Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Blaðsíða 22

MINNING
Gunnar Jens Elí Lýðsson
frá Víganesi, Árneshreppi, Strandasýslu
Fæddur 29. jan. 1918
Dáinn 21. jan. 1970.
Það sem af er þessu nýbyrjaða ári
Ihefur gengið yfir okkur mikil
dauðsfaila- og slysaalda.Hörmunga
slys hafa orðið hvert á fætur öðru,
og eru það miklir skattar sem hið
nýbyrjaða ár hefur krafizt af okk-
ur svo fámennri þjóð. Því hvert
mannslíf hjá okkur er mikils virði,
ekki sízt þegar um unga og táp-
mikla menn er að ræða. En það
er svo margt sem við nvorki ráð-
um við né skiljum. Á slíkum
stundum finnum við bezt hve
smáir við erum og litlir og van-
mátta, og við hverja slysafrétt
getum við aðeins vonað að þessi
óskapaalda s£ gengin yfir og það
verði langt langt þangað tii mað-
ur heyri slíkar fréttir aftur.
En mér varð ekki að þeirri von
minni. er ég frétti lát vinar míns
og frænda, Gunnars Lýðssonar frá
Víganesi í Strandasýslu. Mig setti
hljóðan. Gat það verið að þessi
síungi. þrekmikli fjörmaður væri
horfinn yfir móðina miklu’ Og
nú á kveðjustundu míns bezta
vinar reyni ég að setja saman mín-
ar innilegustu þakkir til hans i
fátæklegum kveðjulínum.
Gunnar Jens Elí Lýðsson var
fæddur á Víganesi í Strandasýslu
29. janúar 1918. Foreldrar hans
voru þau Lýður Lýðsson Einars-
sonar frá Kjós í Árneshreppi og
Jensína Guðrún Jensdóttir f-á Víga
nesj Guðmundssonar. Þeim Jens-
ínu og Lýði varð sex barna auðið,
sem allt voru drengir, og eru nú
fjórir bræður Gunnars heitins á
lífi. Gunnar mun snemma hafa
verið tápmikOl og léttur til snún-
inga. og hneieðist hugur hans
strax tii búskapar og fiárwæslu.
Ekki mun Gunnar hafa veri* eldri
en 13—14 ára er hann réðst til
Jóns Sveinssonar, kaupmanns á
Gjögri.. sem fjármaður, og má
22
segja að upp frá því hafi hann
verið hans önnur hönd heima sem
heiman unz Jón hætti búskap og
kaupsýslu og fluttist suður 1960.
En þeir höfðu þó alltaf samband
sín á milli, enda mjög samrýndir.
Fiskimóttaka var ásamt verzlun-
imni, og mun Gunnar ekki hafa
reynzt síðri þar en við búskapinn.
í nokkur ár, eftir að Jón fór frá
Gjögri, hafði Gunnar heitinn með
höndum afgreiðslu fyrir Skipaút-
gerð ríkisins. Oft var erfið aðstaða
við afgreiðslu skipa á Gjögri, þar
sem brimsamt er mjög í norðan-
veðrum, og var það Gunnari að
þakka hve skip voru oft afgreidd
þar, er brotist var fram í nær al-
ófærum veðrum.
Vandi er að skrifa minningar-
grein um Gunnar Lýðsson frá Víga
nesi vegna þess að þar var um
einstakan mann og persónuleika
að ræða, en ég finn mig knúinn
til að reyna það, vegna þess að
maður hefur átt þessum manni
svo mikið að þakka. Ég taldi hann
alltaf sem minn bezta bróður, enda
höfðum við náin og góð kjmni og
mikið samband saman og sam-
vinnu allt frá bernsku, en þó sér-
staklega síðustu árin, sem ég átti
heima á Ströndum norður, enda
stutt á milli, þar eð við vorum ná-
grannar.
Gunnar mun hafa verið tuttugu
og eins árs er faðir hans lézt. Upp
frá því, eða stuttu á eftir mun
hann hafa verið talinn fyrir búi á
Víganesi ásamt móður sinni, og
hafði hann þá fyrir tveim búum
að sjá um langa hríð. Mér er það
Ijóst hve ómetanleg stoð hann hef
ur verið búi foreldra minna á
Gjögri frá fyrstu tíð. sem hann
vann því með dugnaði, atorku og
þessari sérstöku samvizkusemi,
sem einkenndi hann allt til dauða-
dags. Og ótalin eru öll þau verk,
sem Gunnar vann fyrir nágrann-
ana, svo að segja um allan Árnes-
hrepp, enda held ég að hann hafi
ekki neitað nokkrum manni um
neitt, svo framarlega sem hann var
megnugur þess að rétta hjálpar-
hönd. Engan mann hef ég þeklct,
sem var eins vinmargur og hann,
og teljandi eru þeir menn sem
höfðu horn í síðu haus.
Síðustu árin bjó Gunnar ásamt
bræðrum sínum tveimur, Eiríki
og Guðbirni, á Víganesi og er það
mjmdarbúskapur á mælikvarða
Árneshrepps, og mikið er búið að
rækta í Víganeslandi.
Aldrei man ég eftir því að hafa
séð Gunnar heitinn reiðan, emda
hafði hann alveg sérstakt lundar-
far, þýður og mildur og aJltaf
eins sama á hverju gekk, og orð-
var var hann svo að sérstaklega
var til þess tekið. Heil®uhraustur
var hann og tók sjaldan eða aldrei
farsóttir. Gunnar var stór maður,
allt að þrjár álnir á hæð, og sam-
svaraði sér vel.
„Að hryggjast og gleðjast hér
um fáa daga,
að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga“.
Nú, þegar hann er allur, finnum
við bezt hinir, fjölmörgu vinir,
og frændur hans, hve mikils við
höfum misst.
Kæri frændi. Ég þakka þér fyr-
ir allt, sem þú varst bæði mér og
mínum og ógleymanlegar ánægju-
stundir bæði á sjó og larndi. Hafðu
þökk fyrir allt gott.
í dufti lágt ég ligg fyrir þér,
æ iofgjörð veika þiggðu af mér,
þú tókst til vemdar týndan mig
Guð tími og eilífð lofi þig.
Ég vil votta bræðrum hans, fóst-
urbróður og nánustu ættingjum
mína dýpstu samúð og virðingu og
óska þeim blessunar.
Auðunn H. Jónsson,
ÍSLENDINGAÞÆTTIR