Íslendingaþættir Tímans - 30.07.1971, Blaðsíða 10

hlýju frá þér, konu þinni og
tengdaforeldrum. Við þökkum þér
af alhug fyrir alla hjálp á erfiðu
æskuskeiði. Kæri vinur, þú varst
góður félagi, skemmtilegur, spaug-
samur og hnyttinn í orðum, enda
vel hagmæltur og hafðir gott vit á
kveðskap, og ortir mjög fögar
tækifærisljóð og stökur. Þú unnir
sveitinni okkar og sýndir bezt hug
þinn í þessum ljóðlinum: <
Fagra Akrafjallið kæra,
fiest sem geymir sporin mín,
kýs ég nú í litlu Ijóði
leiða hugann upp til þin.
Fyrst í dalsins faðmi blíðum
fylltist sálin guðaró,
þá var tíðum tæpa gatan
tifuð, þó að væri mjó-
Hjartans þökk um ævi alla
áttu, kæra fjallið mitt,
fyrir okkar fornu kynni
fel ég drottni nafnið þitt.
Hinztu hvíld þar helzt ég vildi
hljóta eftir liðinn dag,
svo ég aftur á þeim slóðum
ætti fagurt sólarlag.
Guðni var mjög söngelskur og
hafði mjög góða rödd. Hann var
einn af stofnendum kirkjukórs
Innra-Hólmssóknar.
Guðni var mjög verklaginn mað-
ur og kunnu sveitungar hans vel
að mela það. Þeir leituðu oft til
hans og var hann alllaf boðinn og
búinn til hjálpar. Það eru margir,
sem vildu segja: ,,þökk sé þér“
Hann var fjárglöggur mjög og
hans mesta yndi voru bestar og
átti hann marga gæðinga um dag
ana.
Þegar fundum okkar bar saman
eftir að liann fluttist til Reykjavík-
ur, var alltaf efst í huga hans sveit-
in okkar og hvernig fólki vegnaði
þar.
Guðni andaðist eftir stutta sjúk-
dómslegu. en hafði átt við van-
heilsu að stríða undanfarin ár, ein-
mitt þegar bjartari og nýrri dag-
ar voru á næsta leiti, en vorið og
sumarið kunni hann manna bezt
að meta.
Elsku Inda mín, við vollum þér
og börnunum, inniíega samúð
okkar.
Farðu vinur sæli um ljóssins lönd
lif þar sæil ég þakka okkar kynni,
vertu sæll þér veiti drottins hönd
vernd og styrk í nýju lífsvistinni.
Jón og Geir Gíslasynir.
t
„Hvar sem góðir menn fara,
þar eru guðs vegir“.
Á mildum ok björtum vor-
morgni kvaddir þú, vinur, þá ver
öld, er hafði verið heimkynni þín
í rösk 63 ár. Á svo löngum degi
er ekkj að efa, að margt hefur bú
reynt, bæði blítt og strítt. Hin sið-
ari ár tók heilsu þinni mjög að
hraka, en aldrei heyrðust frá þér
æðruorð og brosið og hjartahlýjan
voru ætíð þau sömu.
Vagga þín stóð í einu blómieg-
asta héraði þessa lands, Borgarfirði.
Heimkynnum Egils á Borg og
Snorra í Reykholti og er þvi sízt
að furða, þótt „stakan“ væri þér
kær. Var þér tamt að grípa til
ljóðlistarinnar, bæð'i í gleði og
sorg, en slík náðargjöf er aðeins
fáum útvöldum gefin.
Ég minnist þess, er fundum okk
ar fyrst bar sanian, Guðni minn,
að þú taldir að ég hlyti að vera
a.m.k. hagyrðingur, ef ekki stór-
skáld, þar sem uppruni minn væri
úr Þingeyjarsýslu og tjóaði ekki á
móti að mæla. Barst tal okkar því
fljótlega að ljóðagei'ð og minnist
ég þess, að þú þuldir upp heilu
ljóðabálkana eftir góðskáldin okk-
ar o<g fluttir með slíkri kynngi, að
ég hygg það á fárra færi að lifa sig
svo inn í hugsjónir og drauma
þessara snillinga, hvort sem í hlut
eiga lærðir eða leikir. Við Þingey-
ingar höfum ekki talið okkur neitt
smáveldi á þessu sviði, en ég játa
það fúslega, vinur, að ég fann
ónotalega til vanmáttar míns í
þessu sambandi og skammast ég
mín ekki fyrir að játa það.
Öll þin beztu starfsár stundaðir
þú búskap í heimabyggð þinni og
þar mun hugur þinn löngum hafa
dvalizt, þótt leiðir þínar lægju að
lokum til höfuðborgarinnar, þar
sem þú endaðir þitt æviskeið. —
Ég minnist þess hve ásjóna þin
ljómaði, er þú ræddir um góð-
hestana þína og í augum þínum
voru þeir vinir og félagar, og okk-
ur bæri að umgangast öll dýr, sem
okkur væri trúað fyrir, á þann hátt.
í dag ert þú á ný kominn til
þinnar kæru heimabyggðar, þar
sem þú munt sjá bjarma fyrir
nýjum degi á leið þinni til ljóss-
ins.
Ég minnist ekki að íiafa heyrt
þig hallmæla nokkrum manni,
allra sízt þeim, sem minna máttu
sín, og um hjálpsemi þína i garð
hinna smáu vita allir, sem til
þekkja. Þannig munu samferða-
mennirnir minnast þín.
Ég lýk svo þessum fátæklegu
orðum með því að votta konu
þinni, börnum ykkar og fjölskyld-
um þeirra, dýpstu samúð mína og
fjölskyldu minnar og kveð þig,
kæri mágur, með þeim orðum,
sem þér voru svo töm á kveðju-
stundu. — Vertu blessaður, elskan
mín, við sjáumst bráðum aftur.
Steingr. Benediktsson.
t
„Dáinn, horfinn “ —
Harmafregn!
Hvílikt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun liarmi gegn.
J.H.
Svo kvað Jónas, er hann frétti
lát vinar síns, Tómasar. Það fór
líka þannig fyrir okkur hjónum,
er við fréttum lát vinar okk-
ar, Guðna Eggertssonar. Þó kom
það ekki með öllu á óvart, hann
var búinn að stríða við langvar-
andi heilsuleysi. I-Iann andaðist á
sjúkrahúsi hér í borg snemma
morguns, N þi'iðjud. 27. apríl s l.
eftir stutta en erfiða sjúkrahús-
vist.
4. maí s.l. kvöddum við trygg-
an og góðan dreng — svo af bar
— án þess að kasta rýrð á nokfc-
urn samfei'ðamann. Guðni Eggerts-
son fæddist 26. ágúst 1907 að
10
ÍSLENDINGAÞÆTTIR