Morgunblaðið - 15.01.2005, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Paul Erik Sím-onarson, eða
Páll, eins og hann
var ævinlega nefnd-
ur, fæddist í Reykja-
vík 8. ágúst 1948.
Hann andaðist á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri að
morgni 4. janúar síð-
astliðins. Foreldrar
hans eru báðir
danskir en móðir
hans, Doris Jelle, f. í
Danmörku 12. októ-
ber 1928, giftist
Símoni Ingvari Kon-
ráðssyni, f. 17. júní 1919, sem
ættleiddi Pál og gekk honum al-
gerlega í föðurstað. Systkini
Páls eru: Olga Karen, f. 1950,
Bryndís, f. 1953, Sigríður Guð-
rún, f. 1954, d. 1999, Rögnvald-
ur, f. 1956, Einar, f. 1959, Birgir,
f. 1961, Díana, f. 1963 og Helen,
f. 1972.
Páll kvæntist Sigríði Júl-
íusdóttur, f. 12. september 1948,
Synir þeirra eru: a) Trausti, f.
30. janúar 1967, dóttir hans er
Sandra Mjöll og b)
Júlíus Símon, f. 8.
febrúar 1971, maki
Konný B. Viðars-
dóttir, þau eiga þrjú
börn, Viðar Pál,
Atla Þór og Lisbet
Kötlu. Páll og Sig-
ríður skildu.
Sambýliskona
Páls er Guðrún
Ragna Krüger, f. 4.
júní 1954, þau eiga
tvíburasynina Val-
geir og Bergþór, f.
6. maí 1988.
Páll lauk prófi í
málaraiðn og starfaði við það
stóran hluta starfsævi sinnar.
Hann var þó vel liðtækur í flest-
um iðngreinum og tók því að sér
ýmis önnur störf. Páll var bóndi í
nokkur ár á Flögu í Breiðdal. Bjó
eftir það í fjölmörg ár í Kópa-
vogi og Reykjavík. Sumarið 2000
flutti hann að Grýtu í Eyjafjarð-
arsveit og bjó þar til dauðadags.
Útför Páls fer fram frá Grund-
arkirkju í Eyjafjarðarsveit í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jæja gamli, þá kom að því, að
þrjóska þín, dugnaður, bjartsýni og
þrautseigja dugði ekki til. Þessi óút-
reiknanlegi sjúkdómur sýndi tenn-
urnar, eina ferðina enn. Nú með
þeim afleiðingum að ég er að rita
þér mín kveðjuorð.
Þegar ég vinn í því þessa dagana,
að taka saman bú þitt að Grýtu í
Eyjafjarðarsveit, rifjar maður upp
hve laginn verkmaður þú varst. Það
byggðust upp borgir af jákvæðum
hlutum og tilfinningalegum gildum
af smíðum þínum og gjörðum. Alltaf
varst þú boðinn og búinn til að
hjálpa þínu fólki í verki og vinsemd.
Það er ég viss um að það er það
fyrsta sem ættingjar þínir, vinir og
þeir fjölmörgu kunningjar hugsa
þegar við syrgjum þig sáran. Hve
mikið þú átt í að hjálpa okkur að
byggja upp okkar heimili. Með því
að smíða, mála, gera við rafmagn,
jafnvel gera við bílana okkar og
baka eða elda eftir á. Í rauninni
hvað sem er því þú varst sá sem
hreinlega kunni það allt. Langar
mig að þakka þér þær stundir með
þér sem við áttum saman. Alltaf
gátum við unnið vel saman og verið
félagar líka. Minnist ég þess þegar
við unnum saman við að mála Leik-
skólann á Flateyri. Hve andinn var
alltaf góður, alltaf mikill hlátur, létt-
ur vinnuandi og samt rokgekk verk-
ið þó svo brandararnir og grínið
fylltu vinnustaðinn. Góður vinur
varstu í raunum, alltaf gast þú
hjálpað mér þegar eitthvað var að
hrjá mig. Þetta var sá styrkur sem
gerði þig að því ljóni sem þú varst,
já konungi ljónanna. Hrókur alls
fagnaðar!
Takk fyrir mig, elsku pabbi minn,
þú verður alltaf hjá okkur. Þinn son-
ur og vinur,
Júlíus.
Að morgni 4. janúar sl. lést
tengdafaðir minn, Paul Erik Sím-
onarson, 56 ára að aldri. Háði hann
ótrúlega baráttu við krabbamein,
sem að lokum hafði betur. Raunar
var það kraftaverki líkast að meinið
hafði ekki lagt hann fyrr, þvílíkur
var lífsviljinn. Er fregnin barst, kom
mér strax í hug er ég hitti þennan
mann í fyrsta skipti. Vorið 1992 var
ég 18 ára og nýbúin að kynnast eig-
inmanni mínum, næst elsta syni
Palla og ekki hvarflaði að mér þá, að
hann ætti ég eftir að eiga að lengi.
Þetta vor beið ég útí bíl meðan Júlli
skrapp inn til að kasta kveðju á
pabba sinn, sem þá bjó í Hjalta-
bakkanum. Ekki var kallinn að
sætta sig við að stelpan kæmi ekki
inn, svo ég var sótt frekar treg og
eilítið feimin til að hitta þennan til-
vonandi tengdaföður minn. Ekki get
ég sagt að það hafi reynst erfitt því
Palli gekk beint til mín og sagði:
„Ætlaðirðu bara að hanga úti í bíl?“
síðan skellihó hann.
Hann hafði ógleymanlegan hlát-
ur, hlátur sem aldrei gleymist í hug-
um þeirra sem þekktu hann. Alltaf
var mikið hlegið og magn minninga
er óendanlegt.
Palli var gæddur einstökum hæfi-
leikum og vel hægt að segja að hann
hafi verið þúsundþjalasmiður. Allt
lék í höndunum á honum, alveg
sama hvað. Eitt það eftirminnileg-
asta var þegar þeir feðgarnir gerðu
upp hús, sem við höfðum keypt, á
aðeins 10 dögum. Allt var rifið út,
nýtt sett inn, kviss bæng og Palli
farinn suður aftur. Lagði hann oft á
sig svipaða hluti fyrir aðra, marga
aðra og held ég meira að segja að
Palli hafi fáa þekkt sem hann hafði
ekki aðstoðað á einn eða annan hátt.
Palli tilheyrði stórri fjölskyldu,
elstur í stórum systkinahóp, faðir
sjö drengja og afi lítilla grísa. Best-
ur þótti mér hann í afahlutverkinu.
Hélt hann á nafna sínum, Viðari
Páli, undir skírn og var litli guttinn
ekki nema 17 daga gamall þegar
keyrt var frá Ísafirði til Reykjavík-
ur, svo að afi Palli fengi að sjá frum-
burð okkar. Var hann búinn að taka
upp úr geymslu rúm, rólu og ým-
islegt annað dót sem tvíburarnir
höfðu átt, svo litli „happatappinn“
hefði það nú sem allra best. Áttu afi
og afastrákur margar stundir sam-
an, bara þeir tveir og héldu þeir
mikið upp á hvor annan. Tíminn í
sveitinni hjá afa og tvíburunum er
sérstakur í huga drengsins, sem
saknar afa sárt nú.
Ég veit að Palli var ekki sáttur
við að yfirgefa samkvæmið, því
sjálfur var hann samkvæmisljón hið
mesta, hrókur alls fagnaðar og sá
sem mest bar á í fjölmenni. Engu að
síður verðum við að kveðja hann og
aldrei hefur mér þótt neitt eins erf-
itt. Lokaorð á lokastund, þá get ég
verið þakklát fyrir að hafa þekkt
þennan mann, því mikið hefur hann
gefið og mun ég ylja mér og mínum
með sögum af honum í framtíðinni.
Elsku Palli minn, ef þú hefur náð
áfangastað, líður vel og ert laus við
þjáningar, má ég þá biðja þig um að
vaka yfir okkur öllum, vernda eftir
mætti og styrkja þegar við söknum
þín sárast. Sú tilhugsun gerir þetta
aðeins skárra. Þakka þér sam-
veruna elsku kall, megi drottinn
taka vel á móti þjóni sínum, er þjón-
að hefur vel, hvíl í friði elsku Palli
minn.
Öllum þeim er elskuðu þig sendi
ég mínar hjartadýpstu samúðar-
kveðjur.
Þín tengdadóttir,
Konný Björk Viðarsdóttir.
Paul Erik Símonarson lést langt
um aldur fram nú í janúar eftir erfið
og löng veikindi. Mitt í hörðustu
rimmunni var Palla rétt lýst: ,,Hvar
er fólkið sem ég þekki?“ Hann
þekkti nánast alla. Og næstum allir
þekktu Palla. Ég kynntist ekki Palla
frænda fyrr en ég var kominn á
unglingsár, hann bjó þá ásamt fjöl-
skyldu sinni í næstu blokk í Breið-
holti. Þá loks vissi ég hver þessi
ægilegi maður var sem kom í heim-
sókn til mömmu og pabba í Stykk-
ishólm mörgum árum áður og hló og
ærslaðist í stofunni þar til ég varð
eiginlega hræddur og forðaði mér.
Upp úr því komust einhver sam-
skipti á milli okkar bræðra og Palla
sem enduðu með að hann varð
ábyrgðarmaður á sumarvinnu okk-
ar.
Þar er Palla rétt lýst, við bræður
frændur hans erum jafnir sonum
hans til að ábyrgjast. Palli gaf okkur
líka fyrsta bílinn, gamlan og þreytt-
an Datsun sem stóð úti á plani. Það
voru miklar væntingar gerðar til
tryllitækisins, meira urðu draumar
en verk.
Smátt og smátt fór ég að kynnast
Palla í gegnum vinnuna þar sem
hann vann að ýmsum viðhaldsverk-
um fyrir okkur feðga í fyrirtækinu
okkar. Þá kom berlega í ljós hvaða
mann hann hafði að geyma. Glaðleg-
an, verklaginn frásagnarsnilling. Ég
er enn að hlæja að mörgum þeim
sögum sem frá honum komu. Sér-
staklega þeim sem ég náði að inn-
byrða á nokkurra vikna tímabili
þegar Palli við annan mann vann að
endurbótum fyrir okkur feðga í
Gallerý fiski hér um árið. Þá vann
ég með þeim í 6 vikur í feðraorlofi
eftir fæðingu dóttur minnar og því-
líkur tími. Alltaf stund til að hlæja,
alltaf hægt að segja nýja og óheyrða
sögu, alltaf hægt að gera betur.
Merkilegt fannst mér þó alltaf
hvernig hægt var að hnoða tygg-
jóinu milli fingra sér meðan sögð
var saga, líklega svo það færi ekki
ofaní háls þegar hlegið var.
Sama fannst mér eiga við um
handverkið hjá Palla, hvar sem bor-
ið var niður hafði hann einhvern
tímann reynt og sigrast á verkinu.
Palli var málari, múrari, pípari,
smiður, vélsmiður, hugmyndasmið-
ur, kokkur, leiðbeinandi og fyrst og
fremst frændi minn sem alltaf hafði
bros á vör.
Fjölskyldu og vinum sendi ég
samúðar- og saknaðarkveðjur.
Kristófer Ásmundsson.
Mig langar til að minnast Páls
frænda míns í örfáum orðum. Það
kom engum á óvart hvernig Páll
tókst á við þann banvæna sjúkdóm
sem krabbamein er. Hann gerði allt
sem í hans valdi stóð til að vinna
bug á sjúkdómnum og var strax
bjartsýnn á að það myndi takast.
Þegar talið barst að heilsufari hans
var hann strax farinn að tala um
eitthvað annað og maður fór að trúa
að hann myndi komast í gegnum
þetta eins og svo margt annað sem á
daga hans hafði drifið. En þetta lýs-
ir Páli einmitt svo vel, orð eins og
vandamál, óyfirstíganlegt og von-
laust voru ekki algeng í hans orða-
forða, einungis miserfið verkefni
sem þurfti að ráðast í og leysa.
Enda var hann laginn við að leysa
vandamál sem upp komu, sérstak-
lega ef það var eitthvað sem þurfti
verksvit við og var óragur við að
prófa hin marvíslegustu verksvið.
Og þar sem Palli var einnig kraft-
mikill og duglegur með afbrigðum
nutu margir hjálpsemi hans.
Þó má segja að helsti kostur Páls
hafi verið hversu jákvæður, glað-
lyndur og uppörvandi hann var, átti
auðvelt með að hrífa aðra með sér
og sjá spaugilegar hliðarnar á mál-
unum.
Kærar þakkir fyrir samfylgdina,
ég vonaði auðvitað að hún yrði mun
lengri en hún varð. Ég votta að-
standendum mín innilegustu samúð.
Konráð Guðmundsson.
Fallinn er frá í blóma lífsins Páll
Erik Símonarson, félagi minn og
fyrrum mágur. Ég kynntist Palla á
unga aldri þegar hann hóf sambúð
með systur minni. Varð hann strax
sem einn af fjölskyldunni enda mikl-
um mannkostum búinn. Palli var
einn af þessum verklögnu mönnum
sem allt lék í höndunum á og var
alltaf boðinn og búinn að aðstoða þá
sem verr stóðu í þeim efnum. Lærði
hann og vann lengi við múrverk en
söðlaði svo um og nam og vann við
húsamálun síðari hluta ævinnar sem
var fag föður hans. Jafnframt stóð
hugur hans til búskapar og bjó hann
fyrst að Flögu í Breiðdal en síðar á
ævinni fluttist hann að Grýtu í Eyja-
firði og bjó þar síðustu árin.
Eftir að ég lauk menntaskóla,
bauð hann mér að koma og vinna
sem handlangari í múrverki með sér
austur á landi. Voru þetta skemmti-
legir tímar, var ég fljótlega munstr-
aður uppí aðstoðarmann og var kall-
aður assistant fúsk. Meistarinn fékk
hins vegar viðurnefnið múrmester
fixtrix. Þarna var unnið dag og nótt
og hús múruð utan sem innan. Í
verklok var oft mætt með gítarinn
og tekinn tappi úr gleri. Brá meist-
arinn sér þá í líki trommara og lék
hið fínasta slagverk á allt sem hönd
á festi, tunnur, kassa og einangr-
unarplast. Bergmálaði þá hin æsi-
legasta hljómasinfónía í nýmúruðum
húsunum í gleði yfir vel unnu verki.
Eftir að þau systir mín slitu sam-
vistum hittumst við sjaldnar en þó
slitnaði aldrei strengurinn. Hjálpuð-
um við oft hvor öðrum, hann bjarg-
aði mér þegar þörf var á handlögn-
um manni en ég gat hjálpað uppá í
reiknikúnstum lífsins. Gott var að
leita til Palla því verk hans og gjörð-
ir voru alltaf með hug hins hagleika
verkmanns. Á síðasta ári greindist
hann síðan með þann vágest sem
lagt hefur margan góðan mann.
Varð hann að lokum að lúta þrátt
fyrir hetjulega baráttu.
Páll eignaðist fjóra vörpulega
syni, þar af eina tvíbura. Bera þeir
reisn og mannkosti föður síns, dugn-
að og harðfylgi. Þeim og öðrum ást-
vinum og ættingjum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Bjarki Júlíusson.
Páll E. Símonarson lést aðafara-
nótt 4. janúar 2005. Hann var hlát-
urmildur, innilegur, glaðvær, hjálp-
samur og geislandi af kátínu, skrifar
Rúnar bróðir minn.
Þessa eiginleika Páls gamla vinar
míns, tek ég svo sannarlega undir.
Rúnar bróðir heimsótti Palla norður
rétt fyrir andlát hans. Ég hef ekki
haft mikil tengsl við Palla síðustu
árin vegna þess að ég bý erlendis.
Þar sem Rúnar bróðir sagði að Palli
hafi verið leitandi í trúnni og það
hafði ég einnig verið í mörg ár áður
en ég fann það sem máli skiptir, það
traust og von sem bíblían gefur
þeim sem trúa því að sú bók sé orð
Guðs. En það eru skiptar skoðanir á
því eins og mennirnir eru margir.
Ég gerðist vottur Jehóva fyrir 10
árum og hefði kannski getað rætt
þessi mál við hann gamla vin minn
Palla ef við hefðum hist oftar, við
spjölluðum oft saman um mismu-
nadi efni. Hvaða von er þá fyrir þá
sem deyja að fá að sjá sína nánustu
aftur? Upprisuvonin er von þeirra
sem sofna inn í dauðann og að öðlast
líf að nýju, það getum við lesið í Jóh.
5:24-29, og ástand þeirra sem eru í
gröfinni, Pre. 9:10, ástandið á jörð-
inni fyrir þá sem fá nýtt líf lesum við
um í Jes. 25:8. Þeir sem fá nýtt líf,
þurfa ekki að þjást af sjúkdómum
Jes. 33:24.
Það hefði verið traust fyrir þenn-
an gamla vin minn ef við hefðum
rætt saman og ég hefði sagt honum
frá trú minni og von, að við vottar
byggjum ekki trú okkar á nokkurri
augnabliks tilfinningasemi heldur
rannsóknum á hinu skrifaða orði í
Biblíunni og kærleik manna að tala
um það sem Guð hefur lofað frá ald-
anna öðli Jes. 45:18, þar sem eig-
inleikar Páls geta notið sín að fullu
um langan aldur. Því það sem Guð
hefur lofað, lætur hann standa. Það
er innihaldið í nafninu Jehóva.
Hilmar Sædal Þorvaldsson,
Svíþjóð.
Vinur okkar Páll Símonarson er
látinn. Enn og aftur hefur tíminn
hlaupið frá manni, við vonuðum að
tími gæfist til fleiri gleði- og sam-
verustunda. Góðar minningar og
skemmtileg augnablik koma upp í
hugann þar sem þessi ógleymanlegi
karakter lék stórt hlutverk. Í kring-
um Palla var sjaldan lognmolla og
annaðhvort var að forða sér úr kall-
færi eða taka þátt í umræðum um
allt milli himins og jarðar. Palli gat
komið víða við enda reynt margt í
lífinu en þrautseigja hans og lífs-
gleði gerðu erfiðleikana bara einn af
þröskuldunum sem þurfti að komast
yfir. Palli ætlaði ekki að tapa fyrir
þessum sjúkdómi og háði mikla bar-
áttu en eins og margir aðrir varð
hann að lúta í lægra haldi. Við vott-
um börnum hans og sambýliskonu
okkar dýpstu samúð, blessuð sé
minning hans.
Anna Bryndís og Þorsteinn,
Freyvangi.
Þegar fundum okkar Palla, eða
Paul Erik fullu nafni, bar fyrst sam-
an þá voru þau Birgir bróðir hans
og Elísabet að undirbúa það að
ganga í hjónaband. Nauðsynlegt var
að taka svolítið á Birgi áður en
hjónabandið yrði innsiglað og þar
var gengið vasklega fram undir
stjórn þeirra Palla og Smára. Ekki
svo að skilja að hrekkjabrögð hafi
gengið þar úr hófi fram, enda var
alls ekki til slíks stofnað.
Palli var geysilega sterkur per-
sónuleiki, teinréttur og virðulegur í
fasi og þar fór maður sem auðveld-
lega gat hrifið fólk með sér, að því
er virtist án þess að hafa nokkurn
skapaðan hlut fyrir því. Hann var
mikill selskapsmaður og hafði mikla
ánægju af dansi og var vafalítið leit-
un að öðrum eins dansherra og
Palla. Tónlistin var honum í blóð
borin og eftir að hann fluttist norður
í Eyjafjörð þá settist hann þar á
bekk í tónlistarskóla til þess að læra
betur nótnalestur og harmonikku-
leik. Palli lét það líka eftir sér sem
mörgum reynist erfiðara, að fara
sínar eigin leiðir og vera hann sjálf-
ur. Ég skynjaði það fljótlega eftir að
hann fluttist norður að Grýtu að nú
var hann kominn heim. Alltaf féll
eitthvað til að gera í umhverfinu
fyrir slíkan verkmann og var Palli
eftirsóttur í alls konar verkefni,
enda var hann með afbrigðum út-
sjónarsamur og verklaginn. Þarna
gat hann líka verið út af fyrir sig
með sínar hænur, endur, kálfa, roll-
ur, hunda og kött án þess að standa
í nokkru þrasi við umheiminn.
Það var engu líkt að snæða hjá
honum þar kvöldmat, þar gat til
dæmis að líta heimareykt bjúgu eða
væna síðu af fullorðnu. Og að sjálf-
sögðu voru jarðeplin heimaræktuð
sem á borðum voru. Og svo var smá-
vegis tekið í harmonikkuna eftir
matinn.
Vafalítið eru sigggrónar hendur
aufúsugestir á æðri tilverustigum
þótt varla sé þar unnið að múrhúð-
un, smíði eða málun. Gæti þó allt
eins verið að innan um strengja-
hljóma þar frá hörpuspili megi
greina ljúfa tóna harmonikku fram-
an úr Eyjafjarðarsveit.
Við fráfall Palla vil ég votta að-
standendum hans mína dýpstu sam-
úð. Blessuð sé minning hans.
Úlfar Jónsson.
Einn af stuðningsmönnum okkar
og hjálparhella, Páll Símonarson, er
látinn. Alltaf var hægt að hringja í
Palla þegar mikið lá við, hvort sem
þurfti að smíða eða mála eitthvað.
Við gátum jafnvel fengið hann til að
stíga á svið og leysti hann það vel af
hendi eins og annað sem hann tók
að sér. Honum leiddist óstundvísi og
talaði oft hátt um það að þegar fólk
var boðað á ákveðnum tíma þá átti
að mæta á réttum tíma og var þá
enginn óhultur fyrir ávítum hans-
,hvort sem það var smiður, leikari
eða leikstjóri. Palli á ófá handtökin
hér í Freyvangi við smíðar á leik-
myndum síðastliðin ár og ýmsa aðra
greiðasemi við félagið. Öll hans
sjálfboðavinna og hjálp verður aldr-
ei fullþökkuð en eftir lifir minning
um góðan dreng og félaga. Aðstand-
endum hans vottum við okkar
dýpstu samúð.
Félagar í Freyvangsleikhúsinu.
PÁLL
SÍMONARSON
 Fleiri minningargreinar um Pál
Símonarson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höf-
undar eru: Sigríður og Kristinn,
Sigurður og Selma og Rúnar S. Þor-
valdsson.