Morgunblaðið - 08.01.2005, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 08.01.2005, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2005 37 MINNINGAR ✝ Ragnhildur Guð-jónsdóttir fædd- ist í Reykjavík 30. júní 1951. Hún and- aðist að heimili sínu í Grindavík laugar- daginn 1. janúar síð- astliðinn. Hún var dóttir hjónanna Guð- jóns Ólafssonar frá Reykjavík f. 19. febr- úar 1906, d. 13. júlí 1964, og Steinþóru Þorvaldsdóttur frá Torfastöðum í Grafn- ingi f. 25. júlí 1922, d. 13. desember 1991. Ragnhildur var yngst fjögurra systra, hinar eru Málfríður f. 25. október 1942, Vilborg f. 23. nóv- ember 1943, Margrét f. 27. októ- ber 1944, d. 22. ágúst 2003. Ragnhildur giftist 6. nóvember 1971 Sævari Þórarinssyni f. 21. júní 1950. Foreldrar hans eru Þór- arinn Ólafsson frá Hraunkoti í Grindavík f. 24. ágúst 1926 og Guðveig Sigurlaug Sigurðardótt- ir frá Stardal f. 9. desember 1931. Ragnhildur og Sævar eiga þrjú börn 1) Gunnlaugur f. 9. nóvember 1970 í sambúð með Auði Örnu Guðfinnsdótt- ur f. 28. janúar 1985, sonur þeirra er Þór- arinn f. 3. júlí 2004. Áður á Gunnlaugur Eyrúnu Gyðu f. 16. október 1989, Sædísi Ósk f. 28. febrúar 2000 og Heiðar Aris f. 15. desember 2001. 2) Albert f. 18. október, í sambúð með Eydna Fossadal f. 14. febrúar 1976, dóttir þeirra er Ragnhildur Nína f. 2. desember 1999. 3) Stein- þóra f. 24. október 1974, í sambúð með Árna þór Sævarssyni f. 21. mars 1969, sonur hennar er Sæv- ar Leon f. 21. nóvember 1996. Útför Ragnhildar verður gerð frá Grindavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Sorgin gleymir engum. Öll þekkj- um við sorgina, bæði þeir sem ungir eru sem og þeir eldri. Sumra vitjar hún sjaldan en hjá öðrum er hún nær viðvarandi, birtist aftur og aft- ur. Sársaukinn við að missa ástvini er alltaf erfiður, en glæður minn- inganna ylja þar til yfir lýkur. Ragnhildur tengdadóttir mín greindist með krabbamein fyrir rúmu ári, allan þann tíma sem hún barðist við þennan illvíga sjúkdóm heyrði ég hana aldrei kvarta. „Ég hef það bara fínt,“ sagði hún er spurt var um líðan hennar, sló mann út af laginu því auðséð var að hún var sársjúk. Það var ríkur eig- inleiki hennar Röggu að vera sem mest sjálfbjarga og gera hlutina sjálf. Vera heima í sem flestu auk þess að sjá um börn og bú, eig- inmaðurinn fjarverandi vikum sam- an. Þessu hlutskipti deildi hún með mörgum öðrum sjómannskonum og þótti ekki tiltökumál. Það var alltaf grunnt á gaman- semi hennar og uppátækjum. Þó hún væri hæg og dagfarsprúð, var hún líka dálítill prakkari í sér. Vinir hennar og kunningjar fengu stund- um að kenna á uppátækjunum, en nú veit ég að þeir sakna þeirra. Því þau voru aldrei illa meint eða sær- andi heldur aðeins til gamans. Vina- hópur þeirra Sævars og Röggu var stór og samheldinn. Oft var mann- margt á heimili þeirra og þau rausnarlegir gestgjafar. Sama var, og ekki síður, í sælureit þeirra í sveitinni. Þar undi Ragga sér vel enda eins og þeirra annað heimili. Undir það síðasta kaus hún að vera þar eina helgi, kveðja fallega húsið sitt í sveitinni þar sem hún átti svo margar gleðistundir frá liðnum ár- um. Ég gæti haldið áfram að rifja upp atvik frá 35 ára kynnum okkar en læt hér staðar numið. Það er sár söknuður yfir fráfalli hennar en þó mestur hjá syni mínum og börnum þeirra, líka systrum hennar sem hafa misst tvær systur sínar á rúmu ári. Guð huggi og þerri tárin okkar sem þekktum Röggu. Blessuð sé minning hennar. Guðveig Sigurðardóttir. Fyrstu orðin sem ég heyrði á ný- ársdagsmorgun voru, að Ragga væri dáin. Ósjálfrátt fór ég að rifja upp kynni okkar. Kímni, heiðarleiki, væntumþykja og ósérhlífni koma strax í hugann er ég horfi til baka yfir þau 10 ár frá því að fundum okkar bar fyrst saman. Það var því erfitt að tilkynna syni mín- um Sævari Leon að amma hans væri dáin, en einhvernveginn gát- um við feðgar brosað gegnum tárin yfir öllum góðu minningunum um hana. Hún var prakkari og maður vissi aldrei hverju maður gæti átt von á, en aldrei öðru vísi en allt í góðu. Umfram allt var hún afskap- lega góð manneskja, með góða nær- veru, en þannig er það oft með góð- ar manneskjur, þær eru oftast teknar of snemma. Elsku Sævar og fjölskylda, hugur minn er hjá ykkur á þessum erfiðu stundum. Að endingu vil ég þakka þér Ragga mín fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig. Guð geymi þig. Höskuldur. Þegar Ragga kom fyrst til Grindavíkur leist mér ekkert á það, ég vildi bara eiga bróður minn fyrir mig. Stundum var ég hundleiðinleg við hana, en aldrei sagði hún neitt við mig enda var ég bara krakki. Svo breyttist allt þegar hestarnir komu til sögunnar og svo hundarn- ir. Þá náðum við saman og Ragga reyndi að kenna mér að temja hesta en það gekk ekki vel hjá mér. En hún kenndi mér vel að ala upp hunda. Ekki gleymi ég kvöldinu sem við grétum saman og ljóðinu sem hún samdi daginn sem Tinna, drottning drauma hennar, dó. Ég minnist þess líka þegar við vorum saman í siglingum hvað ég var oft sjóveik en ekki hún. Þá stríddi hún mér: Hvað ertu ekki systir skip- stjórans bróður þíns? Og hvað hún hló mikið þegar við vorum að fara í útreiðartúr þegar Nasi snarstopp- aði og ég flaug framfyrir hann og lenti á maganum og náði ekki and- anum, að mér fannst í nokkrar mín- útur. Ragga stóð yfir mér á Þengli og skellihló en hún vissi ekki að ég gat ekki andað. Eins minnist ég þess að fyrir nokkrum árum vorum við og Ragna fyrir austan í nokkra daga um hávetur og Ragga minnt- ist á það að hún hefði ekki sett vor- laukana sem hún átti, 300 stykki, niður um haustið svo ég stakk upp á því að skyldum gera það strax. Ragna hló bara að okkur og sagði: Stelpur það er snjór og frost í jörðu, en ég lét nú ekki á mér standa, fór í snjóbúning af Sævari og Ragga á eftir og við kláruðum að setja þá niður en það tók sinn tíma. Ég var svo spennt að fá fréttir af laukunum um vorið og hringdi oft í Röggu frá Ameríku til að fá fréttir en það var alltaf sama svarið: Engir laukar, engin blóm. Hún komst svo að því að mýsnar voru búnar að éta alla 300 laukana. Við erum mikið búin að hlæja að því og oft þegar við vorum að spila Skip-Bo, þá fór hún allt í einu að skellihlæja og ég spurði hvað væri svona hlægilegt. Það stóð ekki á svarinu: Manstu eftir laukunum? Fyrstu 18 árin mín hér sagði hún alltaf það sama þegar ég spurði hvenær hún ætlaði nú að koma í heimsókn til mín í Bandaríkjunum: Aldrei, fer ekki til Ameríku, en svo kom hún loksins og mikið var það nú gaman. Mamma og hún voru góðar í spilavítunum. Við Scott átt- um virkilega góðar stundir með þér þá, stundir sem við erum afskap- lega þakklát fyrir að hafa fengið að njóta. Mikið á ég nú eftir að sakna þín elsku vinkona en ég veit að þú ert komin á góðan stað og guð geymir þig. Megi Guð blessa hann Sævar þinn, börnin ykkar, barnabörnin og aðra sem eiga um sárt að binda. Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð hjartans þakkir fyrir liðna tíð. Lifðu sæl á ljóssins friðar strönd, leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd. (Guðrún Jóhannsdóttir.) Ingibjörg Þórarinsdóttir Bartley. Elsku Ragga mín. Á nýársdag slokknaði á ljósi þínu, þú varst búin að berjast hetjulega við illvígan sjúkdóm. Við kynntumst þegar þú komst til Möggu systur þinnar heima í Ólafs- firði og vorum saman í gagnfræða- skóla, síðan héldum við sambandi eftir það. Þú varst lítil hnellin hnáta, alltaf til í prakkarastrik og stríðnin fylgdi þér til loka en bak við stríðnina sló viðkvæmt og hlýtt hjarta sem kannski ekki allir vissu um. Ég talaði við þig síðast á jóla- dag, þá fann ég að þú gerðir þér ljóst að stundaglasið væri óðfluga að tæmast. Við töluðum um það en ekki kvartaðir þú frekar en áður. Guð geymi þig, elsku vinkona mín, þú munt alltaf eiga stað í mínu hjarta. Á kertinu mínu ég kveiki í dag við krossmarkið helgi og friðar því tíminn mér virðist nú standa í stað en stöðugt þó fram honum miðar. Ég finn það og veit að við erum ei ein að almættið vakir oss yfir, því ljósið á kertinu lifir. Við flöktandi logana falla nú tár, það flýr enginn sorgina lengi. Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár, hún brýtur þá viðkvæmu strengi, er blunda í hjarta og í brjósti hvers manns. Nú birtir, og friður er yfir, því ljósið á kertinu lifir. Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör sem gist hefur þjáning og pínu. Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl sem eygir í hugskoti sínu, að sorgina við getum virkjað til góðs, í vanmætti sem er oss yfir, ef ljósið á kertinu lifir. (Kristján Stefánsson frá Gilhaga.) Elsku Sævar, Gulli, Albert, Þóra og fjölskylda. Það er skarð fyrir skildi og tómarúm mikið en minn- ingin hennar lifir og ljósið hennar lýsir ykkur öllum um alla framtíð. Elín í Litlu-Gröf. Í dag kveðjum við kæra vinkonu. Stórt skarð hefur verið höggvið í hópinn okkar sem hefur staðið sam- an í yfir 30 ár. Því er margs að minnast. Ragga var hrókur alls fagnaðar og stríðnispúkinn í hópnum. Það var hún sem stóð að mörgum óvæntum uppákomum innan hóps- ins. Við erum búin að fara ótal ferð- ir saman, bæði erlendis og innan- lands. Flestar helgar hefur verið farið á sumrin, enda erum við gjarnan kölluð „útilegugengið“. Fólk hefur haft á orði að þetta væri einstakur vinahópur. Minnisstæð er páskaferð sem farin var til Dublin í tilefni þess að flest okkar áttu 25 ára brúðkaups- afmæli það árið. Að morgni páskadags fengu allir páskaegg með morgunverðarbakk- anum. Héldum við að ferðaskrif- stofan stæði að þessari sendingu og urðu allir mjög hrifnir þar til eggin voru opnuð, þá hvarf hrifningin. Því innihaldið voru plastpöddur af ýms- um toga ásamt piparbrjóstsykri. Seinna kom í ljós að það var Ragga sem hafði látið pakka þessum eggj- um í sælgætisgerð hér heima áður en farið var í ferðina. Ragga var einstök persóna, allt sem hún tók sér fyrir hendur leysti hún bæði hratt og vel. Hún var t.d. frumkvöðull að árlegum þorrablót- um vinanna, var hún þar potturinn og pannan bæði í innkaupum og matseld. Hún átti til að leysa fólk út með gjöfum, t.d. hakki í poka sem laumað var í frakkavasa nokkurra vina og fóru fataskáparnir að lykta illa þegar frá leið. Ragga okkar var frábær bílstjóri, ók hún jafnt á fjöllum sem í byggð og mátti margur öfunda hana af færninni. Fyrir nokkrum árum byggðu Ragga og Sævar sér sumarbústað sem var þeirra paradís. Dvöldum við þar oft hjá þeim í góðu yfirlæti. Hér hefur aðeins verið stiklað á stóru, minningarnar gætu fyllt heila bók. Síðasta ár er búið að vera erfitt, hún greindist með krabbamein fyr- ir rúmu ári síðan. Er baráttan búin að vera bæði erfið og hörð. Lífsvilj- inn var mikill en að lokum hafði sjúkdómurinn betur. Röggu var það mikils virði að fá að vera heima til hinstu stundar. Sævar og fjölskyldan lögðust öll á eitt til að svo gæti orðið. Það ber að þakka. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Héðan skal halda heimili sitt kveður heimilisprýðin í hinsta sinn. Síðasta sinni sárt er að skilja, en heimvon góð í himininn. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Elsku Ragga, við þökkum þér af alhug allar góðu samverustundirn- ar, hópurinn verður aldrei samur án þín. Elsku Sævar, okkar innilegustu samúðarkveðjur til þín og fjölskyld- unnar. Margrét, Guðmundur, Sigurbjörg, Hörður, Björg, Ólafur Þór, Elísabet, Daníel, Svava, Benóný, Björk og Þorsteinn. Okkur langar að kveðja með miklum söknuði kæra vinkonu sem fallin er frá, langt um aldur fram. Okkar kynni hófust fyrir um 35 ár- um, skömmu eftir að leiðir þeirra Sævars og Röggu lágu saman. Það er margs að minnast í gegnum árin, en upp úr standa alltaf góðu stund- irnar sem við áttum saman. Það voru ófáar ferðirnar sem við fórum saman yfir hafið á sjó og í lofti og dvöldum saman erlendis í leik og að störfum, einkum hér fyrr á árum. Röggu var margt til lista lagt, átti alltaf auðvelt með flest sem hún sneri sér að, hvort sem var stjórnun ökutækja, hesta, sem hún hafði miklar mætur á, og öll dýr hændust að henni. Hún var með afbrigðum hrekkjótt og hafði gaman af að stríða okkur, kunningjum sínum, og fengum við oft að finna fyrir ótrú- legum uppátækjum hennar, en það var allt vel meint og í góðu og hin mesta skemmtun. Að lokum bið ég og mín fjölskylda algóðan Guð að vernda og styrkja þig, Sævar, og þína fjölskyldu. Hvíl í friði. Hörður Helgason og fjölskylda. Með nokkrum orðum viljum við minnast Ragnhildar eða Röggu eins og hún ávallt var kölluð. Ragga var glettin, hljóðlát, prúð og lét litið fyrir sér fara. Þannig var hún alla tíð og nú hefur hún kvatt. Í miðri hátíð ljóss og friðar þraut hana lífs- kraftinn. Eftir stöndum við og drúpum höfði. Við eigum ljúfar minningar sem gott er að ylja sér við. Ragga var listræn og hafði gaman af teikna. Hún hafði yndi af að dvelja í sum- arbústaðnum, þar átti hún góðar stundir hvort sem var að sumri eða vetri til. Efst í huga er nú þakklæti fyrir vináttu okkar það er eins með vini og stjörnurnar. Þeir sjást ekki allt- af en þeir eru þarna. Hennar er sárt saknað. Mestur er þó söknuður hjá fjölskyldunni allri og sendum við þeim okkar innilegustu samúð- arkveðjur. Röggu kveðjum við með virðingu og þakklæti fyrir allt. Við biðjum góðan Guð að geyma hana. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti, þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Ragna, Rannvá, Atli, Helgi, Ásla og fjölskyldur. Ég heyrði Jesú himneskt orð: Kom, hvíld ég veiti þér. Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt, því halla’ að brjósti mér. Ég leit til Jesú, ljós mér skein, það ljós er nú mín sól, er lýsir mér um dauðans dal að Drottins náðarstól. (Stefán Thorarensen.) Að morgni og kvöldi minnst þess vel, málsupptekt láttu þína: Af hjarta ég þér á hendur fel, herra Guð, sálu mína. (Hallgrímur Pétursson.) Blíðlynd eins og besta móðir ber hann þig í faðmi sér. Allir þótt þér aðrir bregðist, aldrei hann á burtu fer. Drottinn elskar – Drottinn vakir daga’ og nætur yfir þér. (Sigurður Kr. Pétursson.) Ragga vinkona mín er látin. Ég kynntist Röggu og Sævari fyrir þremur árum þegar Úlli minn kynnti mig fyrir þeim hjónum. Og það voru góð kynni; hvort sem við kíktum í heimsókn til þeirra hér í Grindavík eða upp í sumarbústað var alltaf jafnvel tekið á móti okkur og einstaklega notarlegt að koma til þeirra. Það besta við heimsóknir mínar til Röggu var róin sem ég fann hjá henni, við þurftum ekkert mikið að tala, bara höfðum það notalegt saman yfir sjónvarpinu, spilum eða blaðalestri. Stundum sátum við saman á miðvikudags- kvöldum og horfðum á kerlinga- þættina í sjónvarpinu á meðan karl- arnir horfðu á fótboltann heima hjá mér. Þá sátum við með nammiskál- ina á milli okkar og létum okkur líða vel. Ein besta helgin sem við áttum saman var fjallaferð Hjónaklúbbins sumarið 2003. Þar kynntist ég öku- leikni Röggu. Við Björk vinkona hennar vorum hluta leiðarinnar í jeppanum með Röggu en Úlli og Sævar voru í bílnum hjá Steina. Ragga gaf körlunum sannarlega ekkert eftir í akstri yfir ár og tor- færur, tætti fram úr þeim og gaf þeim langt nef. Við skemmtum okk- ur konunglega og hlógum mikið. Skömmu síðar veiktist hún og al- varan tók við. Þó var alltaf stutt í grínið hjá Röggu og skemmtilegu tilsvörin hennar. Við Úlli biðjum góðan guð að geyma Röggu og styðja Sævar, börnin þeirra og aðra ástvini í þessari miklu sorg. Lof sé mínum ljúfa herra lífið fyrir, gleði og tár. Hann mun græða, hreinsa, þerra, harma þinna djúpu sár. (Höf. ók.) Kristín Gísladóttir. RAGNHILDUR GUÐJÓNSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.