Morgunblaðið - 23.04.2004, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 23.04.2004, Blaðsíða 31
Honum lóan hávært söng um hamingju þess að þekkja ei dauð- ann; Haraldi var aldrei mikið um spítala gefið og reyndi að forðast það að koma þangað inn. Ég hugsa að hann hafi verið hræddur við dauðann. Síð- asta mánuðinn í lífi sínu þurfti hann þó að dvelja á sjúkrahúsi. Hann var bjartsýnn framan af, en áttaði sig á því að hverju dró og yfir hann kom ró þess sem tekur örlögum sínum. Síð- ast hitti ég hann á föstudaginn langa og var þá mjög af honum dregið. Stundin var ekki löng og Haraldur máttfarinn. Þó kom tvívegis fram gamla brosið. Þannig geymist hann í minningunni. Börnum Haralds og systkinum votta ég samúð. Eftir lifir minning um góðan dreng. Benedikt Jóhannesson. Það er alltaf erfitt að taka því er dauðinn kveður dyra þótt líf okkar allra stefni til hans. Undanfarin miss- eri tókst Haraldur Blöndal á við ólæknandi sjúkdóm sem hann glímdi við af æðruleysi og kjarki með óbil- andi stuðningi barna sinna og fjöl- skyldu. Og með stoð í trúnni sem hann átti. Nú er Haraldur allur og við eigum erfitt með að taka því. Hann sem var á besta aldri. Ég hef alltaf þekkt hann Harald frænda minn. Faðir minn og móðir hans voru systkinabörn í báðar áttir, feður þeirra bræður og mæðurnar systur. Og þau áttu sér heimili í hús- um við Laugaveg 66 hér áður fyrr, ásamt fleira frændfólki. Böndin frændsemi og vináttu eru sterk. Har- aldur var sex árum eldri en ég og nennti að tala við mann þegar maður var lítill. Tala við mann eins og maður væri fullorðinn, en Halli var alltaf fullorðinn í mínum augum þótt hann væri strákur þegar ég var lítill. Reyndar var hann ætíð strákur inn- við beinið. Hann var um margt sér- stakur, alltaf glaður og hlýr, með hugann fullan af hugmyndum og hafði skoðanir sem hann lá ekki á. Það var bjart yfir Haraldi og líflegt í návist hans. Við urðum strax vinir. Haraldur var stór maður og mynd- arlegur, aðsópsmikill og ætíð hrókur alls fagnaðar hvar sem var. Iðulega dálítið kerskinn og óþreytandi við að setja fram ögrandi fullyrðingar í því augnamiði að kalla fram andsvör og rökræður. Sjálfsagt misskildu sumir þetta á stundum og töldu hann halda fram eigin skoðunum, að hann væri ósveigjanlegur og einsýnn og hirti lítt um sjónarmið annarra. En því fór víðsfjarri. Yndi hans var orðræðan sjálf. Haraldur var félagslyndur og tilfinningaríkur, en þó að ýmsu leyti dulur og alvörugefinn – og jafnvel viðkvæmur, þótt ef til vill bæri ekki mikið á því í augum ókunnugra. Rétt- lætiskenndin var rík og undir bjó hlýtt hjartalag. Hann var yfirleitt glaðbeittur þrátt fyrir dulda alvöru og stutt í kímnina, sem var reyndar ávallt nálæg og kannski beitt nokk- urri ögun til að halda í skefjum – því laust var á henni. Skopskynið sívak- andi og háðskt ef því var að skipta. Hann hafði sannarlega yndi af orð- ræðunni og gat gleymt stund og stað ef hann hitti vini eða kunningja hvort sem var á götuhorni á leið af skrif- stofunni í bankann eða pósthúsið eða í heimsókn hjá vinum. Ég man til dæmis eftir því er Haraldur bjó með fjölskyldu sinni í Borgarnesi fyrir þrjátíu árum, að hann kom sem oftar í heimsókn til Ásgeirs tengdaföður míns um hádegisbil á laugardegi og sat þar allan daginn og langt fram á kvöld við orðsins list, uns Sigrún tengdamóðir mín kom inn í stofu og spurði: Halli minn, heldurðu að Svenný viti nokkuð hvar þú ert? Þá spratt hann á fætur og hljóp heim. Og það var einmitt vegna þess að Har- aldur var ekki heima í Borgarnesi, er ég barði að dyrum hjá honum einn ágústdag fyrir margt löngu og hugð- ist slá lán fyrir rútunni í bæinn, að leiðir okkar Systu lágu saman. Hún hafði fyrir beiðni vina sinna tekið að sér að aka mér heim til Halla, en er- indisleysi mitt leiddi til þess að Systa dreif mig heim til foreldra sinna í kaffi. Gafst okkur þá tími til skrafs og ráðagerða sem við höfum haldið áfram síðan. Og er við giftum okkur skömmu seinna voru Halli og Svenný einu gestirnir í brúðkaupinu fyrir ut- an foreldra okkar og systkini. Hann og Svenný hafa því alltaf átt sinn sér- staka stað í hjörtum okkar. Lífið líður furðu hratt hjá. Vetur- inn 1971–72 lásum við báðir mislöng- um stundum í lestrarsal Landsbóka- safnsins við Hverfisgötu. Ég fyrir stúdentspróf og hann fyrir embættis- próf í lögfræði sem hann lauk frá Há- skóla Íslands vorið 1972. Í hléum frá lestri eða skrafi við aðra gesti í and- dyri safnahússins (sem oft gat tekið drjúga stund) gengum við saman um bæinn eða fengum okkur kaffi á kaffi- húsi, oftast á Prikinu minnir mig. Haraldur virtist þekkja alla bæjar- búa og allir þekktu hann. Saga lands og þjóðar var honum hugleikin og ekki síður stjórnmálin og velferð samfélagsins. Þetta voru góðar stundir. Hann öðlaðist réttindi hér- aðsdómslögmanns árið 1977 og varð hæstaréttarlögmaður 1982. Halli starfaði við lögfræði meira og minna allt sitt líf, þó með nokkrum útúrdúr- um. Hann vann í Hvalstöðinni á sumrum á námsárum sínum og einn- ig á Morgunblaðinu og skrifaði í gegnum tíðina fjölda greina í blaðið. Hann kenndi í Borgarnesi og vann um tíma hjá Sementsverksmiðjunni á Akranesi sem fulltrúi stjórnarinnar. Þá var hann varaborgarfulltrúi um skeið og sat í fjölmörgum nefndum og ráðum og m.a. í yfirkjörstjórn Reykjavíkur. Þær eru fjölmargar myndirnar sem koma upp í hugann. Haraldur var búinn ríkum hæfileikum og margra þeirra bar hann gæfu til að njóta. Heiðarleika og góðvild fundu þeir sem unnu með honum eða kynnt- ust. Framapot átti ekki við hann eða eftirsókn eftir veraldlegum gæðum. Stundin var honum ætíð dýrmæt. Hann eignaðist fjögur börn og fjögur barnabörn. Leiðir þeirra Svennýjar skildu fyrir nokkrum árum. Við Halli áttum síðast samtal í lok mars þar sem hann dvaldi á Landspítalanum. Þá var greinilega töluvert af honum dregið, lífsneistinn ekki jafn skær og fyrrum, enda var honum orðið ljóst að hverju dró. En enginn bilbugur var á honum. Hann tók örlögum sín- um af hugarró. Við ræddum margt og meðal annars um það hvað hann gæti gert ef veikindin myndu dragast á langinn. En nú er slagnum lokið og hann væntanlega tekinn til við ný verkefni á öðrum vettvangi sem hann bjó sig undir. Það er erfitt að sjá á eftir honum Halla. Minningin um góðan dreng, glaðlyndan og góðlyndan lifir með okkur um ókomna tíð og með þeim sem þekktu hann. Það var okkur Systu mikil gæfa að fá að njóta vin- áttu hans og samveru. Við Systa, móðir mín Sigríður Þorvaldsdóttir, systkini mín og tengdaforeldrar mín- ir Sigrún Hannesdóttir og Ásgeir Pétursson, vottum fjölskyldu hans, systkinum, börnum, tengdabörnum og barnabörnum dýpstu samúð okk- ar við fráfall Haraldar. Þórður Kristinsson. Haraldur frændi minn Blöndal hringdi til mín skömmu fyrir síðast- liðin jól til þess að segja mér frá veik- indum sínum sem voru þá að grein- ast. Á lýsingunni var greinilegt að hann var alvarlega veikur. Haraldur hafði mestan áhuga á því að segja mér hvaða leið hann hafði farið í gegnum heilbrigðiskerfið til að leita sér lækninga. Sú leið var ekki hefð- bundin heldur leitaði hann beint til þeirra sem hann treysti best. Erfitt er að sjá á bak frænda og góðum vini. Hugurinn leitar til þess tíma er við sjö og átta ára gamlir sát- um tímunum saman að tafli. Er við tefldum var móðir hans dauðveik og lést áður en hann náði níu ára aldri. Móðurmissirinn hefur örugglega sett ævilangt mark sitt á Harald. Aldrei talaði hann þó um hann svo ég vissi til. Haraldur var óhefðbundinn mað- ur, en samt maður hefðarinnar. Um áratugaskeið hefur hann alltaf sent mér kveðjur á afmælisdegi mínum. Yfirleitt með stuttu bréfi eða sím- skeyti. Hann var þremur dögum yngri. Slíkar kveðjur verða ekki fleiri og ég mun sakna þeirra. Haraldur var óvenjulegur maður, sem ekki fór alltaf troðnar slóðir. Hann var skarpgáfaður, ótrúlega minnugur, fljótur að átta sig á hlutum og ritfær með afbrigðum. Hann var óhræddur að halda fram skoðunum, sem ekki voru allra. Haraldur var gleðinnar maður, sem alla þekkti. Hann var velviljaður og hjartahlýr og vildi allra vanda leysa. Fyrir nokkrum árum skrifaði Har- aldur fyrir mig sölusamning íbúðar. Hann var örfljótur að vélrita samn- inginn, sem að mestu virtist hafa orð- færi Jónsbókar. Þegar kom að greiðslu neitaði hann staðfastlega. Peningar voru ekki áhugamál Har- aldar og ekki hans sterka hlið. Áhugi hans beindist að öllu öðru. Stjórnmál- um, sagnfræði og trúmálum. Með þekkingu sinni gat hann brotið flókna hluti til mergjar og gert þá einfalda á hátt sem fáum var lagið. Haraldur var alla tíð trúaður mað- ur og snerist til kaþólskrar trúar fyr- ir rúmum 15 árum. Megi góður guð blessa börn Haraldar og veita þeim styrk í sorginni. Tómas Zoëga. Dauðinn er hið eina sem við vitum með vissu og þó skiljum við ekkert í honum. Ég trúi því að dauðinn sé áfangi en ekki endalok. Nú hefur Haraldur Blöndal gengið um þessi kaflaskil og við hin stöndum álengdar og fylgjum. Hann hefur tekist á við ægilegan sjúkdóm sem að lokum lagði þennan hrausta og kröftuga mann að velli. Ég ætla ekki að minnast Haralds í fangbragði sjúkdómsins síðustu vik- urnar. Haraldur verður mér áfram lifandi, hress og keikur, glæsilegur og geislandi af lífsþorsta og andríki. Nú líður honum miklu betur því að í dauðanum vann sjúkdómurinn engan sigur, heldur rís Haraldur upp af sjúkrabeði til annarrar vegferðar á öðrum slóðum. Englar hafa borið hann til ástvina. Ekki er fjarri sanni að undanfarin rúm fjörutíu ár hafi varla liðið svo vika að við ættum ekki tal saman eða hittumst. Á unglingsárum var á ým- islegt brugðið og lítt af setningi slegið stundum. Víst mátti kalla það hátíða- höld og ekki var það allt saman bind- indishátíðir. Haraldur kunni bæði að skemmta og að skemmta sér. Hann var alla tíð óhemjulega hugmynda- ríkur og orðheppinn, uppáfinninga- samur, glettinn, fyndinn, fróðleiks- náma og áhugasamur um óvæntustu málefni, uppfullur af einbeittum skoðunum á öllum sköpuðum hlutum, vinsamlegur, hlýr og afskaplega vin- sæll. Haraldur var ágætur námsmaður en lagði sig aldrei allan í námið. Menn sem vit hafa á hafa sagt mér að Har- aldur væri fljúgandi fær lögmaður á þeim sérsviðum sem hann sinnti helst um. Hann var ævinlega mikill áhuga- maður um blaðamennsku og frétta- mennsku, og í rauninni finnst mér að þar hafi áhugasvið hans aðallega ver- ið. Og ekki síður hafði hann mikinn og brennandi áhuga á stjórnmálum. En hann hafði aldrei áhuga á því að safna í hlöður eða að fylgja stimpilklukku. Sem félagi, samferðamaður og vin- ur í daglegu lífi var Haraldur alveg óviðjafnanlegur. Um langt árabil áttu fjölskyldur okkar margar eða flestar hátíðastundir áranna saman. Þá var ævinlega glatt á hjalla að vera með þeim Sveindísi, Haraldi og börnun- um. Og börnin okkar urðu nánir vinir og settu saman upp leiksýningar í boðum. Áramót eftir áramót slógum við Haraldur saman ný met í hávaða, eldglæringum og fírverkeríi. Þessar endurminningar hverfa ekki. Nú leitar hugurinn til ástvina Har- alds, sérstaklega til Þórarins, Mar- grétar, Steinunnar og Sveins og til barnabarna. Drottinn mælir öllum tíma. Ég veit að söknuður er sjálfselska en ég sakna Haralds innilega. Samt er hann fyrir mér enn ljómandi af fjöri, gáska, lífsþorsta og andríki. Og þann- ig ætla ég að muna hann. Nú er stund til að þakka ævilanga tryggð og vin- áttu og óteljandi gleðistundir. Har- aldi Blöndal fylgja þakkir og innileg- ar fyrirbænir. Jón Sigurðsson. Þótt ég vissi að Haraldur L. Blön- dal, frændi minn, væri veikur, kom mér illilega á óvart hvað krabba- fjandinn var fljótur að vinna sigur á þessum glæsilega lífsnautnamanni. Við Haraldur vorum frændur og góð- ir vinir, svo að aldrei bar skugga á. Mér þykir vænt um að lesa í DV ummæli um hann, vinsamleg og sönn, sem höfð eru eftir þjóðkunnum mönnum. Þó vil ég bæta þar aðeins við. Haraldur var húmoristi, en þó fyrst og fremst humanisti, mennskur. Ég var um alllangt skeið í Fram- talsnefnd Reykjavíkurborgar. All- mörg síðari ár mín þar var Haraldur með mér í nefndinni ásamt öðru ágæt- isfólki. Nefnd þessi fjallaði aðallega um umsóknir fólks um lækkun útsvara og fasteignaskatta. Þessi störf féllu vel að hugarfari Haralds. Auðfundin var velvild hans til þeirra er erfið var lífs- gangan og áberandi var hiklaus skoð- un hans um að þeim bæri að hjálpa. Stundum vill það brenna við, að ýmsum í nefndastörfum hættir til af- skiptaleysis. En það var ekki hans háttur. Tillögur hans voru ávallt, að afstöðu bæri að taka og ekki að sýna smásmygli. Ég veit að margir eiga Haraldi, vegna þessa, mikið að þakka og hygg að aðrir muni gera æviferli hans nánari skil. Agli Skallagrímssyni „varð mjög tregt tungu að hræra“ er honum bár- ust sorgarfregnir. Svo fer mér einnig. Ég kveð með sárum trega þann mann sem mér hefur þótt einna best að kynnast á lífsleið minni. Hann hef- ur ævinlega reynst mér drengskap- armaður, svo og syni mínum Þórhalli. Lífið finnst mér daufara er dyrum lýkur á eftir Haraldi. Þó má vera að aðrar dyr opnist, og innan þeirra verði Haraldi fagnað. Börnum Haralds bið ég blessunar. Einnig vil ég óska velfarnaðar þeim öðrum sem honum voru nánir. Björn Þórhallsson. pallida Mors aequo pulsat pede pauperum tabernas regumque turres.o beate Sesti, vitae summa brevis spem nos vetat incoh- are longam. iam te premet nox fabulaeque Manes … (Hor.Carm. I,4.) Það hefur verið sagt, að þau vina- bönd sem maður bindur milli tektar og tvítugs rakni síðast upp. En veldur hver á heldur. Mér er skapi nær að halda að vinir Haralds Blöndal frá æskuárum séu ennþá allir vinir hans. Engum manni hef ég kynnst með svo sterka vinargáfu, því hann var ekki aðeins vinmargur heldur með fá- dæmum vinfastur maður. Við vorum unglingar í skóla norður á Akureyri þegar við kynntumst. Vin- átta okkar hófst með erjum og átök- um eins og reyndar vinátta mín við flesta nánustu vini mína en varð smám saman svo traust að heita mátti að ekki liði svo dagur seinni ár- in að við töluðum ekki saman í síma eða hittumst. Mér er þungt í sinni nú. Þegar ég kvaddi vin minn fyrir þremur vikum, þegar ljóst varð að hverju dró og ég strauk honum um vanga, horfði hann á mig og sagði: Er þá svona komið? Með glettnisblik í auga … Hann deyr nú um aldur fram, sá þriðji í röð systkina sinna af sama sjúkdómi og lagði móður þeirra í gröfina langt um aldur fram. Það var þyngsti harmur hans. Sárið eftir móðurmissinn greri aldrei. Hann minntist aldrei á það, en þeir sem vel þekktu hann vissu að undir glöðu og kempulegu yfirbragði bjó dulinn harmur. Halli var engum manni líkur sem ég hef kynnst. Mér hefur sagt gamall vinur móðurbróður hans, Péturs Benediktssonar, að hann hafi um margt líkst honum. Alla vega voru uppátæki hans sum og einstakt skopskyn ekki fjarri frænda hans. Hann var svo náttúrulega fyndinn að hversdagslegustu atvik gátu orðið að ærslafullu ævintýri í frásögn hans. Hann var hrifinn af því fjarstæðu- kennda – firrunni – nonsensinum – sem er höfuðeinkenni á íslenskum húmor frá upphafi til okkar daga. Samanber þegar hann var búinn að teyma mig vitstola af lofthræðslu upp í 250 metra háan sjónvarpsturn í Austur-Berlín, þegar múrinn var að falla, og sagði þar sem við horfðum á stúdentana vera að mótmæla stjórn Eikons Grenska: Hugsaðu þér nú bara, Bárður minn, hvað væri gaman ef við hefðum vængi að svífa hérna niður til stúdentanna eins og englar með þessa svörtu Borselínóhatta á höfðinu! Reyndar fórum við niður – með lyftunni – og tókum fullan þátt í mótmælagöngu þeirra – þeim og okk- ur sjálfum til mikillar gleði. Ekki var samt laust við að krakkarnir gjóuðu augunum á þessa frakkaklæddu kalla með hatta sem allt í einu birtust í röð- um þeirra og nokkurrar tortryggni gætti í viðmóti þeirra, en einlæg gleðin og galsinn í vini mínum braut strax þessa múra sem voru milli okkar og þess fólks sem á næstu dög- um braut sjálfan Berlínarmúrinn í smátt. Lengi geymdum við svörtu anark- istaborðana sem stúdentarnir gáfu okkur og við bárum í höttum okkar þennan sólríka dag í Berlín þar sem við dáðumst mest að því að komm- arnir skyldu hafa haldið til haga styttunum af gömlu mönnunum Friðriki mikla, Blücher, Tirpitz og Bismarck, en það var eitt með öðru sem sameinaði okkur – íhaldssemi og ást á sögunni. MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. APRÍL 2004 31 Meðan Staksteinar voru og hétu voru ungir menn gjarnan settir í þau skrif. Fengu þeir frjálsari hend- ur en ætla mætti og ritstjórarnir slógu ekki á putt- ana, nema ef áhuginn og baráttugleðin þóttu ganga úr góðu hófi. Við þessar aðstæður skrifuðum við Haraldur Blöndal Staksteina. Ég þóttist ekki skrifa neitt verr en vænta mátti, en fátítt var að mínir nafn- lausu pistlar kölluðu á athygli og því síður umræður. En Halli þurfti ekki að kvarta. Hvort sem hann skrifaði um stjórnmál samtímans eða blandaði sér í löngu liðnar deilur fékk hann oft- ast viðbrögð og stundum svo hörð að þau dugðu hon- um í snarpa ritdeilu. Halli var svo naskur og með svo gott auga fyrir óvenjulegum flötum á dægurmál- unum að andstæðingarnir stóðust ekki mátið. Minnti hann mig á flinkan fluguveiðimann sem alltaf gat reist fisk, þótt aðrir berðu dautt vatn. Hann hafði auðvitað góða þekkingu á nýliðinni sögu og fastar lífsskoðanir. En það sem réði mestu var að hann hafði svo gaman af þessu. Þegar hann hafði fundið nýjan punkt eða þá glufu hjá andstæðingunum tifaði hann allur og jafnvel hristist hinn mikli skrokkur með tilþrifum. Halli sagði sögur betur en flestir og það var ekki bara gaman að heyra hann segja frá; maður þurfti að sjá hann. Þegar sagan nálgaðist snilldarhæðina, byrjaði efrivörin að iða og við sögulok steig hann eitt skref til hliðar og annað aftur á bak. Sömu viðbrögð urðu þegar hann heyrði annan segja sögubrot sem hann kunni að meta. Það gekk á ýmsu hjá Halla frá því fyrsta til hins síðasta og er óþarft að rekja. En hann var góður drengur og ágætur, og reyndar snillingur inn við beinið. Með allra skemmtilegustu mönnum þegar best lét. Hann var ágætlega gefinn, mátulega sérvit- ur, hjálpsamur eins og hann á kyn til, vinafastur og velviljaður. Þótt Halli safnaði ekki auði né öðru slíku sem mörgum þykir mest virði, þá átti hann margan góðan sprettinn og skilur eftir góðar og hlýjar minn- ingar hjá fjölda samtíðarmanna. Halli var einn sinn- ar gerðar og eykur það enn mikla eftirsjá og söknuð. Sjálfstæðisflokknum fylgdi hann fast að málum og stóð upp úr á SUS-þingum og landsfundum, stundum með eftirminnilegum hætti. Flokkurinn mat liðveislu hans mikils. Að leiðarlokum þökkum við Ástríður góð kynni og einlæga vináttu og biðjum fólkinu hans Halla blessunar. Davíð Oddsson.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.