Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Blaðsíða 19

gróska hins íslenzka þjóðtífs bjóði
hverjum ungum manni tækifæri,
en tíl þess að hagnýta þau, þurfi
frekar andlega auðlegð, — þó hin
veraldlega verði ekki sniðgengin.
Mér er sú stund ákaflega minn
isstæð, er ég hitti Jóhann fyrst, og
reyndar allar okkar saanverustund
ir, því hin einarðlega og hrein
skilnisiega framkoma, sem honum
var meðfædd, ásamt sterkri skap
gerð, var svo áberandi í öllu fasi
hainis, að öllum hlaut að verða
strax ljóst, að þar fór enginn með
alimaður. Það kom líka fljóbt í ljós,
er hann hóf umsvif hér syðra, að
þar fór vasikur drengur er var reiðu
búinn til að fara ótroðnar slóðir,
og skapa sér sinn eigin sess í þjóð
félaginu. Eins og að framan er
rakið, kom hann upp fullkominni
prentsmiðju, og nú síðast bók
bandsvinnustofu, ásamt bóka og
blaðaútgáfu. Er hann ákvað að
hefja útgáfu Suðurnesjatíðinda,
réði þar fyrst og fremst, að það
var frekar hugsjónamál hans en
fjárhagsatriði, því að honum fannst
að skapa þyrfti fjölmiðlara, sem
hreyfiafl um málefni Suðurnesja,
sem hann hafði fest ástfóstri við.
Þannig einkenndi þessi hugsjóna-
andi öll hans vinnubrögð. Ég held
að það sé hægt að orða lífsviðhorf
hans í einni setningu: Þeir sem
geta gert hlutina, gera þá, hinir
taia um þá.
Er nokkrir ungir menn í athafna
lífi Suðurnesja stofnuðu klúbb,
sem tengdur er við alþjóðahreyfing
una Junior Chamber of Comm-
erce, gerðist Jóhann Vilberg strax
í upphafi félagi þar. Þar sem ann
ars staðar gerðist hann mjög virk
ur félagi, og átti nú síðast sæti í
sitjórn J.C. Suðurnes. Við félag
arnir þökkum honum fyrir allar
ánægjulegu samverustundirnar,
og finnum nú, hve mikið skarð er
fyrir skildi, og hve sárt hans er
saknað. Eiginkonu, Elízu Þorsteins
dóttur, og dóttur þeirra, Jódísi,
^ottum við sórstakar og innilegar
samúðarkveðjur, svo og öðrum að
standendum, og vonum að guð al
máttugur gefi þeim styrk í sorg
þeirra.
Það hefur stundum verið notað
sem samlíking, að við værum cll
sem sandkorn á sjávarströnd, og
lná vafalaust til sanns vegar færa,
Því miður skilja ekki öll korn
ín ©fti-r sig sama fadð á strönd
lnni. Mér segir svo hugur um, að
Það far, sem Jóhann markaði í at
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hafnalífinu og i hugum manna,
verði ekki fyllt, því verið getur að
manneskja komi 1 manns stað, en
ekki alitaf maður.
Sum blóm blómstra aðeins i ör
fáa daga, venjulega eru það fall
egustu og sjaldgæfustu blómin.
Hver er tilgangur guðs, að
láta það fegursta blómstra í nokkra
daga? Ef til vill er hann sá, að
þrátt fyrir skammar samvistir og
nauma snertingu, hefur honum tek
izlt að auðga líf okkar, og veita
okkur fegurð, sem því miður sum
okkar skynjum ekki til fulls, fyrr
en blómið er fallið til jarðar.
Hverjum klukkan glymur veit
víst enginn, en því miður hefur
kólfurinn skapað brest í okkar
litla brot alheimsklukkunnar hér á
Suðurnesjum, er hún glumdi and
lát Jóhanns Vilbergs. Guð blessi
minningu góðs drengs.
J.A.
t
KVEÐJA
frá Iðnaðarmannafélagi Suður
nesja.
Er ég heyrði andlátsfregn fé
laga okkar, Jóhann Vilbergs,
prentara, kom upp í huga mínum,
hve við öll höfum lítið vald yfir
því, hve lengi við dveljum meðal
ástvina og samstarfsmanna. Þótt
við mennirnir vitum harla lítið fyr
irfram, hver örlög biða okkar á
langri eða skammri lífsleið, þá er
okkur öllum ljóst, að dauðinn er
í raun og veru sá eini þáttur í til
veru okkar, sem er öruggur og
viss. Þrátt fyrir þá staðreynd kem
ur dauðinn okkur oftast nístandi á
óvart, ekki sízt þegar við heyrum
um andlát ungs fólks í blóma lífs
ins.
Við kynntumst Jóhanni Vilberg
haustið 1966, er hann gerðist með
limur I.S., þá nýlega fluttur til
Keflavíkur til að stofnsetja prent
smiðjuna Grágás, ásamt félaga sín
um, Ru-nólfi. Þrátt fyrir byrjunar
örðugleika á þeim tíma, voru þeir
félagar bjartsýnir á framtíð fyrir
tækis síns hér í Keflavík, fyrirtæk
is, sem hefur vaxið og dafnað og
er nú drjúgur þáttur í atvinnu og
menningarlífi byggðarlaga hér
syðra.
Þeir félagar voru fyrstu prent
ararnir, sem gerðust meðlimir I.S.
í starfi innan Iðnaðarmannafélags
ins var Jóhann góður liðstyrkur,
ætíð jáikvæður í hverju því máli,
er unnið hefur verið að á undan
förnum árum.
í fyrirtækinu Grágás valdist Jó
hann til forustu. í starfi hans nutu
sín vel góðir hæfileikar, dugnaður
og hlýtt viðmót. Hann var vakinn
og sofinn í að byggja upp gott og
þarft fyrirtæki. Allir, sem kynnt
ust Jóhanni í starfi og félagsmál
um, bundu við hann miklar vonir
á sviði athafna og félagsmála. Jó
hann hafði fest rætur hér í Kefla
vík, hann var bjartsýnn á vöxt
byggðakjarnans hér á Suðurnesj
um og hafði komið auga á margt
ógert til aukinnar hagsældar og
þjónustu til handa byggðarlögun
um í Keflavík og nágrenni.
Andlát Jóhanns Vilbergs er mik
ill mannskaði, við vottum ástvin
um og samstarfsmönnum hans
samúð.
Um leið og við félagar Iðnaðar
mannafélagsins kveðjum Jóhann
Vilberg, lifir minningin um góðan
dreng og samferðamann.
Eyþór Þórðarson.
t
Kæri vinur.
Ég var harmi sleginn, er mér
barst sú fregn, að þú hefðir verið
kallaður burtu svo skyndilega úr
okkar hópi.
Þegar ég réðst til þín, fyrir rétt
um tveim árum, kom ég hingað til
Keflavíkur með hálfum huga,
ókunnugur með öllu. En ég hafði
þó ekki unnið lengi í fyrirtæki
þínu, er ég fann, að undir þinni
stjórn var gott að vinna.
Þú varst margt i senn: Ötull
framkvæmdamaður, sem — ásamt
meðeiganda þímum — með óbil
andi trú og kjarki tókst að koma
litlum atvinnurekstri upp í stórt
og myndarlegt fyrirtæki, en varst
svo burtu kallaður, einmitt þegar
það þurfti sem mest á kröftum
þínum að halda. Snyrtimenni
varstu og nákvæmur, og reyndist
óþreytandi við að miðla okkur af
þekkingu þinni og benda okkur á
það, sem betur hefði mátt fara.
Þú varst drengur góður, trygglynd
ur og greiðvikinn, og ávallt reiðu
búinn að leysa vandann, ef ein
hver var, — og uppskarst að laun
um vinsældir meðal félaga þinna,
starfsfólks svo og margra annarra.
Ég sendi Elíu, Judísi litlu, og
öðrum aðstandendum þínum mín
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Vertu sæll, og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Steingrínnir Lilliendah.
19