Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Blaðsíða 16

Jóhann Vilberg Árnason,
prentsmiðjustjóri
Fæddur 6. jan. 1942
Dáinn 14. marz 1970
Þó að veigurinn framundan virð
ist bæði beinn og breiður, erum við
mannanna börn svo harla oft minnt
á þau sannindi, að fótmál eitt sé
miili lífs og dauða.
Laugardaginn 14. marz varð
banaslys á Keflavíkurvegi, er bif-
reið fór út af og valt. Þar lézt
frændi minn og viinur, um aldur
frarn — innan við þrítugt.
f minningu um hann eru þær
fátæklegu línur, sem hér fara á
eftir, en útför hans var gerð frá
Fossvogskapellu mánudagimn 23.
marz s.l.
Jóhann Vilberg fæddist í
Reykjavík 6. febrúar 1942, frum-
burður ungra hjóna, þeirra Jó-
hönnu Halldórsdóttur fiá Patreks
firði og Árna Vilbergs vélstjóra og
síðar bifreiðarstjóra hér í borg. En
viku seinna syrti að, er móðirin
unga var burtu hrifin frá eigin-
mamni og syni, sem skírður var við
líkbörur hennar þann dag, er hún
var lögð til hinztu hvíldar.
í eitt hús var þá góðu heilli að
venda með lítirnn svein — til Jó-
dísar Árnadóttur, föðurmóður
hans og ömmu, er þá bjó að
Þverholti 18, með dóttur sinni,
Vallý.
Ekld var þar veraldarauði fyrir
að fara, en þeim mum ríkari mann-
gæzkan og kærleiksþelið í þeirra
garð, sem þurftu umönnunar við.
Hörðum höndum var þá unnið sér
og sínum til lífsframfæris. En
samt gafst oft tóm til vöku- og
gleðistunda með okkur frændfólki
og vinum.
Og Hanni litli óx og dafnaði við
ömmu kné, augasteinninn hans
pabba, sem atvimnu sinnar vegna
var svo oft fjarri.
Námið sóttist Jóhanni vel, oft aí
kappi, em liika af meðfæddri for-
sjá. Og veganestið að heiman dugði
íó
honum til dirautargengis og undir-
búnings þeirra starfs og atorku-
ára, er í hönd fóru. Hann lauk
prentnámi í Alþýðuprentsmiðj-
unni um tvítugt. Og hafði þá verið
formaður Premtnemafélagsins og í
ritnefnd Prentnemans. Gerðist að
loknu námi blaðaljósmyndari hjá
Alþýðublaðinu og síðar hjá Fálk-
anum.
Um skeið hafði hann með hönd-
um útgáfu smárita í samvinnu við
aðra og aflaði sér á því sviði sem
öðrum reynslu og þekkingar.
Árið 1965 kvæntist Jóhann eftir
lifandi eiginkonu sinni, Elísu dótt-
ur Þorsteins Kr. Þórðarsonar kenn-
ara og konu hans, Stellu Eyvinds
dóttur frá Vestm.annaeyjum. Eign-
uðust þau eina dóttur barna, Jó-
dísi, sem nýlega er orðim fjögurra
ára. Á öðru hjúskaparári þeirra
hjóna fluttust þau suður til Kefla-
víkur, þar sem Jóhann hóf undir-
búning að rekstri alvöruprent
smiðju í félagi og samstarfi við
vandaðam og traustan meðeiganda,
Runólf Elentínusson.
Um árabil höfðu svo sem verið
uppi tilburðir með prentsmiðju-
rekstur í Keflavík. En oltið á
ýmsu. Væri tannhjólið ekki í lama-
sessi í dag, mátti fullvfst telja, að
það yrði hjólreimin á morgun. Og
afköstin eftir því.
En þeir star,fsbræður Runólf
ur og Jóhanm, virtust þekkja til
hlítar bæði hjól og reim. Og vita,
hvað þeir vildu og ætluðu sér að
gera.
Sjón er sögu ríkari í dag, þar
sem er fyrirtæki þeirra, Grágás við
Hafmargötuna.
Fullkomin nýtízku prentsmiðja
og bótobandsstofa. Ennfremur bóka
útgáfa, sem þegar er orðin allrnik-
il að vöxtum.
Þá hófu þeir úitgáfu vikublaðs,
Suðurnesjatíðinda, fyrir meira en
ári, en múverandi ritstjóri þess er
Baldur Hólmgeirsson. Jóhanm var
einn af stofnendum og í stjórn Jr.
Chamber of Commerce. Svo sem
rakið hefur verið að nokkru, er eigi
alllítil saga dugnaðar og áræðis að
baki hins urnga manns. >)g
framtíðarvonirnar þar af leið
andi bjartar, þegar honum er gert
— með sviplegum hætti að hverfa
af sjónarsviði bak við tjaldið mikla.
Margar voru ferðir ykkar Elísu
að sunnan, Hanni minn, með Jó-
dísi litlu til að heimsækja og
gleðja aldurhnigna ömmu þína og
Vallý að Austurbrún 6 — og
pabba þinm og stjúpmóður, Jón-
ínu Magnúsdóttur og hálfsystkin-
in, Svahdísi og Gylfa, að Rauða
læk 32. Og þá glaðzt sem fyrr á
góðu dœgri í ástvinahópi og fagn-
að áföngum á leiðinni fram. Nú
ríkir söknuður sár í ranni.
En sem þú hefur, söknuður,
til fulls
mér sorgarklæði skorið,
þá ljómar inn í lokrekkju til
mín
af ljósi í dökkvann borið:
við sáluhliðið syngur lítill fugi
um sólskinið og vorið.
Megi minningaljós góðvildar
þinnar og hjartahlýju berast í
þann dökkva, sem yfir grúfir ást-
virnum þínum öllum og venzla-
fólki. Og veita döprum hjörtum
huggun og frið. Þess bið ég þeim
með djúpri samúðarkveðju.
Og þér, hjartkæri frændi, bið
ég alls góðs „á vængjum morgun
roðans meira að starfa guðs um
geim“.
Kristinn Reyr.
t
Örfá kvcðjuorð.
Það mun hafa verið í janúar
1962 sem Jóhann Vilberg Árna-
#on, réðist ljósmyndari til viku-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR