Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Blaðsíða 17

bdiaðsims Fá'lkans, þá tvitugur að
atd'ri.
Á þeiim áruon voru sviptingar
mMar í íslenzka blaðaheiminum
og hart barizt um hylli lesenda og
gœtti þess ekki hvað sízt meðal
þeirra vikublaða í Reykjavík, sem
þá komu út og töldu sig yfir dæg-
urmálin hafin með efni og útlit.
Fálkinn var þá í nýrri mótun
efitir nokkurt fyrirfarandi timabil
þar sem hallað hafði undan fæti í
baráttunni um lesendahyllina, og
valt því sérstaklega á miklu að
starfslið blaðsins væri samhent í
dugnaði og árvekni um hag þess
og gengi.
Það kom fljótt í Ijós að blað-
inu hafði bætzt alveg óvenjudug-
mikill og áhugasamur liðsmaðuí
þar sem Jóharan Vilberg var.
Jóhann var e'kki „lærður“ ljós
myndari, en hafði af áhuga og
mikilli elju þreifað sig áfram í
tækni og möguleikum ljósmynda-
vélarinnar og hafði, er hér var
komið, náð óvenjulega góðum tök-
um á þessu viðfangsefni.
Jafnframt Ijósmyndastarfinu
greip Jóhann í ýmis önnur verk
við blaðið, sem til féllu. svo sem
dreifingu þess í útsölustaði borg-
arinnar o.fl. Ávallt voru öll hans
störf unnin af áhuga og dugnaði,
þótt starfsdaguriran væri sjaldnar
miklu, en hitt, mældur í vissum
klukkustundafjölda, til þess var
starfslið of fáliðað.
Ætíð eirakenndist framkoma
hans af drengskap, samfara ein-
urð og festu í skoðunum, eigin-
ieiki, sem því miður prýðir of fáa
bjá okkar litlu þjóð.
Samstarfið við Jóhann var ávallt
sérstaklega ánægjulegt og sfcildi
eftir góðar minningar þ?"ar leið
ir síðar skildu sín tií hvorrar áttar
Þjóðlífsins.
Um nokkur hin síðari ár, veitti
Jóhann forstöðu ásamt með öðr-
UlT>, öflugu bókaútgáfu- og prent
smiðjufyrirtæki í Keflavik og mun
Par sem annars staðar, hafa áunn
10 sér traust allra er horaum kyrant-
ust.
bað er óbætanlegt tjón fámennri
W°ð, þegar ungir og dugandi
nienn hverfa skyndilega af vett-
Vangi, svo er um Jóhann Vilberg
en minningin um góðan dreng og
goðan félaga, gleymist ekki.
Jón A. Guðmúndsson, Kollslæk.
ÍSLENDiNGAÞÆTTIR
t
Enginn veilt hver annan grefur.
Votta ég ástvinum Jóhanns mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur, því
mér er manna ljósast, hve missir
þeirra er mikill.
Runólfur.
Laugardaginn 14. marz barst hel
fregn um Keflavík. Ungur maður,
öllum bæjarbúum að guðu kunn-
ur, hafði með sviplegum hætti ver-
ið kvaddur á brott úr okkar hópi.
Jóhann Vilberg Árnason, fram
kvæmdarstjóri Grágásar sf., hafði
látið lífið í slysi í bifreið sinni á
Keflavíkurveginum, skammt frá af-
leggjaranum niður að Vogum, í
rök'kurbyrjun þá um kvöldið.
Meran setti hljóða við fregn
þessa. Hann, sem stundu áður
hafði verið kátastur með kátum,
ötulastur með ötulum, var svo
skyndilea nár, að því var líkast
að þetta gæti efcki verið satt. Svo
sviplega og miskunnarlaust hegg-
ur dauðinn að rótum þeirrar jurt-
arinnar, sem svo hátt og myndar
lega bar í jurtagarði okkar litla
samfélags.
Jóhann Vilberg fæddist 6. febrú-
ar 1942, og var því fyrir skömmu
orðinn 28 ára, er hið hönnulega
slys bar að höndum. Foreldrar
hans voru Jóhanna Halldórsdóttir
og Árni Vilberg Jóhannsson, bif-
reiðarstjóri í Reykjavík, en rnóðir
Jóhanns lézt skömmu eftir barns-
burðinn, og fór Jóhann þv hvít
voðungur til ömmu sinnar, Jódís
aæ Árnadóttur, og ólst upp hjá
henni við mikið ástríki.
Jóhann hóf nám í Alþýðuprent-
smiðjunni í Reykjavík fimmtán ára
og lauk sveinsprófi 1961. Hvarf
hann þá frá prentverki um skeið,
en gerðist Ijósmyndari, fyrst hjá
Alþýðublaðinu, síðar hjá Fálkan-
um og síðan aftur hjá Alþýðu-
blaðinu, og stóð ljósmyndastarf
hans til ársins 1966, en áhugi á
þeim efnum æ síðan, enda þekk
ing og reynsla yfirgripsmi'kil í
þeim efnum.
Árið 1966 gefck hann að eiga
unga reykvíska stúlku, Elísu Þor-
steinsdóttur, sem alizt hafði upp í
Vestmannaeyjum. Það ár fæddist
þeim dóttir, sem ber ömmunafn
Jóhanns, og heitir Jódís.
Haustið 1966 flytjast bau til
Keflavíkur, en þá hafði Jóhann
gengið í félag við ungan prentara
úr Reykjavík, Runólf Elentínusson.
Stofnuðu þeir fyrirtæki. sem hlaut
nafnið Grágás, og var upphaflega
prentsmiðja, sem æ síðan hefur
verið að færa út kvíarnar, og er
nú orðið stórfyrirtæki á sviði prent
unar og útgáfu, með fullkomnum
vélabúnaði.
Heimili þeirra Elízu og Jóhanns,
fyrst á Klapparstíg 7 og sðar Faxa-
braut 25, var hlýtt og ástríkt og
bar svipmót beggja. Þangað var
gott að koma, hvort sem var á
gleðistund, eða þrejiitur og leiður.
Þar áttu vinir og félagar athvarf,
sem aldrei verður fullþakkað.
Jóhann Vilberg var félagslynd-
ur. Hann var meðlimur í Junior
Chamber Suðurnes og sat í stjórn
félagsskaparins. Ilann gegndi trún-
aðarstörfum fyrir Bóksalafélag ís-
lands. Einnig var hann meðlimur
Iðnaðarmannafélags Suðunesja.
Við dauða Jóhanns Vilbergs er
sem dimm regnský hafi dregið fyr-
ir sólu um hábjartan vordag. Og
er það ekki táknrænt, hversu
tengd þessi rysjótta íslenzka veðr
átta er kjörum okkar og skap-
gerð? íslenzka karlmennið finnur
hvað mesta nautn í því að láta um
sig næða kafaldsbyiina, exrki hvað
sízt til að geta tekið á, reynt. þrek
sitt, sigrað erfiðleikana og síðan
njóta hlýju og yls vermandi sólar,
að erfiðinu afstöðnu. Hjá islenzka
karhnenninu fer samun yndi af
kafaldi og yljandi geisilum sólar-
innar, og á þessu byggist lífsnaut’i
hans.
Þessa urðum við, vinir Jóhanns
17