Íslendingaþættir Tímans - 30.07.1971, Blaðsíða 8

björg gift síra Helga Tryggvasyni,
búsett í Kópavogi, og Sigríður,
heima í föðurgarði.
Vorið 1924 urðu svo þáttaskil {
lífi Bjarna. Þá brá hann á það ráð,
að kaupa jörðina Litla-Ármót, í
fæðingarsveit sinni, og hóf þar
búskap., Un þær mundir standa
yfir í Flóanum miklar fram-
kvæmdir þar sem er gerð Flóaáveit-
unnar, og þar kom Bjarni mjög
við sögu. Hann réðst til þess
vandasama verka að gerast spreng
ingamaður við þær miklu spreng-
ingar, sem varð að gera í aðalæð
Flóaáveitunnar, og svo giftusam-
lega tókst honum það, að enginn
maður fékk svo mikið sem skrámu
við þetta hættulega verk.
Jafnframt hófst Bjarni handa
með mannvirkjagerð á jörð sinni
til þess að geta nýtt áveituna, og
gekk svo vel frá öllu, að þáverandi
framkvæmdastjóri áveitunnar, Ing
ólfur Þorsteinsson, lýsti því einu
sinni á fundi, að bezt gerða áveitu-
kerfið í Flóanum væri á Litla-Ár-
móti. Strax þegar Bjarni fluttist að
Ármóti kom hann sér upp eld-
smiðju og stundaði járnsmíði jafn
framt búskapnum. Margir leituðu
til hans á þeim árum með alls
konar smíðar, því að liann var af-
kastamikill, ^andvirkur og útsjón-
arsamur í öllum verkum. Mér
fannst alltaf eiga við hann þessi
vísuorð úr Lilju Eysteins Ásgríms-
sonai’:
„Varðar mest tii allra orða,
að undirstaða sé róttlig fundin“.
Bjarni þaulhugsaði hvernig ver'k
ið skyldi unnið og hóf það ekki
fyrr en hann hafði fundið hina
réttu undirstöðu. Hygg ég, að það
hafi sjaldan brugðizt. Hann hafði
og ákaflega listrænt auga, og var
þá sama, hvort hann skoðaði stór
mannvirki eða listsaum í höndum
kvenna. Hirðusemi og skil-
semi voru honum í blóð borin.
IHann hafði járnvilja sem hann lét
aðra lítt hafa áhrif á. Því var hann
eterkur persónuleiki og ógleyman-
legur öllum, sem honum kynnt-
ust.
Bjarni Litla-Ármóti batt ekki
bagga sína alltaf sömu hnútum
Og samferðamenn hans. Hann var
fastheldinn & fornar dyggðir og
tók umróti hlns nýja tíma með
nokkurrl varúð. En þó að Bjarni
væri mikill starfsmaður lét hann
gleðina ekki fara fram hjá sér.
Hann sótti allra manna bezt
NNING
Rafn Guðmundsson
frá Ketu
Aldrei erum við, eins minnt á
tímans óráðnu gátu, eins og þegar
vinir okkar hverfa af sviði lífsins.
Sú staðreynd færir okkur heim
sanninn um, að sérhvert líf, hvert
starf, hvert bros og sérhvert tár
allt hefir sinn tíma, sem er þrot-
laus uppspretta, eilífur straumur,
sem ekkert afl getur staðizt. Tím-
ann, sem raunar enginn maður hef
ir ennþá getað skýrt, hvað er í
raun og veru.
En okkur verður, ef til vill
aldrei, eins hugsað til hinnar tor-
ráðnu gátu mannlífsins, eins og
þegar þeir hverfa sjónum okkar,
sem með lífi sínu skildu eftir sig
spor í hugum samferðamanna
sinna. Gáfu einhvern veginn eitt-
hvað af sjálfum sér, eitthvað er
lifir í minningu þeirra, sem eftir
standa.
Þannig var það, er ég frétti lát
góðs vinar, Rafns Guðmundssonar
frá Ketu. En hann lézt á heimiU
sínu á Sauðárkróki þann 13. jan-
úar sl.
Hann fæddist að Ketu á Skaga
þann 21. júní 1912. Foreldrar hans
voru hjónin Guðmundur Rafnsson,
bóndi þar og kona hans Sigurbjörg
Sveinsdóttir, en þau slitu samvist-
um. Ólst Rafn því upp hjá móð-
ur sinni og seinni manni hennar
Magnúsi Árnasyni, sem reyndist
honum jafnan sem bezti faðir,
Eins og alsiða var um hrausta og
mannvænlega unglinga á þeim
tíma, fór Rafn að vinna fyrir sér
ungur að árum. Sautján ára gam-
mannfundi sveitar sinnar og fannst
gaman að gleðjast á góðra vina
fundum, og var þá hrókur alls
fagnaðar.
Hann hafði yndi af söng og nafði
sjálfur góða söngrödd, og á gleði-
mótum fór hann ekki dult með
það, að hann kynni að meta Bakk-
us konung.
Nokkur hin síðustu ár voru
starfskraftar Bjarna þrotnir, en
hann hafði þó alltaf fótavist, nema
síðasta mánuðinn, og andlegum
kröftum hélt hann fram í and-
I&tið. En nú er kulnað á aflinum
og hamarshöggin hljóðnuð. Mikill
og góður starfsmaður hefur safnazt
til feðra sinna, svifinn á vængjum
morgunroðans, meira að starfs guðs
um geim.
í nær 47 ár uröum við Bjarni
samferðamenn í lífinu. Það er að
vísu ekki langur tími í sögu þjóð-
ar, og fyrir þeim árum fer ekki
miltið á spjöldum sögunnar. Þau
munu hverfa í aldnahafi, sem
dropi í hið mikla úthaf. En 47
ár eru langur tími í lífi hverrar
kynslóðar, og nú við leiðarlok
þakka ég Bjarna kærlega þessa
löngu samleið. Þá vil ég að end-
ingu biðja ekkju hans, börnum og
öðrum ástvinum allrar blessun-
ar á öllum þeirra ókomnu ævidög-
um.
Kristinn Helgason.

(SLENDINGAÞÆTTIR