Morgunblaðið - 20.11.2004, Síða 36

36 LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Minningar-
greinar
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SVAVA HAUKSDÓTTIR,
Trönuhjalla 23,
Kópavogi,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 18. nóvember.
Hilmar Adolfsson,
Anna B. Hilmarsdóttir, Páll Skúlason,
Berglind H. Hilmarsdóttir, Kristinn Gunnarsson,
Haukur Hilmarsson,
Skúli Pálsson, Ásdís Valdimarsdóttir,
Hilmar R. Kristinsson, Eva Guðbjörnsdóttir,
Guðni M. Kristinsson,
Ósk Kristinsdóttir.
Okkar innilegustu þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, bróður, fóstur-
föður, tengdaföður, afa og langafa,
KLEMENSAR KRISTMANNSSONAR,
Langholtsvegi 140,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristmann Klemensson,
Þuríður Ingibjörg Klemensdóttir,
Jónína Sigurbjörg Klemensdóttir,
Sveinn Haukur Klemensson.
✝ Ástvaldur AntonKristófersson
fæddist í Glaumbæ í
Engihlíðarhreppi í A-
Hún., 8. janúar 1924.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Aust-
urlands á Seyðisfirði
12. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Kristófer
Remegíus Pétursson,
f. 1. okt. 1888, d. 17.
mars 1955 og Jensína
Ingibjörg Antons-
dóttir, f. 21. júlí 1899,
d. 11. okt. 1926. Ást-
valdur er alinn upp hjá þremur
systkinum í Engihlíð í Langadal,
Sigurði, Jakobínu og Elísabetu og
öldruðum foreldrum þeirra, Guð-
mundi Einarssyni og Ingibjörgu
Stefánsdóttur. Systkini Ástvaldar
eru: Ingibjörg, f. 27. júlí 1922, d. 2.
jan. 2004 og Pétur Júlíus, f. 16.
nóv. 1925.
Ástvaldur kvæntist 27. des. 1959
Önnu Kristínu Jóhannsdóttur, f.
30. nóv. 1940. Börn þeirra eru: 1)
Jóhanna Ingibjörg, f. 25. apríl
1960, maki Sigmar Guðbjörnsson,
börn þeirra eru Sigríður María, f.
13. maí 1986 og Anton Björn, f. 30.
maí 1994. 2) Ingunn Björg, f. 7.
apríl 1962, dætur hennar eru
Anna Kristín, f. 4. júlí 1985, d. 25.
sept 1989, Oddný Lisa, f. 23. mars
1988 og Kristín Lind,
f. 24 sept. 1990. 3)
Emelía, f. 7. apríl
1962, maki David
Hovelsrud, f. 24. feb.
1954, börn þeirra
eru Daníel Kristófer,
f. 14. jan. 1993 og
Mæja Kristín, f. 11.
ágúst 2000. Fyrir á
Emelía Ástvald Ant-
on, f. 11. apríl 1982,
Thelmu Rut, f. 1. okt.
1983, dóttir hennar
er Emelía Birta, f.
22. apríl 2002 og
Vigni Inga, f. 3. mars
1987. 4) Kristófer, f. 20. mars
1965.
Ástvaldur stofnaði Vélsmiðjuna
Stál á Seyðisfirði 1948 ásamt bróð-
ur sínum Pétri og starfaði þar að
mestu allan sinn starfsaldur. Ást-
valdur sinnti á árum áður mörgum
félags- og trúnaðarstörfum á
Seyðisfirði og víðar. Einna hjart-
fólgnast var honum að gegna
störfum formanns sóknarnefndar
Seyðisfjarðarkirkju á árunum
1959–1982, formennska við upp-
byggingu Vonarlands, dvalar-
heimilis fatlaðra á Egilsstöðum og
að sitja í svæðisstjórn um málefni
fatlaðra á Austurlandi.
Útför Ástvaldar fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ástvaldur Anton Kristófersson og
bróðir hans voru frumkvöðlar síns
tíma þegar þeir stofnuðu Vélsmiðj-
una Stál á Seyðisfirði árið 1948. Þar
var tekist á við fjölda verkefna,
skipasmíðar, lokusmíðar, smíði á
sniglum og þeir reyndu fyrir sér
með fjöldaframleiðslu á hliðum fyrir
sveitabæi sem eru enn í notkun og
smíði á þvottavélum svo nokkuð sé
nefnt. Markaðurinn þá var ekki
tilbúinn fyrir allar þeirra hugmynd-
irnar. Uppi voru einnig áform um að
pakka inn heyi í stóra plastpoka sem
átti að lofttæma til að varðveita nær-
ingargildi heysins, eins og allir vita
þá er svipaðri aðferð beitt í dag en
útfærð á annan veg með heyrúllum.
Framlag Stáls til Seyðisfjarðar hef-
ur í gegnum tíðina verið umtalsvert
með því að skapa fjölda starfa sem
hefur framfleytt fjölda manns í bæj-
arfélaginu.
Með kynnum mínum af Ástvaldi
kom það mér á óvart hversu líkur
hugsanagangur frumkvöðla er, þar
er ekki um að ræða kynslóðabil. Ég
hef því getað notið þess að fara á
hugarflug með tengdaföður mínum
um tækni og lausnir, sem sumar
hverjar eru í framleiðslu í mínu fyr-
irtæki í dag. Við náðum að tengjast
sérstökum böndum í gegnum sam-
eiginleg áhugamál okkar á frum-
kvöðlastarfsemi. Ekki er víst að allir
innan fjölskyldunnar hafi notið þess
að sjá og heyra til okkar í pælingum,
í hinum ýmsu fjölskyldusamkomum,
en það sem skipti mestu fyrir okkur
var að við nutum þess.
Ástvaldur var listhneigður, málaði
örfáar olíumyndir og skar mikið út í
við, hann hafði yndi af öllu hand-
verki. Eftir hann liggja hin ýmsu út-
skurðarverk sem fjölskylda hans,
vinir og kunningjar munu njóta um
ókomin ár. Sonur minn, Anton
Björn, sagði mér einhvern tímann
hversu frábært það væri að eiga afa
sem gæti smíðað allt, enda hafa þeir
eytt talsverðum tíma saman á verk-
stæði afa hans við hinar ýmsu smíð-
ar á leikföngum sem ekki er hægt að
kaupa í verslunum.
Ástvaldur gaf sér góðan tíma fyrir
barnabörnin sín og reyndi að sinna
þeim eftir getu, hann lagði rækt við
að þau temdu sér kurteisi, sanngirni
og öguð vinnubrögð. Hann kunni að
meta það þegar börnin gerðu vel,
hvort um var að ræða vinnu, tónlist,
íþróttir eða skóla. Dóttir mín, Sigríð-
ur María, hefur notið þess að hafa
átt afa sem gaf sér tíma fyrir hana
og nutu þau þess bæði þar sem kyn-
slóðabil var einfaldlega ekki til stað-
ar. Ástvaldur vildi að unga fólkið
fyndi sig og sitt fagsvið og lagði rækt
við draumana sína, þó svo það krefð-
ist fórna og vinnuframlags, jafnvel í
árum talið.
Í veikindum tengdapabba dáðist
ég að Önnu Kristínu tengdamömmu,
hvernig hún tókst á við þessa þraut-
argöngu, og stóð við hlið manns síns
þar til yfir stóð. Börn þeirra hjóna
stóðu við hlið þeirra eins og klettar.
Ég sendi þeim samúðarkveðjur mín-
ar, hugsanir mínar verða hjá Önnu,
börnum þeirra, fjölskyldumeðlimum
og vinum. Ástvaldur hefur auðgað líf
okkar og mun lifa áfram hjá okkur í
sínum verkum og afkomendum.
Sigmar Guðbjörnsson.
Ástvaldur Kristófersson, föður-
bróðir minn, eða Addi eins og hann
var kallaður, var einhver allra
vænsti maður sem ég hef notið sam-
vista við á lífsleiðinni. Hann var ann-
ar í röð þriggja barna hjónanna
Kristófers Péturssonar og Jensínu
Antonsdóttur, sem bjuggu á
Glaumbæ í Langadal í Austur-
Húnavatnssýslu, þegar Addi fyrst
leit dagsins ljós. Hann er aðeins á
þriðja aldursári þegar hann missir
móður sína og systkinahópurinn
tvístrast. Yngri bróðir, Pétur, þá á
fyrsta ári, er sendur austur á Seyð-
isfjörð, þar sem móðursystir Emelía
og maður hennar Theodór Blöndal
taka hann í fóstur. Nokkru síðar fór
einnig systirin Ingibjörg til þeirra
hjóna á Seyðisfjörð.
Addi varð eftir hjá afa Kristófer í
Langadalnum, en eftir missi eigin-
konu hættir hann búskap í
Glaumbæ. Ástvaldi var komið fyrir á
nágrannabænum Engihlíð, þar sem
hann var lengstum, allt til fullorðins-
ára.
Eftir hefðbundna skólagöngu,
eins og hún gekk fyrir sig til sveita í
þá tíð, fór Addi í Menntaskólann á
Akureyri og útskrifaðist stúdent
þaðan. Haustið 1948 innritast hann í
Háskóla Íslands og leggur stund á
heimspeki, en hugur hans stóð til að
fara utan og nema arkitektúr.
Hér taka örlögin í tauma, því úr
verður, að hann þennan fyrsta vetur
í Háskólanum fer austur á Seyðis-
fjörð til að hjálpa Pétri bróður sínum
að endurreisa vélsmiðju sem hann
hafði árið áður misst í bruna.
Upp frá þessu er Seyðisfjörður
hans vettvangur.
Addi fór síðan að vinna í smiðjunni
og gerðist lærlingur hjá bróður sín-
um í vélsmíði og bóklega námið
stundaði hann við Iðnskóla Seyðis-
fjarðar, en hann var jafnframt kenn-
ari við skólann.
Upp frá þessu varð Vélsmiðjan
Stál á Seyðisfirði hans vettvangur og
ævistarf.
Addi frændi var gáfumaður, af-
burðanæmur, víðlesinn, hafði ríka
kímnigáfu og sagði vel frá. Hann var
góður smiður, af guðs náð, jafnt á tré
sem járn. Hann var ekki allra en
tryggur vinur og hafði einstakan há-
vaðalausan hátt á að leiðbeina og
koma sínu fram. Hann setti mark
sitt víða á samtíð sína, á þann hátt að
enginn varð var við, fyrr en hlutirnir
voru gerðir.
Ég bar gæfu til að vera avinnu-
félagi Adda í nær 30 ár. Þar bar
aldrei skugga á. Hann var með ljúf-
mennsku sinni og virðingu fyrir líf-
inu og tilverunni mér sönn fyrir-
mynd. Fyrir það vil ég nú þakka.
Eftirlifandi eiginkona er Anna
Kristín Jóhannsdóttir, og börnin,
uppkomin, Jóhanna, Emelía, Inga
og Kristófer, kveðja kæran eigin-
mann, föður og sinn besta vin og fé-
laga.
Allir sem þekktu Adda vita að
hann á nú góða heimkomu.
Guð blessi minningu hans.
Theodór Blöndal.
Þegar ég nú minnist Ástvaldar
Kristóferssonar vinar míns kemur
mér hið sama í hug og jafnan er ég
hugsa til hans. Nefnilega hversu
traustur maður hann hefur verið og
hollur öllum þeim sem áttu eitthvað
undir honum. Mér er sem ég heyri
Drottin segja nú þegar ævi Ástvald-
ar er öll: „Gott, þú góði og rúi
þjónn, … gakk inn í fögnuð herra
þíns.“ Ástvaldur var fyrst trúr og
hollur fjölskyldu sinni. Önnu, konu
sinni, dætrunum Jóhönnu, Ingu og
Emmu og honum Kristófer sem
þurfti mest þeirra allra á forsjá hans
að halda. Ástvaldi fórst þessi mik-
ilvægi þáttur lífsins einkar fallega og
stækkar hann meir í mínum augum
en annað það er hann tók sér fyrir
hendur.
Ástvaldur var traustur bróðir
Ingibjargar og jafnframt samverka-
maður Péturs og var samstarf þeirra
bræðra langt og mikils virði byggð
og búsháttum á Seyðisfirði. Þar var
hann góður borgari og vinur.
En það er kirkjustarfið sem ég vil
leggja mesta áherslu á í þessu skrifi.
Hann var vakinn og sofinn yfir hag
Seyðisfjarðarkirkju og kirkjugarðs
áratugum saman. Á tíma sr. Heimis
Steinssonar hófst langvinnt og ein-
arðlegt endurbótastarf við kirkjuna
sem Ástvaldur leiddi með góðri að-
stoð fleiri manna ekki síst Garðars
Eymundssonar byggingameistara.
Kirkjan var þá endurnýjuð hið innra
og máluð. Síðar var byggt nýtt safn-
aðarheimili við kirkjuna og hún var
máluð hið ytra – blá að lit. Um leið
var kór kirkjunnar stækkaður og
gert nýtt altari og höfðu þeir félagar
forsögn og lögðu gjörva hönd að öllu.
Umhverfi kirkjunnar og kirkjugarð-
urinn voru mjög prýdd jafnframt
þessu og er nú Seyðisfjarðarkirkja
með umhverfi sínu einhver fegursta
bygging í öllu landinu.
Þau ár sem við áttum samleið á
Seyðisfirði eignuðumst við marga
góða vini sem við erum þakklát fyrir
en í þeirra hópi hafa Ástvaldur og
fjölskylda hans sérstakan sess. Það
var dýrmætt að eiga athvarf hjá
þeim. Við Auður blessum minningu
Ástvaldar og biðjum Önnu og börn-
um þeirra huggunar og farsældar.
Jakob Ágúst Hjálmarsson.
Enn einn jafnaldri minn kveður
jarðlífið. Húnvetningur eins og ég,
alinn upp í blómlegri sveit. Enginn
getur vegsamað eins og ber að alast
upp meðal dýra og gróðurs. Mætti
segja um þennan æskufélaga minn
eins og ég kvað við ungan vin minn
forðum, er var að búa sig í sumar-
dvöl:
Veröldin er viðmótshýr
víst um Íslandsbyggðir,
þar sem börn og blóm og dýr
binda saman tryggðir.
Ástvaldur Anton Kristófersson,
sem kvaddur verður frá Seyðisfjarð-
arkirkju í dag, fæddist á Glaumbæ í
Langadal í Austur-Húnavatnssýslu.
Hann ólst að miklu leyti upp í Engi-
hlíð, sem er næsti bær, hjá öldruðum
hjónum, sem þar bjuggu, og síðar
hjá börnum þeirra, tveimur systrum
og bróður, er bjuggu saman ógift.
Hann naut góðrar barnaskóla-
menntunar á heimslóðum, því að
húsbóndinn var barnakennari sveit-
arinnar, Sigurður Einar Guðmunds-
son, f. 1892. Hann féll frá með svip-
legum hætti vorið 1943. Þá var
Ástvaldur Anton nemandi í Mennta-
skólanum á Akureyri og lauk gagn-
fræðaprófi einmitt um það leyti, sem
Sigurður var jarðsettur.
Gat hann ekki verið viðstaddur út-
för hans, og hefur honum vafalaust
fallið það þungt. Ég var vetrarmað-
ur í Engihlíð, er Sigurður féll frá, og
var mér það bitur lífsreynsla, korn-
ungum manni, en þó vitanlega mest
aldinni móður hans og systrum.
Ástvaldur lauk stúdentsprófi frá
MA 1947. Skömmu síðar lagði hann
leið sína til Seyðisfjarðar og varð
meðeigandi fyrirtækis með bróður
sínum. Á Seyðisfirði dvaldi hann til
æviloka, kvæntist og eignaðist af-
komendur. Var farsæll borgari þar.
Ég gisti tvær nætur hjá Ástvaldi
og konu hans veturinn 1995, er ég
fylgdi bekkjarfélaga mínum úr
Kennaraskólanum, honum Valgeiri
Sigurðssyni, til grafar, en hann
dvaldi allan sinn starfsaldur á Seyð-
isfirði. Minnist ég þessara daga með
mikilli ánægju, því að hjónin gerðu
allt, sem þau gátu, til að gera mér líf-
ið ánægjulegt.
Ég kveð gamlan Langdæling og
Húnvetning með þökk fyrir kynni.
Aðstandendum votta ég samúð við
fráfall hans.
Auðunn Bragi Sveinsson
frá Refsstöðum.
Fallinn er heiðursmaður, ráðagóð-
ur og rólyndur, hugljúfur og greið-
vikinn.
Kynni mín af Ástvaldi Kristófers-
syni hófust er ég vígðist á Seyðis-
fjörð árið 1979. Hann var þá formað-
ur sóknarnefndar, einnig meðhjálp-
ari og hringjari. Á sama tíma vann
hann að endurnýjun og stækkun
kirkjunnar af einlægum áhuga og
virðingu ásamt yfirsmiðnum Garðari
Eymundssyni. Þeir hönnuðu og
smíðuðu altari og fleira í kór kirkj-
unnar af listfengi og smekkvísi. Þá
var lokið gagngerum endurbótum á
allri kirkjunni og þótti rétt að vígja
hana á ný. Mannkostir Ástvalds,
lundarfar og kærleikur hans til
kirkjunnar, gerðu það að verkum, að
það var einkar gott fyrir ungan prest
að koma að störfum. En hlutur eig-
inkonu hans, Önnu, var ekki síðri.
Þau tóku okkur hjónin að sér af
miklum hlýhug.
Mér fannst dýrmætt að Ástvaldur
lá ekki á skoðunum sínum við mig ef
honum mislíkaði. Hann vildi fá guðs-
orðið útlagt í prédikunarstól. Eitt
sinn eftir messu, nálægt kosningum,
er ég hafði rætt þjóðfélagsmálin,
kom hann til mín til að færa mig úr
messuskrúða, þungur á brún. Áður
en það gerðist sagði hann mér um-
búðalaust, að hann vildi ekki þurfa
að hlusta á pólitík úr prédikunar-
stóli, hana gæti hann hlustað á alla
vikuna. Voru ekki fleiri orð um þetta
höfð framar.
Ég þakka Guði fyrir að hafa feng-
ið að njóta vináttu og starfa með
Ástvaldi Kristóferssyni. Eiginkonu
hans Önnu Jóhannsdóttur og börn-
um þeirra Jóhönnu, Ingunni, Emelíu
og Kristófer, vottum við hjónin inni-
legasamúð og biðjum Guð að hugga
þau.
Magnús Björn Björnsson.
ÁSTVALDUR ANTON
KRISTÓFERSSON