Heimilistíminn - 21.11.1974, Blaðsíða 20

veginn finnst manni hann ekki vera i
essinu sinu, þegar hann fór út i þá sálma.
Þrennt er það, sem hann kveðst elska af
þvi, sem heimurinn hafi upp á að bjóða. t
fyrsta lagi: kvenfólkið, i öðru lagi: skáld-
skapinn, og i þriðja lagi: sauðahjöröina I
dalahliðunum. Hann minnist ekki á
Bakkus i þvi sambandi, enda þótt hann
blótaði hann oft, og hann tekur það
fram, að stundum valdi kvenfdlkið synd-
um, og virðist honum falla miður, að svo
skuli vera. En tilfellið var, að Simon áleit
sig mesta kvennagull og fannst það
einkum að þakka þvi, hversu létt honum
væri að yrkja. Sjálfsánægja hans i þeim
efnum kemur vel fram i þessari visu, sem
er ávarp til ungrar stúlku:
Astar kyndum bál við bál
bliðu myndum kæra
og rlgbindum sál við sál
sólin linda skæra.
Auövitað er ærin ástæða til að efast um
heilindin i visunni. Undir áhrifum vins
.iafði Simon gaman af að tala eins og karl-
menni og þá orti hann feiknin öll.
Meinilla var honum við hroka sumra
rikra stúlkna og taldi fátæka bóndadóttur
betri en þá, sem var af hærri stigum.
Ekki vil ég eiga neina af æðra tagi
heldur bóndadóttur dýra,
dyggðum búna, fagra, skýra,
Betri eru margar búnar ullar-bættum
voðum
en sveipaðar í silkislæðum
sæturnar með hroka skæðum.
Auövitaö orti Simon mikið um skáld-
skapinn sjálfan, — og var þakklátur for-
sjóninni fyrir að hafa veitt honum þá
náöargáfu að geta ort. Þetta kemur einna
gleggst fram i kvæðinu „Hróðrardisin”.
0, þú hin helga hróðrardis,
huggun i rauna þrá,
nálægð þina ég kæra kýs,
hvernig sem stendur á,
þar til mitt hroðiö fjörsins fley
flýtur við dauöans sker.
Væn þó I boði væri mey
vil ég ei sleppa þér.
Enda fannst honum sem náðargáfa sln
væri ekki af skornum skammti. — „Oft ég
fögur yrki ljóð”, er byrjun á einni visu
hans.
Hann kvaðst elska sauðahjörðina I
dalahlfðunum. Og ekkert er trúlegra en
svo hafi verið, þvi hvarvetna má finna
barnslega aðdáun og lotningu fyrir
náttúrufegurð I ljóðum hans.
Þegar hann kemur sunnan af landi
heim I Skagafjöröinn eftir aö hafa farið
gangandi um erfiða fjallvegi og sér yfir
20
sveitina sina, getur hann ekki stillt sig um
aö yrkja ljóð — og þá yrkir hann fyrir
sjálfan sig, af þvi aö hann þarf að yrkja,
en ekki vegna þess, að einhverjir hlusti á
hann og hann sé að borga fyrir matinn, —
þvi hann er einn. 1 augnablikinu finnst
honum ekkert jafnast á við bernsku-
stöðvarnar.
þar sem að dala blessuð brá
brosir móti sólar ljóma.
Og þannig var Simon beztur og eðlileg-
astur. En þannig var hann ekki að öllum
jafni. Hann óttaðist að vera of einlægur
i augum fólksins — og það hafa fleiri gert
— en þó lét hann slík kvæði á prent með
öðrum kvæðum sinum.
A seinni árum sinum flakkaði Simon
með Guðmundi nokkrum, sem kallaður
var Gvendur „dúllari”, og nefndi hann
skrifara sinn. — Til er mynd af þeim, þar
sem þeir sitja á húströppum i vetrarhrið,
sjálfsagt nýkomnir úr ferðalagi, eða að
leggja upp i langa ferð, búnir þeim
skjólflikum, sem þeir hafa átt skárstar,
meö vafða fætur og stafi I höndum. Sú
mynd af Simoni er af honum eins og hann
leit oftast út á flakki sinu, vetur, sumar,
vor og haust; en til eru fleiri myndir af
honum, en ólikar hver annarri.
Simon andaðist að Bjarnastaðahlið I
Vesturdal I Skagafirði árið 1916, 72 ára
gamall. Hann hafði verið mjög heilsuveill
siðustu árin.
LjöT)
Jón Gunnlaugsson
fró Klaufabrekknakoti:
Vorgestir
(Jr suðri fuglinn flýgur
frjáls um loftinn blá.
Afram óra vegu
yfir breiöan sjá.
Þreytist þaninn vængur
þó er flogið hátt.
Bráðum blika tindar
beint f norður átt.
Fagnandi iandið lita
i Ijúfri morgunsól.
Aö ferðalokum finna
falið i lyngi skjól.
Þeir eignast unga smáa
og unnast dægrin löng.
vorið um bjartar byggðir
brosir mót fuglasöng.
Haustvísa
Farið er sumar, fölnar jörö
falda hvitu tindar.
Fyllir hrföin fjallaskörð
fokið skafla myndar.