Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Page 9

vandlega íhuguð áður en þau voru
firaimbvagand.
Samhliða umfangsmikluan bú
dkap 'gegndi Einar fjölda trúnaðar-
starfa. Hann var í hreppsnefnd
Bongarhrepps í 38 ár og hrepps-
nefndaroddviti mörg síðustu árin,
en lét varaoddvita taka við störf-
um er líkamskiraftar voru á þrot
um, en hugsun hans var skýr til
hinztu stundar. Einar átti enn-
fremur sæti í stjórn Búnaðarfé-
lags Bongarhrepps um f jölda ána,
í sóknamefnd Stafholtslkirkju, var
um skeið deildarstjóri Borgar
hireppsdeildar við Kaupfélag Borg-
firðinga og fulltrúi á aðalfundum
þess, mætti á sýslufundum um
skeið, fonmaður sjúkrasamlags
Borgarhrepps í möng ár, allt til
dauðadaigs. Hanm var og í skóla-
nefnd, og eftir að skóli var byggð-
ur sameiginlega fyrir alla Mýra
sýslu að Varmalandi, átti hann
sæti í þeirri skólamefmd til ævi-
loka.
í minningargrein um Eimar,
komst virnuir hans og sveitungi
Daníel Kristjánsson m.a. svo að
orði:
i
„Dagsverk Einars á Stóra-Fjalli
er mikið. Við, sem þekktum
drenglund bans og trúmennsku,
vissum, að í höndum hans var
'Málum vel borgið. Reigliusemi i
opinberum störfum var viður-
kennd, og sem dæmii má nefna,
&ð siúklingum úr Borgarhreppi, er
Þurftu að fá fyrirgreiðslu á spitöl-
um, var nóg að mefna Einar á
StóraPjalli, aðra ábyrgð þurfti
®kki. Þeir höfðu þá reynslu af
viðskiptum við hamn, að þar brást
ofcki greiðsla. Slíkra manna er
S°tt að minmast, þeir eru sómi
síns héraðs og homsteinar okkar
fáinennu þjóðar.
Einar var hugsjónaimaður, harnn
tri'ði á framtíð íslenzkra sveita,
Sladdist yfir framförum og sýndi
i verki, hvað hægt er að gera, þar
«em unnið er af festu og fyrir-
hye^ju. Ég minnist þess ávallt
aieð virðingu, þegar hann sjúkur
®°tti síðustu sóknarne'fndar-
Undina og tók þátt í afgreiðslu
Vandasamra mála af þeirri festu
°? f'ramsýni, sem alheill væri, og
synir þetta hvílíkur þrekmaður
Einar var.
Esektunarmál sveitanna
ans hjartans mál. Hann
Va'ða þýðingu það hafði xym
^^dbúnaðinn, að ræktun landsins
íst — hafði á unga aldri orðið
voru
vissi,
fyrir
Bríet Þórólfsdóttir
húsfreyja frá Iðu í Biskupstungum
Þegar ævinni tekur að halla og
maður lítur yfir farinn veg, verður
manni ljóst, að hinir veigaminni
atburðir liðinna tíma eru að mestu
horfnir í móðu minninganna og
hafa lítil, eða engin áhrif lengur.
Manni sikilst, að þeir hafi raun-
verulega aðeins verið „dægurfiug
ur“, sem hurfu út í tómleika og til
gangsleysi. Hins vegar eru sumar
minningar sígildar og óafmáanleg-
ar úr vitundinni, rísa eins og
glöggt afmarkaðar hæðir yfir flatn
eslkju hversdagsleikans. Slíkar
sjáandi að heyleysi og jafnvel felli,
en hann sá þá ósk rætast, að slíkt
endurtæki sig ekki.
Einar var einn af fyrstu bænd-
um, sem létu land til skógræktar,
30 hektara í fallegri hlíð, og þar
hafa verið gróðursettir barrviðir,
sem munu vaxa og vitna um
framfararhug Einars á Stóra-
Fjaili, þegar árin líða.
Traustur var Einar í 'kynningu,
greiðasamur og góðviljaður, vildi
ávallt hjálpa þeim, sem erfiðara
áttu í líf sbaráttunni.
Stóra-Fj'allsheimilið verður
ökkur ávallt minnistætt, sem
þekktum það. Mér finnst, að án
slíkra heimila mundi þjóðin missa
hluta af sjálfri sér — þann hluta,
sem hún má sízt við að missa á
tírnum hraðans og óvissunar.“
Myn-d sú, sem kunningi Einars
dregur hér upp af hinum mæta
frænda mínum, lýsir að mínu
viti vel hinum miklu mannkost-
um hans.
Hann var rnjög rökviss í öllum
umræðum, gætinn í orðum, en
einarður, ef því var að skipta.
Ávallt miun standa mér fyrir
huigskotssjónum mynd Einars, er
hann tók brosandi á móy mér á
hlaðinu að Stóra-Fja-1];, og frá
honum streymdi einlægnj og ást-
úð. Það hlýtur að ver uiannbæt
andi að fá að umgangast og
kynnast slíkum mönnum.
minningar, sem svo mjög orka á
hugann, eru venjulega á einhvern
hátt tengdar horfnum ættingjum
og vinum, sem voru manni — og
verða ævinlega — svo kærir, að
áraraðir fá þar engu um breytt.
Líklega er það jafnan svo, að
þær persónur, sem einstaklingur
inn hefur haft nánust kynni af á
vordögum ævi sinnar, verða hon-
um minnisstæðastar ævina út. Svo
er að minnsta kosti um sjálfan
mig. Barnssálin er svo næm fyrir
öllum utanaðkomandi áhrifum, að
Fátt hefur yljað mér eins um
hj'artaræturmar og er ég var beð-
inn um að bera kistu hans úr
kirkju til grafar að Staifholti með
sonurn bans og tengdasonum.
Hann var mér ætíð sem faðir, er
ég dvaldi hjá honum.
Hugljúf minningin um Einar á
Stóra-FjaUi er hrein og tær, og
skyldfól'k háns, vinir og kunn-
ingjar minnast heiöarlegs og góðs
drengs, sem alitaf bar hag
heimilisinis fyrir brjósti, einnig
nágramna og vina, svo og þjóð-
félagsinis í heild.
Elsku frændi, ég þakka þér
innilega allar þær gæfustundir,
sem ég átti hjá þér og þinni fjöl
skyldu. Minmingin um þig fyllir
hug og hjarta af friði og gleði,
þannig að allt veraldarglamur og
þras hverfur eins og dögg fyrir
sólu. Ég veit að ég mæli fyrir
munn allra, sem þér kynntust, að
ekkert var í fari þínu, sem efcki
var gott og göfiugt Hugsumarhátt-
ur þinn var svo heilbrigður og all-
ar þínar gerðir svo lýtalausar og
þaulhugsaðar, að til umdantekn
inga má teljast.
Návistin við þig hefur verið
mér ómetanleg í uppvextimum,
það veirður aldrei að fullu þakkað.
Minningin um mikinn dreng
skaparmann lifir um ókomin ár.
H.H.
fSLENDINGAÞÆTTIR
9