Morgunblaðið - 07.07.2004, Blaðsíða 26

MINNINGAR
26 MIÐVIKUDAGUR 7. JÚLÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Lára Inga Lárus-dóttir fæddist á
Gilsá í Breiðdal 16.
febrúar 1924. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 30. júní síðastlið-
inn. Foreldrar hennar
voru Þorbjörg R.
Pálsdóttir, f. 11. des-
ember 1885, d. 6.
febrúar 1978, og Lár-
us Kristbjörn Jóns-
son, f. 31. maí 1892, d.
29. mars 1933. Systk-
ini Láru eru Stefán
Ragnar, f. 6. maí
1917, d. 24. maí 1940, Páll, f. 20.
janúar 1919, d. 10. nóvember 1979,
og Sigurður, f. 23. mars 1921.
Hinn 27. maí 1944 giftist Lára
Sigurgeiri Frímanni Jónatanssyni,
f. 27. apríl 1902, d. 8. janúar 1996.
Þau bjuggu á Skeggjastöðum í
Fremri-Torfustaðahreppi í Vest-
ur-Húnavatnssýslu til ársins 1964
og síðan í Reykjavík. Börn Láru og
Sigurgeirs eru: 1) Sævar Þór, end-
urskoðandi, f. 24. apríl 1945,
kvæntur Unni Magnúsdóttur,
verslunarrekanda. Synir Sævars
eru: a) Arnar Þór, f. 16. nóvember
1971, sonur Arnar Freyr. b) Ívar
Sturla, f. 21. febrúar 1980. Synir
Unnar eru: a) Pétur Hjaltested, f.
16. október 1969, í sambúð með
Sigurlaugu M. Guðmundsdóttur,
þeirra dætur: Laufey og Unnur. b)
Magnús Jens Hjaltested, f. 28.
september 1976, í sambúð með
Emilíu Þórðardótt-
ur. 2) Hafdís Stef-
anía, sérkennari, f.
20. júní 1948, gift
Sigmundi Stefáns-
syni, viðskiptafræð-
ingi. Börn Hafdísar
eru: a) Þröstur
Freyr, f. 22. júlí
1972, í sambúð með
Auði Þórisdóttur,
þeirra dætur: Þór-
unn Bríet og Stef-
anía Salka. b) Lára
Inga, f. 23. apríl
1980, sonur Hlynur
Blær. c) Sigurgeir
Atli, f. 7. mars 1983.
Lára stundaði nám við Héraðs-
skólann á Núpi í Dýrafirði og við
Kvennaskólann á Blönduósi. Hún
var kennari í Bitrufirði á Strönd-
um veturinn 1942 til 1943. Á ár-
unum 1944 til 1964 var hún hús-
freyja á Skeggjastöðum í Fremri-
Torfustaðahreppi í V-Hún., auk
þess sem hún var kennari í sveit-
inni frá 1950. Lára hóf störf á
skrifstofu fræðslumálastjóra árið
1964 en varð starfsmaður fræðslu-
máladeildar menntamálaráðu-
neytisins þegar skrifstofan var
færð þangað. Lengstan hluta
starfstíma síns í ráðuneytinu var
hún ritari íþróttafulltrúa ríkisins.
Hún lét af störfum vegna aldurs
árið 1994.
Útför Láru verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Haustdag fyrir rúmlega 60 árum
kom ung stúlka gangandi í hlað
Hérðsskólans á Núpi í Dýrafirði eftir
göngu yfir fjallvegi frá Ísafirði. Stúlk-
an var komin austan úr Breiðdal.
Þetta var Lára Inga Lárusdóttir sem
hugðist hefja nám við skólann. Það
hlýtur að teljast býsna sérstakt að
ung stúlka skyldi ákveða að fara til
náms í skóla svona fjarri átthögum
sínum á tíma þegar allar samgöngur
voru erfiðar og ferðalög milli lands-
hluta tóku oftast marga daga. Okkur
sem þekktum Láru þykir þetta ferða-
lag þó býsna dæmigert fyrir hana.
Hún var alin upp á miklu menningar-
heimili þar sem börnin voru hvött til
að afla sér þekkingar og menntunar.
Eftir einn vetur á Núpi var Lára
ráðin barnakennari í Bitrufirði á
Ströndum. Sýnir þetta glöggt hve
mikils álits hún naut strax á nýjum
slóðum. Þarna var henni treyst til að
sjá um fræðslu barna í heilli sveit að-
eins átján ára að aldri. Þarna kynntist
hún mannsefni sínu, Sigurgeiri Jón-
atanssyni, sem þá annaðist póstferðir
á Strandir.
Lára og Sigurgeir hófu búskap á
Skeggjastöðum í Miðfirði. Láru var
fljótlega falið að annast barnakennslu
í hreppnum sem fór fram á heimili
hennar. Stór hluti barnanna var
þarna líka í heimavist svo að vinnu-
dagurinn hefur oft verið langur á
þessum árum.
Eftir að Lára og Sigurgeir fluttu til
Reykjavíkur bauðst henni vinna á
skrifstofu fræðslumálastjóra og hófst
þar nýr kafli í lífi hennar. Það var lán
fyrir hana að fá þetta starf. Lára
kunni vel að meta ýmsa litríka og
skemmtilega samstarfsmenn þarna á
skrifstofunni sem auðguðu lífið með
gamanmálum og áttu létt með að
snara fram vísum um samstarfsmenn
eða líðandi stund. Skrifstofan var
sameinuð menntamálaráðuneytinu og
var Lára síðan starfsmaður ráðuneyt-
isins.
Leiðir okkar Láru lágu fyrst saman
þegar ég kom inn í fjölskyldu hennar.
Það sem vakti athygli mína við fyrstu
kynni var hlýleg framkoma hennar,
glaðværð og víðsýni. Heimili þeirra
Sigurgeirs einkenndist af smekkvísi,
snyrtimennsku og einstakri gestrisni.
Lára hafði mikinn áhuga á að
kynna sér sögu og menningu annarra
þjóða og fór í margar utanlandsferðir,
oftast til meginlands Evrópu. Þessar
ferðir veittu henni ómælda ánægju
sem má að miklu leyti þakka því
hvernig hún undirbjó þær. Hún viðaði
að sér fróðleik um áfangastaði þannig
að stundum þegar hún var komin í er-
lendar stórborgir rataði hún þar um
allt og gat gengið hiklaust til þeirra
staða sem hún vissi að voru áhuga-
verðir. Þegar heim kom lýsti hún
ferðum þannig að maður sá staðina
ljóslifandi fyrir sér.
Lára hafði til að bera listræna hæfi-
leika í ríkum mæli og eftir að hún sett-
ist að í Reykjavík gafst henni tæki-
færi til að rækta þessa hæfileika. Hún
sótti námskeið í postulínsmálun og
seinna í tréskurði og keramikmálun.
Liggur eftir hana fjöldi af munum
sem hún skar út og málaði á meðan
hún vann enn fullan vinnudag sem
lýsir vel eljusemi hennar. Hin síðari
ár sat hún löngum við keramikmálun
þar sem listfengi hennar kom vel í
ljós. Afkomendur hennar nutu í rík-
um mæli góðs af þessari iðju.
Lára hafði alla tíð mikið yndi af
ljóðum og kveðskap. Varla átti maður
samræður við hana öðruvísi en að hún
færi með vísu eða brot úr kvæði sem
féll að umræðuefninu. Það var eins og
ljóðin opnuðu henni nýjar víddir og
efldu skilning hennar á lífinu og til-
verunni.
Áður en Lára lagði upp í sína ör-
lagaríku ferð vestur að Núpi sagði
roskinn nágranni hennar að hún
mætti búast við því að þeir sem hún
hitti á Vestjörðum myndu dæma aðra
Austfirðinga út frá kynnum af henni.
Þessi heilræði munu hafa verið henni
ofarlega í huga alla tíð. Lífshlaup
hennar bar þess líka merki að henni
var kappsmál að vera hvarvetna verð-
ugur fulltrúi æskustöðva sinna og
annars sem hún stóð fyrir.
Nú þegar Lára hefur lagt upp í
hinstu ferð sína langar mig að senda
henni sérstaka kveðju með þessum
ljóðlínum:
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pét.)
Á kveðjustund er mér þá efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt sam-
leið með þessari vel gerðu konu sem
bar með sér hlýlegt viðmót og hafði
einstaklega góða nærveru svo ekki sé
minnst á allt sem hún gerði fyrir fjöl-
skyldu mína. Við sem næst henni
stóðum söknum hennar sárt en við
munum alla tíð njóta þess sem hún
veitti okkur. Blessuð sé minning
hennar.
Sigmundur Stefánsson.
Við viljum minnast konu sem var í
okkar huga skemmtileg, jákvæð og
raunsæ. Þegar litið er til baka standa
upp úr góðar stundir sem við áttum
með Láru, t.d. fyrsta sunnudag í að-
ventu ár hvert. Þann dag bauð hún
allri fjölskyldunni heim til sín í Berg-
staðastrætið í jólaboð. Hún var snið-
ug hún Lára, með því að hafa jólaboð-
ið svona snemma náði hún yfirleitt
allri fjölskyldunni saman. Fyrir okk-
ur voru jólaboðin hennar Láru byrj-
unin á jólahátíðinni.
Í vetur átti Lára 80 ára afmæli og
af því tilefni kom fjölskyldan saman á
Hótel Glym. Þar áttum við góðar
samræður við Láru og eins og svo oft
áður leið okkur vel í návist hennar.
Hún hafði lag á því að láta manni líða
vel, hún var góður hlustandi og gat
bent á aðrar hliðar á málunum á skýr-
an hátt.
Þegar við heimsóttum Láru á líkn-
ardeildina sáum við hve veik hún var
orðin. Ekki vottaði fyrir vonbrigðum
eða öðru slíku á neinn hátt hjá henni
heldur þvert á móti þakklæti og létt-
leika. Það var stutt í grínið hjá Láru
og spurði hún m.a. hvernig Sævar og
Unnur hefðu það í Danmörku eða
karl og kerling eins og hún orðaði það.
Hún var svo þakklát fyrir að hafa
fengið að leggjast inn á líknardeildina
og sagðist hvílast svo vel. Þetta lýsir
Láru vel, þ.e. þakklætið, jákvæðnin
og raunsæið.
Elsku Lára, við viljum þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við áttum
með þér. Við söknum þín. Guð veri
með þér.
Magnús Jens og Emilía.
Þegar sprek hrekkur í tvennt lifa
bæði brotin, annað sem minningar
hér á jörðu og hitt sem áframhaldandi
líf og vitund á öðrum sviðum þar sem
ekkert getur glatast í heimi sem er
óendanlegur.
Elsku amma mín. Þegar ég frétti
að þú værir orðin veik og líkur á að þú
ættir ekki langt eftir ólifað, flugu ótal
hugsanir um kollinn minn.
Fyrstu minningabrotin mín eru
þegar þú passaðir okkur frændurna,
mig og Þröst Frey, í Bergstaðastræt-
inu. Það voru góðar stundir. Kannski
er hægt að segja að þær hafi verið of
fáar þegar maður horfir til baka en
eitt er víst að þær stundir sem við átt-
um saman, amma mín, voru góðar og
eftirminnilegar.
Í samræðum okkar hafðir þú ein-
stakt yndi af því að spyrja um dvöl
mína í sveitinni; eftir þau fjölmörgu
sumur sem ég dvaldi austur á Héraði
á Mýrum í Skriðdal. Oft hafði ég á til-
finningunni að þú saknaðir austfirsku
fjallanna, hinnar einstöku veðurblíðu
sem einkennir Austurland og fólksins
sem þar býr og bjó enda var sögusvið-
ið það sama og þú ólst upp við.
Á síðari hluta ævi þinnar ferðaðist
þú mikið til útlanda. Þú hafðir ávallt
frá mörgu að segja úr þessum ferða-
lögum þínum enda vel að þér í sögu og
menningu þeirra landa sem þú heim-
sóttir. Frásagnarlist þín var einstök
enda var hver frásögn hlaðin eldmóði
og áhuginn slíkur að skein úr augum
þínum. Þér var annt um að miðla
reynslu þinni til annarra og lést ekki
þitt eftir liggja í þeim efnum. Er ég
þér ævinlega þakklátur fyrir það.
Að lokum vil ég þakka fyrir allar
okkar stundir sem við áttum saman
og megir þú ásamt afa dansa á rósum
í nýjum heimkynnum óendaleikans.
Ég er viss um að afi bíður eftir þér
með fararskjótana sem munu þeytast
með ykkur út í hina undurfögru nátt-
lausu veröld, þar sem birkilmurinn
berst að vitum, ljúfur lækjaniður að
eyrum og sumardýrðin skartar sínu
fegursta ykkur til dýrðar. En farið
ekki of langt, því þannig eru sveitirn-
ar fyrir austan á sumrin.
Arnar Þór Sævarsson.
Elsku Lára langamma. Þó að við
höfum bara þekkst í fáein ár er svo
margs að minnast. Við munum svo vel
stundirnar þegar við sátum í róleg-
heitunum og fórum með kvæði. Ófá
eru ljóðin og vísurnar sem þú kenndir
okkur og þú virtist kunna endalaust
af þeim. Uppáhaldsvísan okkar var
þegar við sátum saman og horfðumst
í augu grafalvarlegar í fyrstu en end-
uðum alltaf í skellihlátri.
Horfumst við í augu sem grámyglur tvær.
Sá skal vera fíflið sem fyrr hlær,
músin sem mælir,
kötturinn sem skælir,
og folaldið sem fyrr lítur undan.
Elsku langamma. Við eigum eftir
að sakna þín mikið.
Þínar
Þórunn Bríet og Stefanía Salka.
Miðvikudaginn 7. júlí verður jarð-
sungin frá Dómkirkjunni Lára Inga
Lárusdóttir, sem lengi hefur búið að
Bergstaðastræti 28 í Reykjavík og
starfað rúmlega þrjá áratugi sem
stjórnarráðsfulltrúi í íþrótta- og
æskulýðsdeild menntamálaráðuneyt-
isins. Ég undirritaður fékk að njóta
samstarfs við Láru fyrst sem æsku-
lýðsfulltrúi og síðan sem íþrótta-
fulltrúi og reyndist hún mér ómetan-
leg stoð í fjölbreytilegu starfi. Lára
var einstaklega traust og alúðleg
kona og mat ég mikils hve vinsamlega
hún tók á móti öllum þeim sem leituðu
til deildar okkar með fyrirspurnir og
beiðnir. Reyndi hún ævinlega að leysa
vanda hvers og eins og leiðbeina þeim
þó að verkefnin væru ekki öll á verk-
efnaskrá deildarinnar.
Þó að minningar mínar um sam-
starfið við Láru gætu fyllt heila bók
vona ég að þessi fáu kveðjuorð lýsi
þakklæti mínu fyrir þriggja áratuga
samstarf við hana sem reyndist mér
svo vel, og votta ég aðstandendum
hennar mína dýpstu samúð.
Kveðja.
Reynir G. Karlsson, fv.
æskulýðs- og íþróttafulltrúi.
Undirritaður væri síðastur manna
til að mæla hvers kyns stríði bót, hvað
þá viðurkenna, að nokkuð gott gæti af
þeim hlotist. Þó er það nú svo, að á ár-
um síðari heimsstyrjaldarinnar tíðk-
aðist það mjög að senda börn frá
Reykjavík og fleiri þéttbýlisstöðum til
sumardvalar í sveitum landsins.
Þannig get ég tekið undir orð leik-
skáldsins: „Ó, þetta er indælt stríð,“
þegar þessi hildarleikur, sem fór þó
blessunarlega framhjá okkur að
flestu leyti, varð til þess, að ég, tíu ára
Reykjavíkurstrákur, lenti norður að
Skeggjastöðum í Miðfirði og var þar
næstu fjögur sumrin. Fyrst bjó þar
ókvæntur fertugur bóndi, Sigurgeir
Jónatansson, ásamt öldruðum for-
eldrum sínum. En þegar ég kom í
sveitina þriðja vorið hafði aldeilis orð-
ið breyting á heimilishögum á bæn-
um. Þá var þar komin tvítug stúlka,
gullfalleg í þokkabót, Lára Inga Lár-
usdóttir, austan af landi og höfðu þau
Sigurgeir þá nýlega gengið í hjóna-
band. Lára hafði þá nýlokið námi við
Kvennaskólann á Blönduósi og er
ekki örgrannt um, að matarvenjur á
Skeggjastöðum hafi borið þess merki
þau tvö sumur, sem ég átti þá eftir að
vera þar. Það heitir víst matarást,
sem þarna kviknaði, en síðar á ævinni
lærði ég svo sannarlega að meta fleiri
hæfileika Láru en þá sem nýtast við
matargerð.
Þrátt fyrir 22ja ára aldursmun
þeirra hjóna, var sambúð þeirra ætíð
einstaklega farsæl, enda bæði miklar
öndvegismanneskjur, þótt ólík væru.
Þau fluttu ásamt börnum sínum
tveimur suður til Reykjavíkur 1964
og varð þá hægara um vik fyrir okkur
Kristínu að heimsækja þau, fyrst á
Vesturgötu, síðan í mörg ár á Berg-
staðastræti 28, þar sem Lára bjó ein
eftir andlát Sigurgeirs fyrir átta ár-
um. Alltaf var jafngott að koma á það
heimili og hefðu heimsóknirnar sann-
arlega mátt vera miklu fleiri.
Lára var mjög skemmtileg kona,
fróð og víðlesin. Hún hafði næma og
góða kímnigáfu og frásagnarhæfi-
leika, sem unun var að njóta. Hún var
kona, sem gott var að hafa nálægt sér
og enga manneskju veit ég sem frek-
ar verðskuldar hinn alkunna titil:
„Vinur vina sinna“.
Nú er stríði Láru lokið og er hún
hér kvödd með söknuði. Ég þakka
henni fyrir 60 ára góð kynni og vin-
áttu og forsjóninni fyrir hennar hlut í
þessu öllu saman.
Þeim Sævari og Hafdísi og fjöl-
skyldum þeirra vottum við hjónin ein-
læga samúð okkar.
Blessuð sé minning Láru frá
Skeggjastöðum.
Sigurður Jónsson tannlæknir.
Lára, mín kæra og góða vinkona, er
látin. Hugur minn hvarflar til fyrstu
kynna okkar sem urðu með nokkuð
óvenjulegum hætti. Ég var stödd
ásamt hópi Íslendinga á listasafni í
Parísarborg þar sem m.a. voru skoð-
uð þekkt og söguleg málverk. Ég
hvíslaði í hljóði að manni mínum smá-
viðbótum við frásagnir leiðsögu-
mannsins þar sem mér voru verkin og
saga þeirra allvel kunn. Síðar um dag-
inn vindur sér að mér stillileg og
hljóðlát kona, íbyggin á svip, kynnir
sig og segist þurfa að gera smájátn-
ingu fyrir mér. Ég varð mjög undr-
andi, er hún sagði að þennan sama
dag hefði hún gert nokkuð sem ekki
væri hennar vandi. Hún hefði reynt
að hlera það sem ég hefði verið að
segja um myndir nokkrar á safninu
en ekki heyrt allt nógu vel.
Því langaði hana að spyrja mig um
nokkur atriði sem henni væru hug-
stæð. Það var auðsótt mál og í fram-
haldi af umræðunni kom í ljós að við
áttum margt sameiginlegt.
Upp frá þeirri stundu urðum við
vinkonur og höfum verið síðan, þótt
samverustundir hefðu mátt vera
miklu fleiri.
Saman fórum við margar ógleym-
anlegar ferðir til útlanda, bæði ásamt
mökum okkar, meðan þeir lifðu, í hóp-
ferðum og á eigin vegum. Fyrir kom
að við höfðum báðar pantað okkur
farseðla í sömu ferðina, án þess að
hafa samráð um það svo vel fóru
áhugamál okkar saman. Lára var
góður félagi og heilsteyptur persónu-
leiki, ákaflega minnug og fróð, gædd
einstakri frásagnargáfu, þar sem
grunnt var á góðlátlegri kímni. Aldrei
lagði hún illt til nokkurs manns en
hafði samt næma tilfinningu fyrir
spaugilegum hliðum mála og kunni
mikið af ljóðum og stökum sem gam-
an var að hlýða á í meðförum hennar.
Lára var hreinskilin, eins og fram
kom við okkar fyrstu kynni, skemmti-
leg, glaðlynd og tryggur vinur vina
sinna.
Það var alltaf tilhlökkunarefni að
líta við á Bergstaðastræti 28. Sigur-
geir og Lára voru höfðingjar heim að
sækja og fram í hugann koma margar
notalegar stundir við eldhúsborðið
þeirra þar í kvöldsólarskini. Hryggð
og söknuður ríkir í huga mínum yfir
því að slíkar stundir verða ekki fleiri.
Ég vil senda börnum Láru, Sævari og
Hafdísi, ásamt fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur frá mér og
mínum.
Ég bið Láru blessunar og farar-
heilla um ókunnar slóðir og sakna vin-
ar í stað.
Edda Kristjánsdóttir.
LÁRA INGA
LÁRUSDÓTTIR
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÞURÍÐUR JÓNSDÓTTIR
(Hulla),
Meistaravöllum 7,
lést á Landspítalanum Fossvogi sunnudaginn
4. júlí.
Jón Bergmann Ingimagnsson, Þórdís Karlsdóttir,
Guðrún Erla Ingimagnsdóttir, Valdimar Stefánsson,
Eiríkur Ingimagnsson, Sigríður Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.