluðum heimssöngkon-
um. Ekki saka pelsar, dýrir kjólar
og mikið af skartgripum. Bumbry
hefúr staðið á óperusviði allar
götur frá því hún söng í
TannhauseríBa-
yreuth fyrir
réttum þrjátíu
árum. Og nú
kemur hún til
Reykjavíkur, á
Listahátíð, og
syngur með Sin-
fómuhljómsveit-
inni í Háskóla-
bíói á fimmtu-
dagskvöldið. Þar
syngur hún meðal
annars verk eftir
Berlioz og Beethoven, en líka
Liebestod úr Tristan og Isolde eft-
ir Wagner. Það verður væntan-
lega hápunkturinn.
„Það hefur komið talsvert
mikið af fólki og fólk er nijög
ánægt með þetta. Veðrið hefur
auðvitað ekki leikið við okkur en
það hefur verið afar góður andi
hjá músfköntunum svo og gest-
um,“ segir Sigurður Ólafsson á
Hressó, þar sem Klúbbur Lista-
hátíðar hefur verið starfrækmr.
Eftir föstudaginn hættir
klúbburinn, en lokakvöldið leika
Júpíters fyrir dansi. Þeir spiluðu
einmitt á Hressó ekki alls fyrir
löngu og stemmningin var slík
að menn muna ekki annað eins.
„Það var rosalegt, menn urðu al-
veg geggjaðir," segir Sigurður.
Sigurður segir veðrið hafa sett
dálítið strik í reikninginn, gestir
hafi kannski ekki verið alveg
eins margir og vonast var til, en
þeir hafi svo sannarlega skemmt
sér og öðrum. Gestimir sem
koma í klúbbinn eru ekki þeir
sömu og sækja staðinn jafrian. „-
Þetta er allt annað fólk, alveg
jafrigott en allt annað. Ég held að
meðalaldur gesta hafi hækkað
um 12 til 15 árnúna."
En nú er komið að lokum
starfsemi klúbbsins að þessu
sinni en það verður slúttað með
stæl og Júpíterssveiflan svíkur
ekki. „Það eina slæma við Klúbb
Listahátíðar er að hann hættir
einn daginn," segir Sigurður. En,
hann kemur aftur.
Júpíters spila á lokakvöidi
Klúbbs Listahátíöar.
BARIR
•Þjóöleikhúskjallarinn var nú alltaf
kallaður Líkhúskjallarinn þegar ég var í
menntó, vegna þess aö þar var helst
aö fínna kennara og annað leiöindaliö,
sem hélt þaö væri merkilegt af því aö
þaö hefði útskrifast áriö 1968. Og ein-
hvernveginn hefur maöur alltaf vantrú
á börum í eigu hins opinbera. En i
verökönnun PRESSUNAR á börum í
síöustu viku kom í Ijós aö silagangur
ríkisstofnana er ekki alltaf svo hábölv-
aöur. Leikhúskjallarinn kom nefnilega
langbest út, meö alódýrasta brennivín-
iö í bænum. Bjórinn var reyndar ekki
gefinn, en önnur vinföng vóru á spott-
prís. Eftir leikhúsferð á dögunum brá
sá, sem þetta ritar, sér í kjallarann.
Þaö vakti reyndar athygli aö aörir leik-
húsgestir nýttu sér ekki tækifærið til
ókeypis aðgangs, sem var ekkert
verra, því þaö er náttúrulega mjög
grand að hafa heilan veitingastaö til
umráöa fyrir sig og dömuna, sem
snörurnar voru lagöar fyrir. Þjónar
vóru á hverjum fingri og plötusnúður-
inn lét eftir hvaöa sérvisku í tónlistar-
smekk, sem vera vildi. Seinna fjölgaöi
reyndar og gestimir vóru ekki ósvipaö-
ir þeim, sem fyrr var lýst. Kannski er
maður oröinn umburöarlyndari með
árunum eða hugsanlega bara orðinn
svona gamall, en þetta var ágæt
skemmtun, jafnvel þó svo gestirnir á
gólfinu syngju og léku með þegar Me-
atloaf lýsti paradisinni við skinið af
mælaboröinu. Pínulítið hallærislegt,
en fyrir fólk á aldrinum 30-50 er kjallar-
inn ágætiskjötmarkaöur.
VECC-
FÓDRAK-
INN INCI-
BJÖRC
„Mér líst mjög vel á myndina
og er ekki hrædd um að hún
komi til með að ganga illa. Hún
verður hit!“ segir Ingibjörg Stef-
ánsdóttir, aðalleikkonan í kvik-
myndinni Veggfóðri, sent frum-
sýnd verður í lok júlí.
Ingibjörg leikur ekki bara að-
alkvenhlutverkið heldur syngur
hún einnig mikið af þeim lögum
sem í myndinni heyrast — hún
er nefnilega í hljómsveit. Sú
ágæta sveit heitir Pís of keik og í
henni em líka Máni Sva\’arsson
og Júlíus Kemp, leikstjóri Vegg-
fóðurs. í dag, á sjálfan þjóðhátíð-
ardaginn, kemur út diskur með
tónlistinni úr myndinni og þar
eiga fleiri sveitir lög en Pís of
keik. Til dæmis Síðan skein sól,
Sálin hans Jóns míns, Geiri
Sæm, Todmobile, Tennumar
hans afa og Flosi Ólafsson. Ef
eitthvað er að marka það sem
Ingibjörg segir — sem við ef-
umst ekki um — þá er tónlistin
hreint frábær.
En ef við snúum okkur aftur
að myndinni þá er Ingibjörg búin
ur og leikur í
Veggfóðri, en
hún vpnnfóhri
ekki
að sjá dulítinn part úr henni og
segir að sér lítist mjög vel á. En
kvíðir hún ekki dálítið íyrir að
koma fram íyrir alþjójð á hvíta
tjaldinu? ,Jú, ég verð að viður-
kenna það að ég fæ smákitl í
magann þegar ég hugsa um það.
Það er svo rosalega skrýtið að sjá
sjálfa sig á stóm tjaldi," svarar
POPPIÐ
• Bogomil og milljónamæringamlr
ætla aö spila á Hressó í kvöld. Takiö
eftir því aö nú þýöir í kvöld ekki
fimmtudagskvöld heldur miðvikudags-
kvöld. Ókei? Bogomil spilar blóöheita
músík og geröi allt vitlaust á Hressó
fyrir einhverjum dögum og verður sjálf-
sagt ekki skotaskuld úr því að gera
þaö aftur í kvöld. Þetta er fínt á sautj-
ándanum.
• KK-band leikur viö hvem sinn fing-
ur á Gauknum fimmtudags- og föstu-
dagskvöld. KK spilar blúsinn sinn vel,
um þaö veröur ekki deilt, og því ætlum
við ekki aö hafa fieiri orö um þetta.
• Todmobile er aö senda frá sér nýja
plötu. Jibbí. Platan heitir 2603 og á
föstudagskvöld ætlar Todmobile aö
halda útgáfutónleika á Tveimur vinum.
Ekki vitum viö hvaö nafniö á að þýöa
en einu sinni kom út plata sem hét
1984. Hún var ekkert með Todmobile
heldur útlensk, meö tónlist úr kvik-
myndinni 1984 sem gerö var eftir sögu
Orwelles. Júritmiks spilaöi á henni.
Todmobile- platan kemur kvikmynd-
um ekkert viö. Kannski þýöir þetta
bara tuttugasti og sjötti mars.
• Pinetop Perkins, blúsarinn síungi,
veröur á Púlsinum á föstudagskvöld
og þetta veröa síðustu tónleikar hans
hér aö sinni. En sjálfsagt kemur hann
aftur. Hann Magnús Lífsbjargarmaöur
er að kvikmynda kallinn þannig aö
kannski geta gestir slæðst svona al-
veg óvart og kæruleysislega fyrir
myndayél á Púlsinum. Þá komast (óeir
kannski í þátt á ABC í Ameríku.
• Jötunuxar. Við vonum að viö séum
ekki aö Ijúga því — og erum reyndar
nokkuð viss um aö svo sé ekki — aö
Jötunuxamir veröa í Grjótinu á föstu-
dags- og laugardagskvöldið. Þaö var
nefnilega einhver óprúttinn náungi bú-
inn aö hnupla bókunarbókinni í Grjót-
inu. En Friöjón (okkur minnir að
minnsta kosti að hann hafi heitið Friö-
jón — erum búin aö týna miöanum)
hélt aö þaö væru örugglega Jötunuxar
sem ættu aö spila. Ef ekki, þá skamm-
iö Friöjón.
Steinunn Bára
Porgilsdóttir
hárgreiöslukona
Hvað ætlar þú að gera um
helgina, Steinunn?
„A föstudagsh’öldið œtla ég
að liggja í leti og horfa á
góða mynd af myndbandi. A
laugardaginn verð ég að
vinna en um kvöldið getur
verið að égfari eitthvað út að
djamma. A sunnudaginn ætla
ég síðan í göngu um Heið-
mörkina með fjölskyldunni—
það er að segja ef það verður
sól. “
• Galfleó verður á Gauknum laugar-
dags- og sunnudagskvöld. Þessi
hljómsveit er stórgóö alveg hreint með
Rafn Jónsson, Sævar Sverrisson og
fleiri góða innanborös.
• Skriöjöklar Aö öllum öörum ís-
lenskum hljómsveitum ólöstuðum eru
Skriöjöklarnir áreiðanlega sú sveit
sem hvaö fyndnust er. Eða var aö
minnsta kosti. Viö skulum bara rétt
vona að Jöklarnir hafi ekki glataö
neinu af húmornum — það væri þvílík
synd. En þeir veröa á Tveimur vinum á
laugardagskvöldiö hvað sem öllu líöur.
Tengjum.
VEITINGAHÚS
Sumur matur er þannig aö stundum
langar mann ofboöslega í hann, en
þess á milli hefur maður hálfgert ógeö
á honum. Djúpsteiktir kjúklingabitar
eru þannig matur. Kjúklingabitarnir á
Kentucky Fried er góöir, frönsku kart-
öflurnar eru líka fínar og sömuleiöis
hrásalatiö. Mörgum þykir líka mafs-
stönglarnir frábærir og kjúklingaborg-
arinn, og borða meira að segja þaö
sem kallaö er „hot wings" meö bestu
iyst. Þaö er semsagt ekkert út á mat-
inn að setja, svona í sjálfu sér. Staðirn-
ir sjálfir — þeir eru tveir - - ern líka al-
veg þolanlega huggulegir aö innan.
Innréttingamar bera þaö aö vísu dálít-
ið meö sér að þær eru hannaöar meö
þaö í huga aö auövelt sé að þrífa þær,
þær eru úr plasti, en þær eru samt
smekklegar og þjóna sínum tilgangi al-
veg ágætlega. Kentucky- staöirnir eru
fjölskyldustaöir og þar getur familían
öll úöaö í sig óhollustunni meö sælu-
bros á vör. Fengiö innpökkuö plast-
hnífapor, boröað af pappadiskum og
drukkiö kók úr pappaglasi. En þaö
ÆSKUMYNDIN
Sumir menn eldast allt öðmvísi en aðrir menn og það er víst ör-
uggt að Magnús Þór Jónsson, Megas, er einn af þessum sumu
mönnum. Elsta myndin er frá 1959 og þá er Megas 14 ára, huggu-
legt og pent ungmenni. Á miðmyndinni er hann aftur á móti orð-
inn talsvert mikið gamall í framan en hún er tekin fyrir 15 til 20 ár-
um. Á nýjustu myndinni er Megas farinn að nálgast það útlit sem
hann hafði 1959. Hárgreiðslan er sú sama og andlitið er slétt og
fellt — einungis örfáar hrukkur sem sýna þá visku sem hann hef-
ur öðlast á þessum rúmu 30 ámm. Megas virðist því vera búinn að
ná hámarki í aldri og vera farinn að yngjast á ný.
Ýmsum breytingum á
knattspyrnureglunum
bara einhverjum, til að af-
stýra þessum gegndarlausu
leiðindum
Að Tóti trúður fái styttu af
sér niðri á torgi
hann er eina fyrirbrigðið
sem hefur staðið af sér allar
rigningar á þjóðhátíðardaginn
Sérhæfðum útvarpsstöðvum
Stjarnan vísar veginn með
stanslausum fyrirbænum, líka
fyrir morgunmat
Að Reykvíkingar launi
Vestmanneyingum sýning-
una á Herjólfi
og fari með Strætisvagna
Reykjavíkur til Eyja
Prjónahúfur, bláar, eins og
sjómenn eru stundum með á
gömlum myndum, sem er rétt
tyllt á kollinn, meira til skrauts
en hita, jafnvel á góðum sum-
ardegi. Að vera hraustlegur
ungur strákur með svoleiðis
húfu í verkamannavinnu á
áberandi stað í bænum. Þannig
að margir taki eftir manni,
komist ekki hjá því. Taka
vinnuna með stæl, líka kaffi-
tímana. Kalla ekki allt ömmu
sína. Stíllinn á æskulýðnum er
nefnilega dálítið groddaraleg-
ur þetta sumarið; fyrir utan
húfuna eru æskilegir þættir í
heildarmyndinni þungir og
klossaðir skór (mótorhjóla-
eða hermannastígvél), skegg-
hýjungur sem fær að vaxa
næstum óhirtur, föt sem eru
rifin á strategískum stöðum og
groddaralegt amerískt rokk
(Nirvana). Baseballhúfan get-
ur líka orðið til gagns og virð-
ist ætla að verða furðu lífseig,
en það veltur samt mikið á því
hver er með hana á höfðinu. Á
sumu fólki virkar baseballhúf-
an nefnilega ansi pempíuleg.
Eitt bendir þó til þess að allur
groddaraskapurinn sem spegl-
ast í vali á höfuðfati risti ekki
djúpt, hann sé mestanpart á
yfirborðinu. Þegar þetta góða
fólk rennur út úr menntakerf-
inu með stúdentspróf eru allir
með húfu, hver kjaftur undan-
tekningarlaust með stúdents-
húfu...
Það er allt í lagi með veðrið
hérna suðvestanlands. Rign-
ingin bjargar fólki nefnilega frá
því böli að verða sólbrúnt, frá
þvf að húðin verði hrukkótt og
skorpin, áferð hennar eins og
leður. í mörg ár hafa læknar
klifað á að það sé æskilegt að
vera fölur, annað sé raunar
stórhættulegt, fölur og intress-
ant. Því fölt fólk virðist ein-
hvern veginn niiklu andlegra
en þeir sem eru sólbrúnir. Við
erum semsagt farin að nálgast
aftur þann tíma, sem var fyrir
langalöngu, þegar þótti sérdeil-
is ófínt að vera sólbrúnn; nei,
svoleiðis var enginn nema veð-
urbarið almúgafólk sem stund-
aði erfiðisvinnu utandyra. En
þó að vissu leyti með öfugum
formerkjum. Meðal nágranna-
þjóða okkar hefur sólbrúnka
öðlast mjög ákveðna merk-
ingu; sá sólbrúni ber það með
sér að hann hafi ekkert betra
við tímann að gera en að góna
upp í sólina — að öllum líkind-
um er hann atvinnulaus. Svo
hárfín blæbrigði þekkjum við
ekki hér á íslandi, ekki enn, hér
vitnar sólbrúnkan um það eitt
að hinn sólbrúni eyði tíma sín-
um á sólbaðsstofum, sem er
náttúrlega rosalega plebbal-
egt...