Heimilistíminn - 11.09.1975, Síða 13

gan
Pabbi tekur til
sinna
ÞEIR gengu vandlega frá veiöistöngun-
um i skiírnum og sköfu leðjuna af
sandölunum. Síðan athuguðu þeir hvor
annan gaumgæfilega.
— ÞU ert i lagi, sagði Dick og burstaði
nokkur grasstrá af afturenda bróður slns.
— Hvað með mig?
— Stórfinn, sagði Don. — Agætis hug-
mynd, þetta með að setja blek á fjngurna.
Þá litur Ut fyrir að við höfum verið i
skólanum.
Dick brosti ánægður. — Já, það eru
smáatriðin, sem skipta máli, ekki satt?
sagði hann.
Með lotningarfullum svip virtu
bræðurnir fyrir sér silunginn, sem lá
opinmynntur á undirlagi Ur tjarnarsefi.
— Stór, ekki satt? Að minnsta kosti
fimm pund.
— Mmmjaa......ekki alveg, held ég. En
næstum þvi, kannske.
— En Dick, hvernig eigum við að skýra
að við fengum hann?
— Við segjum bara að einhver hafi gefið
okkur hann, maður sem átti leið framhjá.
En hvað eigum við að segja kennslu-
konunni á morgun?
— Að við höfðum borðað eitthvað sem
við veiktumst af.
— Eigum við ekki heldur að segja, að
við höfum fengið gallsteinakast. Það kall-
ar frU Nelson það alltaf.
— Jemina, áttu við? sagði Dick og þeir
hikstuðu af hlátri. — Jemina! Er hægt að
heita svona nafni?
— Hættu, hrópaði Don og hélt um mag-
ann. — Ekki láta mig hlæja svona, ég fæ
verki.
Þeir höfðu þekkt frU Nelson alla sina
ævi. HUn koin daglega til að elda matinn
Ðg taka til i hUsinu, en það var ekki fyrr en
fyrir nokkrum dögum, að þeir komust að
þvi hvert skirnarnafn hennar var.
— Heldurðu, að við getum farið inn
nUna? spurði Dick og gægðist varlega Ut
ráða
Don og Dick vildu
ekki skrópa í
skólanum til að
hjálpa til við
uppskeruna. Þeir
vissu, að þeir fengju
skammir. Það varð
faðir þeirra að
reyna, því hann
lenti í eldlinunni.
um agnarlitinn gluggann á skúrnum. —
Mikið vildi ég að pabbi gæfi okkur Ur. Það
er svo erfitt, að geta sér til um hvað
klukkan er.
— Við getum áreiðanlega farið núna,
þvi klukkan var meira en tvö, þegar við
lögðum af stað frá tjörninni.
— Jæja þá. En hver á að bera fiskinn?
— Þú veiddir hann, svo það er ekki
nema réttlátt, að.
— En ég bar hann alla leiðina. NU er
komið að þér.
— Er það nU sanngirni. ö, hvað hann er
þungur. Við verðum að biðja frU Nelson
að vigta hann fyrir okkur.
Dick opnaði rifu á dyrnar. — Allt í lagi,
sagði hann. — Og mundu nú að vera eðli-
legur. Við verðum að vera nákvæmlega
eins og við erum vanir.
Þeir tróðu sér gegn um limgerðið og
gengu gegn um stóra ávaxtagarðinn. Dick
greip tvær indælis plómur og svo héldu
þeir áfram upp að hUsinu. NU var ekkert
sem gat komið upp um að þeir hefðu ekki
verið i skólanum eins og venjulega —
nema auðvitað silungurinn. En skýring
þeirra var ágæt, eða það fannst þeim, að
minnsta kosti.
— RUmlega þrjú pund, þéttur og góður,
sagði frUNelson og horfði á silunginn, þar
sem hann lá á eldhUsbekknum. — Og þið
fenguð hann á heimleiðinni, segið þið.
Hugsa sér....almáttugur! Augnaráðið,
sem hUn sendi þeim var rannsakandi, en
andlitið sviplaust að venju.
Þegar faðir þeirra kom heim um sex-
leytið til að borða, var honum sagt frá
silungnum góða. Hann starði'undrandi á
synina.
— Var ykkur gefinn hann? Hver gerði
það? Albert gamli?
— Nei, ég held, að það hafi verið ferða-
maður, svaraði Dick fljótmæltur. — Hann
var að minnsta kosti i frii. Einn þeirra
sem búa i húsvögnunum niðri á sléttunni.
— Þannig, já, sagði faðirinn og hló
hjartanlega. — Þessir ferðamenn taka
upp á undarlegustu hlutum. — Honum
finnst silungur liklega ekki góður matur,
en við hér erum á annarri skoðun, ekki
satt? Sjóddu hann svolitið með lárviðar-
blaði og steinseljubrUsk og þá er hann
kóngafæða. Sammála, frU Nelson?
— HUn heitir Jemina, tautaöi Dick og
þar með gátu hann og tviburabróðir hans
ekki haldið niðri i sér hlátrinum.
— Þetta er nóg, sagði faðirinn i ströng-
um tón. — Verið kurteisir, ef það er ekki
til of mikils ætlazt.
En frú Nelson, sem var önnum kafin við
matseldina, virtist ekki taka eftir þessu.
HUn notaði sina eigin aðferð við tvibur-
ana.
— Gjörðu svo vel, Richard Godfrey,
sagði hún og setti diskinn fyrir framan
hann. — Og hérna, Donald Alexander.
Dick leit gremjulega á hana.
— Er nokkuð athugavert við nafnið
Richard Godfrey? spurði hann æstur.
— Hef ég sagt, að það væri? spurði frú
Nelson sakleysislega.
— Og heldur ekki Donald Alexander!
— Nei, ágætis nafn. Ég er alveg sam-
mála.
— Það var pabbi, sem fann upp á þess-
um nöfnum og hvað með það? Dick kerrti
hnakkann.
13