Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Blaðsíða 25

K.E.A. fjölda ára. Vann marga vet-
ur einn til tvo mánuði hjá útibú-
inu á Dalvík við skriMofustörf,
enda var hann ágætur skrifari og
vanur sMfcri vinnu. Þá endurskoð
aði hann reikninga útibúsins mörg
ár og aðalendurskcðandi reikninga
K.E.A. var hann um skeið. Rækti
hann þessi störf af natni og sam-
vizkusemi. Loks er þess að geta,
að hann var mjög lengi fulltrúi á
aðaifundum K.E.A.
Ármann skipaöi sér undir merki
Fram'sóknarflokksins og hélt
tryg'gð við hann til hinztu stundar,
var ötull málsvari og áróðursmað-
Ur flokksins, og vann að_ gemgi
hans af milklum dugnaði. Ármann
var hvatamaður að stofnun Pram-
sóknarfélags Svarfaðardals og
gegndi þar formannsstöðu lengi.
Urðir í Svarfaðardal er kirkju-
staður. Kom það í Ármanns hlut
að sjá um hirðingu kirkjunnar og
fjárreiður, enda var hann svo ár-
um skipti í sóknarnefnd. Fórst
honum þetta vel úr hendi eins og
önnur störf sem honum voru fal-
in. t Víst mætti fleiri félagsmál
telja, sem Ármann vann að, þó að
það verði efcki gert hér. Hitt má
segja að varla mun það framfara-
mál, sem á góma bar í Svarfaðar-
dal á þeirri tíð, til að Ármann
kæmi þar efcki við sögu. En stund
um brutu Skoðanir hans í bága
við vilja fjöldans. Var honum það
enginm fjötur um fót að láta í
Ijósi áht sitt, enda var hann mað-
ur til að standa einn gegn margn-
um. Þó að slíkf bæri við, er áreið
anlegt, að áhrifa hans gætti viða
í félagsmálum Svarfdælinga um
nokkurt skeið.
Árið 1936 andaðist Elin kona
Ármanns. Hafði hún átt vimsæld
um að fagna, enda gædd miklum
mannkostum. Þau hjón eignuðust
sjö bÖrn og eru sex á lífi. Þau
eru: Friðrika húsfreyja, Anton sjó-
maður, Marta símamær, Hjörtur
lögregluiþjónn, Sigurður emdur-
skoðandi og Soffía húsfreyja.
Stúlfcu misstu þau fjögra ára úr
lömunarveiki.
Ármann hélt áfram búskap eft-
ir lát Elínar og stýrði elzta dóttir
hans búi með honuim. En eftir
nokkur ár tóku þrjú af börnum
hans við jörðinni og ráku þar fé-
laigsbú um skeið. En er þau hætta
lergir Ármann Einari HalLgrímssyni
Urðir, er býr þar nú og hefur
keypt jörðina.
Ármann var heimilisfastur á
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Urðum fram yfir 1950 að hann
flytur til Dalvíkur. Þar eyðir hann
ævikvöldinu í skjóli Friðriku dótt-
ur sánnar og tengdasonar, Gunn-
ars Jónssomar hafnarstjóra. Aldrei
sleif hann þó temgslin við Urðir og
fólkið þar, enda hafði staðurinn
orðið honum býsna hjartfólginn.
Þar var Mka _trjáreitur við kirkj
una, sem Ármann hafði komið
upp og hirt um og fór hann þang-
að fram á síðustu ár til að fegra
hann og snyrta. Ber reiturinn vitni
um nákvæmni Ármanns og áhuga.
Annars var skógrækf á m-eðal á-
hugamála hans og beitti hann sér
talsvert fyrir _ eflingu hennar á
heimaslóðum. Ármann andaðist 2.
ágúst 1969 og var jarðsettur að
Urðuim 9. sama mánaðar.
Áraiamm á Urðum var vel með-
alimaður á hæð, þrekinn og vörpu-
legur. Hann var vel farinn í and
liti og snyrtilegur. Framkoma
hans var buirteis í umgengni en
laus við allan beygjuhátt. Greimd
ur var hann og hagmæltur, en
ekki f' kaði hann þeim hæfileika.
Þó ha i vísur hans nokikrar kom-
izt í á'- ’vrn alþjóðar þar sem þær
hafa v ið lesnar í vísnaþáttum
hljóðva -'sins. Ármann var góður
ræðum. 'ur og röikvís. Beitti hann
hvoru tveg'gja ótæpt, ef hann
þucfti að sækja eða verja
mál sitt. Vægði hann þá
Mtt andstæðingum og sveið
oft undan. Ýmsum þótti
hann dómharður um menn og mál
efni. En skaphöfn hans leyfði enga
hálfvelgju og því var afstaða hans
ávallt ótviræð. En þar sem hann
var skapríkur og opinskár hætti
honum stundum til að verða óvæg
inn og hlífðarlaus án þess þó að
missa stjórn á geði sínu. Hann
gat lítt beygt af, ef það samrýmd-
ist ekki skoðunum hans. Og þessi
ósveigjanleiki olli því að honum
varð oft ekki eins mikið ágen.gt og
efni stóðu til. Ein þó að Ármann
væri æði hrjúfur með köflum og
hann vildi jafnvel sem mest láta
á þvi bera, þá hygg ég, að hann
hafi oftar setf si'g í spor annarra
en margan grunaði. Og vist var,
að hann rétti hjálparhönd þeim,
sem andsti.tt áttu, ekki sízf þegar
um ástvinamissi var að ræða. Eni
þeix efalaust mangir. sem hann v ."r
búinn að ganga til og reyna að
hughireysta í raunum þeirra. En
hann bar það ekki út á torg og
gatnamót.
Ármann var mikill trúmaöur, en
fór þar sem víðar sínar eigin leið-
ir. Hann var leitandi í trúarefn-
um og skipti um skoðun eftir því
sem hann taldi sig höndla sann
leikann. Og hverju sinni var hann
heill og hiklaus eins og hann var
rauinar í öllu sínu lífi. Síðari hluta
ævinnar taldi hann sig fá óyggj-
andi sannaniir fyrir öðru lífi með
þvi að ná sambandi við dáið fólk.
Varð það honum mikill styrkur,
mildaði huig hans og gaf honum
lífshamiugju.
Ármann var óvenjulegur mað-
ur, berorður, þegar því var að
skipta, viljafastur og ákveðinn.
Hann lét ekki hlut sinn fyrr en
í fulla hnefana, en mat þó rök og
skoðanir annarra. Hann var heið-
arleigUír og tók hart á sviksemi og
vesæld. Hann var tr.i gglyndur og
vinfastur. Og undir harðri skel
átti hann beitar kenndir og hlýtt
hjartalag, sem oft stjórnaði athöfn
um hans, þó að leynt fœri. Og ég
hygg að Svarfdælingar kveðji
þennan svipmikla mann með góð-
um huga.
Ármann minn. Þú varst mér
trygigur vinur. Við áttuan margs
konar sikipti saman. Deilduim oft
af kappi, en igátum alltaf jafinað
hlutina og haldið góðri sambúð.
Og þú varst vinur í raun. Ég
þakka þér innilega samfylgdina.
Vertu ætíð sæll.
Helgi Símonarson.
25