Heimilistíminn - 21.11.1974, Blaðsíða 37
núna eins og hann hafði ævinlega gert. Alltaf hafði
hann verið honum þakklátur fyrir góðu ráðin.
— Já, ég er það.
— Þetta hlýtur að vera í f yrsta sinn, sem hún sér
hann í svona skapi, sagði Luke hugsandi. — Hann
hefur verið sérlega skapgóður siðan hann kom
heim. Þó vissi hún, hvað var bezt að gera. Nei, ég
skil þetta ekki. Hann hrissti höfuðið. — Það getur
ekki verið.
— Hún fullvissaði mig um að hún vissi upp á
hverju hann gæti tekið í reiðiköstum, sagði Ray
hægt og þeir horfðu hvor á annan. — Ég veit ekki
hvað hún sagði við hann eða gerði, en það er stað-
reynd að hann hætti við hótun sína.
— Kannski fékk hann reiðikast í Englandi.
— Enþaugiftusigdaginnáðurerrþau komu hing-
að.
— Og þau þekktust lítið áður.
— Kannski Phoebe frænka haf i átt einhvern hlut
að máli.
— Að hjónabandinu áttu við? Luke leit hissa á
hann. — Það efa ég. Mér skilst, að Neil hafi ekki
orðið sérlega hrifinn af ættingjum sínum þar fyrir
handan. Hann hefur aldrei minnzt á Phoebe
frænku. En það var ekki hjónabandið, sem við vor-
um að tala um, heldur hvernig Janet gat vitað,
hvernig hann hagar sér í köstunum.
Ray glotti.— Erum við ekki allir f rændurnir með
þessa smápúka í okkur. Við getum ekkert gert að
því. Pabbi hafði voðalegt skap líka. En ég hef á til-
finningunni, að þarna sé samband á milli.
— Læturðu þér kannski detta í hug, að Neil hafi
kvænzt henni í reiðikasti? sagði Luke kaldhæðnis-
lega. Þeir litu spyrjandi hvor á annan því þeim datt
báðum það sama í hug. Svo litu þeir niður, Ray f itl-
aði við eldspýtnastokkinn.
— Það var ég sem sagði það, var það ekki?
Morguninn, sem hann kom með hana.
— Aumingja Janet, tautaði Luke. Ef þeir höfðu
getið upp á þvi rétta, hlaut hann að dást að henni.
Hún hafði gert Burnettia að heimili aftur, hún
eignaðist alls staðar vini og hún var setzt hér að
eins og hún hyggðist vera hér áfram. Hún hugsaði
meira en vel um manninn, sem hún hafði gengið að
að eiga svo snögglega og bróður hans líka. Ekki
hafði hún kvartað yfir neinu. Luke sat lengi og
hugsaði eftir að Ray var farinn heim aftur.
Hann horfði rannsakandi á Janet morguninn eft-
ir, þegar hann fór yf ir til að athuga hvórt f rú Stack
þarfnaðist einhvers úr bænum. Hann mætti Janet í
ganginum. Þá gerði hann sér grein fyrir, að hann
hafði aldrei séð hana öðruvísi en vandlega klædda
og vel fyrir kallaða. Aldrei gekk neitt á fyrir henni
og hún var aldrei óróleg. Honum féll þessi eiginleiki
vel. Vonandi hefði það áhrif á Neil líka með tíman-
um.
— Hvernig gengur, vina? spurði hann brosandi.
— Ágætlega. Sjúklingurinn er ekki sjúklingur,
iengur. Hún er frammi í eldhúsi, ef þú vilt hitta
hana. Það er ómögulegt að halda henni í rúminu
lengur...
— Ert það þú, Luke? Komdu inn, komdu inn,
hrópaði rödd framan úr eldhúsinu. — Ég er að kom-
astað því hvað maður er ótrúlega mikill klauf i með
einn handlegg. Aldrei hefði mér dottið í hug, að ég
notaði vinstri höndina svona mikið. Frú Stack kom
brosandi inn úr dyrunum.
— Þú lítur út fyrir að vera búin að ná þér sagði
Luke undrandi.
— Það er bara af því að hjúkrunarkonan hefur
veriðalveg stórkostleg. Hún leit ástúðlega á Janet.
— Hún hefur verið ströng og látið mig gera allt,
sem læknirinn fyrirskipaði.
— Nú, svo hún hefur ráðið yfir þér? Luke leit á
Janet, þessa smávöxnu kvenveru og f rú Stack, sem
var algjör andstæða hennar hvað það snerti.
— Nei, allsekki að minnsta kosti tók ég ekki eftir
því, svaraði frú Stack hlæjandi. — Ég mæli
eindregið með henni handa öllum sjúklingum.
— Ég skal muna það næst þegar ég fæ hitaslæð-
ing og langar til að einhver haldi í höndina á mér,
tautaði Luke og leit stríðnislega á Janet.
— Ef þú færð hita, sendi ég strax eftir
hjúkrunarkonunni, sem Bluey er svo hræddur við,
svarði hún í sama tón. — Ég fer heim í dag. Það
koma menn úr bænum til að gera hreint hérna og
við Mary og Louise skiptumst á um að búa til mat-
inn fyrst um sinn.
— Það mætti halda að ég gæti ekki haldið á hnif
eða soðið egg, sagði frú Stack í uppgjafarión.
— Þú getur það heldur ekki, svaraði Janet hrein-
skilnislega og þær skiptust á svo þýðingarmiklu
augnaráði, að Luke brosti. Það leit út fyrir að þessi
litla manneskja hefði sérhæfileika til að sannfæra
fólk með heilbrigðri skynsemi sinni og hversdags-
legu útliti. Neil hlaut að vera galinn ef hann gerði
sér ekki grein fyrir hvaða f jársjóð hann átti þarna.
— Ég skal aka þér heim, sagði hann.
— Takk en ég er með bílinn hér og ég fer ekki
fyrr en síðdegis ég þarf að Ijúka við gardínurnar
fyrst.
— Ertu ennþá við sama heygarðshornið?
— Já, það er mikilvægt verk, sem tekur tíma,
sagði f rú Stack alvarleg. — Við verðum að haf a allt
til, þegar málararnir eru búnir. Janet fór i bæinn og
keypti meira af efni. Þú færð að sjá miklar
breytingar á Burnettia bráðum.
— Hún hefur þegar breytzt. Það er komið það
sama heimilislega andrúmsloft og var á meðan
Rosemary lifði.
Frú Stack leit hugsandi á Janet sem var að taka
plötu af skonsum út úr ofninum framan við dyra-
staf inn.
— Veiztu að Rosemary og Janet eru að vissu leyti
likar.
Hefurðu tekið eftir því? Báðar enskar, litlar og
nettar. Ekki roðna, Janet, ég er ekki að smjaðra.
Báðar elska Burnettia og gera allt til að þar verði
raunverulegt heimili. Ég man svo vel hvernig leit út
þar áður en frændi þinn kom þangað með Rose-
mary sem brúði — ó ég vona, að Neil hafi ekki
kvænzt þér af því að þú minnir hann á móður hans,
bætti hún við og beindi máli sínu til Janetar og Luke
beið eftir svari. En Janet tók þessu rólega.
— Neil, kvæntist mér af allt annarri ástæðu, það
Framhald
37