Íslendingaþættir Tímans - 30.07.1971, Blaðsíða 11

MINNING
Stóru-Drangey í Skorradal. Foreldr-
ar hans voru þau hjónin Unnur
Jónsdófetir og Eggert Guðnason,
sem þar bjuggu. Ungur aS árum
fluttist hann með foreldrum sín-
um til Akraness, var þar nokkur
ár, oða til 7 ára aldurs, að þau flutt-
ust að Bráðræði í Innri-Akranes-
hreppi. Þar ólst hann upp í syst-
kinahópi — var hann elztur af 6
systkinum — þar af leiðandi fyrst-
ur til að rétta mömmu og pabba
hjálparhönd. Ungur að árum stund
aði Guðni margs konar vinnu,
bæði á sjó og landi. — Vorið 1935,
þegar jörðin var að klæðast sínu
fegursta skarti, gekk Guðni í hjóna
band með heitmey s inni, Indíönu
Bjarnadóttur, sem lifir mann sinn.
Þau eignuðust 2 börn, pilt og
stúlku, sem eru Sigurbjarni,
kvæntur Huldu Friðriksdóttur —
eiga einn son, Guðna — búsett í
Kaupmannahöfn, en þau komu
heim til að fylgja pabba síðasta
spöliim, og svo Sigríði Erlu, gift
Skafta Einari Guðjónssyni, og eiga
þau þrjár dætur.
Indíana Bjarnadóttir hefur
reynzt manni sínum góður föru-
nautur. Hún hefur verið honum
svo mikill styrkur og stoð í hans
langa og erfiða heilsuleysi. Indí-
ana er góð kona, ef ég má orða
það þannig. Það var gaman og gott
að koma til þeirra, þau bæði svo
gestrisin og skemmtileg. Aldrei
heyrðist æðruorð frá þeim hvor-
ugu allan þann langa tíma, sem
Guðni var veikur. Stundum var
þó tíminn lengi að líða hjá hon-
um, sem var oft einn heima á dag-
inn, þegar hún var að vinna úti.
Vinir hans litu stundum iim til
hans og styttu honum stundir um
leið og þeir skemmtu sér við að
tala við hann. Guðni var vel gef-
inn maður, og skemmtilegt að tala
við hann. Hann kunni öll ósköpin
af vísum og kvæðum og var með
afbrigðum ljóðelskur. Snjall hag-
yrðingur var hann og var gaman
að hlusta á hann fara með ljóð,
hvort sem var eftir hann sjálfan
eða aðra. Þegar fimdum okkar bar
saman, fór hann alltaf með vísur
og og kvæði fyrir mig, sem var hin
mesta skemmtun af. Þannig var
Guðni alltaf laus við allt dægur-
þras, og góðvildin í annarra garð
var honum svo eðlileg — alltaf að
gera gott úr öllu.
Ég má til að minnast á atvik,
sem sannar bezt hans innri mann.
Það var nú fjrrir stuttu, að hann
Margrét
Guðmundsdóttir
F. 27. sept. 1926.
D. 4. apríl 1971.
In Memorlam.
Brugðið hefur birtu dagsins
brosa geislar sólarlagsins
merlar skyn frá minningunni
máttugt reyndist dauðans tafl.
Kæra vina af kynningunni
hvarflar að mér dulið afl.
Þú varst búin þrótti og vilja
þitt var allt að starfa og skilja
líkna þeim sem þjáðir voru,
þerra burtu sviðatár.
Allir, sem að frá þér fóru
fengu bata og leið því skár.
Er þú flutt ert yfir hafið
engilbirtu og Ijóma vafin,
þar sem guð af gæzku mætir
góðu barni á himins braut.
Þér hið góða af gæzku bætir,
græðir hverja sollna þraut.
orti gullfalleg eftirmæli eftir konu,
sém við þekktum bæði vel. Ljóð
þetta mun hafa hrifið mann nokk-
urn svp, að hann tekur það án
leyfis óg birtir það sem eftirmæli
eftir bróður sinn, og það sem
verra var, að það var allt brenglað,
sem gefur auga leið. Þóttist sá
maður hafa gert kvæðið. Það er
vítavert að taka annarra skáldskap
og setja sitt nafn undir. Guðni sá
þetta í blaðinu og þótti mjög und-
arlegt. Út af þessu urðu nokkur
orðaskipti, en þó ekki af Guðna
hálfu. Einhver hafði orð á því við
hann, hvort hann ætlaði ekki að
skipta sér af þessu. Það vildi hann
ekki gera, ekki að standa í nein-
um illindum. svo málið féll niður.
Þarna var Guðna rétt lýst. Alltaf
var hann viðmótsgóður við alla,
hjartahlýr og göfugur drengur.
Eitt var það, sem einkenndi
Hafðu þökk, er hinzta sinni
horfin ert af lífsgöngunni,
veit ég guð þér veitir friðinn
vina fyrir góðverk þín.
Er þín ævi öll er liðin
ástkærasta vinan mín.
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
hann. Það var átthagatryggðin.
Hún var mikil. Á hverju sumri fór
hann heim að sjá sveitina sína,
og nú að leiðarlokum verður hann
fluttur þangað og lagður til hinztu,
hvíldar þar í faðmi hennar Slík
var hans tryggð. — Nú, þegar leið-
ir skilja, vil ég, Guðni minn, þakka
þér alla þína góðvild, sem við
hjónin höfum orðið aðnjótandi.
Hér er flutt hjartans kveðja frá
manni mínum með þökk fyrir allt
gott á liðnum árum, sem voru of
fá, en hér er það guð sem ræður.
Áður en ég lýk þessum fátæklegu
orðum mínum, viljum við hjónin
votta ástvinum Guðna dýpstu
samúð. Konu hans og börnum biðj
um við guðsblessunar. Hann
styrki þau í sorginni.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi.
Vinkona þln Hermína.
fSLENDINQAÞÆTTlR
11