Heimilistíminn - 21.11.1974, Blaðsíða 34

með Bastian i útréttri hendi, fastan á hnakka-
drambinu allan timann. Svo opnaði hún úti-
dyrnar og fleygði honum niður tröppurnar.
Bastian fór geysilegan kollhnis á leiðinni, en
hann var orðinn ýmsu vanur undanfarið og var
þvi ekki sérstaklega undrandi. Hann hugsaði
sig vel um og kom niður á alla fjóra fæturna á
stigapalli nokkru neðar.
— Þetta var nú það, sagði hann við sjálfan
sig. — Allt tekur enda, en endirinn er alltaf
byrjunin á einhverju öðru. Það er bezt að muna
það, annars yrði maður bara sorgmæddur og
leiður. Svo lagði hann af stað niður á næstu hæð
og leit á hurðirnar á leiðinni. Á þeirri hægra
megin stóð Hansen og á þeirri til vinstri stóð
lika Hansen. — Þarna sér maður, hugsaði
Bastian, á göngunni. — Sheherasade var ann-
ars vænsta kisa, þegar maður fór að kynnast
henni. Kannske hefðum við getað orðið góðir
vinir, ef ég hefði verið hjá henni svolitið lengur.
Hann gekk framhjá hurðunum á ibúðunum
fyrir neðan. Á annarri þeirra stóð Hansen. —
Hann býr sæmilega, þessi Hansen, hugsaði
Bastian og leit á hina hurðina. Þar stóð Jóhan-
sen. — Lengi lifi tilbreytingin, sagði Bastian
við sjálfan sig og hélt áfram niður. Á hæðinni
fyrir neðan stóð „Július Katt” á hurðinni til
hægri. — Ég verð að biða með að heimsækja
hann þangað til seinna, hugsaði Bastian og leit
á hina hruðina. Þar btóð hvorki meira né
minna en H.O.S.P. Snarpburstsen — hringið
þrisvar”.
— Nú, jæja, sagði Bastian við sjálfan sig, —
fyrst hann endilega vill, er bezt að gera eins og
stendur þarna. Hann reisti sig upp á afturlapp-
irnar, og með hægri framlöppinni náði hann
einmitt upp i dyrabjölluna. Hann ýtti þrisvar á
hnappinn. Innan við dyrnar kvað við hávær
hringing. Bastian hélt áfram niður stigann, en
var ekki kominn nema hálfa leið niður á næstu
hæð, þegar dyrnar hjá H.O.S.P. Snarpbusstsen
opnuðust og maður i náttfötum stakk syfjulegu
andlitinu fram um gættina og skimaði til allra
átta. — Hvaða bófi leyfir sér að hringja hjá
mér um miðja nótt? stundi hann.
En maðurinn var svo syfjaður, að hann gat
varla opnað augun og þess vegna sá hann alls
ekki Bastian. — Undarlegt, undarlegt, tautaði
hann. — Mig er liklega að deyma. Þetta er
martröð. Sennilega hef ég borðað of mikið. Já,
það er þess vegna. svo lokaði hann dyrunum
aftur.
En nú var Bastian kominn að útidyrum húss-
ins og til allrar hamingju var hann búinn að
34
læra að opna dyr. Einn, tveir, þrir — og hann
var kominn út á götu. Það var farið að birta af
degi og á gangstéttinni hinum megin götunnar
kom hann auga á bröndóttan kött.
— Pssst! sagði bröndótti kötturinn, þegar
hann kom auga á Bastian.
— Pssst! svaraði Bastian og settist niður á
gangstéttina.
Bröndótti kötturinn stóð upp, teygði skottið
upp i loftið og heilsaði. — Halló!
— Halló svarði Bastian rólega og sat kyrr.
Honum leizt ekki alls kostar á þann bröndótta.
Hinn teygði sig aftur, geispaði og sagði: —
Halló, halló!
Bastian svaraði i sama máta en hreyfði sig
ekki. En þá þóttist hinn verða móðgaður og
gerði sig liklegan til að standa alveg upp og
fara leiðar sinnar. En hann var allt of forvitinn
til þess. Hann snerist bara nokkra hringi um
sjálfan sig en settist svo niður aftur. — Góðan
daginn! sagði hann loks.
— Góðan daginn, svaraði Bastian og sat enn
kyrr.
— Ég þekki þig ekki, sagði sá bröndótti. —
Varstu kannske að koma með fjögur-strætó?
— Nei, svaraði Bastian. — Ég kom með flug-
vélinni i gærkvöldi. En ég tafðist vegna ungrar
stúlku, sem ég hitti við komuna.
Bröndótti kötturinn vissi ekki almennilega,
hverju hann átti að svara þessu og þess vegna
sagði hann ekkert, góndi bara út i loftið og
geispaði nokkrum sinnum, eins og hann væri
búinn að steingleyma Bastian. Loksins sagði
hann: — Það litur út fyrir, að veðrið ætli ekki
að verða mjög gott i dag, ekki eins gott og i
gær. En það verður vonandi betra en i fyrra-
dag, eða að minnsta kosti ekki eins slæmt og á
fimmtudaginn var, þvi það var reglulega vont.
— Já, reglulega, svaraði Bastian, þó hann
myndi alls ekki hvernig veðrið hafði verið á
fimmtudaginn var.
— Eigum við ekki að borða saman morgun-
mat? spurði sá bröndótti. — Hann er borinn
fram bak við hurðina þarna.
— Það hljómar vel, sagði Bastian og svo
gengu þeir báðir að hurðinni, sem var aðeins
neðar við götuna. Sá bröndótti sagðist hafa
snúið á sér eina löppina, svo Bastian yrði að
opna dyrnar, en hann var ekki i vandræðum
með það. Innan við hurðina stóðu tvær
mjólkurflöskur önnur stór, en hin pinulitil.
— Þú mátt fá þá stóru, sagði sá bröndótti.
— Takk kærlega, sagði Bastian, reif tappanri
Framhald.